Hulpverlening zien als je vijand?

[~~dolce~~]

*schaamt*

Bij Altrecht ben ik nogal geschrokken, ze vonden het vrij ernstig en ze wouden van alles, onderzoeken enz.
En het zal wel aan mij liggen, maar ik kreeg het idee dat ze heel raar reageerde op mij? ..

Maar iig ik kreeg vandaag een mailtje, een adviesgesprek, mij god, ik ben veelste bang voor wat ze willen doen. ik weet dat ze me willen helpen, maar eigenlijk was ik blij dat ze ff op zich lieten wachten. (het zou ook langer duren, nu mailde ze al)
Ik ben gewoon ontzettend bang voor ze.
Het liefst zou ik ze nu negeren. Met dat begeleid wonen wordt ook wel op mij gelet, dus gekke dingen zullen er niet gebeuren.

pff.. Altrecht voelt nu ff heel slecht, als een vijand.. Ik ben gewoon echt bang. Zeker omdat ze mijn ouders mee willen hebben. En ik voel me nu dom, dom vanwege mijn problemen. Dom vanwege wat ik heb gezegd.. arrgh.. ik weet het niet.

Kent iemand dit gevoel? en heeft iemand tips om mijzelf nu te overtuigen dat ik ermee door moet gaan.

[Quiana]

Waar komt die angst voor hen vandaan?

Jij bent niet dom vanwege je problemen, of dom om de dingen
die je zegt.

Ik zou het pas ronduit dom (stóm) vinden als je nu zou stoppen
met hulp, terwijl je al zover bent gekomen.

Niet stom (of dom) omdat jij dat bent, maar omdat ik denk dat jij die hulp echt nodig hebt, en dat de kans dat je verder
zakt in je problemen behoorlijk aanwezig is wanneer je geen hulp krijgt...

Die angst voor wat ze willen doen is vrij logisch, maar bedenk
je wel: het is voor jou(w eigen bestwil). En bedenk je ook dat
jij er bij bent, dat jíj ook degene bent die het hardste zal
moeten werken.

Jullie gaan samen de problemen aan ed, niet alleen 'zij'.

En verder (om misschien een beetje te kunnen helpen jezelf
te motiveren hiermee door te gaan): wil je verder gaan op
de manier zoals je nu leeft (en verder zakken in je problemen),
of wil je hieruit komen, de dingen waarmee je zit afsluiten
en ook echt gaan leven?

Schrijf desnoods de voor- en nadelen van de redenen waarom
je naar Altrecht gaat op, bedenk voor jezelf wat die hulp voor
jou kan betekenen, vraag jezelf af of je hier zelf uit kan komen, enz.

Ik heb 2 jaar geleden in eerste instantie geweigerd hulp te zoeken, nemen whatever. Ik wilde niet per direct zo'n stempel van; zij heeft hulp. Dat zei ik toen tegen mijn coördinator, die ontplofte bijna. Ik zou toch geen stempel krijgen als ik met iemand zou praten. Maargoed, ik wilde dat echt niet. Maar ik werd gedwongen, ik mocht niet met mijn lerares levensbeschouwing praten, want die was daar niet voor opgeleid. Blabla, maargoed, ik wilde niet met de vertrouwenspersoon praten, want ik vond haar ook gewoon eng, ik kende haar niet, haar zoon zat bij mij in de klas. Nee, dat vond ik eng. Niet als vijand, maar wel eng.
Goed, ben ik overheen gestapt, was mijn laatste kans, dus ik moest wel.
Tip voor jou is eigenlijk; gewoon doen. Dan zie je vanzelf dat het loont

[Daantje_0705]

Heej Meis,

Bedenk eens dat het niet dom is maar dat het juist slim is dat je hulp zoekt voor je problemen. Er lopen zoveel mensen rond met problemen die het proberen zelf op te lossen (ik ook) en dat gaat nou eenmaal niet altijd (goed).

Die angst is denk ik normaal, het is ook een angst voor het onbekende denk ik, angst voor wat er gaat komen, angst om geconfronteerd te worden met je problemen. Dat is niet meer dan normaal en ik denk dat iedereen dat heeft. Afwachten voor wat er gaat komen is het enige wat je naar mijn idee nu kan doen. Leg je erbij neer en probeer voor jezelf helder te houden dat je in goede handen bent.

