Ik ben gericht op zelfdestructie....

[Optima]

Al van jongs af aan zit ik in een patroon, dat als ik me eraan overgeef, alleen kan leiden tot zelfdestructie.

Op mijn zesde jaar zijn mijn ouders gescheiden. Ik belandde in twee totaal verschillende werelden. Mijn moeder zat tegen een bijstandsuitkering aan, bij haar was het ieder dubbeltje omdraaien. Mijn vader kwam daarentegen om in rijkdom en hoefde niet op een 100dje meer of minder te letten.

10 jaar lang leefde ik in deze werelden, die zich in het weekend omwisselden. In die 10 jaar is er natuurlijk veel met me gebeurd. Onder andere de puberteit. In deze uiterst kwetsbare en belangrijke periode voor een kind, ben ik totaal scheef gegroeid. Psychologen vonden dat ik me uiterst goed wist te redden met de situatie van deze tegenstellingen. Maar in feite heeft het geleid tot iets desastreus.

In die tijd dat ik in mijn puberteit kam, en daarmee mijn persoonlijkheid begon te ontwikkelen, ben ik mijn omgeving geworden. De tegenstelling waarin ik leefde, de verschillende normen en waarden die mijn vader en moeder hadden, maakte mij een vleesgeworden paradox. Rijk arm, conservatief, progressief. Het zijn kernwoorden en daarmee nog maar ene kleine greep uit wat ik heb meegemaakt. Deze tegenstellingen en telkens die switch van de ene wereld naar de andere hebben mij een aanleg gegeven tot het ontwikkelen van een zwart-wit wereld voor mezelf

Vele pubers denken zwart wit, dat is een feit, maar gaandeweg moet dat genuanceerder worden. Ik ben bijna 18, maar mijn wereld bestaat nog altijd uit een witte en een zwarte kant. Wat nu goed en slecht is kan ik niet benoemen, daarvoor sta ik er te midden in. In de afgelopen jaren is pas zeer duidelijk geworden dat ik ‘ het mezelf moeilijk maak’. Mijn handelen komt in de meeste gevallen niet overeen met mijn denken, en dat kan leiden tot misverstanden. Zo heb ik een geweten, maar ik lieg. Zo ben ik lui, maar perfectionistisch. Zo kwets ik mensen, zonder het door te hebben, met een totaal andere intenties. Zo kan ik ineens
omslaan van een puur gelukkige stemming in een melancholische sleur. Anderen worden er GEK van, en ik heb mijn geloofwaardigheid volledig ten grave gegooid. Ze denken dat ik acteer, en me er volledig bewust van ben, dat ik de duivel zelfde ben, terwijl ik ’s nachts huilend in mijn bed, uren wakker lig.

Het voelt zo eenzaam, er is maar een persoon die me begrijpt, of althans me accepteert. Zelfs mijn eigen ouders doen geen moeite zich in mij te verdiepen. Ze vinden dat ik me maar aan moet passen….maar dat deed ik juist. Ik paste me aan aan hun, twee verschillende werelden, en kijk wat er nu van me terecht is gekomen…een wrak…dat op de rotsen afvaart.

[Rabbi Daniel]

Mja, ik heb nu ff niet zo veel tijd.

Ik reageer morgen nog.

Van destructief denken komt destructief gedrag.

Als je zelf al bemerkt dat je dingen te zwart-wit ziet, of in verschillende werelden lijkt te leven .. kun je dit patroon toch doorbreken? Wie ben jij (dus voor jezelf, welke rol voelt het meest natuurlijk aan)?

[whoisthis]

******** schreef:

Als je zelf al bemerkt dat je dingen te zwart-wit ziet, of in verschillende werelden lijkt te leven .. kun je dit patroon toch doorbreken? Wie ben jij (dus voor jezelf, welke rol voelt het meest natuurlijk aan)?

Da's niet waar denk ik

Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt...
Mezelf veranderd bedoel ik. Ik ben daardoor ook twee personen door elkaar geworden. Er klopt niks meer van en ik snap het niet meer. Maar ik zou nooit nog een keer alles terug willen draaien. Jezelf echt veranderen is heel moeilijk en het duurt zo lang. Je kan niet zo maar zeggen: "Dat kan nu toch, je weet toch wat er aan de hand is?"

whoisthis schreef:
Je kan niet zo maar zeggen: "Dat kan nu toch, je weet toch wat er aan de hand is?"

Niks gaat zomaar 1-2-3 .. maar je *kunt* er wel iets aan doen.

[cltcl]

precies aan je ouders uitleggen hoe je je voelt dan zullen ze je zeker helpen.

[Ilsje]

whoisthis schreef:


Da's niet waar denk ik

Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt...
Mezelf veranderd bedoel ik. Ik ben daardoor ook twee personen door elkaar geworden. Er klopt niks meer van en ik snap het niet meer.

