*verhaaltje*

[*~Angel~*]

Hallo,

Toen ik mijn kamer opruimde kwam ik een schrift tegen. Toen ik hem open sloeg bleek het mijn "verhalenschrift" te zijn. Ik was toen iets van 10/11 jaar oud toen ik het schreef. Ik begon het te lezen en vond het best goed geschreven ook al zeg ik het zelf. (voor een 10/11 jarige dan). En ik dacht laat ik het eens op een forum zetten. Ben wel benieuwd wat jullie ervan vinden. Ik heb er niet veel aan veranderd want ik wil het verhaal hebben zoals ik het toen schreef.

Verwacht er niet veel van. Ik plaats hier maar een stukje en ik zie wel of er reacties zijn die meer willen lezen, dan typ ik het verder over. O ja en let ff niet op de spel fouten. En reacties zijn van harte welkom.

-----------------------------------------------------------------------------------

Nee ze zal me hier niet vinden. O nee ik zit hier altijd en nog nooit heeft ze mij gevonden. Stil zijn Suzie! Stil! Anders komt ze eraan. Houd je adem in! En bid! Voetstappen kwamen dichterbij en bleef voor de deur staan. O nee ze vindt me!! Wat moet ik doen? Stil zijn, doodstil! Niet bewegen! “Klik”

De deur zwaaide open. “Dus hier zit je!” Ik werd ruw aan me haren uit de kast gesleurd. Ik gilde. “Alsjeblieft mammie! Doe mij geen pijn, alsjeblieft. Ik zal nooit meer stout zijn mammie!” Ze trok zich er niks van aan en duwde me de trap op, mijn kamer in. “Kleed je uit!”. Ik keek mijn moeder recht in haar koude, harde ogen aan. Ze keek dwars door me heen. “Kleed je uit!!!” krijste ze. “Of moet ik je soms een handje mee helpen!” Ik gehoorzaamde haar. Mijn moeders handen kwamen achter haar rug tevoorschijn. Ze had een riem in haar handen. “ Keer je met je rug naar mij toe!” Ik begon hevig te huilen. “Alsjeblieft mammie, doe mij geen pijn. Alsjeblieft ik zal nooit meer stout zijn mammie” Mijn moeder negeerde mijn smeekbede. Ze keek me strak aan. Haar harde, blauwe ogen doorboorde de mijne. “Nu schiet op!” Ruw draaide ze me om. Ze haalde uit en ik voelde de riem hard op mijn blote rug zwiepen. Ik gilde het uit van de pijn, waardoor ze nog harder sloeg. “Alsjeblieft mammie! Ik zal echt nooit meer stout zijn!” Ze lachte.

Jordy rende de kamer binnen. “Nee.. neee… neeee! Niet doen!” Hij rende naar zijn zus om haar te beschermen. “Wat doe jij nu?!” krijste ze. “Jij dacht dat je je zusje kon helpen hé? Nou mooi niet! Naar je kamer jij!” Angstig liep Jordy de kamer uit. Snel deed ze de deur op slot. Ze liep weer naar Suzanne toe om haar nog meer toe te takelen. Rode striemen werden zichtbaar en enkele druppels bloed viel op het kleed. Ondertussen krijste ze dat ze spijt had dat ze met haar vader getrouwd was. “Als ik had geweten dat hij zo’n rot dochter had, was ik er nooit aan begonnen!” Weer sloeg ze “En je houd je bek tegen je vader ok? Anders vermoord ik je met je vader erbij en dat wil jji niet op je geweten hebben toch?” Ze sloeg nu zo erg dat het zwart werd voor mijn ogen en ik bewusteloos viel.

Hé meisje, hoe gaat het met je? Wordt eens wakker” Zachtjes werd er aan me arm geschud. Langzaam deed ik mijn ogen open en zag iemand wazig boven mij hangen. Toen mijn blik scherper werd zag ik mijn vader. Ik lachte blij. “Pappie!” Ik strekte mijn armen naar hem uit.
“Hé grote meid van me! Ik heb je gemist!” Hij gaf mij een stevige knuffel. Toen hij me rug aanraakte schreeuwde ik het haast uit van de pijn. “Wat is er? Doe ik je pijn?” Voordat ik de kans kreeg liep mijn stiefmoeder de kamer binnen. “Ze is geslagen door een paar jongens op straat. Ze moest boodschappen voor mij doen en toen werd ze bedreigd dat ze geld moest geven. En.. “Stil” riep mijn vader. “Ga naar beneden Sandra, ik wil het van mijn dochter zelf horen”. Met tegen zin liep ze de kamer uit, maar ze ging niet naar beneden, maar bleef achter de deur staan waar ik haar kon zien. “Nou kindje, wat is er werkelijk gebeurd?”

Hijs wel cool, heb nog geen uidelijke fouten gevonden.
Is er meer?
Ik wil meer lezen


Grimmige Grimmie

[Astuanax]

DaRk-AnGeL66 schreef op 08-06-2004 @ 20:49 :
O ja en let ff niet op de spel fouten. ?”

Het is 'spelfouten'

Cool verhaal! Merrrr!

[*~Angel~*]

Astuanax schreef op 09-06-2004 @ 11:35 :
Het is 'spelfouten'

Cool verhaal! Merrrr!

Het is volgens mij "Meerrr"

En ja er is meer, ik zit nu op me werk. Zodra ik thuis kom zal ik nog ff een stukje plaatsen.

Tnx voor de reacties

[*~Angel~*]

Hallo,

Toen ik thuis kwam ben ik weer ff verder gegaan.

