Tranen niet kunnen laten

Op 17 januari van dit jaar is mijn opa overleden. Het ging eigenlijk al jaren slecht met hem, en het was erg triest om hem zo te zien aftakelen, maar op een of andere manier accepteerde je het. Toen hij overleed ben ik een dag van te voren nog bij hem geweest om afscheid te nemen en zo. Hij zag er slecht uit, en het was wel duidelijk dat hij gewoon op was, om het maar even plat te zeggen. Het raakte me wel, maar echt emotioneel ervan werd ik niet, een hele rare gewaarwording. Iedereen in de familie was duidelijk erg verdrietig en ook wel huilerig, behalve mijn vader en ik. Nou had mijn vader niet zo'n bijzondere band met zijn schoonvader, maar ik kon het wel redelijk goed met hem vinden. Toch kon ik er op een of andere manier niet om huilen. En dat gevoel is best raar, zeker als de hele familie om je heen staat te huilen. Ik voelde mij hierbij toch wel onprettig bij aangezien je als het ware buiten de groep valt, terwijl ik toch wel oprecht verdrietig was met zijn overlijden. Tranen kon ik gewoon niet laten. Herkent iemand dit en zo ja, hoe ging jij ermee om?

iofn

[Marcade]

Nou ja, je hebt gedaan wat je kon doen en je hebt respect getoond voor je opa, door daar aanwezig te zijn. Ik denk niet dat andere mensen meer van je mogen vragen.

Dat je je erbuiten voelt, buiten de groep, omdat je je minder verdrietig voelt dan de anderen, mja kan ik wel begrijpen. Maar ik denk dat dat niet iets is om je voor te schamen. Zo is het nou eenmaal.

Ik denk dat de mensen die daar waren, het wel op prijs hebben gesteld dat jij er met je vader was, ook al voelde je je misschien minder verdrietig.

Ik ben zelf ook niet zo'n huiler en heb ook niet zoveel met mijn familie. Als mijn oom bv. zou dood gaan, zou ik denk ik hetzelfde als jij hebben, maar ik zou er niet zo mee zitten denk ik. Ik ga dan tenslotte om afscheid te nemen van m'n oom (op een of andere manier) en (wat) andere mensen (denken), zou me denk ik op dat moment even weinig schelen.

[Keyser Saus]

Het kan zijn dat jij gewoon als het beste van allemaal inzag dat je opa gewoon op was. Je accepteerde het, was al eerder met afscheid nemen begonnen, misschien kan je zelfs wel zeggen dat je het slimste was

Toen mijn opa overleed was ik ook redelijk nuchter. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt en de klap voelde ik nog niet. Ook zijn dood had ik eigenlijk zien aankomen. Als ik goed nadenk heb ik vantevoren het meeste verdriet gehad, toen ik vaak smiddags zn kots en slijmen kwam opvangen met een emmer. (hij had longkanker bleek later pas in het ziekenhuis) Later begon ik hem pas te missen en moest ik wel eens huilen.

Toen twee jaar later mn oma overleed kon je me wel letterlijk opdweilen Haar dood had ik ook zien aankomen, maar toch was de manier waarop het gebeurde wel vrij plotseling. (En dan zit je uiteindelijk toch nog 6 uur naast t bed voordat t tellertje eindelijk op 0 springt )

iofn, heb je eerder een sterfgeval meegemaakt?

[Weylyn]

Iedereen uit zijn verdriet op een andere manier. Ik kan zelf niet huilen, ik heb al zes jaar geen traan gelaten. Er zijn ook maar zeer weinig mensen die het aan mij kunnen zien dat ik verdrietig ben. Toen mn oma overleed waren er maar twee mensen buiten mijn familie die een verschil aan me merkten, dat waren mn twee beste vrienden.

