Leuk leuk al die reacties

. Goed, dit hoor je eigenlijk niet te doen, maar ik zal dan toch maar vertellen wat ik ermee bedoeld had.
Om te beginnen, de titel:
De boom voor mijn slaapkamerraam
Er staat dus echt een hele mooie boom voor mijn slaapkamerraam, maar met slaapkamerraam bedoel ik ook een soort deur naar een onechte, dromerige wereld.
een hart vol nachtelijke wensen
ik adem deze zwarte sfeer
Deze twee zinnen moet je samen nemen. Ze zijn moeilijk uit te leggen. Zoals gezegd, de ik-persoon in het gedicht is de lezer. Het gaat om het duistere hart van de lezer. Niet zozeer in het feit dat hij slechte dingen doet of wil, maar omdat de lezer egoïstisch is.
Ik adem deze zwarte sfeer beschrijft hoe de lezer in de wereld staat. Niet alleen is hij egoïstisch maar zijn omgeving is dit ook. Hij wordt op een slechte manier beïnvloed. Met het ademen bedoel ik ook dat de lezer doordrenkt is van deze duisternis. Sfeer was in mijn oorspronkelijke versie dan ook atmosfeer.
een wijze boom begint te huilen.
De lezer merkt een tafereel op. Een boom die begint te huilen. Het huilen staat natuurlijk symbool voor het lijden. De boom, dat is de schrijver, maar ook de mensen die zoals ik zijn. In het gedicht zijn de rollen dus omgedraaid. Ik noem de boom wijs om hem te typeren. Het gaat meer over de manier waarop de boom in het leven staat. Bovendien in dit dromerige / sprookjesachtige sfeertje, zijn bomen, mijns inziens altijd wijs. Het is dus ook bedoeld om sfeer te creëren.
ik glimlach maar naar deze heer
Hiermee geef ik twee dingen weer. De onwetendheid van de lezer over het oprechte lijden van de boom. Maar ook het onverschillige van de lezer. Hij ziet het lijden, kan er niets mee, en glimlacht maar. Hij weet zich geen houding te geven.
een oude koe probeert te baren
Een heel ander tafereel. Een barende koe. Ik woon in Gelderland. Typerend voor Gelderland zijn de koeien --> boeren, en bomen --> bossen. Vandaar dat ik de koe als dier heb genomen. Maar met de koe als dier bedoel ik wel een totaal ander type mens. Het gaat om leiders van deze tijd. Wetenschappers, politieke leiders, religieuze leiders, mensen die wat bijdragen aan deze wereld, de wereld vooruit helpen. Wat gesymboliseerd wordt met het baren. De koe is dus als het ware de leermeester van de boom. De koe is oud, omdat leermeesters oud zijn en omdat het gaat om een oudere generatie 'pioniers'.
de koe drinkt dorstig van haar bloed
met het drinken van het bloed, bedoel ik het leren van deze mensen. De boom zuigt hun wijsheid op. Maar hij doet dit op een verkeerde manier! Bloed drinken is namelijk niet de manier om te leren.
hij verlangt zijn licht te geven
zegt wat over de intentie van de boom. De boom wil goed doen, wat zijn handelen lijkt te rechtvaardigen. Wat ook gezegd wordt in de laatste zin:
zijn besluit maakt heel veel goed
Maar er is wat mis met wat de koe doet. Zijn intenties zijn goed, maar zijn handelen absoluut verkeerd. Hij drinkt het bloed, dus interpreteert hij de dingen wel op een juiste manier? En is de manier waarop hij licht geeft dan ook wel correct? Dat zijn eigenlijk mijn twee vragen.
bomen zijn vriendelijke wezens
Deze zin is misleidend net als de smiley voor mijn post. Het is een relativering, maar tevens ook een soort van antwoord. Wel een vreemd antwoord, want het geeft niet direct het antwoord op de vraag, maar zegt iets in het algemeen. Ik las in jullie reacties dat jullie twijfelden of de boom nu goed is of niet. Daartussen twijfel ik dus ook. Deze laatste zin is wel een beetje cynisch.
De uitleg van Lovetear vind ik zeer apart. Hij lijkt de lading niet zo goed te dekken. Bovendien, als je me zou kennen, dan zou je weten dat ik over zelfmoord nooit nadenk

.
Over de rijm van sfeer en heer. Dat is wel apart. Door het metrum (9 lettergrepen, 8 lettergrepen) leek het me wel leuk om eindrijm in te voegen. Het leek ook wel te passen bij het sprookjesachtige. Dat betwijfel ik nu. Om eerlijk te zijn, voor mij was de rijm van bloed en goed geforceerder dan van heer en sfeer. Want ik bedoel echt heer (dominus --> meester) en sfeer (atmosfeer). Maar nu ik het teruglees zie ik wel in waarom het geforceerd zou zijn.
Heel veel staat er inderdaad voor het ritme, heb nog geen betere woorden gevonden. Heel veel rijmt ook, vond het wel grappig.
Dichten was voor mij een middel van publieke confrontatie met een trauma en dus de absolute acceptatie voor mijzelf. Ik heb daarover 5, geen 4 en geen 6, gedichten geschreven en toen was voor mij de cirkel rond. Ik had geen reden meer om te dichten. Maar een week geleden begon het weer te kriebelen, ik heb liefde voor het dichten gekregen, dus vandaar. Ik hoop dat je een verandering in toon hoort. En wat ik wilde bereiken met dit gedicht heb ik denk ik absoluut bereikt. Het gedicht bestond eigenlijk uit 8 strofen, dat zijn er 2 geworden. Ik heb er ruim 2 uur over gedaan. Leuk dat erover de inhoud wordt nagedacht. Dus bedankt voor jullie reacties.
P.S. Dit is mijn langste post ooit o_O;;;. Ik hoop dat ik niets ben vergeten
EDIT: oh ja... dit is natuurlijk zoals ik het geschreven heb, maar het gaat er uiteindelijk natuurlijk om wat het gedicht jou zegt