-------------------------------------------------------------------


“Ik…” Ik wilde de waarheid zeggen, maar mijn stiefmoeder wierp mij een ijzige blik toe. “Ik.. het.. het is waar wat mammie gezegd heeft.” Mijn vader keek mij doordringend aan. “Echt waar?” “Ja echt waar.” “Nou dan is het goed, want mijn kleine meisje liegt nooit!” En zo liep hij de kamer uit. Beneden hoorde ik hem schreeuwen dat hij niet snapte waarom ik boodschappen moest doen. “Een meisje van 8 laat je toch niet zo maar boodschappen doen!” “Het was alleen maar voor brood! Jezus man doe eens niet zo hysterisch, als ze zelfs dat niet kan, wordt het helemaal niks met haar!”

Snikkend kroop ik onder de dekens. Opeens hoorde ik een geluid, droogde snel mijn tranen af, en kwam boven mijn dekbed uit. In de deur opening stond Jordy. “Hoi.. hoe gaat het met je?” Hij kwam schuifelend naar me toe. Voordat ik antwoord kon geven hoorde we dat we moesten eten. “Was je gezicht even, anders merkt papa dat er wat aan de hand is”.
Onder het eten zeiden we niet veel. Na het eten ruimde ik de tafel af en ging naar boven, naar mijn kamer. Regelrecht liep ik naar mijn kleine raam en keek naar buiten. Op straat zag ik spelende kinderen en werd een beetje jaloers. Ik mocht nooit naar buiten van mijn stiefmoeder. “Hé kleine meid”. Ik schrok op. Gelukkig.. het was mijn vader. Ik rende naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen. “Kom, dan ga je lekker slapen, het is al laat. Ga maar snel je tanden poetsen”. Ik gehoorzaamde en toen ik daar klaar mee was stopte mijn vader me in en ging naar beneden. Lang lag ik te woelen en viel uiteindelijk in een onrustige slaap.


“Ja, je hoort het goed!”
“Neee!”
“Je vader en je broer zijn dood! “
"Nééé! Je liegt! Dat kan niet! Blijf van me af! Neee neee!”



“Rustig maar, stil maar meisje”. Met een ruk schoot ik wakker. “Het was maar een nare droom liefje. Kom maar even uit bed, dan kan ik je bed verschonen”. Ik keek mijn vader niet begrijpend aan. Toen realiseerde ik me dat mijn bed nat was. Ik kreeg een kleur en stotterde dat het me speet. “Dat geeft toch niet kindje, dat kan iedereen gebeuren, kom maar dan help ik je even”. Nadat alles verschoond was kroop ik tegen mijn vader aan en viel in slaap.

“Rot kind! Jij vies vuil goor nest!” Ik werd aan mijn haren mijn bed uitgesleurd. “Auw! Mammie dat doet pijn!” “Jij denkt dat ik er niet achter zou komen hé!” Ik keek verschrikt naar mijn moeder op. Ik begreep niet waarover ze het had. “Sta daar niet zo stom te kijken alsof je van niks weet! Je bed!! Snap je?! Denk maar niet dat ik dat ga schoonmaken voor jou!” Ik begon te snikken. “En zit niet steeds te janken!” Ze sloeg me hard in mijn maag. Een harde pijnscheut ging door mijn maag heen en ik snakte naar adem. “Jij kreng!” Ze gaf mij nog een stomp. “Mam..mie… als..je..blieft!” Ze ging nog erger te keer, waarschijnlijk omdat ik wat zei. Opeens gaf ze me een harde klap in mijn gezicht. Ik schrok. Dit had ze nog nooit gedaan. Normaal deed ze dat waar het onzichtbaar was voor anderen. Een warm straaltje bloed liep over mijn gezicht naar beneden. Beschermend hield ik mijn armen voor mijn hoofd, maar het hielp niets. Langzaam probeerde ik naar de deur te kruipen, onder het slaan door. Ik probeerde mij aan de trap leuning op te hijsen. In een waas zag ik mijn moeder naast me staan en gaf mij een harde duw. Ik had geen hou vast meer en viel van de trap af. In de verte hoorde ik mijn moeder krijsen. Toen werd het zwart voor mijn ogen.

coowl, meer!

[*~Angel~*]

Hehe serieus?

Ik weet niet als ik het zelf over lees vind ik het eigenlijk best dom. Misschien omdat ik het zelf heb geschreven..

[Een Tweeling]

Het is spannend en naar geschreven, daar houd ik wel van. (Nu lijkt het net of ik erg naar ben, maar zo bedoel ik het niet ).

Ik vind het alleen een nógal hoog Carry Slee gehalte, alleen dan iets meer bloed-effecten. Volgens mij heeft ze een boek geschreven waarin een meisje net zo mishandeld word, en ook in bed plast e.d.

Maar ik weet natuurlijk niet of je dit uit jezelf geschreven hebt of een beetje door dat boek... heb je nog meer?

[duivelaartje]

Een Tweeling schreef op 09-06-2004 @ 20:24 :
Ik vind het alleen een nógal hoog Carry Slee gehalte, alleen dan iets meer bloed-effecten. Volgens mij heeft ze een boek geschreven waarin een meisje net zo mishandeld word, en ook in bed plast e.d.

Ja, komt iets van voor ja.

