je hart is flexibel

[juno]

Het lijkt wel een wetmatigheid, als ik zo de posts van mensen op L en R bestudeer. Dat naarmate je hart vaker gebroken wordt, dat de pijn steeds minder erg is en je er steeds sneller overheen bent. ( klaar voor de volgende..)

Alsof je hart een rubberbal is die telkens weer terugveert, en steeds soepeler wordt? Of sta je jezelf iedere keer iets minder toe je hart te verliezen?

Hmmmm....

Ik weet wel dat het niet het eind van de wereld is als het uitgaat met iemand.. dat ik er weer overheen kom.. dat weet je de eerste keer niet zo goed, dan denk je dat je wereld vergaat, je niet meer zonder hem kan leven, enz.

Maar aan de andere kant, bij m'n eerste echte vriendje (ik was 16) had ik 3 dagen niks gegeten, daarna weer wel, ging ik uit en was ik erover heen. Want het was toch duidelijk, hij had een ander, hij hoefde me niet meer.

Bij m'n 2e vriendje duurde het een maand, want hij deed vaag. Hij zei niet gewoon "ik voel niks meer voor je". Dus ik bleef maar hoop hebben, hoopte dat hij toch nog op afspraken zou verschijnen, enz.

Dus: weten dat je er wel weer overheen komt kan een soort geruststelling zijn, je weet dat je je nu kut voelt, maar ook dat het straks beter zal gaan.
Maar de pijn zal (voor mij iig) niet minder erg zijn. Want mijn hoop wordt niet minder, ik ga wel denken van "hij zal ook wel niet te vertrouwen zijn", maar ik ga wel hopen dat hij toch te vertrouwen is. Iedere keer weer.. rationeel (stom woord ) gezien kan ik denken "ook hij zal me straks op een lullige manier dumpen" maar qua gevoel ligt dat anders. Ik wil en hoop dat hij echt van me houdt en daar klamp ik me aan vast, iedere keer weer. Ik kan me dus vanwege m'n hoop niet écht op een teleurstelling voorbereiden.. rationeel gezien wel, maar qua gevoel niet.

[DvoorA]

ja, hier kan ik me wel in vinden. Ik weet alleen niet of ik harder/meer zelfbeschermend ben geworden, of dat mijn hart minder word gebroken omdat relaties bij mij eindigen voor ze zijn begonnen.

Het is sowieso zo, dat ik sinds mijn eerste vriendje veel meer zelfrespect heb gekregen. Toen mn eerste serieuze relatie na 9 maanden uitging (weliswaar door mezelf) had ik het gevoel alsof het het eind van de wereld was. Als een jongen nu mijn hart durft te breken, of me pijn doet, neem ik meteen afstand en trek ik de conclusie: dit was toch niet de goede jongen voor mij. En dan ben ik, inderdaad, klaar voor de volgende (nouja..als die zich toevallig aandient, ik ga niet op zoek )

Mooie stelling wel Juno, ben benieuwd of anderen het hier ook mee eens zijn

[juliettebinoche]

Ik heb dit juist niet.
Iedere keer weer doet het juist meer pijn. Omdat nog nooit iemand mij teruggeliefd heeft- dat zal ook wel uitmaken denk ik.
Op een bepaald moment, heb ik het gevoel, kan mijn hart echt niet meer gelijmd worden.
Nu is het al heel moeilijk, grootste deel van de tijd.

En natuurlijk probeer ik liefde uit de weg te gaan en mezelf te beschermen tegen liefde. Want het is niet fijn.

Mijn houten hart.

[Qimm]

Nog niet genoeg veldonderzoek gedaan, het mijne is nog maar 1x gebroken (en dat hoop ik ook zo te houden )

[*Madel*]

Ik heb het zelf nog niet zodanig meegemaakt dus kan niet echt spreken over een hart dat vaak is gebroken. Ik kan me daarbij wel weer voorstellen dat je, als een relatie vaak is beeindigd en je hart daarbij vaak is gebroken, dat je je bij elke nieuwe relatie weer gaat voorbereiden op het moment dat het uitgaat. Kan me dus indenken dat als je dat doet, dat het ook veel minder erg gaat lijken allemaal.

[sientjuh]

Op mijn eerste vriendje was ik vreselijk verliefd en ik vond het heel erg toen t uit ging. Ik dacht echt: hier kom ik nooit meer overheen en hij was de liefde van mijn leven.
Inmiddels weet ik beter en weet ik dat na een poosje rouwen de wereld er weer normaal uit zal zien. Die wetenschap maakt het makkelijker vind ik, maar het is ook zo dat ik na dat eerste vriendje nooit meer zo vreselijk hopeloos verliefd ben geweest, al bedoel ik hiermee natuurlijk ook niet minder verliefd

Nah, volgens mij ga je er wel eerder rekening mee houden. Als je vaker bedrogen, gedumpt of vantevoren al afgewezen bent, dan sta je de volgende keer cynischer tegenover verliefdheden, omdat je weet hoe snel het kan omslaan en hoe het fout kan gaan. Dat heet 'verbitterd raken'.

