[kort verhaaltje] Paracetamol

[Zut Alors!]

Het is gebeurd. Eindelijk, vier jaar sinds ik de pillen heb afgezworen. Ik zoek de verlichting in de paracetamol. De pijn wordt me teveel.

Daar zit ik weer, achter mijn pc. Wat zit ik eigenlijk te doen? Naast me hoor ik de stem van Madonna, MTV behind the music. Geen idee waar ze het over heeft.
Misschien moet ik maar even wat drinken pakken. Een mooi excuus om die stomme rotbeugel even uit te doen. Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste paar dagen lijkt dat ding opeens niet meer zo lekker te zitten, en dat terwijl ik hem alleen s’nachts hoefde te dragen. “Na twee jaar kan je beginnen met afbouwen.” Nou, mooi niet. Even een weekje op vakantie en m’n hele gebit is alweer naar de klote. De laatste paar dagen verziekt door die zeurende pijn in m’n kaak. Overdag dragen heeft blijkbaar ook geen zin. Dat trekkende gevoel in m’n kaak bezorgt me alleen maar koppijn.
Ik open de koelkast en zie in mijn ooghoek dat de wasmachine al klaar is. Daar ben ik helemaal mooi klaar mee.Dat ding moet leeg zijn voor m’n broer terug is. Als hij me thuis vindt achter de pc met de TV aan, terwijl de was nog rustig in dat apparaat ligt te dampen, nou dan weet ik het wel.

Eerst even dat glas leeg. Ik strijk over m’n kaak. Het voelt echt niet goed. Helaas is die stomme ortho net weer op vakantie. Twee jaar lang heb je hem niet nodig, en nou is hij er niet. O ja, de was.

Zeulend met de volle mand, de knijperbak in een van mijn handen tegen de mand gedrukt loop ik de tuin in, de felle zon op m’n bol. Er komt nog een hoop bij kijken, dat huishoudelijk werk. Ik worstel me door de sokken, de broeken, ondergoed en telkens als ik me naar beneden buig schiet er weer een scheut kloppende pijn door mijn hoofd.
Misschien – moet ik toch? Het wordt me echt teveel namelijk. Echt, het doet nu echt pijn. Eén zo’n klein pilletje en ik ben er vanaf. Het is wel makkelijk.
Het is dat ik ze nooit nodig heb gehad, maar toch. Ze staan in de kast. Nog vier volle strips in het doosje. Paracetamol 500, pijnstillend en koortsverlagend.
Voor ik er helemaal uit ben heb ik er al eentje uit de strip gedrukt. Nu moet ik wel – zonde om weg te gooien. Ik had gedacht dat ik hem zo naar binnen zou krijgen. Vroeger niet. Vroeger maakte het niet uit hoeveel water ik nam, die pil kwam m’n keel niet door. Toen ik er eindelijk eentje naar binnen had weten te werken ging ik over m’n nek.
Maar nu was ik ouder, ik zou me toch niet laten verslaan door zo’n klein pilletje? Hup! Glas onder de kraan en snel wegspoelen dat ding. Even leek het erop dat het kleine ding niet mee zou werken, maar na de tweede slok was m’n mond leeg.
Eindelijk, na vier jaar, had de pijn het toch gewonnen. En nu maar afwachten…

[Charlottetje]

het hele verhaal is een uitleg van de eerste twee zinnen?

en die laatste zin, mwoah, nee, niet doen.
ik kan niet zo veel met dit verhaal geloof ik, sorry.

Charlotte

[duivelaartje]

Hmm, ja leuk! Leuk leuk. Geen aanmerkingen verder.

[Zut Alors!]

Het zit zo: ik had het in tweeen gehakt, omdat ik ze niet zo goed aan elkaar wist te koppelen. Hier is de rest:



Leuk, hoe lang gaat dit duren? Opeens besef ik me dat ik me niet eens heb verdiept in wat ik nou naar binnen werk. Ik loop weer naar de kast en pak het glas waarin – tussen de vele doosjes – het pillendoosje van de paracetamol zit. Okee, waar is die gebruiksaanwijzing? Ik neem plaats aan de eettafel een strooi de inhoud van het pakje voor me uit. Vier strips, geen handleiding. Even schudden dan maar. Vervolgens kijk ik in het doosje waar de gebruiksaanwijzing - niets meer dan een opgevouwen papiertje - dubbelgedrukt tegen de bodem aan zit, zodat ik hem er met mijn vinger uit moet zien te wurmen.

Uiterlijk
Overtuig u ervan dat u het juiste geneesmiddel gebruikt.
De tabletten zijn (bijna) wit, rond en plat en hebben een breukstreep en de inscriptie “Paracetamol”.

Een hele lap tekst, twee kantjes, A5, en volgens traditie staat er zoveel onzin in de handleiding dat ik niet terug kan vinden wat ik eigenlijk wil weten. Hoe lang duurt het voor die troep gaat werken???
Op het internet weet ik het ook niet terug te vinden. Al snel vind ik mijzelf weer op verschillende vage sites die het o zo geweldige google mij voorschotelt, en uiteindelijk verval ik toch weer tot het rondhangen op mijn favoriete forum.

