Het onbegrip wat dichters tegemoet komt

[lovetear]

Het onbegrip wat dichters tegemoet komt

Men noemt het dichterschap een ware lust,
een gave die ik trots zou moeten koesteren,
talent waarmee ik schijn op het verwoestende
en schrijf hoe ze dan “zacht de wanhoop kust”.

Ik noem het een tragedie van verlangen,
een zware last die op mijn schouders rust.
Verstoken van geluk en zelf bewust
in droef en in weemoedigheid gevangen.

Ik ben een schrijver maar ik wil niet schrijven.
Een regen die geen druppel meer kan zijn,
een schim van schoonheid, schaduw van het lijden.

Laat mij nu deze bittere verdoemenis verdrijven,
Geen water meer, laat drogen die fontein!
Och laat mij toch. Laat mij mezelf misleiden.



Omdat ik de laatste tijd vrij afwezig ben en omdat ik natuurlijk niet achter kan blijven als xineof iets maakt heb ik even wat geprobeerd. Vandaar dit gedichtje. En omdat het tijdens het schrijven van deze post pijpestelen regent, nog een kleintje erachteraan waarover niet is nagedacht:


Het regent. De wereld wordt bedekt in water,
hoor het vloeien. Een rustgevend gesuis dat leeft
tegen de ramen. Het neemt weer af, en later
droogt alles op alsof het nooit geregend heeft.

alleen de bloemen groeien.


Zo, dat was het weer voor even, ik ga eind deze week overigens ook op vakantie, dus dan ben ik 3 weken even helemaal niet aanwezig. Reacties?

Oh en laat ik in dit topic gelijk even gebruik maken van de mogelijkheid om reclame te maken voor het geweldige gedicht van Xerxes , omdat ik vind dat hij meer reacties verdient .

[arP-socialist]

achja, is leuk hoor, eigenlijk weinig aan op te merken

[Reynaert]

Het eerste gedicht doet me niet zoveel, het is een soort 'boodschap' naar mensen die het dichten kennelijk niet (óf juist wel?) snappen. Ik heb er verder niet veel mee, hoewel de climax alles een beetje omdraait (het dichten als 'jezelf misleiden') spreekt het me gewoonweg niet aan.
Het tweede stuk vind ik veel leuker, vooral het 'alleen de bloemen groeien' vind ik een erg originele vondst. Het is een vrolijk en tegelijkertijd droevig gedicht, tenminste in mijn interpretatie. Vrolijk door het rustige karakter van het gedicht zelf, net als de regen. Droevig doordat het ook een metafoor kan zijn voor het mensenleven. Wat je ook doet, uiteindelijk zal het zijn alsof je nooit geleefd hebt...

...maar de bloemen groeien. (het leven gaat door)

Oh en laat ik in dit topic gelijk even gebruik maken van de mogelijkheid om reclame te maken voor mijn eigen gedicht over regen, leegte en vergeten.

[xineof]

Het eerste gedicht maakte dat ik tranen in mijn ogen kreeg, al geloof je dat misschien niet. (Of waarschijnlijk geloof je het trouwens wel, maar... ) Ik vind het een echt lovetear-sonnet . Verder kan ik er niet zoveel op aanmerken .

De tweede vind ik goed, vooral die slotzin; gewoon geweldig, zonder dat ik precies kan zeggen waarom. Dit is zo'n gedicht waarbij je hetgeen wat je schrijft wel als de waarheid móet aannemen, zo sterk dat het er staat. '...water dat leeft tegen de ramen...', geweldig. Evenals de slotzin .

Tsss, ik moest nog gaan reageren op dat gedicht, stuk ongeduld!

Ik voel trouwens enige competitie . Als ik je voortaan tot schrijven wil bewegen moet ik dus enkel zelf een dicht plaatsen?

[lovetear]

Renard schreef op 21-07-2004 @ 17:28 :
Het eerste gedicht doet me niet zoveel, het is een soort 'boodschap' naar mensen die het dichten kennelijk niet (óf juist wel?) snappen. Ik heb er verder niet veel mee, hoewel de climax alles een beetje omdraait (het dichten als 'jezelf misleiden') spreekt het me gewoonweg niet aan.

Hmm, het gaat meer over de frustratie die voortkomt uit mijn haat/liefde verhouding met de poëzie. Maar ik begrijp wel dat het niet aanspreekt, ik weet niet hoe herkenbaar dit is.

Bedankt voor de reacties allemaal .

[Sue1]

Geweldig gedicht!
Over de techniek heb ik niet zo veel te zeggen, hij loopt goed en mijn kennis is verder niet toereikend genoeg om daar verder op in te gaan.
Maar ik heb wel wat te zeggen over de booschap! Je zegt dat je niet weet hoe herkenbaar dit gedicht is. Nou, bij mij is het heel herkenbaar! Ik heb heel vaak de drang om te schrijven maar en komt dan maar niets uit mijn handen. Af en toe ga ik dan ook dichten over het dichten zelf, over de straf van het talent (als ik dat al heb, maar dat doet er even niet toe), maar mijn gedichten over het dichten zelf willen ook nooit echt goed worden!
Ik vind het echt knap dat dat jou wel gelukt is..!

[Halogeen]

Ik vind het tweede gedicht echt bagger, misschien dat ik het van iemand anders geslikt had, maar het is klaarblijkelijk niet jou ding.
Dit, in tegenstelling tot je eerste gedicht. Je beheerst het sonnet zo fantastisch: het metrum, de klanken, de rijm, de vrijheid, het zingt gewoon.
ik wilde orgasmisch schrijven, maar dat is meteen zo vulgair, dus doe ik dat maar niet
Xineof laat tranen vloeien, maar ik moest lachen. Lachen zoals je kan doen om muziek, als je je geen andere houding weet aan te nemen omdat je compleet overrompeld bent door die heerlijke klanken in je hoofd.

[Live]

Hoewel ik hier eigenlijk nog maar weinig ronddwaal, kom ik toch eens in de zoveel tijd even een paar gedichten lezen, en vooral jouw naam is al genoeg om meteen het topic te openen. En inderdaad weer een geweldig gedicht. Bij het lezen van de eerste twee reacties schrok ik even, maar gelukkig werd in de responsen erna je genialiteit wel herkend. Ik ken weinig amateurs die het sonnet zo beheersen als jij, en die naast een goed gebruik van woorden, klanken en metrum, de lezer ook nog weet te raken. Voor dit soort gedichten kom ik hier graag af en toe langs, dus blijf alsjeblieft ondanks je eventuele frustraties wel schrijven en posten, want ik zou ze niet willen missen. Het tweede gedicht is ook gewoon goed, geen twijfel over mogelijk. En omdat jij het zegt zal ik dat gedicht van Xerxes gaan lezen.

Liefs, Live

[Dreamerfly]

Héél mooi Mart!. Wát een verwoording!, alsook het rijmschema en inhoudelijk en hoe je alles heel mooi met elkaar weet te verbinden.



Dikke