Hulp psycholoog, zelfvertrouwen naar beneden..

Mijn vriendje loopt sinds kort bij de psycholoog, hij is er pas 1 keer geweesd en wil nu het liefst niet meer terug! Hij zegt: als ik daar naar binnen loop, gaat me zelfvertrouwen naar het punt 0,0 en ze praten me van alles aan, ik ben toch niet gek?

Nu heb ik hier wel eens gelezen dat anderen dit ook zo hebben ondervonden. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan? Hoe hebben jullie jezelf opgebeurt om toch weer te gaan. Hoe kan ik hem het beste steunen?

Ik zou het zo zonde vinden als hij nu niet meer gaat, want hij wilde wel graag die hulp, maar nu vraagt hij zich af hoe ze hem kunnen helpen terwijl hij zich steeds minder voelt als hij daar is geweesd.

[Lorelei]

Hij moet bij zichzelf nagaan of dit bij iedere vorm van hulp zo zou zijn. Hij wil die hulp, maar heeft tegelijkertijd ook iets tegen .. in ieder geval deze hulp. Zou hij het overal hebben of is het deze psycholoog waar hij zich ongemakkelijk bij voelt.

Verder moet-ie goed begrijpen dat er duizenden mensen bij een psych lopen. Om de meest uiteenlopende redenen. Iedereen heeft zo z'n eigen reden en voor deze persoon zelf is dit sowieso een goede reden. Daar moet hij zich niet door laten afschrikken.
Hoewel ik niet helemaal weet of dat het probleem is, het krijgen van hulp an sich, of dat het meer is in wat ze doen.

Nja, ik loop niet bij een psych, ik weet het ook niet precies.

grl schreef op 21-06-2004 @ 10:33 :
Hij moet bij zichzelf nagaan of dit bij iedere vorm van hulp zo zou zijn. Hij wil die hulp, maar heeft tegelijkertijd ook iets tegen .. in ieder geval deze hulp. Zou hij het overal hebben of is het deze psycholoog waar hij zich ongemakkelijk bij voelt.

Ja het vertrouwd bijna niemand. De man die hij nu heeft vind hij wel goed, hij zou geen andere willen. Maar hij is bang dat alles opgeschreven wordt en dat dat tegen hem gebruikt gaat worden, nu of later. Dat is een van de grootste angst. En dat bij hem thuis altijd is vertelt dat psych slechte mensen zijn..

Verder moet-ie goed begrijpen dat er duizenden mensen bij een psych lopen. Om de meest uiteenlopende redenen. Iedereen heeft zo z'n eigen reden en voor deze persoon zelf is dit sowieso een goede reden. Daar moet hij zich niet door laten afschrikken.
dat heb ik hem ook gezegd, veel mensen lopen daar, alleen veel mensen komen daar niet voor uit, net zoals hij willen anderen ook dat niemand weet dat ze bij een psych lopen. Maar dat wil moeilijk door dringen.

Hoewel ik niet helemaal weet of dat het probleem is, het krijgen van hulp an sich, of dat het meer is in wat ze doen.

Nja, ik loop niet bij een psych, ik weet het ook niet precies. [/B]

[Nijn*]

Hoi Lean,

Het gevoel van jou vriend begrijp ik heel goed, dat hij bang is dat alles wordt opgeschreven. Daar ben ik zelf ook wel eens bang voor geweest. Maar als je steeds de waarheid vertelt, hoeft het toch niet erg te zijn? Soms is het zelfs handig als ze het opschrijven, zo kunnen ze je aan iets helpen herinneren, of ze kunnen later situaties met elkaar vergelijken, zodat ze je bijvoorbeeld kunnen laten zien dat het vooruit is gegaan, of helaas achteruit. Die mensen gaan dat echt niet tegen je gebruiken, dat weet ik zeker.

Bij mij thuis is ook altijd gezegt dat het geen goede mensen zijn. Omdat mijn ma een keer is geweest, en die man haar niet kon helpen naar haar idee, en omdat mijn pa sowieso iets heeft tegen hulpverlening. Dat moet hij gewoon negeren, iedereen heeft overal zijn eigen mening over, en de een heeft nou eenmaal wat meer hulp nodig dan de ander. Zo kan een psych wel en niet helpen, dat verschilt per persoon.