Maar je hebt het toch niet nu geschreven? Toch toen je 10/11 was? Nou, ik vind het echt een goed verhaal voor die leeftijd! Je was een klein talentje. (nu nog steeds?)
Aan mammie en pappie is het wel te zien dat je wat jonger was toen je dit schreef. Maar een goede spanning!

[*~Angel~*]

Eh.. klinkt misschien dom maar ik ken Carry Slee helemaal niet

Ik lees op zich best veel maar ik hep volgens mij nog nooit boeken van Carry gelezen. Ik heb al in een aantal forums die naam horen vallen dus ik denk dak ik het ook maar eens ga lezen

Ik schreef best veel (toen had ik nog inspiratie) daar is nu ook niks meer van over hehe.

Maar ja dan ga ik het volgende stuk er weer opzetten en een beetje aanpassen. Misschien komt de inspiratie dan terug

[*~Angel~*]

“Hoe gaat het met haar?”
“Al wat beter dan gisteren meneer Franssen. Ze heeft heel veel geluk gehad. Ze had haar nek wel kunnen breken.”
“God zij dank, dat het wat beter met haar gaat”.
“We moeten haar hier wel een paar dagen, misschien wel weken, hier houden.”
“O.. Waarom?”
“Om zeker te weten dat ze er niets ernstigs aan over houd. Ze heeft best een zware hersenschudding en haar ribben zijn ook flink gekneusd.”
“Ok ik begrijp het. Bedankt.”

Vaag hoorde ik die stemmen. Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar dat lukte niet. Ik fluisterde naar mijn vader, maar viel toen weer weg in een zwart gat.

Ik deed langzaam mijn ogen open. Ik keek de kamer rond en zag een vreemde meneer in een kamer die ik mij niet voor de geest kon halen. Hij keek mij glimlachend aan en kwam naar me toe. “Zo Suzanne, en hoe gaat het met jou?” Ik probeerde wat te zeggen, maar er kwam geen woord over mijn lippen. “Ik zal mij eerst eens eventjes voorstellen en uitleggen waarom je hier bent. Ik ben dokter Boomstra en je ligt in het ziekenhuis”. Ik schrok. Ziekenhuis?? Waarom? Ik keek hem angstig aan. “Rustig maar, alles komt goed met je. Je kan je niks van herinneren van wat er gebeurt is?” Ik schudde van nee. “Je bent van de trap af gevallen en je hebt een lelijke smak gemaakt. Je hebt er een hersenschudding en een paar gekneusde ribben aan over gehouden en nu moeten we jou een paar dagen hier houden.” Ik knikte langzaam. Hij pakte mijn arm beet en zei: “Sorry maar ik moet je even een prik geven, voor het onderzoek.” Voorzichtig duwde hij de naald mijn arm in. Ik beet op mijn lip, maar gaf geen kik. “Zo hé, jij bent een dapper meisje. Vanmiddag kom ik nog wel even bij je langs”. Ik knikte. Toen hij weg was dacht ik na wat hij gezegd had. Langzaam kwamen de herinneringen weer naar boven. Hoe mijn moeder me geslagen had en me van de trap af duwde. Ik rilde.


“Waarom moet dit mij overkomen?”
“Omdat je alles verkeerd doet!”
“Maar dat gaat niet expres!”
“Je moet gewoon niet zo stout zijn en gewoon gehoorzamen!”
“Was mijn pappie maar hier..”


Geregeld kwam er een dokter naar mij kijken. ’s Middags kwam eindelijk mijn vader. Ik straalde helemaal toen ik hem zag. Hij kwam lachend op me af. “Hé liefje, hoe gaat het nu met je? Je liet ons wel schrikken zeg!” Hij gaf mij een knuffel. “Hier ik heb wat voor je mee genomen.” Hij haalde een doos chocolaatjes te voorschijn. “Dank je”, fluisterde ik schor.


“Zeg wat ze je gedaan hebt!”
“Nee…”
“Waarom niet, ze is er nu toch niet!”


Ik zuchtte diep. “Pap..?” “Ja Suzie, wat is er?” “Ik… ik.. ik hou van je.” Mijn vader keek me vertederend aan. “Ik hou ook van jou mijn kindje.. ik hou ook van jou..” Hierna liet ik mij uitgeput achterover in mijn kussen vallen. “Ja, ga maar lekker slapen.” Toen liep mijn vader de deur uit.

De dagen gingen snel voorbij, mijn moeder had ik al die tijd niet gezien, terwijl mijn vader elke dag op bezoek kwam. Mijn vader zei dat ze het te druk had en dat Jordy op schoolkamp was gegaan. ’s Middags kwam de dokter bij me langs en vertelde mij dat ik naar huis mocht. Ik wist niet of ik blij moest zijn. Mijn vader kwam me ophalen. “Zóó, eindelijk weer naar huis”, zei me vader glimlachend. Hij pakte mijn spullen in en nam mij bij de hand. Samen namen wij afscheid van de doktoren.

In de auto zeiden we niet veel. Ik zat naar buiten te staren. Ik zat er tegen op om mijn moeder weer te zien. Toen we thuis kwamen was er niemand. Mijn vader hielp samen met mij om mijn tas uit te pakken. Daarna liet hij het bad voor mij inlopen. “Dan knap je een beetje op”, was zijn uitleg. Toen ik klaar was ging ik naar bed.

Met een schok werd ik wakker. Er schreeuwde iemand. Ingespannen luisterde ik. Mijn stiefmoeder krijste naar mijn vader, waarop mijn vader weer terug schreeuwde. Ik kroop diep onder de dekens. Ik wilde dit niet horen. ’s Nachts werd ik een paar keer wakker. Steeds spookte mijn moeder door mijn hoofd heen.

