Columnwedstrijd: Brugpieper? Neeeee!!

[Ieke]

Brugpieper? Neeeee!!

Ik stap van mijn fiets en zoek een bekend gezicht. Nee, niemand. Ik prop mijn fiets in een standaard tussen honderden op-elkaar-lijkende fietsen. Snel strijk ik mijn haar glad. Een eerste indruk is belangrijk is het niet? Wanhopig volg ik een groep meisjes van mijn leeftijd naar de ingang. Uitbundig lachend vertellen ze elkaar over hun vakantie liefdes. Eén meent zelfs twee boys tegelijk te hebben gehad. Even mijn gedachten erbij houden, ik moet op de weg letten om de komende dagen te overleven. Klinkt als een brugpieper? Dat ben ik niet. Binnen loop ik meteen een vreselijk drukke aula in. Tussendoor rennen eerste klassers met plattegronden. “Dat zou jij ook wel kunnen doen” mijn zus verschijnt voor mij. Ik slaak een diepe zucht en reageer niet. Ik ben toch al 15, hallo! Met mijn puberale gedachten loop ik door zonder hulp aan haar te vragen. Gelukkig word ik al volwassen en vraag waar ik M8 kan vinden. No problemo! Ik ben van school veranderd en zit nu hier in 4 atheneum. Hier zijn er drie keer zoveel leerlingen, dat merk je wel. De hele dag probeer ik mijn (nog) onbekende klasgenoten te volgen, waardoor ik niet naar de wc kan. Dan verlies ik ze uit het oog en trouwens…..ik weet niet eens waar een wc is! Gister sprak ik een 1e klasser op msn, ze vroeg of het moeilijk is de weg te vinden. Haha echt een domme vraag, dacht ik. “Natuurlijk niet” antwoorden ik, “volg gewoon je klas”! Maar oh verdomd wat is dit lastig! De hele gang stroomt vol en al die lange jongens ontnemen het zicht! Het went snel genoeg is het niet? Die middag meen ik zelf wel thuis te komen als ik afscheid neem van mijn liefhebbende zus in de aula. Zij moet nog een paar uur langer zitten. Met een volle blaas kom ik probleemloos aan bij de fietsenstalling. En daar bekruipt mij een onbehagelijk gevoel…….….waar staat mijn fiets??