bang om vriend te verliezen door de dood

Ik ben van jongs af aan al bang dat ik mensen ga verliezen door de dood. En vooral toen ik op 12jarige leeftijd een vriend hier daadwerkelijk door verloor, werd ik er bang voor. Als mijn ouders dan even een uurtje naar buiten gingen zat ik thuis doemscenario's te bedenken dat ik ze niet meer levend terug zou zien etc.

Sinds ik een relatie heb, heb ik dat gevoel dus ook bij mijn vriend. Ben soms bang dat hij zomaar doodgaat, mede omdat ik opeens heel gelukkig ben en ik het idee heb dat ik zo'n goede relatie niet verdien. Alsof al het goede dat ik heb, stuk moet gaan.

De afgelopen maanden zijn zowel mijn vriend als ik een keer in levensgevaar geweest. (ik werd bedreigd met een pistool en mijn vriend kreeg een auto-ongeluk). Sindsdien ben ik best dankbaar dat we nog bij elkaar zijn en probeer ik er van te genieten zolang het nog kan...En toch denk ik vaak: zou ik hem nog terugzien, of gaat dit echt kapot.

Twee dingen tegelijk dus: nog genieten zolang het duurt maar toch zorgen maken en denken dat het echt misgaat.

Ik probeer dat laatste wel uit mn hoofd te bannen, omdat ik denk dat gedachtekracht een sterke kracht is. Als ik maar dagelijks denk dat hij dood gaat, gebeurt het misschien ook echt...Bovendien gaat het natuurlijk echt een keer gebeuren dat de dood ons scheidt...als we dan nog een relatie hebben natuurlijk.

Ik vraag me af of mensen het herkennen, en wie mij op weg kan helpen om hier mee om te gaan.

[MeantShape]

Ik herken dit heel erg. Ik heb zelf ook een tijd zo geleeft dat ik geen zin meer had om er te zijn. Om er echt een einde aan te maken vond ik te ver gaan maar ik was wel zeer radicaal en roekeloos.

Dat gedrag ben ik nog niet kwijt.

Toch kijk ik nu meer vooruit en heb de wil om te leven. Ik heb voor de zoveelste keer een tweede kans.

Het kon mij in die tijd niet schelen of ik mensen kwijt zou raken omdat ik me niet kon binden.

Mijn angst om te verliezen was zo groot dat ik in eerste instantie de binding niet eens aan wilde gaan.

Mijn bindingsangst komt dus voort uit verlatings angst.

Nu ik me gebonden heb ben ook ik bang dat weer te verliezen en dat maakt dat ik me niet voor die volle 100% durf en kan geven.

Toch maakt mijn lief het steeds weer mogelijk om me stukje bij beetje te smelten en mij weer het gevoel te geven dat ik mij WEL voor 100% kan geven al is het maar voor de momenten dat we leven.

[kerelalakarel]

tjsa best wel moeilijk,
maar als je om je heen kijkt en checkt hoeveel mensen je nog niet verloren bent dan is dat een stuk positiever dan dat je kijkt wie je wel verloren bent.
misschien moet je er met je ouders over hebben dat je die angsten hebt en kijken wat die er aan kunnen doen. (kdenk dat je dat al wel gedaan hebt)
en meestal gaan relaties niet zo snel uitelkaar hoor!!!!!

[ZerO]

Je kunt natuurlijk elke dag met negatieve gedachten rondlopen maar dat lost niks op. Je moet proberen om van het leven te genieten en van elkaar en niet telkens denken van ooh straks wordt hij aangereden. Er is altijd een kans dat mensen waarvan je houdt dood zullen gaan maar ja dat is het leven. Het kan altijd mis gaan. Maar daar moet je gewoon niet vanuit gaan.

[Zweefvliegtuig]

Iedereen kan doodgaan, dat is waar. Maar het heeft geen nut om daar constant bij stil te blijven staan. Probeer te denken aan de positieve dingen, daar heb je veel meer aan.
Ik kan je echter ook wel een beetje begrijpen, want als ik hoor dat mijn vriend bijvoorbeeld eens te hard heeft gereden, dan ben ik ook iedere keer weer blij dat ik hem toch nog spreek/zie. En ik weet dat hij niet onverantwoord rijdt, zeg maar, maar toch ben ik dan iedere keer bang dat het toch een keertje fout gaat...

[snoopy]

Ik ben daar ook heel bang voor. Vooral omdat ik ook daadwerkelijk heb meegemaakt dat je mensen kunt verliezen

[Yummie]

Mijn grootste angst is dat ik ooit mijn vriend verlies aan zelfmoord. Ik hou heel veel van hem. Hij heeft een hele slechte jeugd gehad, mishandeling enz. Hij zit nog steeds in een slechte thuissituatie. Hij kan er niet goed mee om gaan en heeft het er heel erg moelijk mee. Ik ben een grote steun voor hem en hij heeft mij belooft dat hij voor mij in leven blijft. Zonder mij was hij hier niet meer geweest zegt ie en ik weet dat dat geen loze woorden waren.
Toch speelt hij vaak met doodsgedachtes. Hij heeft al een paar keer een plan gemaakt om er een einde aan te maken. Hij belooft me dat hij dit echter nooit zal doen, ik geloof hem. Hij wil mij ook niet kwijt. Op zo'n moment ziet hij het leven gewoon niet meer zitten. Mentaal stort hij erg vaak in. Ikzelf probeer er zo goed mogelijk voor hem te zijn, maar ik heb het er vaak wel moeilijk mee. Het is heel moeilijk als iemand waar je ongeloofelijk veel van houd zoveel nare dingen heeft mee gemaakt en geestelijk kapot gemaakt is en het leven niet meer goed aankan.
Gelukkig wordt er nu d.m.v. jeugdzorg een psycholoog voor hem gezocht. Ik hoop dat die hem kan helpen alles goed te verwerken en het een plek te geven.