“Opstaan jij!” Er werd ruw aan mijn dekens getrokken. Toen ik knipperend mijn ogen opende zag ik haar voor me staan. Ze wierp mij een ijzige blik toe. Ik was blijkbaar niet snel genoeg, ze trok me ruw het bed uit. Het ging zo snel dat ik geen hou vast kon bieden en op de grond viel. Ze brieste dat ik niks kon en dat ze me dom vindt. “Ik snap niet wat die vader in jou ziet!”
Mijn ribben deden nog steeds pijn en ik was ook helemaal blauw. Ze zei dat ik op moest staan en ze gaf mij zo’n harde duw in mijn ribben dat ik begon te gillen van de pijn. “Houd je mond!” Snauwde ze. “Wat zullen de buren wel niet denken! Ik zeg je dit nog een keer: je houd je mond erover. Je weet wat er anders gebeurt.” Strompelend liep ik naar de badkamer.

[duivelaartje]

Moooi .
Opbouwende spanning, wil graag weten hoe het afloopt!

[*~Angel~*]

duivelaartje schreef op 10-06-2004 @ 21:36 :
Moooi .
Opbouwende spanning, wil graag weten hoe het afloopt!

Zo.. jij leest snel Kep net gepost..

Maarre helemaal geen kritiek dan?? Geen fouten geen verkeerde zinsopbouw helemaal niets?

[Een Tweeling]

Het is mooi en spannend geschreven - maar ik vind het echt een naar verhaal. Kan er niet goed tegen dat ze niks tegen haar vader zegt en dat die moeder niet de gevangenis in verdwijnt of zo...

Als ik een verhaal lees 'zie' ik het laat maar zeggen in mijn hoofd als een film afgespeeld worden - nou dit is heel naar om te zien.

[Astuanax]

Een Tweeling schreef op 11-06-2004 @ 22:17 :
Het is mooi en spannend geschreven - maar ik vind het echt een naar verhaal. Kan er niet goed tegen dat ze niks tegen haar vader zegt en dat die moeder niet de gevangenis in verdwijnt of zo...

Als ik een verhaal lees 'zie' ik het laat maar zeggen in mijn hoofd als een film afgespeeld worden - nou dit is heel naar om te zien.

Jaaaaa! Hebbik ook!!! Suzanne is volgens mij een superschattig kindje met blonde krulletjes en grote, smekende bruine ogen.
'pappie'= een grote man met een stoppelbaardje en kort bruin haar en lieve bruine ogen.
'mammie' een magere lange vrouw met zwart haar en gerimpeld gezicht...



Leuke wending aan het verhaal gegeven

Een Tweeling schreef op 11-06-2004 @ 22:17 :
Het is mooi en spannend geschreven - maar ik vind het echt een naar verhaal. Kan er niet goed tegen dat ze niks tegen haar vader zegt en dat die moeder niet de gevangenis in verdwijnt of zo...

Als ik een verhaal lees 'zie' ik het laat maar zeggen in mijn hoofd als een film afgespeeld worden - nou dit is heel naar om te zien.

Tweeling, dit is nou het verschil tussen een lief blij verhaal en de beschrijving van de realiteit Vaak gaat het zoals het nu verteld/geschreven wordt. In dat boek van Carry Slee (weet ff niet meer hoe het heet) waren er al toespelingen dat het nog goed zou komen. Deze ontbreken hier. En ja, ook ik zie het verhaal als een film voor me en die film is inderdaad naar om te zien.

Offtopic: zullen we nare man even hierheen dirigeren?



Grimmisterige Grimmie

[*~Angel~*]

Tnx voor de reacties. Het is mijn bedoeling ook om het zo "echt" mogelijk te laten overkomen. Ik ben blij dat dat gelukt is

Tis naar, maar ja, zoals Grim al zei kan het ook in het echte leven gebeuren.

Binnenkort plaats ik wel een vervolg, tenminste als jullie nog een vervolg willen lezen..


O ja. De 2.5 stukken heb ik dus overgeschreven uit mijn schrift, daarna heb ik het zelf verzonnen. Pff tis echt lastig! Ik wist niet dat het zo moeilijk kon zijn om iets te verzinnen

En ik had haar eigenlijk jonger willen hebben. Ik loop een beetje dood in het verhaal, maar ja niets aan te doen..

DaRk-AnGeL66 schreef op 12-06-2004 @ 09:14 :
Binnenkort plaats ik wel een vervolg, tenminste als jullie nog een vervolg willen lezen..

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA en nou hou ik me in

[*~Angel~*]

Grim schreef op 12-06-2004 @ 09:17 :
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA en nou hou ik me in

Hehe, Ok als je ff geduld hebt...


Btw wie/wat is "nare man" ?

[Redhair]

mooi verhaal. best spannend, en kut dat dit soort dingen werkelijk gebeuren. Nare man is ook iemand die hier rondwaggeld. Het boek van Carry Slee waar iedereen op doelt is Blauwe plekken van Anke de Vries, niet waar?

DaRk-AnGeL66 schreef op 12-06-2004 @ 09:20 :
Hehe, Ok als je ff geduld hebt...


Btw wie/wat is "nare man" ?

