[verhaal]

Begin van een verhaal.
(En nou niet denken, wat post ze ineens veel! Ik heb gewoon eventjes geen toetsen meer en heb nog niet de moed gevonden om aan mijn examens te beginnen. )

...

Het was donker in het woud, waar de bomen zo dicht op elkaar stonden dat ze bijna een muur vormden. Het enige geluid dat de nachtelijke stilte doorbrak was het geritsel van de bomen. In de verte klonken de zachte ploffen van iemand die razendsnel over de zachte mosgrond rende.
De voetstappen kwamen snel dichterbij en tussen de bomen verscheen een tengere gedaante, gehuld in een dieprode mantel, die in de duisternis bijna zwart leek.
“Joëlla?” De stem, een meisjesstem, klonk verrassend helder. Ze stond stil op de open plek, de enige plek waar het licht van de maan nog een klein beetje doordrong. “Joëlla, waar ben je?” In de stem van het meisje, die eerst nog enigszins rustig had geklonken, was paniek te horen.
Nu verscheen er, als uit het niets, een tweede gedaante. “Hier ben ik.”
Het meisje draaide zich verschrikt om, maar er kwam een soort van berustende blik in haar ogen toen ze de gedaante zag. “Joëlla! Godzijdank. Ik dacht dat je nooit zou komen!”
“Kalm maar, Miral.” Joëlla klonk, in tegenstelling tot het meisje, vrij beheerst. “Waar is Methea? Ik dacht dat ze zou meekomen.”
Miral deed haar mantel af en een bos zilverblonde krullen viel over haar schouders heen. Ze ging op de grond zitten. “Methea wilde niet. Ze durfde niet.”
“Ze is toch zeker niet de enige die mensenschuw is,” zei Joëlla. Het klonk niet als een verwijt, meer als een constatering.
Miral haalde haar schouders op. “Ze vond dat het haar zaken niet waren.”
Joëlla lachte schamper. “Haar zaken niet? Het zijn toch net zo goed haar zaken als de jouwe, of niet soms? Miral, wees toch niet zo naïef!” Ze deed haar mantel af, die dezelfde dieprode kleur als die van Miral had, en ging naast haar zitten. “Vertel het eens.”
Miral haalde haar schouders op en boog verdrietig haar hoofd. “Wat is er te vertellen? Je weet alles toch al?”
Joëlla schudde haar hoofd en streek haar donkere haar naar achteren. “Wat weet ik al? En hoe moet ik dat weten?”
Miral keek verstoord op. “Roddels gaan snel, weet je,” zei ze nukkig.
“Ik dacht dat je me langer kende dan vandaag. Ik ben niet gevoelig voor roddels – en geloven doe ik ze al helemaal niet.”
Miral zuchtte diep en staarde naar de grond. “Ik ben verliefd.”
Joëlla schoot in de lach. “Verliefd? Nou, ik moet zeggen dat ik dat niet een groot probleem vind! Waarom ben je dan zo somber?”
“Hij.”
Joëlla trok haar wenkbrauwen op. Het klonk nog steeds niet als een groot probleem, maar Miral vond blijkbaar van wel. “Wie?”
“Omaraj.”
“Dat is een aparte naam.”
Miral snoof. “Ja, dat vond mijn geliefde zuster ook. Ze heeft uitgezocht wie hij is.”
“Methea? Nou, ze gaat wel vooruit wat dat betreft… maar iets zegt me dat jij daar niet zo blij mee was.”
”Nee, natuurlijk niet,” zei Miral gepikeerd. “En zeker niet toen dat,” ze zocht even naar het juiste woord, “dat misbaksel meteen naar mijn ouders rende toen ze het wist.”
Joëlla voelde de bui al hangen, maar besloot om rustig af te wachten. Haast had nu geen zin en Miral zou het haar toch wel vertellen.
Ergens had ze de naam Omaraj al eerder gehoord, maar ze kon zich niet herinneren waar en ze had ook geen waardeoordeel aan hem verbonden. Goed of slecht: hij kon het allebei zijn. Ze hoopte maar op het eerste.
Miral beet op haar lip en trok haar mantel nog vaster om zich heen. “Beloof je me dat je niet boos wordt als ik het je vertel?”
Joëlla haalde haar schouders op. “Het me niet vertellen heeft toch geen zin meer – ik kom er toch wel achter. Maar ik beloof je wel dat ik me niet zal laten leiden door vooroordelen.” En ik hoop bij de gratie van de goden dat dat niet nodig hoeft te zijn, voegde ze er in gedachten aan toe. “Wie is Omaraj?” sprak ze de vraag uit die haar sinds het horen van de naam bezighield.
Of het door deze concrete vraag kwam dat Miral het durfde uit te spreken, wist Joëlla niet, maar het feit was wel, dat ze het deed.
“Omaraj is een Ziener.”
Joëlla hart sloeg drie slagen over. Ze wilde het niet geloven. Ze kende Miral: bedeesd, lief, naïef meisje, gehoorzaam aan haar ouders, nooit problemen… in tegenstelling tot haar zuster Methea, die zich over het algemeen op alle problemen stortte die er te vinden waren.
Maar Miral sloeg op het moment alle mogelijke problemen waar Joëlla haar zus zo vaak uitgehaald had. En ze kon haar niet helpen. Ze was zelf veel te bang voor Zieners.
Miral had het zwijgen van Joëlla als een slecht teken opgevat en dikke tranen gleden daarom over haar wangen. “Ik weet niet meer wat ik moet doen… je was mijn laatste hoop,” zei ze en het laatste woord eindigde in een snik.
Joëlla sloeg haar arm om het meisje heen en maakte sussende geluiden. “Het komt allemaal wel goed…”
Dat had ze niet moeten zeggen. Miral sprong op. “Het komt niet goed!” schreeuwde ze. “Begrijp het nou! Het komt niet goed! Het enige wat ik wil is bij Omaraj zijn en het enige wat niet kan is een Ziener en een Magiër!”
“Miral, rustig maar.”
“Rustig? Rustig? Mijn zus heeft me verraden, mijn ouders willen me niet meer zien en nou begin jij ook al! Ik ben niet rustig!”
Joëlla schrok van haar mededeling. “Hebben je ouders dat gezegd?”
“Ja. Waarom denk je dat ik zo in paniek ben? Ik kan nergens meer heen. Jij wilt me niet eens meer – jij bent toch mijn peettante?”
“Miral, ik heb nooit gezegd dat je bij mij niet welkom bent. Ik schrok alleen van – nou ja, van Omaraj dus. Ik moet er nog over nadenken. Maar voorlopig ga je met mij mee.”
Miral draaide zich half om en er kwam een vage glimlach op haar gezicht. “Meen je dat?”
Joëlla glimlachte en sloeg een arm om Miral heen. “Kom. We gaan eens naar mijn huis. Hier vatten we nog kou.”

