Leven na een opname

[*Speechless*]

Hoi,
Ik heb lange tijd depressief rondgelopen. Uit een bloedtest bleek dat ik een traag werkende schildklier heb. Op een gegeven moment kreeg ik zelfmoordgedachten. De hulpverleners wouden me laten opnemen. Ik besloot vrijwillig te gaan. Het was immers zomervakantie, dus ik had niks te verliezen. Al snel kwam ik erachter dat ik een eetprobleem had. Ik weigerde te eten en drinken ging ook met veel moeite. Twee weken lang duurde dit tot ik besloot naar huis te gaan. Thuis kreeg ik echter last van eetbuien en ik voelde me doodongelukkig. Ik werd opnieuw opgenomen en dit keer deed ik mijn uiterste best om mee te werken (door te eten etc.) Na een week had ik het helemaal gehad. Ik wou dood en daarom onmiddelijk weg. Dit mocht niet zomaar. Ik kreeg een IBS (= in bewaring stelling). Drie weken lang moest ik gedwongen blijven. Na die drie weken ging het zeer slecht met me. Ik had ontzettend veel last van suicidale gedachten en in paniek schreeuwde ik ook dat ik dood wou en weg wilde etc. Ik begreep niet wat er met me gebeurde. Er werd besloten om er een rechter bij te halen die besloot om me een RM (=rechtelijke machtiging) te geven. Dit houdt in dat ik gedurende max. 6 maanden gedwongen moest blijven. Mijn leven stortte totaal in. School was allang begonnen en ik voelde me helemaal in de war. Uiteindelijk heb ik er 4,5 maand gezeten. Het was een hele moeilijke periode. Ik begon met automutileren om controle over mijn emoties te krijgen (wat een illusie was). Ook heb ik meerdere keren een overdosis geslikt en liep ik weg uit de instelling. Ik heb veel mensen pijn gedaan door ze bijv. in angst achter te laten etc. Vooral mijn ouders hadden het zwaar. Tijdens mijn opname-periode sliep ik vaak in een isoleercel. Dit moest omdat ik s'avonds erg onhandelbaar was. Ik dreigde mezelf van kant te maken en kon niet rustig in mijn kamer blijven. Toch hebben ze me uiteindelijk naar huis laten gaan. Ik kreeg de diagnose borderline en was onbehandelbaar. Ik weigerde medicatie (uit angst), liep weg en er kwam maar geen verbetering in mijn situatie. Toen ik naar huis werd gestuurd ging het in het begin gigantisch mis. Vaak was ik in paniek en dreigde met zelfmoord. Aandacht? Misschien. Ik omschrijf het eerder als schreeuwen om hulp, je geen raad weten met de situatie en inderdaad het liefst dood willen zijn om maar van de pijn af te zijn. Maar echt dood, nee! Die zelfmoordgedachten zaten in mijn hoofd, maar dood wou ik niet. Ik was juist bang dat ik mezelf iets aan deed. Toch werd ik thuis rustiger. Ik zat weliswaar in mijn kamer en kwam nooit buiten etc. Maar de crisissituaties waren verminderd. Na 3 maanden begon ik zelfs weer na te dneken over na school gaan. Ik had het advies gekregen om dagbehandeling te volgen en school wou me daarom niet meer aannemen. Ik dus de hele intakeprocedure gedaan voor die behandeling. Maar ik werd geweigerd. Ik was niet gemotiveerd genoeg. Ik was inderdaad ontzettend aan het twijfelen en ik weigerde me te laten behandelen voor eetproblemen. Toen ben ik weer met school gaan praten. Ik moest eerst gekeurd worden door de schoolarts. Deze vrouw was erg aardig en ik kon goed met d'r praten. Zij vond het goed om me naar school te laten gaan. Nu mag ik waarschijnlijk vanaf volgende week naar school. Ik was vorig jaar blijven zitten en nu dus weer. Hierdoor kom ik dus volgend schooljaar voor de 3e keer in de 5e klas terecht! Ook zal ik ineens in een nieuwe klas met onbekende kinderen middenin het jaar komen. Iedereen gaat vragen stellen. Doodeng vind ik het. Ook zal ik met een polsbandje moeten gymen om de littekens te bedekken. Soms denk ik wel eens: was het niet beter geweest als ik niet opgenomen was?. Ik geloof namelijk dat ik door alle aandacht die ik kreeg voor mijn verantwoordelijkheden wegliep.
De tijd is niet meer terug te draaien. Toch zal ik nu weer mijn leven moeten oppakken en dit gaat erg moeizaam heb ik gemerkt. Wat nou als ik weer terugval? Kan ik school nu al aan? Ik twijfel aan alles en ben ik ook erg bang........
Mijn leven na deze opname zal nooit meer hetzelfde zijn!