Ik heb wel een beetje geduld. Ennum, Nare Man is ook zo''n figuur die hier ergens rondspamt hij is gewoon goed in discussiëren, en daarom is hij naar

[*~Angel~*]

De dag verliep rustig. Ik ontweek zoveel als ik kon mijn moeder. Als ze al wat zei gehoorzaamde ik haar. Vandaag zou mijn broer terug komen. Ik verheugde me erop om Jordy weer te zien. Mijn vader zou hem vandaag ophalen. Ik lag op bed naar muziek te luisteren. Vaag hoorde ik te telefoon rinkelen. Hij ging een aantal keren over. Net toen ik naar beneden wilde gaan om de telefoon op te pakken, zag ik al mijn moeder naar de telefoon lopen. Ze keek naar boven en keek me geïrriteerd aan.

“Met mevrouw Franssen.”
“…”
“Wát?”
“…”
“Ja ok, ik kom er zo snel mogelijk aan. Tot zo.”

Langzaam liep ze de trap op. Ze pakte haar jas en tas en keek mij ijzig aan. Er speelde een glimlachje rond haar mond. Ik durfde niet te vragen wie er had gebeld. Zonder een woord te zeggen liep ze weer naar beneden, trok haar schoenen aan en liep de deur uit. Niet begrijpend keek ik haar na.

Het was al zes uur. Mijn moeder was er nog steeds niet. Ik kreeg een beetje honger en liep naar beneden om een broodje te smeren. Net toen ik een hap had genomen ging de telefoon. Ik liep er langzaam naar toe en pakte de hoorn van de haak. Met volle mond zei ik mijn naam.


“Suzanne? Je weet dat je niet met volle mond mag praten!”
Snel slikte ik mijn brood door.
“Sorry”, fluisterde ik.
Ik begreep het niet, waarom belt mijn moeder mij op?
“Je vader en je broer liggen in het ziekenhuis”.
Mijn adem stokte. Tranen schoten in mijn ogen. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
“Mag ik ze zien?” Met moeite bracht ik die zin eruit.
“Nee, zelfs ik mag niet bij hen komen, ze zijn nog bezig. Morgen neem ik je mee”.
“Tuuut..”


Voordat ik nog wat kon zeggen had ze al opgehangen. Geen troostende woorden. Ik stond daar als versteend. Nog steeds had ik de hoorn bij mijn oor. Stel dat ze het niet redden. Ik werd duizelig. Ik knipperde wild met mijn ogen, maar het hielp niet. Het werd steeds zwarter voor mijn ogen. Langzaam zakte ik in elkaar, met de hoorn nog in mijn handen.

[duivelaartje]

Weer mooi! Spannend.

Offtopic: Redhair: ik doel op dat boek van Anke de Vries en op het boek Razend van Carry Slee

Zeer mooi

[Astuanax]

Grim schreef op 14-06-2004 @ 16:57 :
Zeer mooi

[*~Angel~*]

De volgende ochtend werd ik wakker. Ik hoorde mijn moeder in de keuken rommelen. Ik zat nog steeds op dezelfde plek, bij de telefoon. Mijn moeder had me hier gewoon laten liggen. Ik had het koud. Langzaam stond ik op. Het telefoongesprek schoot weer door mijn hoofd. Ik liep naar de keuken. “Hoe gaat het met hun?”, vroeg ik met een trillerig stemmetje. Mijn moeder negeerde me. Angstige gedachten schoten door mijn hoofd. Ik probeerde niet te huilen, maar dat lukte niet. Mijn moeder draaide zich om en keek me geërgerd aan. “Verdomme Suzanne, moet je nou altijd janken!” Ik keek mijn moeder aan, met moeite kreeg ik eruit dat ik wilde weten wat er gebeurt was. “Ze hebben een auto-ongeluk gehad.” Met deze woorden draaide ze zich om en liep de keuken uit. Het leek wel of ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik begon naar adem te snakken. Het liefst wilde ik het huis uit rennen en naar het ziekenhuis gaan, maar ik wist de weg niet.

De tijd tikte traag voorbij. Ik hield het niet meer uit. Ik verzamelde al mijn moed en zocht mijn moeder op. Toen ik haar zag haalde ik diep adem. “Ik wil naar het ziekenhuis.” Met een ruk draaide ze zich om. Angstig deed ik een stap naar achteren. “Zo.. dus jij wil naar het ziekenhuis?” Ik knikte langzaam. “Nou dan ga je toch!” Ik was met stomheid geslagen. Veel tijd om na te denken had ik niet. Ik vloog de trap op om me te wassen en aan te kleden. Ik rende weer naar beneden, naar mijn moeder. “Ik ben klaar.” Mijn moeder draaide zicht niet naar mij om. “Fijn voor je”, was haar antwoord. Ik negeerde haar. “Komt u mee?” Nog steeds draaide ze der niet om. “Nee ik ga niet mee.” Ik keek haar niet begrijpend aan. “Maar.. waarom niet?” “Zeur eens niet zo, ik heb er gewoon geen zin in, je gaat maar alleen.”
“Maar ik weet de weg niet”.
“St. Franciscus ziekenhuis”.

