Te veel? Wat ik wil? Wat mijn pa wil?

[Kleintjeyakult]

Ik woon bij mijn vader omdat mijn moeder een jaar geleden is overleden.. Ik kon dus neit anders dan bij hem wonen want ik ben ook nog minderjarig (over 2 weken neit meer)
Ik heb een vriend, mijn buurjongen, ik ben veel bij hem, dat vinden wij fijn.
Thuis gaat het NIET goed. constant ruzie met mijn vader maar ook met mijn broertje die totaal geen respect heeft en mijn spullen jat. We hebben echt overal ruzie over.

Nou weet ik gewoon niet meer hoe of wat ik moet doen.
Mijn vader vind dat ik teveel bij mijn vriend ben.. dat komt alleen omdat hij mijn vriend hier weggepest heeft.. die wil hier niet meer komen door al het gezeik en dat mijn pa altijd gelijk heeft.. daar kan je gewoon niet tegenin gaan.
Ik ben ook veel bij mijn vriend.. maar dat komt ook omdat we ons hier niet fijn voelen (mijn ouders waren gescheiden en ik heb nooit een goede band met mijn vader gehad)
Kijk er zit hier een verschrikkelijk lang verhaal aan vast en daar wil ik ook nog best wel op in gaan in verdere reacties..

Maar ik zit er de laatste tijd stevig aan te denken om op mezelf te gaan ofzo.. ik hou het niet vol zo..
De manier waar ik me lekker bij voel vind me pa niet goed.. maar moet ik het dan op zijn manier doen en me ongelukkig voelen?

[AngelLena]

Jij gaat altijd voor! Onthou dat. Als de boel idd zo dramatisch is zou ik je idd aanraden zodra je 18 bent op jezelf te gaan. Dan krijg je ook geen gedonder met minderjarigheids instanties ed, je bent 18 dus vrij om te gaan. Da's over 2 weken al, dus zo lang kan je denk ik nog wel even op je lip bijten. Hou er wel rekening mee dat op jezelf wonen een duur grapje is. Vraag je vader mee te betalen, wil hij dit niet, heeft hij en probleem, want volgens de wet is hij dit verplicht tot je 21e. Hij is financieel verantwoordelijk voor jou.

Ik zou kiezen voor mijn eigen geluk. Weet verder op moment niet zo goed wat ik ervan moet zeggen aangezien ik het hele verhaal niet ken, maar voor zover ik het kan lezen is dit het enige wat ik ervan kon zeggen.

AngelLena schreef op 01-03-2004 @ 23:28:
want volgens de wet is hij dit verplicht tot je 21e. Hij is financieel verantwoordelijk voor jou.

zelfs tot je 27ste tenzij die afstand doet van je (een of andere procedure). Don't ask.

[Kleintjeyakult]

Ik denk er echt stevig aan weg te gaan, er is vandaag weer iets voorgevallen en ik kan er gewoon niet tegen.
Als ik bij me vriend ben voel ik me zo fijn en rustig.. Hij steunt mij in alles en hij gaat binnekort ook op zichzelf dus heeft hij voorgestelt om samen iets te zoeken.
Het is inderdaad verschrikkelik duur.. maar ik heb wel geld op mijn naam staan, omdat mijn moeder is overleden (het is heel krom) krijg ik per 3 maanden een bedrag wat ondertussen al opgelopen is.
HEt zou wel kunnen dus.
Maar liever wil ik het gewoon oplossen en dat hij snapt dat ik geen klein kind meer ben en wel weet wat wel en niet goed voor meis...

meteen met je vriend samen iets zoeken zou ik toch even mee wachten...

als het nog maar heel even duurt voor je 18 word zou ik het toch proberen nog even vol te houden en dan weg gaan (je kan al wel op zoek gaan)...

en als je leven weer wat op orde is kan je dan nog wel overwegen samen te gaan wonen...

[AngelLena]

Denyse schreef op 02-03-2004 @ 11:48:
Ik denk er echt stevig aan weg te gaan, er is vandaag weer iets voorgevallen en ik kan er gewoon niet tegen.
Als ik bij me vriend ben voel ik me zo fijn en rustig.. Hij steunt mij in alles en hij gaat binnekort ook op zichzelf dus heeft hij voorgestelt om samen iets te zoeken.
Het is inderdaad verschrikkelik duur.. maar ik heb wel geld op mijn naam staan, omdat mijn moeder is overleden (het is heel krom) krijg ik per 3 maanden een bedrag wat ondertussen al opgelopen is.
HEt zou wel kunnen dus.
Maar liever wil ik het gewoon oplossen en dat hij snapt dat ik geen klein kind meer ben en wel weet wat wel en niet goed voor meis...