Ik ben ook wel verandert. En ik ken dat wel, van die 2 personen. Ik weet nie meer wie ik nou echt ben. Vroeger ligt te ver achter me en lijkt totaal niet op mij. En nu weet ik ook nie of ik al wel "uitverandert" ben. Maar ik heb nu wel het gevoel dat ik nie acteer, en mezelf ben. Aan andre kant had ik dat vroeger ook al. Alles wat ik deed voelde vertrouwt, omdat ik dat deed, en dat was ik ook gewoon. Raak best in de war hiervan. Dat ik nie weet wie ik ben, en dat ik mezelf nie meer ken... maar goed. Uhm. Denk eigenlijk beter dat ik eerst dat voor mezelf moet oplossen voordat ik nuttige info geef hier.

klinkt beetjuh borderline-achtig...
zwart-wit denken en snel wisselen van stemming..
kweeniej of je nog meer kenmerken hebt (ik iig wel )

ik weet niet goed wat je eraan kan doen...
tenminste, is dat eigenlijk wat je wilt horen..? een oplossing
ik heb ook wel tegenstellingen, maar dan meer in de zin van dat ik andere mensen soms behandel zoals ik zelf absoluut niet behandeld wil worden en dan doe ik het nog niet eens met kwade bedoelingen ook. Dat soort dingen kloppen dus ook bij mij niet.
En weet je, ik snap wel dat je het vervelend vindt dat mensen een verkeerd beeld van je hebben, dat heb ik ook altijd.
Maar dat is juist iets heel positiefs, vind ik.
Ik ken ook mensen die het schijnbaar nix kunnen schelen wat anderen van hun doen en laten vinden en dat vind ik pas echt erg. Jij hebt door wat je doet en door wat je fout doet. Dat heb ik ook altijd...damnz...*herkenning*
Maar veel mensen doen de meest gemene dingen of maken de meest stomme fouten en hebben dat niet door.
Jij bent al een heel eind op weg doordat je dit alles gesignaleerd hebt vind ik.
En waarom ben je dan een wrak, omdat anderen je niet begrijpen, omdat je je eigen "ik" niet kunt laten zien..?
Je moet ook niet anders worden dan je bent, want dat heeft sowieso geen zin. Je moet die eigen "ik" een plaats zien te geven in je leven. Ik ben altijd compleet mezelf thuis en krijg dan opmerkingen naja die ik niet zal noemen, maar t komt erop neer dat mijn ouders me ook niet begrijpen. Pas als ik een relatie krijg komt m'n verrotte karakter tot uiting, naja verrot, ik vind dat ik een ontzettend lieve persoonlijkheid heb maar ergens doe ik vaak hele rare dingen.
Pfff volgens mij is dit een onnutige reply duzz sorry voor het niet-helpen
Maargoed, als je eens wilt praten ofzow, mail maar

kuzzies,

Alicia

[Ilsje]

Laatst was er ook al iemand bij mij die het over borderline had.... Zou best kunnen. Heb er veel over gelezen en zo'n beetje alle verschijnselen kloppen wel met mij. Maar bij "Optima" lijkt het allemaal beetje aangeleerd ofzow, en ook door situatie te komen. En borderline is ook meer aangeboren toch? Of zit ik er nu helemaal naast? Nahja, vertel gewoon maar effe wat ik ervan denk enzow hoor.

Maar uhmzzzz. Optima, mail maar als je ervaring ofzowiets wil uitwisselen. Denk dat we allebei beetje even ver zijn. Signaleren van dingen enzow, en er ook iets mee willen doen, maar nie weten wat ofzow.

Weet je, ben echt zo bang dat ik hele verkeerde dingen zeg, die verkeerd aankomen. Iig succes... Kuzzzz

[Sciza]

Je brengt precies onder woorden hoe ik me voel. Dag in dag uit.
Ik heb niet het gevoel dat iemand me begrijpt, of ook maar moeite doet me te begrijpen. Mijn moeder doet zeker geen moeite. Maar er is een iemand die me accepteert, en dat is mijn vriend. Eén iemand is onwijs weinig.

Ik ben onwijs gevoelig, maar beschadig mezelf telkens op nieuwe. Ik lieg, en dat doet pijn, maar ik lieg gewoon door om zo vrienden te krijgen. Ik sta in voor meningen, verdedig meningen, die helemaal niet van mij zijn.

Ook leef ik in twee werelden. De ene is die van mijn moeder. De andere is van mijn vader (die al tien jaar geleden gestorven is). Niemand gaat ervan uit dat het mogelijk is na tien jaar je vader nog te missen, of te handelen 'omdat je vader dat graag had gewild'.
Vroeger zei de thuishulp dat ik zo sterk was, er heel snel overheen kwam. Maar dat is zo'n onzin... Elke nacht lag en lig ik wakker en denk ik aan mijn vader. Overdag verdring ik dat beeld, die gedachten en ben ik iemand anders...

Een tijd lang heb ik met gedachten geleefd dat het me allemaal niets meer kon schelen. Ik ben enorm gaan drinken, gaan spijbelen en gaan blowen. Toen was ik 13/14. Mijn moeder dacht dat het om een soort periode ging, pubertijd. In die periode heb ik soms dagen in de tuin gezeten, geslapen en over straat gezworven. Waarom? Om mezelf te vinden... Het is alsof ik niet echt besta.

Ik heb nu een beetje vrede gesloten met het feit dat ik (nog) niemand ben. Ik drink niet meer uitbundig, blow niet meer, spijbel niet meer. Maar toch, ik denk nog wel... ben nog steeds in zo'n 'shit to everything'-fase.

Maar als ik wist wat je eraan kan doen...