Depressief...

[I-Feel-Useless]

Ik ben hier net nieuw, en ik ken hier niemand, maar ik moet het even kwijt...

Ik voel mij al een paar maanden depressief. Soms zijn deze gevoelens heftiger dan andere keren, maar ik heb constant sombere gedachten in mijn hoofd. Zo voel ik me gewoon enorm waardeloos, nutteloos en vind ik mijn hele bestaan zinloos.
Verschillende keren als ik mijzelf volkomen nutteloos, gefrustreerd of zielig (zielig in het feit dat zo'n nutteloos mens bestaat) voelde, heb ik mijzelf pijn gedaan.

Ook speel/denk ik vaak over de gedachte van zelfmoord. Aan de ene kant lijkt mij dit enorm aanlokkelijk, maar aan de andere kant vind ik nog wel dat ik niet het recht heb om mijn ouders zoveel pijn te doen. (Mijn vader's vorige vrouw heeft zelfmoord gepleegd en mijn oudere broer heeft een keer een poging ondernomen) Maar ik wil die "pijn" (want zo voel ik het) gewoon kwijt... Het maakt me gek, beheerst mijn gedachten en ik ben gewoon moe. Moe van het nep-vrolijk doen in mijn omgeving. Mijn ouders weten van niets, een stel vrienden weet dat ik niet altijd even vrolijk ben en een vriendin van mij weet wél hoe ik me voel. Ik heb het haar verteld na een ruzie op MSN.

Maar nu had zij mij gisteren op MSN verteld dat zij er óók onder begon te "lijden" zeg maar. Door mijn "bekenning" heeft zij verschillende repetities zitten te verknallen omdat ze zich niet meer kon concentreren. Nu voel ik mij daar óók schuldig voor.
Zij had gisteren gedreigd met dat zij naar onze mentor zou stappen als ik het niet tegen mijn ouders zou vertellen. Ik heb het gister niet verteld, en ik weet niet of zij nou echt naar de mentor is gestapt. Ik heb nog geen enkel bericht van haar/de school gehoord.

De reden waarom ik het niet tegen mijn ouders durf te zeggen weet ik zelf eigenlijk niet eens. Ik ben denk ik bang om ze pijn te doen.

Eigenlijk weet ik het zelf allemaal niet meer, niet eens waarom ik dit nou allemaal opbiecht op zo'n forum waar iedereen het kan lezen...

Ik weet het gewoon niet meer, wat moet ik doen?

I-Feel-Useless schreef op 26-03-2004 @ 16:38:
Eigenlijk weet ik het zelf allemaal niet meer, niet eens waarom ik dit nou allemaal opbiecht op zo'n forum waar iedereen het kan lezen...

Iedereen kan het lezen, maar niemand kent je. En dat is nou net zo fijn. Je kunt je verhaal kwijt, zonder dat iemand hoeft te weten wie je bent.

Ik weet het gewoon niet meer, wat moet ik doen?

Je moet niks, je kunt van alles. Je zou het toch aan je ouders kunnen vertellen, zij kunnen je dan steunen. Je zou er ook met iemand op school ver kunnen praten of bijvoorbeeld met je huisarts. Probeer het iig met een volwassene te bespreken, je kunt dan samen naar een oplossing zoeken.

Heel veel sterkte en succes iig! En goed dat je je verhaal hier hebt gepost!

[Fantôme]

vraag: hoe komt het dat jij je zo waardeloos voelt. Komt het omdat alles tegen zit? Komt het omdat je een gebrek aan zelfvertrouwen hebt....? als je dat eerst nagaat, dan kan je het probleem bij de kern aanpakken, en daar dus aan gaan werken.

hetvolgende... hoe hard het ook klinkt, dat die vriendin van jou, jouw problemen teveel aantrekt blijft nog altijd HAAR probleem, net als de jouwe JOUW probleem blijven. Zoals iemand mij ooit vertelde.... Je hebt je eigen leven, je moet eerst je eigen bord leegeten voordat je een ander goed kan helpen, en iig niet nog de portie (het leven) van een ander erbij krijgen, en andersom... Want als jullie allebei elkaars problemen gaan aantrekken, lijd je er ook allebei dubbel onder, des te moeilijker elkaar te helpen en te steunen in een periode waarin je dat juist nodig hebt!