Liefs Flowergirl

[Quiana]

Probeer jezelf niet gek te maken met gedachtes als 'wat als ik...'
enz. Misschien was het idd wel beter of juist slechter gegaan ed,
maar het is nou eenmaal niet zo. Je bereikt er dan ook weinig
mee om daarover in te zitten ed... Steek de aandacht die je evt
daarin steekt dan liever in je leven nú.

Het kan niet altijd maar goed of beter gaan, ik denk dat een
evt terugval niet meer dan normaal is. Dit is niet om je bang
te maken of wat dan ook, maar probeer wel realistisch te
blijven. Iederéén heeft ups en downs, ook als diegene geen
opname heeft gehad ed.

Wat me wel belangrijk lijkt, is dat je iig de eerste periode
na je opname & wanneer je een nieuw begin maakt, iets
hebt om op terug te vallen ed. (nazorg, hulp?)

Ook omdat je overal aan twijfelt, erg bang bent, enz.

Ik kon niet echt opmaken hoelang het geleden is ed, maar
misschien is het een idee? Als je het niet redt ed, of bang
bent het niet te redden/eraan twijfelt, schroom dan zeker
niet om toch hulp te zoeken, of er iig niet in je eentje mee
te blijven lopen.

Wat je zegt; je leven zal na deze opname nooit meer hetzelfde
zijn!, klopt. Grijp die kans dan ook om daar het positieve uit te
halen, en een nieuw begin te maken...!

of je school aankunt of niet, zul je vanzelf merken.
ikzelf heb ook een aantal opnames gehad en dagbehandeling en het is me nog steeds niet gelukt om weer op de rails te komen. ik heb het wel geprobeerd. ik ben naar een andere school gegaan (was ook al 2x blijven zitten), we zijn verhuisd, ik heb de dagbehandeling afgerond en ik ging terug naar het riagg hopend dat ik weer een normaal leven kon leiden. toch heb ik nou weer 2 crisisopnames gehad en ook dit jaar kan ik niet afmaken op school. ik heb me aangemeld voor een opname in venray en daarna ga ik misschien nog door naar de viersprong. en dan hoop ik af te zijn van het gezeik, mijn opleiding af te maken en dan een gelukkig leventje te leiden.
meis, ook als het niet meteen lukt zijn er nog zoveel wegen om vooruit te komen in het leven! geef jezelf de tijd en ruimte, doe je best en meer kun je niet doen!

[Eend]

Wat knap dat je weer naar school gaat! (ok, dit moest er gewoon als eerste uit)

Verder herken ik zoveel engs uit jouw verhaal. Ik ben zelf ook een borderliner en ben gestopt met school door opnames. Alleen voor borderliners is het bekend, dat opnames heel snel averechts konden gaan werken. Mij hebben ze daar enorm goed mee ondersteund. Als het fout mocht gaan, zouden ze me er uit schoppen () Dus ik deed extra mijn best, want ik was zwaar gemotiveerd. Ik heb 1 keer gehad dat ze me naar de separeer wilden brengen, maar dat ging niet door.

Ik heb zelf ook een IBS gehad, maar werd daarna op straat gegooid. Een paar maanden later werd ik weer opgenomen, alleen in die kliniek liep ik weg, omdat ik gek werd van de angsten daar. Toen had ik bijna weer een IBS te pakken. Gelukkig mocht ik naar huis.

