[verhaal] nog geen naam

[Scrumches]

Hoihoi!
ik lees al een tijdje mee op dit gedeelte van het forum maar heb me tot nu toe eigenlijk nog nooit aangemeld. nu heb ik zelf een stukje verhaal geschreven en wilde wel eens weten wat anderen hier tot nu toe van zouden vinden?

Wat kan er verbeterd worden? zou je hiervan meer willen lezen?
Alvast bedankt!


‘Ziezo,’zei Romy tevreden en ze streek het kersverse diploma nog eens goed glad op het tafeltje voor haar. ‘Dat heb ik in mijn zak. Laat jouw cijfers eens zien, Tamara.’
De leraar voor de klas ging door met het afroepen van de namen. Gelukkig, zag Romy, Hans is er ook. Ze merkte hoe de schouders in het glimmende bruine jasje voor haar, verrast omhoog schokten.
‘Fijn, dat hij er ook is,’ zei Tamara naast haar, ‘ik had het anders zo vreselijk sneu gevonden.’
Voor het eerst in die twee jaren zag Tamara, dat Hans ook kon lachen. Nou ja, lachen... zijn mondhoeken trokken wat omhoog en zijn gezicht werd wat roze, dat was eigenlijk alles. Vreemd, dacht Romy, dat hij weer de enige is die vanavond niet iets anders heeft aangetrokken. Had ze hem ooit anders gezien dan in dit saaie, glimmende, bruin en troosteloze pak? Wat zou er toch met die man zijn? Na twee jaar avondschool wist ze van alle leerlingen wel iets. Ze had foto’s gezien van kinderen, van verloofdes, van mannen en vrouwen... Van Hans hoorden of zagen ze nooit wat. In de lessen zei hij ook niet veel, hij vroeg zelden om uitleg en als hij een beurt kreeg kwam hij nauwelijks uit zijn woorden.
Tamara en Romy hadden hun hart vastgehouden voor het examen. Hans zat recht voor hen en ze hadden altijd wat medelijden met hem, om zijn magere rug, zijn sjofele pak en zijn vreugdeloze gezicht. Ze hadden allerlei verhalen over hem gefantaseerd. Ongelukkige liefdesgeschiedenissen, een donker verleden... Ze vonden allebei dat hij een interessant gezicht had. Scherp en hoekig met zware, zwarte wenkbrauwen die alle kanten schenen uit te groeien boven zijn wazige ogen die altijd staarden. Zijn grijze haren hingen voddig en slordig over de kraag van zijn jasje.
‘Als hij eerst maar eens een leuk pak aantrok,’ zei Tamara wel eens.
De leraren wisten vast meer van hem. Hij werd altijd erg voorzichtig behandeld, alsof hij een bijzonder persoon was. Dat intrigeerde hen óók. Nu net ook weer... ‘Meneer Wevers, onze oprechte gelukwensen.’ Dat was tegen niemand anders gezegd.
‘Wel gefeliciteerd,’zei hij tegen haar en Tamara.
Romy keek naar de bruine rug voor haar. Een vreemde man...