[Mux]

mooi

[duivelaartje]

Dit spreekt me wel aan. Lekker geschreven, leest prettig.
Oh wacht, komt er een vervolg op?!?!

Begin van een verhaal.

Ik hoop van wel.

Alleen, volgens mij mis ik een paar alinea's. Maar mooi.

Duivelaartje

*als er een vervolg komt ga ik um zeker lezen *

Hoe bedoel je, je mist een paar alinea's?

Ik niet namelijk. Maar leg eens uit welk stuk niet duidelijk is dan?

[duivelaartje]

Krummeltje schreef op 06-04-2004 @ 19:06 :
Hoe bedoel je, je mist een paar alinea's?

Ik niet namelijk. Maar leg eens uit welk stuk niet duidelijk is dan?

Nee toch niet. Heb je verhaal nog een keer gelezen, en er mist idd geen alinea. (Voortaan een verhaal 2 keer lezen )

Joëlla zat in de schommelstoel op de veranda toen de zon opkwam. Miral lag te slapen, gerust dat het allemaal goed kwam, maar zelf wist ze het allemaal niet meer. Miral bracht haar in problemen – of in ieder geval in een situatie – waar ze geen grip op had. Ze wist dat ze haar niet moest tegenhouden omdat dat averechts zou werken. Het liefst zou ze haar naar Omaraj sturen, maar ze was het aan zichzelf verplicht om dit op een elegantere manier op te lossen dan om haar zomaar op te offeren aan een Ziener.
Ze was benieuwd naar Omaraj, zonder meer. Ze wist dat ze die naam ergens van kende en ze wilde weten waar dan precies van, maar ze kon er niet opkomen. Aan Miral kon ze het niet vragen, dat zou teveel verraden. Nee, ze zat in een moeilijke situatie met haar petekind nu, zonder meer. Maar ze had gelukkig wel eens moeilijker problemen opgelost, toch?
Ze werd wakker toen Miral naar buiten kwam en met haar blote voeten over de krakende veranda liep. “Goedemorgen! Ik heb ontbijt gemaakt,” zei ze trots.
Joëlla kwam overeind en glimlachte even. “Dank je. Hoe is het met je?”
“Het is prachtig weer,” zei Miral zonder de vraag te beantwoorden.
“Ongetwijfeld,” zei Joëlla, “maar wegrennen helpt je niets verder.”
Miral ging op de veranda zitten en staarde over de eindeloze velden. “Je woont hier echt mooi. Het is al zo lang geleden dat ik hier voor het laatst ben geweest.”
Joëlla knikte. “Dat kan ik me nog wel herinneren. Toen waren Methea en jij nog goede vrienden – maar goed, jullie waren negen jaar geloof ik.”
“Soms wilde ik dat het weer vroeger was,” zei Miral. “Zodat Methea weer aardig tegen me doet.”
“Doet Omaraj aardig tegen je?” vroeg Joëlla. Ze zag hoe Miral schrok, maar die wist zich meesterlijk te beheersen. “Oh ja. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld bij iemand.”
“Besef wel dat hij een Ziener is.”
Miral knikte vermoeid. “Dat is nou ook het probleem. Als hij een Magiër was geweest, of desnoods een Demon, dan had iedereen er mee kunnen leven. Maar een Ziener, dat kan dan weer niet.”
Joëlla glimlachte. “Je weet hoe gevoelig Zieners liggen bij de Magiërs.”
“Ja. En het is één groot vooroordeel!” zei Miral heftig.
“Goed,” zei Joëlla. “Laat hem hier op bezoek komen. Vanavond, na het intreden van de duisternis. We willen niet meer problemen.”
Mirals ogen lichtten op. “Meen je dat?”
Joëlla grinnikte. “Zou ik het anders voorstellen? Hoe heb je hem eigenlijk ontmoet?”
Miral ging languit op de veranda liggen en glimlachte. “Ah. Dat is een lang verhaal. Het begint bij het gekostumeerd bal van Ayrona. Methea had me meegenomen – ze had het nooit moeten doen, zei ze later tegen me. Ze vond dat ik de leukste jongen van de avond had ingepikt.”
Joëlla fronste haar wenkbrauwen. “Wie was de leukste jongen van de avond dan?”
“Omaraj natuurlijk. Dat was voordat we wisten dat hij een Ziener was.”
“Ho, stop. Hoe kon je in de naam der goden niet weten dat hij een Ziener was?”
Miral lachte en Joëlla kon weer iets van haar vroegere vrolijkheid zien. “Je ziet het ook niet aan hem, hij is een halfbloed. Zijn moeder is een Magiër.”
Joëlla werd onaangenaam getroffen door een oude herinnering. De herinnering was zo sterk dat hij haar even van de wereld afsloot. Ze wist waar ze de naam Omaraj van kende.