Zelfmoord is nooit een oplossing, altijd een uitvlucht. Je bent jong, probeer er nog wat van te maken... Er zijn nog zoveel fasen, zoveel andere omstandigheden in je leven die je moet doorstaan... Allemaal open mogelijkheden, al zie je die nu misschien niet.

volhouden hoor!

xxx Wen

[I-Feel-Useless]

~~Fantôme~~ schreef op 26-03-2004 @ 16:48:
[B]vraag: hoe komt het dat jij je zo waardeloos voelt. Komt het omdat alles tegen zit? Komt het omdat je een gebrek aan zelfvertrouwen hebt....? als je dat eerst nagaat, dan kan je het probleem bij de kern aanpakken, en daar dus aan gaan werken

Ik heb een nogal negatief zelfbeeld. Ik denk dat dit komt doordat veel mensen mij al zo'n 10/11/12 jaar lang zien (en dat ook duidelijk laten merken) als de loser, kneus, nerd, etc. Verder ben ik bijna nergens goed, of in ieder geval; redelijk in. Ook heb ik vaak het gevoel dat wat ik ook doe, ik nooit aan de eisen en verwachtingen van mijn omgeving voldoe. Het móet en zál altijd beter.

[farrar-misty]

Een probleem is pas een probleem wanneer je dat er zelf van maakt. En kan pas opgelost worden wanneer je er achter komt hoe het is 'gemaakt.' Probeer het eens niet meer als een cirkel te bekijken, zie het niet meer als een cirkel van problemen waar je nooit meer uit komt. Want je kunt er uitkomen, daar moet je je even van bewust worden. Probeer eerst het begin te vinden. Ik denk dat onzekerheid in je aard ligt, daar is niets mis mee, tenzij het versterkt wordt door gebeurtenissen. Je zei dat je als nutteloos, en nerd wordt beschouwd en nog meer dingen van buitenaf. Hierdoor veranderde je zelfbeeld in een beeld dat gewoon niet bestaat. Waarschijnlijk verergerde of verergerd dat beeld nog meer ( Je onthoudt bijvoorbeeld alleen de slechte dingen die er over je gezegd worden en negeert of vergeet de goede dingen) En vanaf dat moment wordt het pas een probleem. Want de meeste mensen oordelen nou eenmaal heel snel over een ander en het is gewoon niet te verbergen als je een negatief zelfbeeld hebt. Misschien lijkt het wel of alles alleen maar erger wordt en dat er geen weg meer uit is maar dat is slechts schijn. Want als je je er echt voor in gaat zetten kun je de dingen weer op een goede manier bekijken, zoals je de wereld bekeek voor je ellende had meegemaakt.

De oorsprong van je depressie zijn NIET de negatieve dingen die over je gezegd zijn NIET de druk op je schouders van anderen NIET de dingen om je heen. Het zijn jouw eigen gedachten die jezelf op dit moment neerhalen. Gedachten van een ander zijn handelbaar, maar je eigen gedachten kunnen bijna alles maken of breken. Misschien kun je deze gedachten tot rust laten komen, en ze later doen verdwijnen. Vind een uitlaatklep, een doel. Zorg dat je weet waar je voor staat en waarom je niet nutteloos bent, waarom je niet meer zou moeten. En doe dat dit keer niet voor een ander maar voor jezelf. Zoek uit wat JIJ wilt bereiken, wat JIJ wilt brengen. Wat anderen dan over je zeggen moet je geen reet kunnen schelen. Probeer je gedachtengang een beetje te helpen door bij moeilijke momenten te denken: wat zou IK moeten doen? wat is er nu echt het belangrijkste? Als je deze positieve gedachten niet negeerd maar ze juist laat spreken zul je aan je EIGEN eisen voldoen. (Zodra je je omgeving dan laat weten dat je zelf vindt en weet dat je niet nutteloos bent en dat je aan je EIGEN eisen voldoet zullen zij dat ook inzien.... Maar dit staat tussen haakjes want uiteindelijk zul je zelf het beste inzien hoe de werkelijkheid in elkaar zit)