De cijfers van Tamara verschilden niet zoveel met die van Romy. Tamara was wat beter in de rekenvakken en zij in de talen.
‘Joepie,’zei Tamara nog eens een keer, ‘we zijn er!’
‘Had je daar dan aan getwijfeld?’
‘Nee, eigenlijk niet. Maar het is fijn dat het nu allemaal klaar is.’
Er kwam een scooter om de hoek van de straat. Nog voordat hij stopte, zei Tamara verheugd: ‘Daar is Ron’.
Romy gaf haar een knipoogje.
Het laatste diploma was uitgereikt en Romy zag op haar horloge dat het nog lekker vroeg was. Misschien kon ze in de automaat op de hoek nog wat lekkers trekken voor thuis.
Papa was gewoon zenuwachtig geweest vanavond. ‘Als je dat papiertje niet haalt, is er geen man overboord, hoor,’ had hij wat brommerig gezegd. Mama en Eef lachten hem uit...
Romy bukte zich om haar tas te pakken en Tamara keek steels in haar zakspiegeltje, toen de leraar zich in postuur zette en een toespraak begon.
‘Ohjee, ook dat nog!’ Romy zuchte diep en Tamara begon onrustig heen en weer te schuiven. Ruud stond daar maar te wachten en het was juist nog lekker vroeg, hadden ze fijn nog wat op een terrasje kunnen zitten...
Voor de schooldeuren liet Ron zijn scooter even loeien. Romy lachte toen ze het hoorde. Ze liet de toespraak langs haar koude kleren afglijden en dacht aan eenzelfde warme zomeravond, verleden jaar, toen de scooter van Ron ook vol ongeduld gromde. Ze keek naar Tamara, die onmiddelijk haar hoofd omdraaide en naar haar lachte.
‘Een dubbeltje voor je gedachte,’ fluisterde Tamara.
‘Houd dat dubbeltje maar,’ fluisterde Romy terug, ‘ik denk, wat jij denkt dat ik denk.’
Het kon immers niet anders, ze moesten allebei wel aan diezelfde avond denken. De situatie leek bijna precies hetzelfde. De warme zomeravond, het geluid van de scooter daar beneden voor de school... alleen stond Ron nu niet op Romy te wachten, maar op Tamara... Ze keek opzij en zag dat Tamara vol ongeduld met haar vingers zat te trommelen. Vanaf die avond verleden jaar, was er voor Tamara heel wat veranderd. Wat gek, dacht Romy, stel je voor dat ik toen die uitnodiging aangenomen had. Zou alles dan heel anders verlopen zijn?
Verleden jaar stond Ron daar beneden te wachten met zijn zojuist behaald diploma van de tuinbouwschool in zijn zag. Had hij Tamara toen al eerder ontmoete? Romy kneep even haar ogen nadenkend dicht. Nee, het moet toen die avond de eerste keer zijn geweest. Zij had haar zelf aan Ron voorgesteld. Ze had Tamara meegetroond naar het terrasje waar Ron met haar wilde gaan zitten, en toen Ron haar, Romy, uitnodigde voor de daaropvolgende zondag had ze ‘nee’ gezegd. Niet, omdat ze Ron een onaardige jongen vond. Nee, ze mocht hem verdraaid graag. Maar ze had toen een uitnodiging van Ferry... Die onvergetelijke zondag.. ze staarde over het hoofd van de leraar heen en zag weer de bolle zeilen van de boot, opspattende water, de grote, witte wolken en Ferry! Stel je voor dat ze die uitnodiding niet aangenomen had!
Opeens verlangde ze er hevig naar dat Ferry daar ook beneden zou staan. Ze wist dat hij niet kon, dat hij in Groningen zat, maar toch.. Het zou fijn zijn om zijn gezicht te zien en zijn gekke grapjes te horen. En Ron had toen Tamara maar uitgenodigd. ‘tweede keus,’ had Tamara in het begin gezegd. Nu zei ze dat nooit meer. Rons scooter raasde weer en de leraar praatte maar door. Ineens was het voorbij. ‘... veel succes!’ hoorde Romy hem zeggen en iemand begon te klappen. Ze klapte hard mee.
‘Gelukkig’. Zei Tamara, ‘spullen pakken en wegwezen!

Mja, een verhaaltje.
Niet verschrikkelijk stom, niet verschrikkelijk goed.

Het valt me op dat menigeen begint met ""Hoepel" zei Kees-Jan", of iets soortgelijks, vind dat vreselijk lelijk, als een verhaal zo begint, jugh.

Mijn

[duivelaartje]

Het boeide me echt niet... Na de eerste paar zinnen ben ik gekapt. Het gaat over een diploma, klaar. Waar is de spanning? Waar zijn de emoties? Ik vind het... saai...

Duivelaartje

[hap]

kinderlijk :/

[Verleden Tijd]

Ik zou hier niet meer van willen lezen, of in ieder geval niet zoals het nu is. De personages leven niet echt en dus interesseren ze me niet echt. De gesprekken vind ik onrealistisch en niet lekker lopen.
En hoe oud zijn al die mensen nou eigenlijk? Op de een of andere manier had ik vanaf het begin het idee dat ze zich gedroegen als kinderen van de basisschool.

Verder niet veel slordigheidsfoutjes ofzo. Dat zit wel goed. Maar als je het zelf objectief probeert te lezen, zul je ook wel zien dat het gewoon niet zo interesseert. Als de personages in een verhaal leven, maken ze eigenlijk zelf de dialogen met een beetje invloed van de schrijver. Deze hier zijn duidelijk geforceerd.

Probeer je verhaal een beetje te vergelijken met boeken of dingen op het forum die je goed vindt en te kijken wat de verschillen zijn. Het idee kan misschien wel wat worden, hoewel het tot nu toe niet erg origineel is, en ik ben wel een beetje benieuwd geworden naar die Hans.

Gewoon verder uitproberen hoe je nou iets kunt schrijven dat lekker leest. Verzin een goed verhaal, probeer je in te leven in de personages en experimenteer wat met verschillende zinsconstructies. Succes.

Kristoph