Ik liep het huis uit en trok de deur achter mij dicht. Ik keek rond. Waar moet ik in godsnaam heen. Snel liep ik naar rechts en volgde de straat. Zo liep ik een kwartier. Eindelijk zag ik een mevrouw. Ik liep naar haar toe en trok zachtjes aan haar jas. “Sorry mevrouw… maar… ik wilde u iets vragen”. De vrouw keek op me neer en glimlachte. “Natuurlijk, vraag maar kindje”. “Weet u waar het Franciscus ziekenhuis is..?” De vrouw wierp een blik over de straat en toen weer naar mij. “Waar is je moeder?” “Die is er niet…” De vrouw keek mij doordringend aan. “Het is hier een kwartiertje vandaan. Als je even geduld hebt dan breng ik je wel.” Ik keek haar aan en wist niet wat ik moest doen. Misschien was ze wel helemaal niet te vertrouwen. Ze zag dat ik twijfelde. “Je hoeft niet bang te zijn, ook al kan ik het wel begrijpen”. Ik keek haar nog een keer aan. Ze had donker haar en aardige ogen. Er speelde een glimlach rond haar mond. Ze zag er aardig uit. Ik zag dat ze haar hand naar me uitstak. Ik pakte die. Samen liepen we hand in hand naar het ziekenhuis. “Wie ligt er in het ziekenhuis?” “Mijn vader en mijn broer, ze hebben een ongeluk gehad.” “Oh wat erg voor je..” We voerden een gesprek met elkaar. Ze vertelde hoe ze heette en wat ze allemaal doet in het dagelijkse leven. Ik vond haar erg aardig en voelde mij op me gemak. Het ziekenhuis kwam al in zicht. We liepen naar binnen en plotseling werd ik nerveus. Ik liet Gina het woord doen. “Kan ik u helpen?” Vroeg de medewerkster achter de balie. “Ja, wij zoeken Jordy en Dhr. Robert Franssen”. De medewerkster tikte wat in haar computer. “Dat is dan de 2de verdieping kamer nummer 210. We liepen naar de lift en gingen naar de 2de etage. “Wil je dat ik met je mee gaat Suus?” “Nee dank je. Bedankt dat je me gebracht hebt”. Ik wachtte tot ze weg was. Een paar minuten stond ik stijf naar de deur te staren. Tenslotte omvatte ik de deurklink. Langzaam duwde ik hem naar beneden. De deur ging open. Ik stapte naar binnen. In de kamer zag ik twee bedden. Eén daarvan was leeg. Nog een stap richting het bed. In het bed lag een man. Er liepen allemaal slangetjes. Er piepten apparaten. Nu stond ik naast het bed. Tranen biggelden langs mijn wangen. De man had zijn ogen gesloten. Ik ging naast hem staan en legde voorzichtig mijn handen op de zijne. “Ow pap”, fluisterde ik. Hij had verband om zijn hoofd en er zat een slangetje in zijn neus. Hij lag daar bewegingloos en zei helemaal niets. Ik weet niet hoelang ik er heb gezeten, maar ik viel in slaap.


“Hey meisje van me.”
“Pap?” Ik knipperde met mijn ogen.
“Ja ik ben het. Alles komt goed meisje.”
Ik huilde van geluk. “Ow pappie! Ik hou van je!”
“Ik hou ook van jou Suzie. Onthoud dat ik altijd van je zal blijven houden.
Wees sterk Suzie. Zul je dat doen?”
“Ok.. ik zal sterk wezen.”
“Tot ziens Suzie.. Tot ziens.”
“Huh pappie? Waar ga je heen? Pap!?”


Er werd aan mij getrokken. Met een schok sprong ik overeind. Er liepen verscheidene dokters de kamer in. Met een ruk keek ik naar mijn vader. Hij bewoog niet en zijn gezicht was lijk bleek. Ik gilde en bleef maar gillen. Ik klampte aan mijn vader vast. Ik huilde hysterisch. De dokter die aan mij getrokken had, pakte mij beet. Ik sloeg naar hem en beet hem. Ik bleef maar gillen en huilen. Ik rukte mij los en vloog op mijn vader af. Een andere dokter kwam te hulp snellen. Hij pakte mij beet en droeg mij de kamer uit. Ik zag dat er een laken over hem heen werd gelegd.


--------------------------------------------------------------------------------

Nog kritiek en/of commentaar? En moet er een vervolg komen?

[duivelaartje]

Ohhh god, heb traantjes in m'n ogen. Echt mooi geschreven, emotioneel.
Graag een vervolg. Tis zo mooi.

[Astuanax]

duivelaartje schreef op 15-06-2004 @ 08:06 :
Ohhh god, heb traantjes in m'n ogen. Echt mooi geschreven, emotioneel.
Graag een vervolg. Tis zo mooi.

Helemaal juist!

Ik zou de zin 'ik omvatte de klink' veranderen door ik nam de klink vast

*zal ook maar eens mieren gaan neuken*
Ik ben te lui voor de quote tag

“Hoe gaat het met hun?” Vroeg > ''Hoe gaat het met ze?'' vroeg
De hoofdletter van Vroeg staat niet mooi, gebeurt ook vaker in de tekst.

maar ik wist de weg niet en ik wist ook niet hoe ik er moest komen.
Dubbelop?

“Maar ik weet de weg nog geen eens”.
niet eens of geeneens

Waar moet ik in godsnaam heen.
vraagteken?

“Wil je dat ik met je mee gaat Suus?” Ik dacht even na. “Nee dank je. In ieder geval hartstikke bedankt dat je me gebracht hebt”.
Het lijkt hier alsof ze elkaar al lang kennen beetje vaag. Ik denk dat het kindje wel wat afstandelijker zou zijn, alsmede de vrouw.

De dokter die aan mij getrokken had pakte mij beet.
Ik zou komma zetten tussen had en pakte.


Verder ben ik het eens met As en Duivelaartje


Grimmist

[*~Angel~*]

Tnx voor de commentaar. Ik heb de fouten zo goed als verbeterd.