k hoop dat ik je heb kunnen helpen..... liefs leoniej

[Rensketje]

hoi,

Wat komt me dit allemaal bekend voor. Ik heb het toen ik ook 15 jaar was heel erg gehad. Ik was onzeker, zei nooit iets, durfde niks. En thuis zette ik altijd de knop om en was ik vrolijk!

Het is echt supergoed dat je het gepost hebt. Je hebt gewoon iemand nodig om tegen te praten. Ik heb toen ik hetzelfde had, heel veel contact gehad met mijn mentrix. Ook al voor dat alles begoon, dus daarom vertelde ik het haar makkelijker. Ik heb ook met zelfmoord gespeeld, en mn hoofd tegen de muur aan geknald, en krassen in mn polsen gemaakt. Maar mijn mentrix begreep me, en alleen dat gevoel is al GEWELDIG. Er is iemand die je snapt, dat kwam omdat ze zelf ook zoiets meegemaakt heeft.

Ik denk dat het idd goed is als je iemand in vertrouwen neemt. Iemand van wie je denkt dat die persoon naar je kan luisteren en niets door zal vertellen. Ik heb het mijn ouders nooit verteld, maar het kan wel. Misschien is er een docent(e) op je school die jou aanspreekt. Vraag dan of hij/zij even tijd voor je vrij wil maken, omdat je ergens mee zit. (verder mag je mij ook mailen hoor )

HEt is zoals iemand al zei, je moet jezelf veranderen, daar kan iemand wel bij helpen, maar je moet het idd wel zelf doen, en vooral het zelf willen. Als je vanaf nu elke morgen zegt: ik ga er een mooie dag vanmaken, en geniet van bv de kleine dingen (de zon die schijnt op het water de zacht ruisende bomen etc.) dan zie je zoveel moois. En als je steeds tegen jezelf zegt: ik ben ook wat waard evenveel als ieder ander! en ik heb ook talenten. Misschien moet je nog ontdekken, wat je leuk vindt om te doen. Zoek iets op: bv voor mij is dat pianospelen, en denk dit kan ik eigenlijk wel. niet op een arrogante manier,maar dat snap je wel.
Langzaam bouw je zo jezelf vertrouwen op! en idd, vrolijk doen, kan het begin zijn van je echt vrolijk gaan voelen, en niet meer hoeven te toneelspelen.

over je vriendin is ook al wat gezegd. Het is logisch dat je je daar schuldig over voelt, maar probeer dat van je af te zetten. Zoals iemand al zei, dat is haar probleem, dat klinkt heel hard. maar zo bedoel ik het niet. misschien kunnen jullie er samen eens over praten, misschien dat ze je ook kan helpen.

Heeeeel veel sterkte,
Ik hoop dat je er weer bovenopkomt en weer lekker in je vel gaat zitten.

gr's
renske

[Aamnesia]

ik heb wel eens een poging gamaakt om mijn ouders te vertellen over mijn verdriet.. de eerste antwoord die ik krijg is " jeetje, nu ben je gewoon zeilig aan het doen"
niet echt een positief invloed op me. dus ik praat er niet meer over met ze, ze snappen het echt niet.

[Muzzle]

Het is de puberteit knul, over 3 jaar lach je om dit stukje.

Edit: Dit is trouwens serieus bedoeld hoor, dit hebben zowat alle mensen op hun 15e gehad.