De opnames die daarop volgden gingen wel goed. Alleen bij mij was het snijden al begonnen op mijn 12de en ik had er zelf nog nooit wat van gehoord. Ik had het dus zogenaamd zelf verzonnen, totdat ik merkte dat iedereen het zowat deed, dus dat kwam niet door de opnames.

Mijn kliniek ondersteunde me ook daar weer in. Ik moest altijd wel alleen naar de ehbopost van t ziekenhuis, maar werd daarna wel goed opgevangen door de sociotherapeuten.

Verder leed ik onder 'eetstoornissen'. korte periodes dat ik mezelf echt totaal kon uithongeren. Ik durf het nog steeds niet echt toe te geven, maar heb in mijn hoofd toch een vermoeden dat ik nog steeds aan eetstoornissen lijdt.

Mijn leven na mn opnames was in het begin heel moeilijk. Ik leed aan het missen van veiligheid en wilde liever terug, maar nu geniet ik van het vrije leven.
School was voor mij alleen een afgeschreven stuk. Dat zou ik nooit kunnen. Polsbandjes met gym? ik had er zo'n lak aan en het boeide me verder niet eens wie het zag, als ik mijn spanning maar kwijt was.

Het leven als borderliner is best zwaar. Je emoties zijn enorm ingewikkeld en de stemmingswisselingen zijn vreselijk. Ik hoop dat jij er net als mij goed mee kan (leren?) leven. Nog beter is als je er beter mee om kan gaan.
Omdat ik voor 100% afgekeurd ben, werk ik nu als vrijwilliger op de dierenambulance. Het is geweldig werk en heb hier ook mijn allereerste diploma gehaald.

Weet je? Als je je best doet gaat het allemaal wel lukken met je Geloof in jezelf, ook al is dat vaak moeilijk. Als je twijfeld met je school, moet je het gewoon eerst proberen, desnoods onder begeleiding. Ik heb dat ook zo gedaan.

Maar geloof me, je komt er bovenop!

[*Speechless*]