En dat met: Hoe gaat het met hun?” Vroeg > ''Hoe gaat het met ze?'' vroeg. De hoofdletter van Vroeg staat niet mooi

Ik vind dat lastig omdat het eindigt met een vraagteken en dan zit ik gelijk in me hoofd, dat ik weer met hoofdletter moet beginnen. Ik probeer zulke zinnen zoveel mogelijk te ontwijken, maar dat lukt dus niet altijd.


En Astuanax: "Ik zou de zin 'ik omvatte de klink' veranderen door ik nam de klink vast" Dat vind ik niet echt mooi staan. Ik weet niet waarom. Ik vind het gewoon niet klinken.


Ik zal zo snel mogelijk met het vervolg beginnen. Dit zal wat langer gaan duren eer ik het post. Voel me niet zo lekker, dus vandaar

[Een Tweeling]

Zeer mooi! Is dit nog steeds van toen je 11 was..?

DaRk-AnGeL66 schreef op 15-06-2004 @ 19:40 :
Tnx voor de commentaar. Ik heb de fouten zo goed als verbeterd.

En dat met: Hoe gaat het met hun?” Vroeg > ''Hoe gaat het met ze?'' vroeg. De hoofdletter van Vroeg staat niet mooi



En Astuanax: "Ik zou de zin 'ik omvatte de klink' veranderen door ik nam de klink vast" Dat vind ik niet echt mooi staan. Ik weet niet waarom. Ik vind het gewoon niet klinken.


Ik zal zo snel mogelijk met het vervolg beginnen. Dit zal wat langer gaan duren eer ik het post. Voel me niet zo lekker, dus vandaar

''blablabla?'', vroeg ze

Ik pakte de klink vast

beterschap!


Grim

[*~Angel~*]

DaRk-AnGeL66 schreef op 12-06-2004 @ 09:14 :
O ja. De 2.5 stukken heb ik dus overgeschreven uit mijn schrift, daarna heb ik het zelf verzonnen. Pff tis echt lastig! Ik wist niet dat het zo moeilijk kon zijn om iets te verzinnen

En ik had haar eigenlijk jonger willen hebben. Ik loop een beetje dood in het verhaal, maar ja niets aan te doen..

Nee dus

[Een Tweeling]

Ohw sorry, overheen gelezen...

[*~Angel~*]

Nog een klein stukje.

--------------------------------------------------------------------------------

Ik werd in een apart kamertje gebracht. De dokter zette me op een stoel. Nog steeds zat ik hysterisch te snikken. Ik voelde me duizelig en misselijk, alles tolde. De dokter probeerde me te troosten, maar tevergeefs. “Waarom… waarom mijn vader..”, bracht ik er met moeite uit. “Het spijt me meisje..” Met een schok realiseerde ik mij, dat het bed naast mijn vader leeg was. Ik keek de dokter aan. “Jordy… waar is Jordy?” De dokter knielde voor mij neer en hield mij vast. Nééé!! Dit kon niet waar zijn! Met gesmoorde stem vroeg ik of hij nog leefde. “Ja, hij leeft..” Ik keek hem opgelucht aan. “Ik wil naar hem toe.” “Het spijt me, maar ik wil eerst met je moeder praten.” Ik keek hem niet begrijpend aan. “Waarom? Ik wil gewoon naar Jordy toe!” Hij keek mij doordringend aan. “Ik zeg niets tot je moeder er is.” Voordat ik kon protesteren, ging de deur open. Mijn moeder kwam de kamer binnen. Ik zag dat ze gehuild had, wat mij verbaasde. Ze liep naar de dokter en negeerde mij. Hij gaf haar een hand en zij schudde die. “Gaat u zitten mevrouw Franssen. Wilt u misschien wat drinken?”
“Nee dank je.” Hij keek naar mij en ik schudde nee. ‘” U.. euh.. heeft al gehoord wat er met uw man gebeurd is?” Ze knikte kort. “Het spijt ons zeer mevrouw, dat we uw man niet meer konden helpen.” Ik beet op mijn lip en probeerde niet te huilen. De gedachte alleen al dat ik hem nooit meer zou kunnen zien, dat hij me nooit meer knuffelt. “Ik begrijp het dokter. Zo is het leven nu eenmaal.” Ik keek haar geschokt aan. Hoe kon ze nou zoiets zeggen? De dokter keek haar schuin aan. Dit had hij niet echt verwacht. “En wat uw zoontje betreft..”
“Wat is er met Jordy”, vroeg ik met verstikte stem. De dokter keek mij aan en daarna mijn moeder. “Hij leeft nog wel, maar is in kritieke toestand.” Mijn moeder begon te huilen. Wat mij weer verbaasde. Ze gaf nog geeneens om hem. “We weten niet of hij het wel red. Hij ligt in een lichte coma” Ik kon dit niet meer aan. Ik gilde dat het niet waar was, dat het één grote leugen was en dat ze zich vergisten. Ik stormde de kamer uit. Door mijn tranen kon ik niet goed zien waar ik heen ging. Het kon mij trouwens niets schelen ook. Ik rende en rende, tot ik buiten adem was. Het leek wel of het leven uit mij gezogen werd. Waarom werd iedereen waarvan ik hield afgepakt? Wat heb ik fout gedaan? Waarom moest het mij overkomen? Ik zocht steun aan de muur en liet mij jammerend op de grond zakken. Daar zat ik dan, in een hoekje, alleen. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten heb.