[rare kwast]

ik herken het ook wel, hoe veel je ook van iemand houdt soms kan je gewoon niet huilen.
je bent gewoon heel verdrietig, maar je hoeft ook niet altijd te huilen.
toen mijn opa en oma overleed huilde ik ook niet de dag zelf of op de begravenis maar erna begon ik ze toch wel te missen.

ook omdat je het al zag aankomen (zag ik ook bij mn opa en oma) heb je er misschien vrede mee waardoor je niet zo veel hoeft te huilen.
andere mensen gaan hier vaak anders mee om

[Chayra-Ley]

Ik had ongeveer hetzelfde, alleen was het bij ons mijn moeder en mij die iets minder huilerig waren dan de anderen..

t is niet dat we er geen verdriet om hadden maar het was meer een gevoel dat hij het nu beter heeft dan toen hij leefde.. zo fijn was zijn leven niet meer op het einde, niet voor hem en niet voor ons ..

Dus ik kon het gemakkelijker accepteren dan sommige anderen, maar sommigen die huilen huilen meer omdat de anderen het doen, en dus niet zozeer om verdriet.. dat vind ik huichelachtiger dan gewoon niet huilen, als je een beetje begrijpt wat ik bedoel..

Thnx voor de reacties.

@keyser saus: Niet echt bewust, ik kan wel herinneren dat mijn oma overleed toen ik een jaar of 7 was, maar ook daar was ik niet echt emotioneel over, misschien omdat ik te jong was of omdat mijn band met haar niet zo bijzonder was.

[netram]

ik heb binnen anderhalf jaar oma's en een opa verloren, maar vreemd genoeg heb ik daar ook niet om gehuild. ik vond het natuurlijk heel moeilijk om ze te verliezen, maar ik kon er niet om huilen. maar het vreemde is dat er laatst een nieuwe bejaarde dame bij ons op de afdeling kwam(ik werk in een bejaardentehuis). en toen ik een keer met haar aan het praten was vertelde ze dat haar vader dominee was, waarop ik vertelde dat mijn opa ook dominee was. ze bleek dus vanuit de kerk mijn opa en oma gekend te hebben. en ze vertelde dat ze op dezlefde school les gaf als mijn oma vroeger, en dat ze dus collega's waren.
en toen moest ik wel even alleen zijn omdat de tranen begonnen te lopen. ik weet niet hoe dat kwam, want tijdens de begrafenis moest ik niet huilen, blijkbaar is er toen toch een emotie losgekomen.

[silketje]

ik herken me er wel in . Vorig jaar is men opa overleden . Iedereen huilde , de hele familie. Ik heb geen traan gelaten zelf niet op de begrafenis . Ik voelde me een echte buitenstaanders. Ik gaf wel om hem maar ik kon echt niet huilen het leek wel of het me niets deed. eerst dachten ze dat ik het opkropte en het pas later zou beseffen. Het is er nooit uitgekomen en ik heb er niet echt problemen mee. Ik denk niet dat er op zich iets mis is met dat je niet huilt op zulke momenten sommige dingen wekken meer emoties op dan andere maar daarom wil dit nog niet zeggen dat het je niet raakt. Als je er mee zit kan je er altijd over praten met iemand. Dan weet je ook dat ze snappen dat je er echt wel bent van aangedaan. maar je gevoelens niet zo goed kan tonen.
gecondoleerd trouwens.
En sterkte !!!

[Balance]

Mijn oma is anderhalf jaar terug overleden en haar begrafenis was een rare gewaarwording.
Slechts 2 van haar 8 kinderen moest huilen en van de 20 kleinkinderen moest er slechts 1 huilen. Hieruit bleek maar dat huilen niks met houden van te maken heeft. Althans: het betekent niet dat als je níet huilt, je ook niet van iemand houdt en diegene ook niet zal missen.
Maar bij die begrafenis heerste de stemming 'het is het beste voor haar', want ook mijn oma was helemaal op. Op dat moment overheerst het verstand dus. Later is er plaats voor het gevoel. En hoe die zich uit is voor iedereen anders.