Als je al weet waar je wilt gaan studeren kan je daar op kamers gaan. Het gewoon even oplossen is makkelijker gezegd dan gedaan. Heb je wel eens gesprekken met je vader gehad over hoe jij je thuis voelt en waar dat volgens jou door komt en hoe jij het graag anders zou willen zien? Anders zou ik dar eerst eens mee beginnen. Weigert hij om dit gesprek met jou te voeren of kan het absoluut niet zonder knallende ruzie dan zou ik toch plekje voor mezelf gaan zoeken, en nog niet meteen samen met vriend. Wordt eerst goed zelfstandig, daarna kan je bij hem intrekken.

[In_stilte]

Ik snap wat je bedoelt, je weet dat mijn moeder ook is overleden en dat ik sinds die tijd bij mijn vader woon. Ik heb ook redelijk veel ruzie, hij is gewoon een ongevoellige *** af en toe, plus dat hij altijd maar somber en levensmoe is, onzettend sarcastisch, najah t idee is duidelijk.

Ik zou als je kan idd op kamers gaan, zelf zou ik alleen wachten tot je school af is en je iets voor jezelf hebt gevonden. Wanneer je bij je vriend bent blijft je afhankelijk van iemand anders en sta je toch nog niet helemaal op jezelf. Verder is het een groot verschil tussen je vriend heel graag zien en samenwonen. En als je nog in je examenjaar zit i het ook niet makkelijk om tijdens je examens of dicht bij je examens in een nieuw huis te komen.
Je vader blijft je vader en het is voor jullie beide heel erg wennen, hetzelfde geld voor je broertje, hij is gewoon een puber en over een jaar of 4 zullen jullie lachen om al het gezeik dat jullie nu hebben. Je familie zal altijd familie zijn ookal vlucht je uit huis, je moet toch leren omgaan met ze...

Natuurlijk is het helemaal je eigen keus en zal je waarschijnlijk alles goed hebben afgewogen, maar denk na, want het is wel een heel grote stap!

[koekiemonstertje]

ik zou er als ik jou was een goed gesprek over hebben met je pa. Voor hem is dit ook nieuw, deze hele situatie en het lijkt me dat niemand hier gelukkig van wordt!
Misschien is uit huis gaan wel de beste oplossing maar als er duidelijke regels zijn en iedereen een beetje solidair is met elkaar moet het ook lukken!
Vind dus niet alleen jou wil belangrijk maar luister ook een naar wat je vader het liefste wil....

succes

[Kleintjeyakult]

Sommige van jullie zeggen dat ik een gesprek meot aan gaan.. dat is geen optie.. mijn vader kan niet praten,e n als hij praat dan zegthij wat hij wil zeggen en alles wat die ander zegt (ik dus) blaast hij weg.
Ik heb hem zo vaak vertelt dat ik me hier niet fijn voel, niet als een kind behandelt wil worden.
2 dagen geleden heeft hij gezegt dat hij met me wil praten, ik zei dat dat goed was.. tot nu toe is er nog niet gepraat.
Gisterenavond vroeg ik aan hem dat we toch zouden praten?
Waarop hij zei dat hij daar geen zin meer in had.. ik zei dat ik daar wél zin in had, en begon toen toch te praten.. waarop hij gewoon wegliep

btw.. ik doe geen eindexamen en hoef geen school te zoeken.. ik studeer al, in dezelfde stad

[AngelLena]

In dat geval zou ik het hem hardhandig laten weten door gewoon op kamers te gaan.
Zonder vriend, helemaal alleen. Van direct samenwonen kan een relatie namelijk alleen maar achteruit gaan, eerst zelfstandigheid en daarna samenwonen gaat vaak beter. Meerdere stellen hebben me dat al bewezen.

Ik zou zeggen: ik hoop dat je stad geen hoge kamernood heeft, zoek een kamer en ga lekker op jezelf en wees gelukkig.