[Astuanax]

meeslepend

[Millroy]

k00l.
Maar er staat op het einde meur en hoe lang ik daar zat wist ik niet, daar klopt iets niet aan. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb?

[*~Angel~*]

Millroy schreef op 18-06-2004 @ 17:16 :
k00l.
Maar er staat op het einde meur en hoe lang ik daar zat wist ik niet, daar klopt iets niet aan. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb?

*oops* ff veranderen

[*~Angel~*]

Millroy schreef op 18-06-2004 @ 17:16 :
Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb?

Hmm is het niet "Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten? Ik vind dat echt moeilijk

Astuanax schreef op 18-06-2004 @ 17:12 :
meeslepend

[BrightEyes]

meer

[*~Angel~*]

Ik voelde dat er iemand naar mij zat te kijken. Langzaam keek ik op. Het was mijn moeder.
“Kom mee.” Even dacht ik dat ze een arm om me heen zou slaan, mij zou troosten, maar niets van dat was waar. Ik slenterde achter haar aan. Graag had ik nog naar Jordy gewild, maar ik was te bang voor wat ik te zien zou krijgen. Als verdoofd zat ik voorin de auto. Ik kon het niet bevatten, er was gewoonweg teveel gebeurt vandaag. Toen we thuis kwamen ging ik gelijk naar mijn kamer. Ik was moe, maar kon niet in slaap komen. Mijn gedachten gingen naar mijn vader. Rond deze tijd zat hij nu naast mij, vertelde hij wat hij gedaan had vandaag. Hoe het met mij ging. Ik kon met hem lachen en huilen. God, wat mis ik hem. Ik kroop diep onder de dekens en huilde om mijn vader, om Jordy en zelfs om mijn moeder. Hoe moet ik nu verder leven zonder hun? De enige twee waar ik zo veel van hield. Opeens weg, zomaar, zonder enige reden.

Na een onrustige nacht werd ik ’s ochtends vroeg wakker. Ik wilde zo graag naar Jordy. Snel ging ik douche. Na het douche nam ik snel een ontbijtje. Wat inhield dat ik 1 boterham en een glas melk nam. Mijn moeder kon ik nergens vinden. Ik trok mijn jas aan en ging op weg naar het ziekenhuis. Toen ik daar was realiseerde ik me dat ik niet wist in welke kamer hij lag. “Kan ik je helpen?”, vroeg een mevrouw achter de balie. “Euh.. ja.. ik zoek Jordy.. Jordy Franssen.” Ze zocht het op in haar computer. “1ste verdieping kamer 105.” Ik liep naar de lift en voelde de ogen van de medewerkster in mijn rug branden. Langzaam liep ik langs de deuren. Kamer 105, hier moet het dus zijn. Een angstig gevoel over viel me. Ik haalde diep adem en duwde toen de deur open. Er stond maar één bed. Bij het bed stond een dokter. Dezelfde dokter van het gesprek van gisteren. Hij keek mij aan. “Hey hallo. Je mag wel binnen komen hoor.” Hij keek mij glimlachend aan. Ik aarzelde, maar ging toch naar binnen. Midden in de kamer bleef ik staan en staarde naar het bed. Er lag wel iemand in, maar kon het gezicht niet onderscheiden. “Je hoeft niet bang te zijn, kom maar hier bij mij staan.” Ik slikte en schuifelde naar hem toe. Voorzichtig keek ik richting het bed. Daar lag hij.. zo hulpeloos. Ik kon mijn tranen niet langer ophouden. Zijn gezicht was opgezwollen en blauw. Hij zat onder de schrammen, had een infuus en zat aan de beademing. Een snik ontsnapte mij. “Rustig maar, ik zal wat water voor je halen, dan kunnen we daarna even praten.” Ik knikte. Toen hij de kamer uitliep ging ik op een stoel naast het bed zitten. Voorzichtig raakte ik zijn hand aan. “Alsjeblieft.. verlaat mij niet.. ik kan niet zonder je..”, fluisterde ik tegen Jordy. Half had ik verwacht dat hij wat terug zou zeggen. Ik wist niet wat “coma” precies betekende, maar wel dat die persoon niets terug kon zeggen en daar maar lag. “Wat moet ik nou zonder jou doen.”, vervolgde ik met gesmoorde stem.

[duivelaartje]

Mooi.
Vervolg

[bluebird]

jeetje mineetje
*wacht vol spanning af op het vervolg...*

bluebird schreef op 20-06-2004 @ 13:20 :
jeetje mineetje
*wacht vol spanning af op het vervolg...*

[Een Tweeling]

bluebird schreef op 20-06-2004 @ 13:20 :
jeetje mineetje
*wacht vol spanning af op het vervolg...*

[*~Angel~*]

Ik zit ff met een probleempje. Als ze een geprek voeren, moet ik dat dan zoals ik nu doet achter elkaar of onder elkaar zetten?
Of maakt het niet uit. Of misschien is onder elkaar wel overzichtelijker??

[STING]

Werkelijk schitterend!
Maar ik vind dat je niet zo lang kan laten zitten, zonder een vervolg hoor.

[*~Angel~*]

STING schreef op 20-06-2004 @ 16:18 :
Werkelijk schitterend!
Maar ik vind dat je niet zo lang kan laten zitten, zonder een vervolg hoor.

Hehe oh mijn excuses meneer! Ik zal me haasten

[STING]

DaRk-AnGeL66 schreef op 20-06-2004 @ 16:22 :
Hehe oh mijn excuses meneer! Ik zal me haasten

Nou vooruit, voor deze ene keer dan!