Avond, Nacht, Ochtend

Even een nieuw topic, want het oude topic was chaotisch. Die mag dan ook dicht. Hier het hele verhaal. Wat ruw nog steeds, maar wel af in ieder geval
[Edit. Uiteindelijke titel. Dankje EggeD en Grim ]


Schemer

I

"Ik leef Seks, Drugs en Rock&Roll. Wordt je nooit moe van. Alhoewel; seks is natuurlijk niet echt mijn ding. Maar dat had je inmiddels toch al door.”
Het is een uur of tien en de avondschemer geeft een helder blauwe gloed die de Amsterdamse gracht -en tegelijkertijd haar panden, stil aan toestopt. Het is die gloed waar het licht van een kaars geen raad mee weet, maar naïef blijft ze dansen.
Voordat de vlam de kans krijgt te haperen verandert deze direct van richting: "Je ontwijkt mijn vraag weer. Is het nou zo moeilijk om een antwoord te geven?"
"Nee." Hij grijnst. Zij fronst, zucht, kijkt vermoeid, wrijft de slaap en het vocht uit haar ogen en vervolgde: "Je weet dat ik veel om je geef, dit trek ik alleen niet langer. Ik weet nu niet meer wat ik voor je voel. Of ik überhaupt nog wel om je geef, na alles wat je hebt gezegd en gedaan. Mijn geduld is geen onuitputtelijke bron, geen bodemloze put. De laatste druppel komt er aan. Ik waarschuw je."
De kaars houdt stil.
"Het gaat weer beter met je moeder, hè? Ik zag haar laatst- ik heb niks gezegd hoor.."
"Nee, dat is je geraden. Het gaat wel, ze heeft alleen nog veel last van haar..." Haar ogen knijpen zich droef; ze pruilt haar lippen: "Ik word zo moe van je."
"Klopt, ik vermoei je, lieverd. Bovendien moet ik nog naar Sophie."
Met het openen van de deur blaast een bries de vlam, gelijk het gesprek, uit.
“Dit had inderdaad niet moeten gebeuren, Saar.”
Hij knipoogt nog wel, maar zij neemt de moeite niet meer daar op te reageren.
"Sophie past toch niet bij je."

II

Mijn verhaal stopt hier. Liefste Sophie, ik zal je missen. Zoals eerder al gezegd verbaasd het mij überhaupt al dat ik je mee heb mogen maken. Het idee dat ik je nooit als vrouw zal zien valt me zwaar, maar ik vertrouw er op – je bent in goede handen bij je moeder, dat je een prachtig mooi mens wordt. Je bent immers een kind van mij…

De zon is onder; Amsterdam baadt in zijn eigen halogenen licht. Het is, weliswaar met wat hulp, genoeg om oude epistels opnieuw te lezen. Zij leest en beantwoordt.

Lieve vader,
ik weet na al die jaren niet hoe ik die zin op moet vatten. Wel, het is zelfspot. Onbedoeld heeft mijn geschiedenis jouw intenties verkracht. Ik ben al lang geen goed mens meer en als ik mama moet geloven ben ik ook niet mooi. Misschien had je het wel gewoon fout. Ik heb overigens gehoord dat ze het nog altijd erg moeilijk heeft. Het heeft me geen goed gedaan te horen dat ze weer drinkt; er is weinig aan te doen, papa.. Goed, ik heb haar ook al in geen maanden meer gesproken. Vind je het erg dat het mij schort aan de behoefte haar te zien? Het spijt me echt. Maar niet alles is mijn schuld, hoor; ik ben ook maar een kind van jou.