Dat je iemand in vertrouwen hebt genomen is opzich heel goed. Maar zij reageert er nogal heftig op door haar repetities te verknallen. Het is dus zo dat jouw stap naar iemand het vertellen, uitloopt in een reactie waar jij een schuldgevoel over krijgt en nu wordt er zelfs gedreigd om het aan je mentor te vertellen.

Dat soort dingen zijn niet zo bevordelijk voor jou. Jij zit nu misschien in angst dat anderen het te weten komen.

Misschien is het beter om iemand te zoeken om mee te praten, waar alles vertrouwelijk blijft en die er verstand van heeft. Je kunt naar je huisarts gaan, die je door kan verwijzen naar een hulpverlener. Je kunt ook contact opnemen met Bureau Jeugdzorg.

Je moet je in ieder geval niet laten dwingen om het tegen je ouders te vertellen. Ik vind het goed dat je rekening met ze houdt en ze geen pijn wil doen. Soms kan het opluchten het wel te doen, maar aan jou de keus.

~~Fantôme~~ schreef op 26-03-2004 @ 16:48:

hetvolgende... hoe hard het ook klinkt, dat die vriendin van jou, jouw problemen teveel aantrekt blijft nog altijd HAAR probleem, net als de jouwe JOUW probleem blijven.

Ben ik het niet helemaal mee eens. Als zij hulp aangeboden heeft, ok, dan neem je aan dat zij het zelf ook aankan, maar als je zo iemand iets vertelt, dan zadel je die persoon op met je eigen problemen en dan is het dus wel jouw probleem. Daarom is het beter om met een professionele hulpverlener te praten of in ieder geval iemand die zelf wel heel sterk is.

[Merande]

Muzzle schreef op 29-03-2004 @ 11:36:
Het is de puberteit knul, over 3 jaar lach je om dit stukje.

Edit: Dit is trouwens serieus bedoeld hoor, dit hebben zowat alle mensen op hun 15e gehad.

hmzz... dat ben ik niet met je eens, ik werd op mijn 12de al depressief, en nu ben ik nog maar 14, moet dat betekenen dat ik nog steeds depresief ben als ik 15 ben?

Merande schreef op 29-03-2004 @ 17:15:
hmzz... dat ben ik niet met je eens, ik werd op mijn 12de al depressief, en nu ben ik nog maar 14, moet dat betekenen dat ik nog steeds depresief ben als ik 15 ben?

Waarom ben je het er niet mee eens?

Het kan zijn dat het de puberteit is, maar ik denk dat geloven dat het alleen daar vandaan komt lang niet altijd reëel is, dat de puberteit een (grote) rol speelt lijkt me dan reëeler. Wat niet betekend dat je je er maar bij neer moet leggen en/of het niet serieus moet nemen, vind ik.

[Muzzle]

Je moet het ook juist niet te serieus nemen. Ik heb ook iets dergelijks gehad. Ik nam mezelf toen ook heel erg serieus en was echt kwaad op de wereld enz. Maar nu een paar jaar verder kijk ik er op terug en zie ik het gewoon anders. Het is helemaal niet erg om zo'n periode te hebben maar juist als je jezelf te serieus neemt wordt het alleen maar vervelender.

Bovendien heb ik echt het idee dat mensen het woord depressief te snel gebruiken. Ik bedoel die mensen zijn vaak wel clichetypetjes.

Net 'duistere' muziek ontdekt, in jezelf snijden is opeens stoer, BI zijn is ook in en depressief zijn hoort erbij ofzo?

Ik denk dat mensen echt te snel met die definitie strooien.

[Sponstanietje]

Muzzle schreef op 29-03-2004 @ 11:36 :
Het is de puberteit knul, over 3 jaar lach je om dit stukje.

Edit: Dit is trouwens serieus bedoeld hoor, dit hebben zowat alle mensen op hun 15e gehad.

Ik heb dat ook gehad, maar als ik erop terugkijk kan ik er alles behalve om lachen.