[Ruudje]

heey Mir,

de eerste stap zetten is heel erg moeilijk... maar het is zeker niet dom... het is niet erg om hulp te hebben... je hoeft je er niet voor te schamen...
Veel mensen zijn koppig en willen geen hulp, die willen het alleen doen... maar als dat niet gaat, gaat het goed fout...
Jij bent nu net op het punt hulp te krijgen, nu moet je even doorzetten Mir... het lukt je wel, echt waar

Veel sterkte!

Liefs + knuffel,
Ruud

Ik vind het eigenlijk vrij normaal. Ik voelde me al onzettend verward na 1 gesprek bij Jeugdzorg. Gewoon omdat je je ziel blootlegt.

Voor jou gaan er nu spannende dingen gebeuren en je wacht er misschien liever wat langer mee, maar als je het uitstelt wordt het alleen maar spannender, daar heb je echt niets aan hoe eng je het ook vindt.

Misschien heb je het gevoel dat alles te hard gaat. Er worden misschien wel beslissingen genomen waar jij nog over twijfelt. Daarom is het belangrijk het samen met hun te beslissen. Het gaat over jou, niet over hun, zij hebben de intentie je te helpen en willen het beste voor jou doen. Maar dat kan alleen als je zelf aangeeft wat je wil. Praat er dus gewoon over, ook over je twijfels.

Want wat voel je nu precies voor angst voor Altrecht? Wat zit je tegen?

[moon]

Als je voor de eerste keer met hulpverlening te maken heb, is dat vaak wel eng. Je bent het niet gewend, maar je leert er vanzelf aan wennen, en ik denk dat je dan inziet dat het juist heel fijn is om die hulp te krijgen! Het lijkt nu misschien allemaal wel zwaar, maar uiteindelijk helpt het je verder!
Dit is nog maar het begin, niet opgeven nu al hoor! Je zal zien dat het vanzelf makkelijker wordt! Gewoon moed blijven houden!
Sterkte!

Liefs, Rianne

[Droomvlucht]

Ik denk dat het je nu zo bang maakt omdat er in èèn keer zoveel op je af komt.
Het lijkt en is nu misschien heel moeilijk, maar je krijgt er zoveel meer voor terug als je doorzet..

Omdat Altrecht jou nog niet kent, nog niet weet wie jij bent, en nog niet weet hoe ze jou het beste moeten helpen vragen ze zoveel en moet je allerlei onderzoeken doen. Het is een drempel die hoger lijkt dan hij is, probeer er maar gewoon over heen te stappen meis. (F)
Je zult zien dat het daarna een stuk "rustiger" wordt.

*knuffel*

Laura

[~~dolce~~]

Ik weet niet zo goed waar die angst vandaan komt. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Het is gewoon alles. Bij BJZ gaat mijn hulpverleenster weg, en zal een nieuwe komen. Mijn oude hulpverleenster was zo blij dat dat juist zij het ging overnemen, maar goed. Ik ken dr niet.
Omdat BJZ mijn plaatser is van het begeleid wonen zal ik bij BJZ moeten blijven. Wel minder dan nu, maar toch.

Altrecht is gewoon eng, en ik voel gewoon de angst om daar heen te gaan.
Ik weet domweg gewoon niet hoe ik mijn vertrouwde en slechte "gewoontes" moet afleren. En de angst om zonder mijn vertrouwde iets door te moeten.

oke, ik weet dat het zo niet door kan gaan, maar hoe verander ik?

[Droomvlucht]

~~dolce~~ schreef op 22-04-2004 @ 14:51 :
Ik weet niet zo goed waar die angst vandaan komt. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven.
Het is gewoon alles. Bij BJZ gaat mijn hulpverleenster weg, en zal een nieuwe komen. Mijn oude hulpverleenster was zo blij dat dat juist zij het ging overnemen, maar goed. Ik ken dr niet.
Omdat BJZ mijn plaatser is van het begeleid wonen zal ik bij BJZ moeten blijven. Wel minder dan nu, maar toch.

Altrecht is gewoon eng, en ik voel gewoon de angst om daar heen te gaan.
Ik weet domweg gewoon niet hoe ik mijn vertrouwde en slechte "gewoontes" moet afleren. En de angst om zonder mijn vertrouwde iets door te moeten.

oke, ik weet dat het zo niet door kan gaan, maar hoe verander ik?

