een persoon NOOIT kunnen herinneren.

[dolores_temp]

Hai iedereen,

Dit klinkt misschieen een beetje raar, en ik weet ook niet zeker of het hier thuis hoort, maar ik denk het wel.
Steeds weer, hoevaak ik 'm ook zie, ik kan 'm later niet in m'n hoofd houden.. Als ik hem dan weer zie herken ik 'm direct, maar ik kan 'm NOOIT in m'n hoofd houden..
Ik heb het dus over iemand met wie ik vaak gezoend heb (en niet alleen in dronken toestanden voordat je dat gaat denken) En ik vind hem echt heel leuk!!
Een vriendin van mij zegt dat als zij verliefd is ze die persoon ook nooit kan herinneren, maar ik ben wel vaker verliefd geweest en dat was dit niet het geval..
Wie weet wat dit kan zijn??
Ik heb dit nooit!

dolores

[*~*DOOR*~*]

Het enige wat ik weet is dat je geen gezichten KAN onthouden, omdat ze te snel van uitdrukking veranderen dan je kan zien.
Dat veel mensen denken dat ze het wel kunnen is eigenlijk dat je de vorm/kleur etc. wel kan onthouden, maar je kun nooit echt iemands gezicht onthouden.

Maar ja dat heeft hier niet echt wat mee te maken geloof ik.

[dystopia]

Misschien heeft z'n uiterlijk niet die typerende indruk op je gemaakt, terwijl z'n innerlijk wel die indruk op je heeft gemaakt.

(kan ook op L&R, kan ook hier. Ik laat 'm staan; twijfelgeval)

[babygirl]

Dit heb ik nu ook altijd, ik vind het wel heel vervelend. Je hebt dan eens een toffe jongen leren kennen en dan weet je niet meer hoe hij eruit ziet. Ik zou niet weten hoe het komt, maar ik hoop dat het snel overgaat.
xxx
Een belgisch meisje

[Winner]

[tacidvs]

Ik heb zoiets alleen met personen die heel laag op de sociale ladder staan. Beetje gemeen eigenlijk.

[Mollusc]

Dat heb ik ook vaak. Ik kan heel erg gezellig met iemand praten, soms zelfs zoenen, en dan de volgende week herken ik hem/haar niet aan z'n/d'r gezicht maar bijvoorbeeld aan jas of stem of bijzondere uiterlijke kenmerken (moedervlek in gezicht ofzo). Best vervelend eigenlijk.
Voorbeeld: Vorig jaar ben ik een weekendje naar Brussel geweest, naar een oude vriend van me, en daar heb ik een jongen leren kennen die ik echt ongelofelijk leuk vond. Door omstandigheden (enigszins door mij gecreëerd ) bleef ik een nacht bij hem slapen ipv bij die oude vriend, en we hebben vanaf half zes 's ochtends (toen we thuiskwamen van een kroeg) tot één uur 's middags in bed gelegen en alleen maar gepraat over een heleboel best intieme dingen. De middag erna moest ik weer terug naar ons kikkerlandje en ik was erg verliefd. Maar toen mijn zus me vroeg hoe Xavier er dan uit zag, wist ik dat niet. Hij kon net zo goed blond als donker haar hebben, kleur ogen? Geen idee. Lengte? Langer dan ik, meer weet ik niet. Ik weet zeker dat ik hem niet zou herkennen als ik hem weer eens zag... Heel vreemd...

Hoe dat komt, ik weet het niet. Ik weet dat er een verschijnsel is, een soort foutje van de hersenen zeg maar, waarbij iemand een gezicht in z'n geheel niet kunnen onthouden, maar in plaats daarvan opvallende punten onthoudt, zoals moedervlekken, extreem lange wimpers etc. Maar als iemand met extreem lange wimpers z'n wimpers heeft verbrand ofzo, zal die persoon met het foutje in z'n hersenen, de ex-extreem-lange-wimpers-persoon, niet herkennen, simpelweg omdat het herkenningspunt is verdwenen.
Maar als je die stoornis hebt, dan zou je dat bij ieders gezicht moeten hebben, dat heb ik niet en zo te lezen jij ook niet, Dolores. Misschien is het wel gewoon dat jij en ik compleet voor het innerlijk van mensen gaan, en dat het uiterlijk eigenlijk geen ene flikker uitmaakt.

Maar ja, toch is het inderdaad vreemd.

Liefs, Mollusc

[Rabbi Daniel]

Ken het ook wel, ja.

Je herinnert je alleen dat die persoon erg bijzonder was.

Vooral irritant als die persoon voor stelt op een station af te spreken ofzo, loop je er zo voorbij. (Mij nog nooit gebeurt, maar lijkt me EXTREEM ). Is een van m'n grootste angsten, eigenlijk.