Eigenlijk ben ik meer een luisteraar dan een verteller. Af een toe geef ik antwoord, af en toe geef ik kritiek. Tja, ik kan moeilijk gaan zeuren over de creaties van anderen als ik hun niet de kans geef om bij mij hetzelfde te doen. En laat ik nou net zin hebben om even te zeuren.
Misschien moet ik ook een keer wat plaatsen. Ach, dat zien we later wel.
Ik hoor de sleutel in het slot van de voordeur schuiven en zie nog net hoe een hand met een koelbox uit het frame van het huiskamerraam verdwijnt. De was is nog niet af.
Mijn route naar de tuin gaat echter door de keuken, wat betekent dat ik in het zicht ben van de voordeur. Ik steek mijn hoofd om de hoek en zie nog net hoe mijn broer de trap naar boven neemt. Op de deurmat staat zijn vriendin. “Hallo!” zeg ik gemaakt. Ze trapt erin en biedt mij daarmee de mogelijkheid in een keer door te lopen naar de tuin, waar een nog halfvolle wasmand op mij staat te wachten.
Seconden later echter komt ze naar buiten. Ik besluit gewoon maar te vertellen wat er is. “Ik had hoofdpijn, dus toch maar even een paracetamolletje.”
“Oh.” Zegt ze. “Je klinkt ook een beetje ziekjes.
‘Juist’ dacht ik. “Nee, ik heb alleen hoofdpijn. Alleen duurt het zolang voordat het begint te werken.”
“Heb je er wel genoeg water bij gedronken?”
“Ja, een heel glas. Anders krijg ik die dingen niet weg, zie je? Daar had ik vroeger ook al last van.”
Mijn broer komt nu ook naar buiten. “Zo, goed bezig Joost.” Ik sta natuurlijk met was in mijn handen, dus het lijkt alsof ik nog maar net bezig ben.
“Ga je straks mee te squashen?” vraagt hij gelijk.
“Nee dank je, ik heb hoofdpijn.”
Hij richt zich naar zijn vriendin. “Wat drinken schat? Een glaasje fris?”
Ik hang de laatste onderbroeken op en volg ze naar binnen. Mijn broer heeft twee kleine glaasjes gepakt. “Letterlijk een glaasje fris.” Merk ik semi-grappig op. Misschien moet ik toch maar wat extra water toevoegen. Ik tap m’n glas in en werk het vocht achterover.
“Nou, veel plezier, wij gaan.” Mijn broer loopt de keuken uit met z’n meisje achter zich aan. “Sterkte!” wenst ze me nog toe.
De klap van de voordeur slaat gonzend door mijn hoofd. Misschien gaat de paracetamol zo wel werken. Ik bedoel, het kan nou toch niet lang meer duren? De pijn echter, brengt de tranen in mijn ogen. Het lijkt net alsof de pijn zich net even verschool, maar als dat zo is, dan is hij dubbel zo hard teruggekomen. De computer staat nog steeds aan, maar ik loop er langs richting onze driezitsbank. Misschien moet ik toch maar even gaan liggen…

[duivelaartje]

Hey, ik vind dat je echt leuk schrijft! Leest heel prettig. Weer geen aanmerkingen, gewoon goed!

Vervolg...

[Zut Alors!]

Vandaag weer een ruige dag achter de rug. M’n werk riep me. Tenminste, m’n wekker. Ik moest namelijk netjes vijf voor negen op de werkvloer zijn. Die wekker ging echter al twee uur(tjes) eerder omdat ik zo’n type ben die alles uitstelt tot het laatste moment. Ik moest vroeg op om mijn broodjes te smeren. Gelukkig is er iemand geweest die het woordje ‘snooze’ heeft uitgevonden. Geef die gast een nobelprijs!
Maar goed, weer een dag die ik heb overleefd, maar wederom niet dankzij mijn doorzettingsvermogen. Halverwege de dag was de pijn zo erg dat ik de hele kantine overhoop heb gehaald op zoektocht, resulterende in een doosje Paracetamol.
Paracetamol 500, het bekende doosje, dezelfde die we thuis ook hadden. Het had me gisteren uiteindelijk toch geholpen. Ik weet niet hoelang ik op de bank heb gezeten, maar ik heb niet geslapen. Nee, ik heb gestaard, naar de TV, die stond uit. En voor ik het wist zat ik weer achter de computer. Het werd tijd om mijn voornemen waar te maken: ik ben begonnen aan een verhaal.

Algoed, dat was gister. Vandaag is een ander verhaal. Ik bedoel; een verhaal is leuk, vooral als het zichzelf vertelt. Maar zodra ik het werk zelf moet doen gaat het catastrofaal de mist in. Ben ik al schrijver genoeg om te zeggen: “Ik heb een writer’s-block”? Nee, waarschijnlijk ben ik daar niet genoeg schrijver voor. Misschien moet ik gewoon zeggen: “Ik ben geen schrijver.” Toch zit ik nu al op één hoofdstuk, bovendien heb ik een proloog.