Ze houdt haar hand even stil. De kaars, die ze eerder ontstoken had, is zeker al een tijd uit. Het bemerken kent zijn vervolg in het pakken van een lucifer en het opnieuw verlichten van het balkon. De avondbries maakt het moeilijk, maar onverdroten blijft de kaars nu branden.
Het is zo moeilijk, papa. Goed, ik wil je eigenlijk over iets heel anders spreken; ik ben eindelijk weer verliefd, papa. Het speelt nu al een tijd. Hij is muzikant (eerlijkheidshalve heb ik hem zelf nog nooit horen spelen) je had hem zeker gemogen. Hij zingt en hij koopt cadeaus voor me. En laatst heeft hij me zelfs ontbijt op bed gebracht – ik vraag me alleen wel af hoe hij ‘s ochtends binnen is gekomen. Hopelijk duurt dit geluk…

Wreed, maar evenzo poëtisch wordt haar avondgebed verstoord door een luide serenade aan het begin van de Prinsengracht.
“Sophie, Sophie, mon amour! Je t’adore toujours !” Het hakkelende Frans, gemêleerd met het gladde Amsterdams, verraadt de identiteit van de chansonnier meteen.
Hij is hier, papa. Ik ga. Het spijt me dat ik je de laatste tijd zo weinig spreek. Pas op mama, wil je?

Dag, kus
Je liefste Sophie

Nog voordat ze haar pen weg heeft gelegd beantwoordt ze de lokroep van haar teerbeminde.
“O Romeo, Romeo wherefore art thou Romeo?”
“O Juliet, I kiss you! Open the door and me love you long time! Five dollar. For I am, Romeo!”
Snel valt de stilte weer aan de Prinsengracht.

III

“Ik heb geen flauw idee. Even serieus; ik weet het echt niet. Zij vraagt me of ik nog van haar hou en ik antwoord allesbehalve eenduidig. Dus zij vervolgt: ben je dan echt verliefd op haar of doe je dit om mij te kwetsen? Simpele vraag, maar weer houdt ze een duidelijk antwoord tegoed. Niet omdat ik niet wil; het lukt me gewoon niet een antwoord te vinden. Zou het kunnen zijn dat ik nog van je hou, Saartje?”
De gloed van daarnet is weg en straatlampen flikkeren een moment alvorens ze aanspringen. Allen, behalve één. Het is bijna paradoxaal zo; een hele rij verlichten en één lumineus onverlichte- donker en toch het stralende middelpunt.
“Dat is ook een manier.”

Hij zucht, pakt sjek en vloei en begint kundig te rollen. Tegelijk verschijnt uit de schaduw van de grachtenpanden een vrouw. Eerst nog een silhouet met vage ronde vormen, maar nu al duidelijk het voorkomen van een bekende.
“Maestro! Dat is een tijd geleden. Hoe staat het leven?” schreeuwt ze.
Ze flirt opzichtig, maar hij negeert het evenzo voyant.
-“Wel goed. Met jou?”
“Het gaat, het gaat. Ik heb nu eindelijk mijn eigen bureau. Het loopt goed, dus ik heb niks te klagen.”
Ze glimlacht ondeugend.
“Uhm, zeg, het is best guur met dat briesje. Heb je toevallig zin om, uhm, bij mij thuis wat te komen drinken?”
“Nou. Het zit zo. Ik… Ik begin net aan een relatie. Het is nogal serieus, weet je.”
Het komt onwennig uit zijn mond.
“Één of meerdere?” Ze grijnst. “Sorry, mag ik niet zeggen.”
Nu pas kruisen hun blikken. Haar ogen schuiven hem meteen een kus toe, maar verlegen slaat hij zijn ogen neer.
“Goed, je weet wat je mist, hè.”

Even vluchtig als hun gezamenlijke verleden eindigt het gesprek hier; de vrouw verdwijnt weer in de schaduwen, hij versnelt zijn pas.
“Voor het eerst negen maanden monogaam, het mislukt het; en nota bene een week later valt Sophie verdomme uit de hemel. Mooie jonge kleine onervaren Sophie. Ik moet me nu toch niet meteen weer laten ketenen?”
Weer houdt hij stil. Even lijkt hij ommekeer te maken, maar de pirouette wordt niet afgemaakt.
Dan, in de verte ziet hij een brandende kolom. Zijn ogen knijpen zich samen, waardoor het licht van een kaars versplinterd en de verte scherp wordt; het is op Sophie’s balkon! Zonder nadenken ontsnappen de woorden aan zijn lippen. Een echo weerkaatst in Amsterdam:
“Sophie, Sophie, mon amour! Je t’adore toujours !”