Ach na anderhalve week is het nog steeds moelijk, maar ik moet toch verder. Zeker omdat ik het beestachtig druk heb, kan ik het me tijdmatig niet veroorloven om echt bij de pakken neer te gaan zitten.

Klinkt kil, en ik heb ook wel veel pijn, maar de manier waarop het uitgaat is denk ik ook belangrijk. Mijn eerste ex dumpte me op mijn verjaardag, en vertelde doodleuk dat ze een relatie had met een ander. Mijn meest recente ex, en ik hadden redelijk overlegd, en we konden zo niet verder. Dat maakt de pijn niet minder, maar wel makkelijker verteerbaar

[Mark Almighty]

juliettebinoche schreef op 21-04-2004 @ 20:42 :
Ik heb dit juist niet.
Iedere keer weer doet het juist meer pijn. Omdat nog nooit iemand mij teruggeliefd heeft- dat zal ook wel uitmaken denk ik.
Op een bepaald moment, heb ik het gevoel, kan mijn hart echt niet meer gelijmd worden.
Nu is het al heel moeilijk, grootste deel van de tijd.

En natuurlijk probeer ik liefde uit de weg te gaan en mezelf te beschermen tegen liefde. Want het is niet fijn.

God... Dit had míjn tekst kunnen zijn. Ik was van plan dit te typen. Zo ervaar/voel ik het ook.

Hmmm... het ligt aan de persoon. Het heeft een paar keer steeds meer pijn gedaan maar een paar tussenin waren eigenlijk schouderophalend. Maar reken er maar op dat als ik echt om iemand geef dat ik eraan kapot ga. En toch... hoeveel pijn ik ook al heb gehad, hoeveel pijn ik nog ga hebben, elke keer opnieuw ga ik ervoor. Als ik van iemand hou, dan kan die pijn de boom in en stort ik me weer vol overgave op de liefde. We zien wel wat het brengt en ondertussen weet ik toch al dat ik die pijn overleef, nauwelijks en met heel veel moeite, maar toch wel.

[Luna]

Mja, ik heb dat wel een beetje gehad, bij 1 persoon. Mijn ex heeft mij in de tijd dat we samen waren zoveel pijn gedaan dat ik op een gegeven moment daar heel 'koel/kil' van werd. Ik sloot me voor hem af en daarom deed het me uiteindelijk toen het uit was niet eens meer zoveel pijn. Ik heb hem(als persoon) geen seconde gemist en was al redelijk snel weer vrolijk. Tuurlijk was ik het niet meteen vergeten maar ik heb echt niet lang in de put gezeten. Het voelde juist goed, nu had ik eindelijk voor mezelf gekozen en daar was ik heel blij mee. Maar ik denk wel dat iemand mij nu niet meer zo snel pijn zal doen, ik denk ook dat ik minder naïef ben, ik heb er veel van geleerd.

[Mike_Inez]

Eigelijk niet, Het is me een aantal maal overkomen en ik heb toen echt het idee gehad dat het iedere keer zwaarder werd tot een punt dat ik me er depri van voelde.

[All of Me]

nou ja kort geleden weer meegemaakt
na een jaar lang intensief iets met elkaar te hebben
wat op dat moment zo geweldig leek dat we bijde nooit weer iets anders wouden.....
ging ze zomaar vreemd

tsjah et is nu zo'n 2 maand bijna geleden
misschien heeft het in mn verleden dus dan toch wel geholpen dat ik dus vaker "liefdesverdriet" heb gekend
inderdaad het lijkt alsof het makkelijker gaat
weet niet of je daar nou blij mee moet zijn of niet maar zo lijkt het

het zou misschien ook zoiets kunnen zijn dat je dr vaker mee geconfronteerd bent dat het daarom makkelijker te verwerken is

[coecie]

ik denk dat je je inderdaad beter kan begrijpen dat het weer over gaat en dat je daar troost uit put.

en misschien duurt het ook wel langer voordat je je helemaal aan een ander iemand ''geeft", omdat je er zeker van wil zijn dat deze persoon je hart niet zal breken. maar als je je dan eenmaal gegeven hebt, is het verdriet nog steeds even erg als het weer voorbij is. misschien nog wel erger, omdat je relatie veelal dieper zal gaan, omdat je nu eenmaal er langer over doet je te geven en dus bijna zeker bent dat het echt echt goed is.

ik denk wel, dat ervaring en tijd ervoor zorgen dat je uiteindelijk een persoon kiest die je hart nooit zal breken, en dat is fijn.


mijn hart is pas een keer gebroken, en dat was vreselijk. ik dacht dat de wereld verging en oooooooh wat kan het pijn doen. dat had ik me nooit kunnen voorstellen. ik weet alleen wel dat als het ooit uitgaat met mijn vriendje nu, ik nog veel en veel en veel meer pijn zal hebben. omdat op hem nog veel doller ben dan dat ik ooit op die ander ben geweest.
tja, of het gaat uit omdat we uit elkaar groeien of omdat ik niet meer verliefd ben op hem, het kan zelfs niet uitgaan en dan zal mijn hart niet breken natuurlijk.