nu pas komt de klap

[smilegirl]

hey mensen...
zoals ik al een paar keer heb geschreven is me (pleeg)vader langer als 3 maanden geleden overleden naar een ziekte die 7 maanden heeft geduurt..
vorig jaar rond deze tijd kreeg hij last van zijn buik heup enz...hij had kanker...
de dag dat hij overleed zou ik nooit vergeten...die week ook niet...hij is mijn vader 7 jaar lang geweest...
de eerste maand kon ik het niet beseffen...maar toen het ek-voetbal begon kreeg ik de klap...
sindsdien raak ik steeds verder met mezelf in de knoop ik vind het moeilijk om er over te praten....
mijn biologische ouders leven allebei nog en dat maakt het nou niet bepaald makkelijk...hard gezegt het zijn mijn ouders niet...
mijn (biologische)moeder toonde weinig medelijden...met het ek zag ik hem steeds door het huis rennen als nederland scoorde...
ik mis hem zo erg...
en ook nu kan ik pas beseffen wat hij allemaal voor mij heeft betekend..pas nu voel ik dat hij mijn vader is/was...ik heb het alleen nooit tegen hem gezegt...en ook dat vind ik zo moeilijk..
ik heb in zijn kist wel een brief gedaan waarin ik alles heb geschreven wat ik ooit zeggen wou...
nu heb ik zomervakantie gekregen zit ik thuis en kom in eindelijk tot rust...en heb ik tijd om te denken...maar ik ga me steeds kutter voelen en hetlijkt erop dat ik in de put raak...
thuis erover praten doe ik niet want we hebben allemaal veel verdriet...ik probeer door te gaan met leven want je kunt nou eenmaal niet stilstaan..
maar elke dag wordt het gemis groter en ik vraag me af of ik er ooit overheen zou komen dat ik maar 7jaar een vader heb gehad en zo'n bijzondere man zo snel moest verliezen...ik heb in mijn leven te vaak afscheid moeten nemen en ben nu ook bang dat ik andere mensen ook zou verliezen...ja ik heb angst om mensen kwijt te raken...
zoveel is nu veranderd en dit verhaal is vast erg verwarrend en er staat vast van alles door elkaar...maar ben mezelf niet meer...ik kon altijd alles wel positief bekijken en doorzetten totdat ik eruit was...maar dit....dit is zo vreselijk moeilijk dat ik niet weet wat ik nu moet doen...
hoort het erbij of wat moet ik doen??
ik weet het niet...
mijn hoofd is igg ff gelucht

liefs "smilegirl"

woow, *stil is*
ik heb hier geen ervaring mee ofzo. maar ikdenk dat het vaker voorkomt dat de klap pas later komt. het is natuurlijk heel moeilijk om iemand van wie je heel erg houd te verliezen, en dat je daardoor je zelf niet meer bent, en heel verdietig bent lijkt me er bij te horen.
ik vin het eig een beetje raar hoe je moeder reageerd, en ook jammer. maar ik weet niet of ze daar miss en rede voor heeft ofzo.
naja wat het beste is miss is om er toch over te praten met mensen. ook al vind je dat moeilijk. heb je niet een goede vriendin, broertje/zusje, oma, tante of wie dan ook? anders moet je miss toch proff hulp gaa nzoeken?
naja ik weet het eig ook niet precies,heel veel sterkte iig!
xx kir

[flowerpower]

Dat de klap later pas komt hoor je idd vaak. Helemaal nu je thuis zit door de vakantie heb je teveel tijd over om na te denken. Ik denk dat veel mensen dat hebben. Probeer jezelf wat afleiding te geven. Ik zeg niet dat je hem moet vergeten, dat kan niet en dat is ook niet goed. Maar geef 't een plaatsje, je moet proberen voor jezelf weer de rust te vinden om verder te kunnen leven. Dat hoeft niet nu, ook niet binnen een half jaar. Je hebt alle tijd. Alleen is dit vaak moeilijk dus probeer toch vertrouwen bij iemand te vinden. Je zegt dat je er thuis niet over praat omdat jullie allemaal veel verdriet hebben. Misschien denk je dat je 'lastig' lijkt als je over je verdriet begint maar denk juist dat ze (je pleegmoeder?) best naar je wil luisteren. Vaak is het juist fijner om verdriet te delen. Door er met haar over te praten maar je het bespreekbaar, ook thuis, en kunnen jullie beide ermee leren leven. Want proberen doorgaan met leven (omdat je niet kunt blijven stilstaan zoals je zegt) is een ding. Maar het verdringen moet je zeker niet doen! Blijf erover praten, en probeer het te accepteren, hoe moeilijk dit ook is. Zorg dat je verdriet een mooie herinnering wordt.