Krummeltje schreef op 06-04-2004 @ 18:49 :
De stem, een meisjesstem, klonk verassend helder.

Verrassend ipv. verassend, klein foutje dat me zo even opviel

Mooi, helder, leest prettig en makkelijk door. Maakt me nieuwsgierig naar het vervolg. Was je van plan om nog meer te schrijven? *hoopvol*

[edit] Srry, niet gezien dat je net het 2e deel gepost had [/edit]

Ik schrijf echt wonderbaarlijk veel voor mijn doen, tegenwoordig. Ik ben hier vanmiddag mee begonnen

Kabouterin schreef op 06-04-2004 @ 19:40 :
Verrassend ipv. verassend, klein foutje dat me zo even opviel

Hehe, wat een domme fout

Ja, we postten tegelijk geloof ik

[jinx]

goed verhaal! Zeker mee doorgaan

[Flshman]

Prettig stukje hoor weer eens wat anders!

Ik ben eigenlijk geen fan van het hele fantasy gebeuren. Normaal lees ik eigenlijk niet verder als de eerste tovenaar/elf/ziener zijn mond op trekt, maar dit keer heb ik braaf doorgelezen.

Flashman schreef op 07-04-2004 @ 11:50 :
Ik ben eigenlijk geen fan van het hele fantasy gebeuren. Normaal lees ik eigenlijk niet verder als de eerste tovenaar/elf/ziener zijn mond op trekt, maar dit keer heb ik braaf doorgelezen.

Omdat je mij zo lief vind natuurlijk

[Flshman]

Ik wilde er nog onder zetten 'Of dit nou door het verhaal of door jou komt weet ik niet'

“Joëlla, waar heb je in godsnaam last van, ga eens zitten!” Miral hief geërgerd haar handen op, maar niets scheen te helpen. Joëlla bleef heen en weer ijsberen door de woonkamer.
Miral plofte geërgerd neer op de stoel bij de open haard, die vanwege het prachtige weer al weken niet aan was geweest. “Ja, dan moet je het zelf ook maar weten – maar waarom ben je zo nerveus? Ik zou degene moeten zijn die nerveus is… Omaraj komt zo meteen.” Ze grinnikte.
”Ik hou er gewoon niet van een Ziener in mijn huis te hebben. Zelfs geen halfbloed Ziener,” snoerde Joëlla haar petekind de mond. Maar dat was echter niet wat haar dwarszat. Ze kon Omaraj met één hand aan als ze wilde – ze was niet voor niets de jongste Magiër ooit die toegetreden was tot de Hoge Raad. Nee, wat haar nerveus maakte was de herinnering die haar die middag overvallen had. Ineens had ze zich weer zo weerloos gevoeld, heen en weer geslingerd tussen wat ze moest doen en wat ze wilde doen.
Het was precies zo’n zomer geweest. Het leek alsof de geschiedenis zich ging herhalen en dat wilde ze Miral niet laten meemaken. Daarom zou ze het haar moeten vertellen – en dat ging dan weer lijnrecht in tegen de eed die ze tegenover de Hoge Raad had moeten afleggen. Als die erachter kwamen wat ze eigenlijk had willen doen, kon ze alles vergeten.
Ze hoopte maar dat Omaraj niet zo paranoïde zou zijn dat hij zijn broer zou meebrengen.

[duivelaartje]

mooi