IV

De gordijnen staan op een kier -een laatste streepje avondgloren perst zich nog een weg naar binnen, maar voor licht moet de kamer het hebben van kaarsen. En de numerieke overmacht maakt het dat het donkere geen kans heeft; de muur baadt in licht en schaduw tezamen. De zomeravond maakt het broeierig en warm in Amsterdam. In het huis zorgen de kaarsen en het gordijn voor een nog hogere temperatuur. De lakens, wit geborduurd, voelen mede daardoor klef en plakkerig.

Hij rookt stilletjes een peuk, zij kijkt bedenkelijk voor zich uit.
Het is geen gelukzalige blik; er lijkt een leegte te zijn, alsof ze nog op zoek moet naar de passende emotie in deze situatie. “Ben, kom je nog even tegen me aan liggen?” fluistert ze bijna apathisch.
Op de tast zoekt hij een asbak en tegelijkertijd drukt hij zijn lichaam tegen het hare. Voeten verstrengeld, knie in knieholte, borst tegen rug. Hij ademt in haar nek en bijna automatisch springen kleine nekhaartjes omhoog.
“Je stinkt echt. Je moet echt stoppen met roken. Zak.”
“Ben je nu chagrijnig?”
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Krollend kronkelt hij met zijn lichaam tegen het hare.
Zij blijkt hier niet van gediend en beantwoordt zijn paairitueel met een elleboog stoot. Even duurt het voordat het doordringt:
“Ik snap de hint.” Hij springt verongelijkt op uit bed en zuchtend begint hij zich te kleden met de kleren, die eerst nog op de grond lagen. Het wordt donkerder buiten. Met het openen van de gordijnen komt nog wel een scheut avondgloed binnen en met dit licht wordt pas duidelijk wat er zich af heeft gespeeld. Een gebroken vaas ligt op het parket, stoelen rusten vals horizontaal op de grond en het tapijt blijft verfrommeld in de hoek; het moet eerder op de avond een slagveld zijn geweest.

Met stijl en verve, voor zover dat mogelijk is, begint hij, nu gekleed, een nieuwe peuk te rollen. Hij pakt één van de stoelen, zet deze naast het bed en vouwt nonchalant, ver doorgezakt, verder.
“Kom maar terug.”
-“Ik ga zo.” zucht hij.
“Ben, hou je nog van me?”
Het kwam niet onverwacht, maar het leidt toch tot paniek.
“Waarom vraag je me dit? Ik ben niet degene die het heeft afgekapt. Ik bedoel… Hoe moet ik dat weten?”
“Zeg nou gewoon, verdomme!”
Hij schrikt van het feit dat hij uit zijn rol is gevallen, maar bijna direct hervindt hij zijn gemak.
“Het spijt me, lieverd. Je verrast me nu. Heb je een vuurtje voor me?”
“In de la.”
Alsof de twee partijen, vermoeid als ze zijn, elkaar gedogen bedaart het gemoed in de kamer.
“Ik heb geen zin meer in ruzie.” Hij knikt vastberaden.
“Zeg me dan. Doe je dit om mij te kwetsen? Hou je dan echt van haar? Geef me alsjeblieft een kans het goed te maken.”
-“Rustig Saar. Geef mij even. Ik ga trouwens zo echt, weet je. Heb je nou vuur?”
“Ik snap je nog steeds niet na al die maanden,” ze schudt haar hoofd vertwijfeld. “Soms denk ik je wel te kennen, maar dan zo.. Word je nooit moe van dat leven dat je leidt?”