Ik ben zelf ook best blij dat ik (hoogstwaarschijnlijk) terug naar school mag. Toch blijven er die angsten die me liever doen wegrennen van alles wat nieuw en onbekend is. Ook de als-vragen blijven maar door mijn hoofd spoken. (je weet wel: wat als...).
Ben nu zeker 4 maanden thuis. Het gaat best goed. Ik automutileer nu al zo'n 2 maanden niet meer en mijn suicidale gedachten zijn ook verdwenen. Snap niet hoe dit zo ineens komt, maar het is echt zo!
Toch zijn er ook dingen die niet zo geweldig gaan. Zoals mijn medicijn gebruik. Ik heb altijd alle medicijnen die mij werden aangeboden geweigerd (dit komt mede door de angst van het niet weten wat het met je doet en de angst om dik te worden = een van mijn anorexiagedachten). Een enkele keer heb ik wel eens iets geslikt zoals tijdens een crisis. Dan besloot ik om toch maar kalmeringsmiddelen te slikken. Slaapmedicatie vind ik ook vreselijk eng en laat ik het maar niet hebben over anti-depressiva!! Maar toen ik te horen kreeg dat ik schildklierproblemen had werd mij uitgelegd dat dit een chronische ziekte is (chronische = blijvende) waardoor ik mijn leven lang medicijnen moet slikken. Help! Ik, die een afkeer voor medicijnen heb, moet plots mijn leven lang medicijnen slikken. Het idee dat ik dik kon worden door mijn traag werkende schildklier heeft voor veel paniek in mijn lijf gezorgd. Ik slikte het daarom ook. Als ik teveel had gegeten slikte ik zelfs uit angst om dik te worden extra medicatie. (STOM STOM!!!). Het gekke is wel dat ik behoorlijk wat ondergewicht had voordat ik opgenomen werd en voordat ontdekt werd dat mijn schildklier niet goed functioneerde. Ik had dan ook een lichte vorm van anorexia. Nu ben ik vele kilo's aangekomen en zit ik op een gezond gewicht. Alhoewel dit heel positief klinkt, ervaar ik het als een drama. Ik voel mij dik en begin weer met lijnen (klopt eigenlijk niet, want tijdens de periode dat ik veel afviel had ik het niet eens door). Ik herval dus weer terug! En dat niet alleen. Ik ben ook gestopt met mijn medicijnen voor mijn schildklier. Dit moet ik wel ff uitleggen. Borderliners kunnen (soms) impulsieve beslissingen maken, dit is dus bij mij het geval geweest. Ik had zo'n hekel aan die medicijnen en ik ontkende dat er lichamelijk iets mis met mij was dat ik op een dag al mijn medicijnen in de wasbak heb doorgespoeld. Geen medicijnen meer dus! Nu voel ik mij nog goed, maar ik begin wel te merken dat de symptomen terug keren. Moe, kouwelijk en slechte concentratie. Niet echt prettige klachten voor iemand die de hele week naar school moet gaan. Ik maak dus niet echt een goede start. En ik heb nog niet de moed gevonden om nieuwe medicijnen te regelen. Ik had namelijk zoveel medicijnen in mijn bezit dat het onmogelijk is dat ik nu al nieuwe nodig zou hebben. En ik schaam me dood voor mijn gedrag. Op het ogenblik heb ik ook alle hulp afgewezen. Ik heb het ff helemaal gehad met de hulpverlening. Waarschijnlijk is dit een reactie op de maanden lange gesprekken en therapieen die ik heb gevolgd. Ik hoop dat als ik weer naar school ga mijn inzicht in wat wel en niet verstandig is wat meer terugkomt. Want ik lijkt wel helemaal de kluts kwijt en erg tegen alles aan het aanschoppen, terwijl ik uiteindelijk alleen mezelf ermee heb. Ik zit nu heel erg in de knoop met mezelf. Alles vind ik eng (denk aan: school, naar buiten gaan, eten). Vooral mijn eetprobleem vergt veel aandacht en energie van me. Toch heb ik goede hoop in de toekomst en geloof ik erin dat je alles kan bereiken wat je maar wil, je moet er alleen wel voor 100% voor gaan en (heel belangrijk) geduld hebben. Emoties kunnen je erg belemmeren in je motivatie, daarom probeer ik voor mezelf na te gaan waarom ik me zo voel en waarom ik zo reageer. Inzicht krijgen in je problemen is denk ik stap 1.
Ik wens jullie allemaal veel suc-6 met alles en blijf volhouden. Ook jij komt er wel! (net als ik )

[Eend]

Ja, die angsten, vertel mij wat... En vooral het onbegrip dat mensen constant geven over je angsten. Blegh Het gevoel van niet begrepen worden door de mensen die toch echt het beste met je voort hebben. Het is af en toe zo zwaar om zo'n geesteziekte te hebben.

Ik durfde niet meer naar school, omdat ik daar ook een traumatische ervaring heb liggen. In mijn ogen is mijn leven verziekt door 1 leraar. Mijn haat voor hem is zo groot, dat ik hem echt wil vermoorden al mocht ik m ooit nog zien. En ik ben echt geen geweldadig persoon, het is alleen...ik was in die tijd zo kapot gemaakt door hem en hij zat me gewoon uit te lachen. Zelfs toen we op vakantie waren in the middle of nowhere was hij precies op dezelfde camping als ik! Creep.

Maar die angsten...ik denk niet dat die snel weg zullen gaan als je geen kracht hebt om jezelf te bewijzen dat het allemaal niet eng is. Ik kan nu idd wel beginnen over medicijnen die het je zoveel makkelijker kunnen maken en dat ik ook medicijnen slik waardoor ik echt niet aangekomen ben, maar ik weet dat het weinig zin heeft. Ik denk dat jij gewoon wat tijd nodig hebt daarmee. Ik heb ook nooit medicijnen willen slikken, maar heb ze in een impulsieve bui aangenomen om toch maar ff te proberen en dat hielp me zo goed, dat ik er heel veel aan gehad heb.

Je moet jezelf niet met dingen gaan forceren, ook niet omdat iemand anders het wilt.

Liefs

Eendje

[*Speechless*]

Precies! Ik moet geen dingen forceren.

Citaat:
Je kunt maar beter te langzaam beginnen en rustig opbouwen, dan te snel beginnen en opgeven.