[X-MiSz-X]

Hallo,

Ik herken wat je meemaakt.
Ongeveer 1 maand geleden is mijn opa onverwachts overleden. Hij had al een aantal jaren hartklachten, maar naar omstandigheden ging het eigenlijk wel goed met hem. Hij was een week van tevoren 86 geworden, en nog heel gezond.
Een week later ging de telefoon; de buurvrouw meldde dat de gordijnen al de hele dag dicht waren. Mijn vader ging kijken, en hij had zijn vader, mijn opa, gevonden in zijn bed. In zijn slaap was hij onverwachts overleden.
Ik had een normale band met mijn opa, gewoon een zoals opa en kleindochter.
Ik was erg verdrietig, maar ik hoefde niet te huilen. Tranen waren er gewoon niet. Met de begrafenis huilde ik, niet zozeer om mijn opa, hoewel ik wel geschokt was, maar meer om alle huilende mensen om mij heen.
Nu, een maand geleden, ben ik echt in ontkennig. Ik geloof gewoon niet dat hij er niet meer is, en dat ik niet meer even naar hem toekan.
Ik kan er nog steeds geen tranen om laten, maar toch ben ik boos, dat ze hem zomaar van me afgenomen hebben, en ben ik verdrietig, dat hij er niet meer is.

in de zome ris mijn oma overleden. we kwamen een zaterdag terug van cvaakntie en maandag hoorden we dat ze kanker had. 1,5 week later was zo dood. ook geen traan gelaten. eigelijk psies hetzelfde gevoel als jij.. anyway ik weet ook niet hoe het komt.
Maja, zal wel teveel gehuild hebben in mn jaren drvoor.

Zelfde met werkweek. Iedereen vertelde verhalen. De een over zn hondje, de anders over dattie mishandeld word word en de anders weer over zn oma. Nouja heeel de klas huilen, maar ik kon echtniet huilen.

xx suusjuh

[Sweetsurrender]

Ja, ik herken het heel erg. Bij mij is precies hetzelfde gebeurt.
Toen mijn ene opa overleed, heb ik niet gehuild toen ik het hoorde. Eigenlijk tussen toen en de tijd van zijn begravenis heb ik geen traan gelaten. Pas op zijn begravenis barste het los, toen merkte ik pas echt dat ik hem nooit meer zou zien.
Mijn andere opa is een tijdje geleden overleden en ik had hetzelfde probleem als jij. Ik heb er niet om gehuild. Hoe erg ik het ook vond, ik heb er niet om gehuild. Misschien is het omdat ik mij opa nooit zo goed heb gekend. Mijn andere opa was me veel dierbaarder. Maar deze laatste heb ik bijna nooit gezien. Waarom ik niet gehuild heb heb ik nooit geweten. Maar ik denk toch dat het hierdoor komt.
Nog iets. Mensen hebben allemaal hun eigen manieren om verlies te verwerken. De een huilt een dag is en is het daarna vergeten, de ander huilt niet maar is dagen droevig en een derde zal het gevoel opkroppen. Ik denk dat vooral mannen hun emoties minder snel zullen laten zien dan vrouwen en dat je het jezelf niet kwalijk mag nemen dat je niet hebt gehuild. Huilen is namelijk ook niet alles. Het is echt niet zo van:''Die huilt, dus die vind het jammer dat hij overleden is en die andere niet''.
Ga voor jezelf eens na of je in de periode nadat je vader is overleden je anders bent gaan gedragen, je cijfers naar beneden zijn gegaan enz. Nogmaals, iedereen heeft zijn of haar eigen verwerkingsgedrag.

Dankjewel voor al jullie reacties. Iedereen uit zijn verdriet op een andere manier inderdaad. Waarschijnlijk zie ik huilen als een logische reactie op verdriet, maar blijkbaar verwerk ik het op een andere manier. Het is alleen onprettig als je de enige bent die dat doet, zoals dat in mijn geval zo was.

@Ernst: Het was mijn opa die was overleden, niet mijn vader Waarschijnlijk had ik het dan ook wel anders ervaren denk ik. En of ik me anders ben gaan gedragen...misschien wel. Niet ten opzichte van andere mensen, maar ik denk dat ik op een of andere manier anders over dingen als dood, ziekte en lijden ben gaan denken. In mijn cijfers was het niet echt te merken, eigenlijk had het juist een positief effect (als je dat zo kan noemen) op mijn cijfers. Misschien zocht ik de afleiding in het harder leren ofzo. Ik weet niet precies.

[Shitonya]

Ik herken het een beetje, maar dan heb ik het even in het algemeen...
Op momenten dat mensen om me heen huilen, huil ik niet, maar soms op momenten dat niemand zou huilen of het eigenlijk niet de bedoeling is, huil ik wel....heel vaag maar jah, je emotie's en alles kun je soms gewoon moeilijk besturen

[Persoontje]

Gecondoleerd nog!!