*knuf*

[smilegirl]

denk idd dat me (pleeg)moeder het fijn zou vinden als ze weet hoe ik me voel maar tegelijker tijd zou ze het heel moeilijk vinden,accepteren dat hij er niet meer is kan ikopzich wel...want alles is gegaag zoals hij het wilde...hij heeft weinig pijn gehad...doorgezet tot de laatste dag,geen afscheid genomen en is geen kastplantje geworden...het is goed zo zoals het is gegaan..maar nu nog een plaats geven in me leven is idd een kwestie van tijd denk ik....

tnx knuff

[kimberley]

ik vind het echt erg voor je...

Ik denk dat het 't beste is om het verlies samen met iemand te delen, dus dat je erover gaat praten. Als dit voor je pleegmoeder nog niet te doen is, dat zij er nog teveel moeite mee heeft kan je dat wel met een psycholoog doen.

Het besef van verlies komt bijna altijd een paar maanden later, dan mis je hem ook ècht en besef je dat hij nooit meer terug komt. Je kan ook afleiding zoeken, dus dat je een hobby hebt dat je niet te vaak aan je pleegvader denkt.

-xxx- Kimberley

[smilegirl]

ik rij al jaren paard,me (pleeg)vader steunde me hier enorm in maar toch vind ik bij mijn paard een hoop troost en rust...bij vrienden zoek ik afleiding....maar elke keer die gedachten aan hem blijft als nog door me hoofd spoken...

[Milos]

Bij mij als er iets ergs gebeurd komt de klap ook pas later. Vandaar dat ik nu ook pas kan praten over mijn middelbare schooltijd. Waar je hier ook een topic over vind. Vervelend, maar hier kun je niet aan doen. Wel heel belangrijk is om als je je rot voelt je hart bij iemand te luchten aangezien je anders misschien rare dingen kunt gaan doen, waar je zelf niet achter staat.

[elledc]

Ik weet niet wat zeggen meid, ik wens je in ieder geval veel stekte en moed om verder te gaan.

[arP-socialist]

@ smilegirl, you've got PM

[hockey_girl]

Ik heb hier geen ervaring mee.
Ik weet wel dat als je iets ergs mee maakt, de klap vaak pas komt als je tot rust komt, bijvoorbeeld in de vakantie. Dat heb ik dit schooljaar ook ervaren, ook al ging het bij mij om iets heel anders. Je voelt je dan ontzettend kut, verdrietig en kan alleen maar ongelukkig zijn. En dat is heel zwaar en vervelend.

Wat heel erg helpt, is er over praten maakt niet uit met wie, als je diegene maar vertrouwd. Vind je het moeilijk om te praten? SOms helpt schrijven of mooie muziek luisteren ook. En wat altijd helpt, is bezig zijn. Ook al is dat niet makkelijk weet ik uit ervaring.

Ikwens je heel erg veel sterkte

[angel--1987]

he meis
ten eerste gecondoleerd nog...(beetje laat)
maar k heb zelf ook dit jaar me beste vrienin verloern
bji mij kwam de klap ook pas later...
ik weet niet hoe je t er best mee om kan gaan...
want ik zelf kan het namelijk ook niet..
maar net zolas de andere zeggen probeer af leiding te zoeken
en veel met vrienden doen..
.
en ik geef je 1 tp als je moet huilen gooi het er uit...
prk het niet op heb ik ook heel pan gedaan
maar je gaat je er slechter door voelen....
suc6 ermee!

[smilegirl]

angel--1987 schreef op 06-07-2004 @ 16:21 :
he meis
ten eerste gecondoleerd nog...(beetje laat)
maar k heb zelf ook dit jaar me beste vrienin verloern
bji mij kwam de klap ook pas later...
ik weet niet hoe je t er best mee om kan gaan...
want ik zelf kan het namelijk ook niet..
maar net zolas de andere zeggen probeer af leiding te zoeken
en veel met vrienden doen..
.
en ik geef je 1 tp als je moet huilen gooi het er uit...
prk het niet op heb ik ook heel pan gedaan
maar je gaat je er slechter door voelen....
suc6 ermee!

het opkroppen van dingen heb ik ook altijd gedaan en idd daar kwam nooit veel goeds uit...als ik nu moet huilen doe ik het meestal wel ligt een beetje aan de situatie...

ben erg blij met alle reacties en medeleven

liefs

[Q]

Mja... ik weet hoe het voelt, maar het scheelt toch echt als je met een familielid erover kan praten en je verdriet kan delen. Bijv een broer of zus ofzo. Voor de rest is het alleen maar afwachten tot het gevoel minder wordt, maar het gemis zal altijd blijven.