Heb jij mischien iets dergelijks mee gemaakt of wattan ook? Reageer dan a.u.b., ik kan ook wel wat steun gebruiken

[Chloe Siere]

Ik denk dat dit meer een psychologisch onderwerp is...

Chloe Siere schreef op 19-03-2004 @ 08:25:
Ik denk dat dit meer een psychologisch onderwerp is...

lol, hier wou ik hem eerst ook posten omdat ik daar veel meer kom dan in liefde&relatie, maargoed het is prima zo hoor...

[ilse]

ik heb niet dat ik denk dat me vriend dood gaat, maar meer dat ik hem niet waard ben en dat het elk moment over kan zijn... anders maar ook wel irri...

[inferno3000]

Ik zou nooit durven denken dat "zij" nu mijn leven zou verlaten. Ik zou niet weten hoe ik daarna ooit nog mijn leven op zou kunnen verlaten.

Maar iig over jouw "probleem": het is zeer begrijpelijk dat je dat denkt na alles wat je hebt meegemaakt. Het is moeilijk om je zorgen te gaan maken over zijn/haar leven zonder te beschermend te zijn. Ik geef je als tip om te leven in het moment. De dood zal zowiezo komen. Zorg dat je goede herinneringen hebt aan deze persoon, en focus je niet op de dood, maar op het leven.
Doemdenken is nergens voor nodig.
Veel succes iig!!!

Ik begrijp heel goed wat je doormaakt. Ik heb ook een tijdje gehad dat ik ontzettend bang was om mijn vriend (van toen) kwijt te raken. Als hij bij mij weg ging, naar huis toe, was ik ontzettend bang dat hij niet levend thuis zou komen. Of als hij met een vriend mee ging, die heel hard rijdt, was ik helemaal onrustig. Ik heb het ook met mijn ouders gehad, maar ik zeg gewoon nu altijd tegen ze dat ze op moeten passen, heb ik dat gezegd dan voel ik me gelijk een stuk rustiger.

Zelf denk ik trouwens dat alles gebeurd met een reden. Dus die dingen die jij mee hebt gemaakt, maken je alleen maar sterker & je zult er veel van leren..

Sterkte ermee!

[Super_irritantje]

Ik ben daar ook bang voor. Vooral als je erover na gaat denken, wat ik te snel doe. Maar iemand gaat niet zomaar dood. Er kan altijd iets gebeuren met iedereen. Maar de kans is eigenlijk niet zo heel groot.

Ik probeer dan altijd aan iets anders te gaan denken. Net zoals vroeger toen ik bang was in het donker. Toen sloot ik mijn ogen en dacht aan een strandbal met allemaal kleurtjes. Daar werd ik toen altijd rustig van. En nu nog steeds. Het klinkt raar. Maar als je jezelf zoiets aanleert is het heel handig.

Pfft, ja, daar heb ik ook last van. Als het onweert, als het stormt... dan wil ik altijd zeker weten dat hij wel thuis is gekomen - het is bijna een fobie. Sinds kort heeft ie een mobieltje en bel ik hem (of hij mij) elke avond als hij weer thuis is. Dan durf ik pas te slapen.

CharlotteRooz schreef op 21-03-2004 @ 12:09:

Zelf denk ik trouwens dat alles gebeurd met een reden. Dus die dingen die jij mee hebt gemaakt, maken je alleen maar sterker & je zult er veel van leren..

Sterkte ermee!

Die mening deel ik met je. Als ik bijvoorbeeld terug kijk naar mijn bedreiging (gewapende overval) dan zie ik mezelf niet als slachtoffer maar als ervaringsdeskunidge. Ik was op dat moment bezig om aan mijn angst te werken en op dat moment werd ik er keihard mee geconfronteerd, geen toeval dus...

Dit geeft me wel een veilig gevoel want ik voel dat het nog lang geen tijd is om elkaar te verliezen.

Krummeltje schreef:

Sinds kort heeft ie een mobieltje en bel ik hem (of hij mij) elke avond als hij weer thuis is. Dan durf ik pas te slapen.

Dat heb ik dus ook, ik slaap een stuk geruster als ik hem vlak voor het slapen nog even gehoord heb

[Elysium]

Heb je over dit onderwerp al wat gelezen? Angst (om dierbaren te verliezen) is een onderwerp wat door veel goede schrijvers heel herkenbaar wordt verwoord. Bijvoorbeeld Rene Diekstra of Sol Gordon. Het heeft ergens ook met je zelfvertrouwen (oa door je verleden) te maken. Het is een kwestie van jezelf ervan kunnen overtuigen dat je angst niet nodig is in deze mate. Sterkte.