Ik herken je gevoel enorm goed. Ik heb vandaag te horen gekregen dat mijn oom is overleden. Niet aan een ziekte ofzo, maar hij heeft er zelf een einde aan gemaakt. Ik ben hier heel erg door geraakt, vind het ook vooral heel erg voor het gezin die hij achterlaat, maar op de een of andere manier moet ik er ook niet om huilen. Om me heen is iedereen er heel verdrietig en huilerig om, maar ik voel me toch vooral heel boos, omdat hij gewoon een dochtertje van 5 en een zoontje van 12 achterlaat.

Ik weet niet hoe het gaat worden met de condoleance of de begravenis, maar ik heb hier ook een heel raar gevoel bij. Echt zo'n gevoel dat je er niets mee kan. Misschien dat jij dat gevoel ook had bij het overlijden van je opa, dat je het idee had dat je er niets mee kon. Hij is nou eenmaal overleden en daar is niets meer aan te doen.

xxx Persoontje

[cyberjoin]

of ik het herken?
Pcies t zelfde gehad
behalve dat mij vader wel een goede band met hem had

[dark princess]

Ik heb dit ook gehad bij mn opa en later ook toen mn oom overleed, ik hoefde daar niet om te huilen. Maar ik had ook het idee dat ze nu van alle pijn en ellende af waren (ze waren namelijk heel erg ziek), wel een rare gedachte misschien, maar eigenlijk is het wel zo...
Ik zag en zie mn familie niet zo vaak, maar ik vond het toch wel erg allemaal, maar ik heb nu het gevoel dat ik het ziekzijn en de onwetendheid van 'wanneer gaat het komen' enger vond. Maar ik mis ze wel natuurlijk, maar dat houd ik liever voor mezelf.

Maar ik geloof dat ik zo iemand ben die altijd op de 'verkeerde' (lees: meest rare) momenten in huilen uitbarst en daar voel ik me wel schuldig over soms, maar aan emoties kan niemand wat doen. En idd iedereen verwerkt het op zn eigen manier en alle manieren zijn even goed als je jezelf er 'prettig' bij voelt.

[Sweetsurrender]

Srry, dat was een typfoutje, ik bedoelde je grootvader
Maar het is mooi om te horen dat je je beter voelt en dat je inziet dat iedereen anders is in dit opzicht.

[Anathema]

Ik heb bijna exact hetzelfde meegemaakt. 2 familieleden die ik erg goed kende zijn overleden, en ik heb geen traan gelost... En ik voelde mij er ook niet gemakkelijk bij Maarja, ik denk dat de ene er gewoon gevoeliger bij is dan de ander. Ik probeerde er niet teveel aan te denken. Ik werd soms wel erg verdrietig als ik andere mensen dan naar de kist/zijn lijk zag wandelen en opeens in tranen uitbarstte.

Het is in ieder geval niets vreemd Jij weet van jezelf dat je het erg vindt dat je opa is overleden, en je hebt respect voor hem, dat is wat telt. Of je nu huilt of niet, dat is niet belangrijk, en je moet je er niet raar om voelen.

[Paulo Nuñez]

Heb precies hetzelfde bendit jaar 3 hele goede vrienden kwijtgeraakt voor de duidelijkheid;,mijn vrienden kennen me 89089201 x beter als me ouders heb daar lief en leed meegedeeld.....etc en ik kon ook niet huilen......!
Ik weet niet hoe het komt miscchien dat me adhd er iets mee te maken heeft dat ik makkelijker als andere mensen me gedachte kan verplaatsen.
In Ieder geval in het begon schaamde ik me voelde me schuldig dat iedereen moest huilen behalve ik maar dat is fout kijk iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.... Welke manier goed of slecht is? Volgens bestaat zoiets niet die dingen die gebeuren zijn te erg en je moet iedereen in zijn waarde laten.................


Voor alle mensen die pas sterfgevallen hebben meegemaakt.. sterkte en probeer zo te denken ze hebben het daar beter als hier dit was voor mij de enige reden dat ik niet knetter gek werd...... Zo kon ik er vrede mee hebben met dit enorme verlies RIP haike&martijn en JAmeS