[xoxsweetyxox]

dat de klap later komt: ja dat heb ik ook meegemaakt.. alleen bij mij was het veel later... *9 jaar* jaa 9 jaar ja.. maar dat komt vooral dat toen het gebeurd *dat mijn zusje overleed* ik toen pas redelijk jong was 2 ofzo.. en nu besef ik toch.. dat ik iets mis.. en dat is mijn zusje.. ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik kan zeggen of hoe ik je misschien opvrolijken kan.. want bij mijzelf hielp/helpt dat ook niet.. het enigste wat je kan doen is toch proberen een beetje afscheid van je vader te gaan nemen.. hoeft niet nu meteen hoor!! en: je vader weet heus wel dat jij van hem houdt.. dat weten ouders gewoon..

[Achazia]

Heej gurl,
Natuurlijk mag je je onwijs rot voelen! Je hebt je vader verloren!
Een goeie vriend van mij is een jaar geleden overleden. Ik mis hem nog steeds, en ik huil nog steeds om hem.
Misschien kun je iemand zoeken die je begrijpt (vriendin?) of iemand die hem ook heeft gekend, dan kun je over hem praten en over jouw gevoelens.
Sterkte.

[Cookie]

hockey-girl je hebt voor de volle 100% gelijk. ik heb ook iets anders meegemaakt waarvan ik dacht daar kom ik nooit meer overheen (verbroken relatie) maar ik ben er wel over heen gekomen. dat van jou is natuurlijk veel erger. maar echt waar.


tijd heelt alle wonden.

vergeet niet dat het compleet normaal is wat je nu voelt en dat het niet goed zou zijn als je je niet zo voelde.
alleen dit berichtje schrijven heeft je denk ik al opgelucht maar praten (desnoods met een psychiater op de lange termijn) helpt ontzettend. en je hoeft er ook neit overheen te komen in de zin dat het je niet meer kan schelen, maar je leert er echt wel mee leven.

[Marshall84]

Praat erover met vrienden/vriendinnen en als je dat ook niet kan met een professioneel iemand anders raak je nooit meer uit die cirkel van schuldgevoelens en je kut voelen om verschillende redenen
Mijn vader is 14 jaar geleden overleden toen ik 5 was en ik kreeg de klap pas op mijn 13de
Veel sterkte iig

[Q]

cookie16 schreef op 09-07-2004 @ 20:18 :
hockey-girl je hebt voor de volle 100% gelijk. ik heb ook iets anders meegemaakt waarvan ik dacht daar kom ik nooit meer overheen (verbroken relatie) maar ik ben er wel over heen gekomen. dat van jou is natuurlijk veel erger. maar echt waar.


tijd heelt alle wonden.

vergeet niet dat het compleet normaal is wat je nu voelt en dat het niet goed zou zijn als je je niet zo voelde.
alleen dit berichtje schrijven heeft je denk ik al opgelucht maar praten (desnoods met een psychiater op de lange termijn) helpt ontzettend. en je hoeft er ook neit overheen te komen in de zin dat het je niet meer kan schelen, maar je leert er echt wel mee leven.

Tijd heelt geen wonden, dat is een illusie. Je leert er mee leven, dat is de realiteit. Mee leren leven begint met accepteren.

[Cookie]

komt bij mij op hetzelfde neer.

[smilegirl]

het accepteren dat hij er niet meer is heb ik wel gedaan....hij had nog zoveel zieker kunnen worden..hij had nog zoveel meer pijn kunnen hebben en dat had ik hem niet gegunt dus het is beter zo,ik probeer nu door te gaan met leven en zo af en toe even mezelf tot stilstaan roepen om alles weer ff op een rijtje te zetten en er gewoon over te praten met vriendinnen en me zus...andere zussen en broers wonen niet meer thuis dus die ervaren het heel anders
maar soms ben ik bang dat ik hem vergeet en dat doe ik niet dat weet ik ook wel...maar op die moment ga ik even naar zijn graf toe *wat zo goed als hier in de straat is* even bedenken hoe hij ookal weer was...en hoe erg ik hem mis...dan kom ik thuis en voel ik weer wie en wat ik ben en aan wie ik dat grotendeels te danken heb...ik denk dat ik er op den duur wel mee zo kunnen leven,maar toch blijft dit jaar denk ik elke dag nog even moeilijker worden omdat je al die eerste keren zonder hem hebt...maar daar zou ik door heen moeten
al die reacties op mijn topic doen me erg goed
tnx allemaal
kus smilegirl