V

Lieve vader,
ik besef me dat dit de tweede keer in twee dagen is dat ik je dit schrijf. Wellicht omdat ik me realiseer dat dit één van de laatste keren is. Niet alleen omdat het schrift bijna vol is; ik ben ook niet van plan nog een nieuwe te halen. Ik hoop dat ik je niet teleurstel, maar er is een nieuwe periode in mijn leven aangebroken. Voor het eerst voel ik echte liefde. Echt, ik geloof graag dat jij, als je er nog was geweest, mij al je liefde had gegeven; het is nu tijd voor een andere weg.
Een baan, een eigen huis, een leven en dan nu eindelijk ook ware liefde. Liefde, waar ik al zo intens lang naar heb gezocht. Hij is oprecht de ware. Afgelopen nacht en de dagen ervoor zijn zo overweldigend geweest. Papa, je moest eens weten hoe gelukkig je dochter nu is.Goed, ik ga nu echt afscheid nemen. Van jou, van mezelf – mijn oude ik. Het werd namelijk tijd, papa.

hou van je,
Je liefste Sophie

Het is donker in het verzegelde vertrek ofschoon buiten de zon feller schijnt dan door menigeen verwacht. Zachtjes, maar vlug -zodat haar voeten niet gevangen worden door de kou - loopt ze richting bed over het koude steen. De dichte gordijnen beletten de zon de kamer en zijn vloer te verwarmen. Maar nodig is het niet; er is warmte genoeg in de kamer.

Met beleid trekt ze het laken van het bed en vindt daar, opgekruld, haar vriend.
“Ben, wordt wakker. De zon schijnt. Ik wil ontbijten. Ik heb honger.”
-“Even langer, Sophietje. Gister was een vermoeiende dag. ”
Hij gaapt. Zij gaapt automatisch mee en vouwt zich vervolgens naar zijn vormen.
“Even samen nog dan.”
-“Heel éven nog, ja.”

[EggeD]

Erg sterk geschreven, joh. Ben de gangster (: Dat zal niet lang goed gaan met die Sophie, eigenlijk, maar goed - erg tof. Er zit wel een spelfoutje in het laatste stukje dat Sophie schrijft, maar dat is dan haar schuld

Ik zou het verder precies zo laten, het ruwe staat goed. De spontaniteit zou eraf gaan als je het gaat "perfectioneren". Af zou het inderdaad kunnen zijn. Top hoor !

EggeD schreef op 02-07-2004 @ 09:06 :
Erg sterk geschreven, joh. Ben de gangster (: Dat zal niet lang goed gaan met die Sophie, eigenlijk, maar goed - erg tof. Er zit wel een spelfoutje in het laatste stukje dat Sophie schrijft, maar dat is dan haar schuld

Ik zou het verder precies zo laten, het ruwe staat goed. De spontaniteit zou eraf gaan als je het gaat "perfectioneren". Af zou het inderdaad kunnen zijn. Top hoor !

Dankje
Maar ik geloof dat ik met jouw mijn enige fan heb
Toch ga ik het bijschaven; volgens mij zitten 'r nog wat continuïteitsfoutjes in.

[EggeD]

Volgens mij zou je goed een handjevol verlegen lezers kunnen hebben, je verdient het in ieder geval wel (:

Mooi stukje, in deel 3 zitten een foutje, zal ik em eruit vissen?

Meer alsjeblieft!

Grim

Nou ja, ik ga 'm er toch uithalen

Nu pas kruizen hun blikken
kruisen, met een s

[EggeD]

(Foutje: maar ook omdat ik ben niet van plan)

[hap]

ik kreeg wel tranen toen ik het las. mooi. slik.

hap schreef op 03-07-2004 @ 15:11 :
ik kreeg wel tranen toen ik het las. mooi. slik.

Dank je.
Dit verhaal is wel heel erg Phil van de afgelopen tijd :\


Ik vind dat 'r nog veel "fouten" inzitten, maar ik kan het niet meer verbeteren Bah. Ik zal maar niet nog een topic openen
Misschien wat meer geduld moeten hebben :\

[hap]

Ik weet ook niet of ik alles goed begrijp, maar wat ik ervan begrijp is wel inderdaad heel erg phip van de laatste tijd. zucht.

hap schreef op 03-07-2004 @ 18:33 :
Ik weet ook niet of ik alles goed begrijp, maar wat ik ervan begrijp is wel inderdaad heel erg phip van de laatste tijd. zucht.

Het blijft een verzonnen verhaal en het heeft geen enkele overeenkomst met de werkelijkheid. Alle drie de personages sluiten alleen wel heel erg aan bij wat ik voel, ja tudum.

mhoah zucht.