En zij was tevreden, niet? Was het niet voor het eerst sinds tijden dat we weer contact hadden? Msn, weliswaar. Maar in deze tijd van moderne technologie is dat al heel wat als je het hebt over ‘contact’. Ik heb het haar allemaal laten lezen. Ik heb haar mijn fan gemaakt.
Vind je het erg als ik nog even nageniet van die verdovende werking? Ik weet niet hoe het komt, maar die pilletjes schijnen echt te helpen. Niet dat ik geloof dat het door die dingen zelf komt. Dat heb ik nooit gedaan. Misschien komt het door het water. Hoofdpijn is eigenlijk gewoon spierpijn in je voorhoofd. Is het dan niet zo dat je gewoon een tekort aan koelvloeistof hebt? Misschien denk ik teveel. Misschien is het wel het ‘Placebo-effect’.

Zij zei: “Ik vind het echt gaaf!”
Ik zei: “ ”
Ik zei: “dankie”
Zij zei: “Dit had ik nooit achter je gezocht.”

Het wonder van Msn, op mijn eigen PC. Eigenlijk was dit gesprek al weer tien dagen terug.
Eigenlijk zit ik al weer tien dagen met een lege bladzijde. Ik mis mijn inspiratie.
Ik krijg er hoofdpijn van…

[Charlottetje]

hm, het leest wel prettig eigenlijk, het wordt nu toch een soort van leuker al weet ik me geen raad met je verhaal.
het is echt zo van: "oke, eh, leuk verhaal, denk ik" en dat is dan alles wat ik denk, zeg maar...
begrijp je wat ik bedoel?

Charlotte

[duivelaartje]

Haha, leuk vervolg!
Een verhaal over Paracetamol. Hoe verzin je het?

[Zut Alors!]

Het werkt inderdaad nergens naartoe. Het is meer een gedachtengang, waarbij de gedachten alle kanten opspringen. Ik heb alle drie de stukken ter plekke verzonnen en het is meer omdat ik eerst wat wou posten voordat ik mijn verhaal, waar ik dus mee bezig ben, ga plaatsen.

Even voor de duidelijkheid; bovenstaande fragmenten zijn autobiografisch. Ik had namelijk geen zin om een verhaal te bedenken. Het gaat mij meer om de vertelstijl.
Ik hoop dat ik daar nog wat commentaar op krijg.

[Charlottetje]

De vertelstijl vind ik heerlijk! leest lekker door enzo! ja, prima gewoon...
(dat het nergens naartoe werkt, dat doet me denken aan een, ik denk yvonne keuls, verhaal, over drugsverslaafden ofzo, is ook puur een fragment)
maar als je een verhaal in deze stijl gaat schrijven, komt het vast wel goed (als je verhaal ook oke is natuurlijk)

Charlotte

On: Ik vind het leuk geschreven, hoe kóm je derop!

[Ieke]

Alle offtopic eruit gehaalt. Wat een gezeur allemaal en ik hoop dat het nu is afgelopen.

[duivelaartje]

Ieke schreef op 06-08-2004 @ 14:50 :
Alle offtopic eruit gehaalt. Wat een gezeur allemaal en ik hoop dat het nu is afgelopen.

Ieke, je bent een engel.

[*Burning water*]

Ik vind het helemaal niks. Ik hoop dat ik dat nu kan onderbouwen, maar dat is moeilijk. Als je iets leest, heb je daar vaak gevoel bij; of het boeit, of niet. In dit geval niet. Misschien moet je eerst bedenken wat je wilt vertellen, voordat je zomaar alles opschrijft. Het is een beetje langdradig zo. Veel herhalingen, geen duidelijk begin of eind. Het is ook niet verrassend ofzo.

Hm, de stijl.. Niet slecht, maar ook niet bijzonder. De vraag waar ik op blijf steken is: Wat wil je? Op wat voor manier wil je schrijven? Dan moet je daaraan werken. Ingewikkeld, of juist niet. Diepgaand, of juist niet. Pakkend, of juist niet. Als het je bedoeling is gewoontjes te schrijven, dan is dat gelukt.

[Verleden Tijd]

Ik moet bekennen dat ik niet verder heb kunnen komen dan het stuk uit de eerste post. Toen had ik een idee van: dit leidt toch nergens naartoe, dus waarom zou ik nog verder lezen? Ik kan ook niet zeggen dat de schrijfstijl me echt aansprak. Het is alsof er net wat te weinig aandacht aan besteed is. Ik vermoedde al wel dat het autobiografisch zou zijn.

Als je iets ter plekke verzint, probeer dan toch - zelfs als het waargebeurd is - alvast aanknopingspunten te maken met het vervolg, zodat de lezer het idee heeft van: dit gaat ergens naartoe. Ik wil weten hoe het verder gaat.

Ik denk trouwens dat je schrijfstijl best goed is, als je er wat meer de tijd voor neemt. Nu zaten er net wat te veel zwakke momenten in.

[Redhair]

Vaag
Raar
Hier en daar slecht en zwak



Maar stiekem best leuk

[Horus]

[Zut Alors!]

Horus schreef op 03-09-2004 @ 17:17 :

Up jij effetjes mijn uitgestorven topic!