Angst kan een grote vijand zijn, maar het maakt je uiteindelijk alleen maar sterker. Ik probeer zoveel mogelijk kleine stapjes te nemen. Steeds die grens te verleggen. Heb ik angst om naar buiten te gaan, dan ga ik bijv. eerst even frisse lucht scheppen voor de buitendeur. Of ik loop een blokje om (met of zonder iemand). Nu ben ik al zover gekomen dat ik bijv. mensen beloof te schrijven. Brieven moeten gepost worden, dus heb ik een doel voor ogen. Ik loop dan helemaal naar het postkantoor. Vaak denk ik van wat schiet ik ermee op om naar buiten te gaan. Maar ergens weet ik dat naar buiten gaan heel gezond is en dat binnen angstig zitten zijn geen pretje is.
Ik denk dat ik aardig op de goede weg zit wat betrefd het genezingsproces. Ik heb alleen nog een hele lange weg te gaan, maar ik heb geduld. Ik weet dat het uiteindelijk allemaal de moeite waard is!


Ik hoop dat het jou ook lukt om een manier te vinden hoe je het beste met je angstgevoelens om kunt gaan. Of beter nog: hoe je er vanaf komt!
Wees sterk en laat je leven niet vergallen door anderen. Dat zijn ze niet waard!

Liefs Flowergirl

[Eend]

Na 6 opnamens weet ik nu wel ongevere hoe ik met mn angsten om kan gaan, alleen, nee, ze zullen nooit weggaan, al is dat voor buitenstanders weer zo enorm moeilijk te begrijpen.
En als je kleine stapjes neemt kom je vaak veel verder. Alleen mensen willen ook dat vaak niet inzien. Nee, je gaat te langzaam, je stelt je aan, enz. Dat soort dingen krijg je dan te horen, waardoor het genezingsproces juist veel langzamer gaat, omdat je dan weer zo takke onzeker wordt.
Ik ben nog steeds heel hard bezig met het onderwerp; grenzen aangeven. Dat is zooooooooooo moeilijk voor me. Dan is iemand me enorm aan het irriteren, maar omdat ik dan bang ben voor de reactie hou ik vaak mijn mond dicht.
Net ook weer, ik heb gewoon slechte ervaringen met aggressieve mannen. Nou woont er bij mij iemand die de stofzuiger van de trap af flikkeren, stofzuigen noemt. tegen de ramen aanslaan met een doekje is de ramen zemen. En dan doet ie dat niet zachtjes, nee, dan moet dat gelijk 10 tallen huizen verderop ook te horen zijn. Ik durf dan echt niks te zeggen, want hij heeft wel eens mensen geslagen, dus waarom zou hij dat niet doen als ik wat zeg?

Nah, ik vind het vreselijk!

[phensicske]

Eend schreef op 24-03-2004 @ 15:20:
...Ik durf dan echt niks te zeggen, want hij heeft wel eens mensen geslagen, dus waarom zou hij dat niet doen als ik wat zeg?

Nah, ik vind het vreselijk!

Daar kan ik wel inkomen! Maar kan je het hem echt niet zeggen?
Weet je zeker dat hij zou slaan? Is dit ook zo als je er op een rustig moment over spreekt? Want zo gaat dat toch niet voor jou.

Trek je nu even niet te veel aan van anderen hun reactie, jij weet voor jezelf hoe het met je gaat en wat de beste manier is om er weer bovenop te geraken. Maar ik weet dat dit niet simpel is...

[Eend]

phensicske schreef op 24-03-2004 @ 15:50:
Daar kan ik wel inkomen! Maar kan je het hem echt niet zeggen?
Weet je zeker dat hij zou slaan? Is dit ook zo als je er op een rustig moment over spreekt? Want zo gaat dat toch niet voor jou.

Trek je nu even niet te veel aan van anderen hun reactie, jij weet voor jezelf hoe het met je gaat en wat de beste manier is om er weer bovenop te geraken. Maar ik weet dat dit niet simpel is...