Het is heel logisch dat jij nog niet weet hoe je die slechte gewoontes af moet leren. Daar gaan zij jou nou juist bij helpen!

*dikke knuffel*

[synclinorium]

Hulpverlening zien als je vijand?

Ja

Dat is zeker niet raar, misschien wel een beetje logisch. Hulpverlening wil je juist helpen met iets waar je niet uitkomt. Dat is moeilijk en zeker niet leuk. Die vijand dwingt je er een beetje om er over te praten en na te denken. Maar ergens zit er in jou ook een stukje van die ''vijand''. Je wilt geholpen worden lijkt mij.

Maar de vijand heeft niet alleen slechte kanten. Misschien heeft de vijand het juist wel goed en jij verkeerd.

i.i.g. Heel veel sterkte.

[phensicske]

Ik haat het dat ik ooit hulp gezocht heb...niet eens gezocht, er naar toe gestuurd omdat ik het eventjes niet meer kon verbergen. Nu voel ik me nog veel slechter en heb ik het gevoel enkel nog achteruit te gaan. Ze nemen mijn problemen zo serieus dat ik me nu verschrikkelijk gestoord voel, nog meer dan vroeger.

[Taquoriaan]

Ken je die van Pandora? Dat zijn die stickers van "ooit een normaal mens ontmoet?" "En, beviel het?"

Mensen die beweren dat ze helemaal normaal zijn, nooit ergens last van hebben etc. zijn vaak de meest gestoorde mensen.

Hier een link naar pandora Dit is een stichting voor mensen met psychische klachten, die informatie geeft. Zie hun site.

[~~dolce~~]

Taquoriaan schreef op 22-04-2004 @ 23:23 :
Ken je die van Pandora? Dat zijn die stickers van "ooit een normaal mens ontmoet?" "En, beviel het?"

Mensen die beweren dat ze helemaal normaal zijn, nooit ergens last van hebben etc. zijn vaak de meest gestoorde mensen.

Hier een link naar pandora Dit is een stichting voor mensen met psychische klachten, die informatie geeft. Zie hun site.

Ja, die stichting ken ik, en die stickers heb ik ook! We hebben een gastles gehad, en daarna heb ik nog met ze gesproken.
Ook had ik contact via de mail met iemand van pandora,.

thnx, voor je reactie.

[Spanker]

ja, want door die hulpverlening raak ik alleen maar in de klote.....
En ze zeggen dat ze je helpen.. dus NIET!!!!!!!

Dat vindt ik er van.

[phensicske]

Ik stop (zo goed als zeker, ze krijgen nog één kans) met de hulpverlening. Die klote psychiater schrijft wel lekker pilletjes voor, terwijl ik therapie wil.

Prozac..niet verslavend, laat me niet lachen.

[Nona]

phensicske schreef op 25-04-2004 @ 23:23 :
Ik stop (zo goed als zeker, ze krijgen nog één kans) met de hulpverlening. Die klote psychiater schrijft wel lekker pilletjes voor, terwijl ik therapie wil.

Prozac..niet verslavend, laat me niet lachen.

Pardon??? Hij schrijft alleen medicatie voor en geeft geen therapie??? Nou ja...

phensicske schreef op 25-04-2004 @ 23:23 :
Ik stop (zo goed als zeker, ze krijgen nog één kans) met de hulpverlening. Die klote psychiater schrijft wel lekker pilletjes voor, terwijl ik therapie wil.

Prozac..niet verslavend, laat me niet lachen.

jouw houding vind ik

Ik heb het idee dat er tegenwoordig geen tijd meer wordt genomen om dingen op te lossen en aan jezelf te werken. Ook in de hulpverlening moet alles maar snel snel snel. Terwijl sommige dingen echt de tijd nodig hebben.

Dat er dan maar pillen worden voorgeschreven in sommige gevallen, vind ik echt te betwijfelen. Ik zeg niet dat pillen altijd onzin zijn, maar ik denk dat het gewoon te snel voorgeschreven wordt.

Maar kan je niet met je psychiater overleggen welke vorm van therapie je wilt? Dat je geen pillen wilt, maar gewoon dingen op wilt lossen? Als je dit bespreekt toon je zelf de wil om verder te gaan en aan jezelf te werken, en ik hoop dat die psychiater dat dan ook zal waarderen.