De een vind het fijn om te laten weten dat hij/zij bij een psych loopt, omdat er dan rekening mee gehouden kan worden. De ander wil het het liefste verbergen, (vaak omdat psychologen en psychiaters, vaak in verband worden gebracht met 'gekken')
Natuurlijk hoeft hij niet aan jan en alleman te vertellen dat hij daar komt, maar hij hoeft zich er ook niet voor te schamen hoor! Maar ja, dat dat niet door dringt, kan ik wel begrijpen. Dat zal met de tijd wel komen.

Ik heb zo'n enorme tijd moeten wachten tot ik bij een psycholoog terecht kon (5 maanden ongeveer), dat het voor mij niet veel meer uitmaakte of ze alles opschreef of dat ze lastige vragen stelde.. Ik wilde nou eindelijk eens geholpen worden. En als ik eerlijk moet zijn, heb ik er nu veel meer moeite mee dat ik (door de zomerstop) 7 weken zonder een psych zit, dan dat ik er weer naar toe moet, want het helpt mij enorm. Maar het lijkt me niet goed voor je vriend om nu al af te haken, als hij een paar keer is geweest, gaat het waarschijnlijk al wat beter, maar je moet natuurlijk wel eerst een goede band van vertrouwen opbouwen bij zo iemand, dat duurt even.

Het is ook vaak zo dat de eerste tijd dat hij bij die psycholoog zit, het eerste wat minder gaat, omdat het allemaal verschrikkelijk moeilijk kan zijn, maar serieus, daarna zul je hem langzaam omhoog zien krabbelen, en soms gaat dat heel snel, soms duurt het heel lang..Ik hoop iig dat je vriend niet zomaar stopt met deze gesprekken! Hij kan er heel veel aan hebben!

Liefs, m.

je moet hem duidelijk maken dat mensen die naar een psycholoog gaan: NIET GEK ZIJN! Mensen hebben nu eenmaal problemen/onverwerkte emoties waar zij zich niet mee uit de voeten kunnen. De een kan dit wel verwerken en de ander niet... daar kunnen mensen mee helpen!

[Lorelei]

Goes15 schreef op 21-06-2004 @ 11:53 :
je moet hem duidelijk maken dat mensen die naar een psycholoog gaan: NIET GEK ZIJN! Mensen hebben nu eenmaal problemen/onverwerkte emoties waar zij zich niet mee uit de voeten kunnen. De een kan dit wel verwerken en de ander niet... daar kunnen mensen mee helpen!

Inderdaad. Bovendien is het heel vaak een 'invloed' van buitenaf geweest die hiervoor gezorgd heeft. Denk aan verkrachting, mishandeling, dood van iemand, pesten op school. Ik noem maar wat. Natuurlijk is dit lang niet altijd zo, maar vaak wel.

[Sterretje*]

Ik kan me nog herinneren dat ik mijn eerste gesprek had. Ik zat in de wachtkamer en voelde me ontzettend misselijk van de zenuwen. Het gesprek verliep wat ongemakkelijk, maar toen ik richting huis fietste leek alles langs me heen te gaan. Ik voelde me zo raar. Alles maalde door mijn hoofd, elk woord dat ik gezegt had en die psych. Ik was zo bezig met het hele gesprek. Ik had niet geweten dat het zó confronterend kon zijn om je problemen op tafel te leggen. Ik begon ontzettend te twijfelen of ik dit wel wou. Ik was heel tegenstrijdig. Ik wou hulp, beter worden, maar niet op deze manier. Toch heb ik me er keer op keer heen gesleept en het begon te wennen.
Ik denk dat je het beste de keuze helemaal aan hem over kunt laten. Hoe meer jij gaat zeggen dat hij het moet doen etc. hoe zenuwachtiger hij wordt en hoe groter de kans dat hij zich terugtrekt. Hij is heel goed instaat om zelf beslissingen te nemen. Hij twijfelt enorm, maar het is ook niet niks om aan je problemen te werken. Toch zal hij zelf de keuze moeten maken om verder te gaan met die hulp, anders werkt het gewoon niet. Je kunt hem wel zeggen dat je altijd achter hem zal staan, welke keuze hij ook maakt. Laat hem weten dat jij er voor hem bent, no matter what!
Sterkte Magic_STAR*

Dank voor de reacties