Keb t wel eens met de leiding over gehad, maar zij zeiden dat het gewoon zijn gedrag was. Echt van get to used to it

Alsof ik wel mijn gedrag voor hem moet aanpassen, maar hij niet aan mij, echt oneerlijk gewoon

[phensicske]

Eend schreef op 24-03-2004 @ 22:41:
Keb t wel eens met de leiding over gehad, maar zij zeiden dat het gewoon zijn gedrag was. Echt van get to used to it

Alsof ik wel mijn gedrag voor hem moet aanpassen, maar hij niet aan mij, echt oneerlijk gewoon

't Is inderdaad niet fair. Je zal het inderdaad gewoon moeten accepteren, aangezien er blijkbaar geen andere mogelijkheden bestaan. Weet dat je niet alleen bent met dit misnoegen.

Grtz Phensic

-x-

[Eend]

phensicske schreef op 24-03-2004 @ 23:23:
't Is inderdaad niet fair. Je zal het inderdaad gewoon moeten accepteren, aangezien er blijkbaar geen andere mogelijkheden bestaan. Weet dat je niet alleen bent met dit misnoegen.

Grtz Phensic

-x-

idd, maar ik ben hier geplaatst toen mijn naamplaatje nog pdd-nos/borderline was, maar nu is gebleken dat ik alleen maar borderliner ben. Dus nu zit ik hier tussen de authisten. Toen ik dit nog niet wist, voelde ik me steeds anders en had ik telkens ruzie met de leiding omdat ze zo moeilijk deden. Njah, die namen mij als authist, maar nu ze me als borderliner nemen, gaat alles wel veel beter tussen de leiding en mij
Ze geven echt wel goeie tips hoor, maar nee...niet met dit

[phensicske]

Eend schreef op 24-03-2004 @ 23:49:
idd, maar ik ben hier geplaatst toen mijn naamplaatje nog pdd-nos/borderline was, maar nu is gebleken dat ik alleen maar borderliner ben. Dus nu zit ik hier tussen de authisten. Toen ik dit nog niet wist, voelde ik me steeds anders en had ik telkens ruzie met de leiding omdat ze zo moeilijk deden. Njah, die namen mij als authist, maar nu ze me als borderliner nemen, gaat alles wel veel beter tussen de leiding en mij
Ze geven echt wel goeie tips hoor, maar nee...niet met dit

Kan je dan niet overgeplaatst worden? Het lijkt me nogal vervelend in de foute 'doelgroep' te zitten. Weten die leiders dan wel hoe ze met een persoon met borderline moeten omgaan?
Zo zou je dan toch ook vervelende situaties zoals je beschreef kunnen voorkomen, lijkt me.

[C'est moi]

jullie hebben het nou over bordeline!! maar bij mij hebben ze een ander probleem!! ze weten niet waar ze mij moeten plaatsen!~
dat is pas lastig want ik zou ook nu wel eens willen weten wat ik nog kan veranderen en kan doen om me prettig te voelen! ik ben nu 20 en ik heb dit al vanaf mn 11 de! dus vind het wel eens tijd worden!

[phensicske]

chretienne schreef op 25-03-2004 @ 15:43:
jullie hebben het nou over bordeline!! maar bij mij hebben ze een ander probleem!! ze weten niet waar ze mij moeten plaatsen!~
dat is pas lastig want ik zou ook nu wel eens willen weten wat ik nog kan veranderen en kan doen om me prettig te voelen! ik ben nu 20 en ik heb dit al vanaf mn 11 de! dus vind het wel eens tijd worden!

Ze kunnen geen diagnose stellen of ze weten niet waar je te plaatsen?

[justloesje]

Hoi hoi,

Ik snap precies wat je bedoeld flowergirl. Ik dacht ook toen ik weg ging van mijn opname, van gaat het wel goed lopen, gaat het wel goed op school etc. Nou het is echt zo gebleken dat het wel kan. Ik ben inmiddels al een jaar weg en heb eigenlijk niet meer een echte terugval gehad. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee, ik weet dat ik nog wel eens kan terugvallen, maar er zijn zoveel mensen waar ik nu echt terecht kan dus ik ben er niet meer zo bang voor.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt,

Groetjes Justloesje

[Nona]

Up na 5 maanden? Neuh...