Verhalenwedstrijd: Als ik terug denk aan ons

[Ieke]

Als ik terug denk aan ons

Als ik terug denk aan ons, voel ik pijn in mijn hart en toch ook weer iets heel moois.

Mijn hoofd gloeit van het kampvuur licht. Ik voel haar…
Het lijkt net of het vuur mijn hart wil verbranden, maar nog net op tijd kan ik het tegenhouden. Snel kijk ik naar haar. Ze is niet mooi, en toch ook weer wel. Kleine oogjes met één of ander wazig kleurtje, niet echt een mooie huid en apart piekhaar, maar ik voel me tot haar aangetrokken.
Ik wil het liefst opstaan, naast haar gaan zitten en haar door haar haren strelen, dan over haar gezicht en dat dan onze gezichten langzaam naar elkaar toe gaan.
Stel je voor dat ik dat zou doen? Ik kijk naar de jongeren die hier van hun vakantie genieten. Zij leven gewoon hun vakantie. Ik ook, maar hoe kan het dat mijn eerste week zo zorgeloos voelde? Dat gevoel ken ik helemaal niet meer! Is dat een waarschuwing voor iets wat komen gaat?
Dit jaar heb ik me druk gemaakt over of ik mijn school zou halen, over jongens, over wat mensen van me dachten, en of ik wel mooi genoeg ben… en nu lijkt alles zo onbelangrijk en ver weg. Net of ik gehypnotiseerd ben, of ik een klein stukje boven de grond zweef.
Dat komt vooral door gisteren. Roza, ze viel me in het begin niet eens op. Een Frans meisje die vakantiewerk doet op de camping.
De eerste avond bij het kampvuur hadden we zo’n leuk gesprek, zoveel lol. Net of we al jaren vriendinnen waren. En dan de tweede avond. We herkenden zoveel in elkaar.
Bezorgde ouders, saaie schooldagen waar je zo depri van kunt worden en vriendinnen die je in de steek laten. Vanaf die avond was het duidelijk. Bij het zwembad, bij de playbackshow, onze blikken smolten steeds weer samen, onze ogen zochten elkaar de hele tijd…

Waarom dringt het in godsnaam niet tot je door! Je vriend komt morgen hier! Waarom wil je het niet weten?

En daar zaten we dan. Dicht naast elkaar, starend naar het knetterende vuur. We zeggen in tegenstelling tot de andere avonden helemaal niks meer tegen elkaar.
Ze zeggen soms dat je krachten in de lucht kunt voelen, als golven. Ik had het nog nooit eerder ervaren tot dit moment! Damon, een Engelse jongen die zo dronken als een toeter is slaat zijn armen om Roza en mij heen, voor de rest is er niemand meer. ‘ Beautifull fire, beautifull, ‘ Lalt hij. Roza lacht zenuwachtig en ik duw hem weg, waardoor hij achterover valt.
‘ Hij weet niet eens meer dat hij in Frankrijk is volgens mij, ‘ Zeg ik terwijl ik lachend mijn hoofd schudt. Roza glimlacht en gooit een takje in het vuur.
Damon doet een paar pogingen om op te staan, maar steeds valt hij weer om. Uiteindelijk strompelt hij als een dronken zeepiraat het bos in en verdwijnt.
‘ Zullen zijn ouders leuk vinden, ‘ Mompel ik en trek een bezorgt gezicht als ik die strenge Engelsen weer voor me zie. ‘ Wedden dat hij de hele tent vol kotst.
‘ Roza glimlacht weer. Ik wou dat ik in haar hoofd kon kijken. Wat zou ze denken?
‘ We zouden maar eens moeten gaan, ‘ Zegt Roza. Ze staat op en loopt naar de emmer water, die ze voorzichtig over het vuur heen gooit. Het maakt een sissend geluid.
Dan lopen wij ook gearmd het bos in, op naar de camping. Onze handen raken elkaar. Opeens houdt ze stil. Ze aait zachtjes over mijn wang. Het gevoel dat ik krijg is zo warm dat ik vast gloei, terwijl het best fris is nu…
En dan zoenen we. Het is zo bizar, zo gek dat ik me afvraag of ik dit wel ben. Ze kijkt me aan, en slaat dan de hoek om. Ik sta daar, als verdoofd voor me uit te staren. Ik kan het niet bevatten.

Maar nu is niets meer zoals toen…

En nu voel ik haar… Maar niet meer zoals ik het wil. Ik heb het haar verteld, mijn vriend komt morgen. Ze heeft nooit gezegd van me te houden, het is niet eens bewezen.
In mijzelf schreeuw ik, huil ik, smijt ik alle stoelen en bankjes in het rond. Mijn hart brandt niet, het fikt!
Liefde en haat liggen zo gevaarlijk dicht bij elkaar. Ik wil Jasmina achterover duwen, haar in haar gezicht spugen en haar helemaal verrot schelden.
Ik sta zomaar op en loop in mijn eentje door het bos. Ik zie geen verbaasde blikken meer en ben niet eens bang…
In de toilethokken laat ik me op een wc zakken, maar ik kan niet eens huilen. Ik voel helemaal niks meer

Waarom doet ze net of ik lucht ben? Ik kan het echt niet meer…

Ik kan het niet aanzien! Hij doet mee aan een playbackshow met Jasmina, mijn vijand!
Ik ben verliefd, niet op hem maar ik kan het niet verdragen, ik kan helemaal niks meer verdragen. Ik voel allemaal steken in mijn buik. Zij hangt als een slet om hem heen. Ik zie er stralend uit, in mijn minirokje en bikinitopje. Ik ga zo K3 doen. Als het aan mij lag schreeuwde ik: ‘ Flikker toch op met je K3, maar ik moet van mezelf.
Dan sta ik op en doe wat ik moet doen.
Gek hoe je in zo’n korte tijd kunt veranderen. In één dag van een zorgeloos vrolijk meisje tot een in zichzelf gekeerd vol zelfmedelijdend wezen!!! Het moet wel erg zijn, want niemand zegt meer een woord tegen me.

Lieve Roza. Je huilde om mij, ik om jou. Als ik aan jou denk voel ik pijn en veel vraagtekens… Denk jij ook nog wel eens aan mij?