[Sponstanietje]

Muzzle schreef op 31-03-2004 @ 16:05 :

Bovendien heb ik echt het idee dat mensen het woord depressief te snel gebruiken. Ik bedoel die mensen zijn vaak wel clichetypetjes.

Net 'duistere' muziek ontdekt, in jezelf snijden is opeens stoer, BI zijn is ook in en depressief zijn hoort erbij ofzo?

Ik denk dat mensen echt te snel met die definitie strooien.

Wat dat betreft ben ik het met je eens. Ik vraag mij alleen af of de topicstarter onder deze groep valt. Jaren van pesterijen hebben sterk effect op een persoon.

@I-feel. Ik weet niet wat ik voor je kan doen om jouw leed te verzachten omdat ik geen invloed kan uitoefenen op jouw omgeving. Ik wens je zowieso kracht toe opdat je er sterker uit mag komen.

Muzzle schreef op 29-03-2004 @ 11:36 :
Het is de puberteit knul, over 3 jaar lach je om dit stukje.

Edit: Dit is trouwens serieus bedoeld hoor, dit hebben zowat alle mensen op hun 15e gehad.

[Flærynn]

Muzzle schreef op 29-03-2004 @ 11:36 :
Het is de puberteit knul, over 3 jaar lach je om dit stukje.

Heb het ook gehad, maar kan er nog steeds niet om lachen doordat het af en toe nog steeds opkomt....

Wat mij ongeloofelijk veel heeft geholpen is gewoon praten. Praten met iedereen, ouders, broertjes, zusjes (die laatste twee zijn vaak het fijnst), huisarts, leraren en zeker vooral niet vergeten, de professionals. Ik ben zelf anderhalf jaar naar een psychologe geweest, die mij heeft geholpen mijn leven weer op te bouwen; ik zat namelijk een half jaar thuis niets te doen, niet omdat ik lui was, maar uit angst. Angst voor alles, maar vooral voor mensen. Ook heb ik heel vaak over zelfmoord gedacht, zelfs toen ik klein (6, 7 jaar) was al. Om hier overheen te komen heb ik gewoon lijstjes gemaakt met mijn pluspunten... waar ben ik goed in, wat heb ik allemaal al wel niet gedaan wat goed is, hoe heb ik mensen geholpen, hoe ben ik betrokken bij deze wereld...
In het begin was dit heel erg moeilijk, en heb ik veel hulp moeten vragen aan mijn ouders, maar naarmate de lijst groeide, dacht ik ook weer positiever en kon ik zelf ook dingen verzinnen die goed waren. Positief denken is de uiteindelijke sleutel tot geluk, hoe afgezaagd ook.

Zeg gewoon tegen je ouders wat je voelt, als je dit niet doet zou je ze misschien nog wel eens meer pijn kunnen doen doordat zij niet begrijpen wat er aan de hand is met jou, ookal zien ze wel dat er iets mis is (misschien laten ze dit niet merken).

Hmmm... ben niet erg goed in troosten merk ik, nouja, hoop dat je er wat aan hebt!
Liefs, sterkte en succes, Musique

[Donald Duck]

I-Feel-Useless schreef op 26-03-2004 @ 16:38 :
Ook speel/denk ik vaak over de gedachte van zelfmoord. Aan de ene kant lijkt mij dit enorm aanlokkelijk, maar aan de andere kant vind ik nog wel dat ik niet het recht heb om mijn ouders zoveel pijn te doen. (Mijn vader's vorige vrouw heeft zelfmoord gepleegd en mijn oudere broer heeft een keer een poging ondernomen) Maar ik wil die "pijn" (want zo voel ik het) gewoon kwijt...

Ik heb dit ook wel eens (vooral 's avonds) maar ik heb gemerkt dat als ik dan gewoon ga slapen het dan 's ochtends al veel minder is en dat ik dan over het algemeen er wel weer een beetje overheen ben gekomen. Het klinkt misschien nu een beetje met een toon van onbegrip maar het helpt wel iets en ik wens je veel succes verder.