Psychedelisch terugkijken op een kamer waar enkel hout en spijkers waren.

[xineof]

Er ligt een koek naast me waar ik afwezig ‘ja’ op zei,
en toch blijft hij onberoerd een deel van het decor.
De radio schreeuwt naar een publiek van
enkele muren die niet praten, en is eenzaam in zijn geluid.

Een tinnen instrument verbladdert door zijn onbestemd gefluit,
de noten blijven zwijgend liggen en dan
klinkt een doffe tik, de ellende is verwisseld voor een ongeremd verhoor
van het eigen ongeluk; de radio ruist harder en vrees raast voorbij.

Zonder klagen aanvaard ik de leemte en wend me zachtjes af,
de radio en de muren blijven achter en alleen.
Ik doe niets meer met die vragen en graaf stug een volgend graf

want wat moet ik met een ruimte waarin hout en spijkers naar ik meen
heer en meester zijn van de stilte die ik kweek door mijn verdriet,
verlegen kruip ik terug en sta nu met het geschiedde quitte.

[Dreampoet]

Ik heb niet veel tijd, maar wou gewoon al eens zeggen dat ik het fantastisch vind Ik geef deze avond meer reactie, maar wou het gewoon al eens kwijt Geschreven op bepaalde muziek? (ik denk bij het woord psychedelisch altijd automatisch aan Across the Universe (John Lennon), aan de psychedelische jaren van The Beatles in het algemeen en natuurlijk aan Pink Floyd , zonder nu off forum te gaan ) Deze avond meer

Groetjes, Dreampoet

De rijm is geweldig, maar ik verlies mezelf altijd in die lange zinnen.
Maar het kan ook zijn dat ik al te lang achter de pc heb gezeten vandaag. Iig, hoedanook, de rijm is en zelfs een beetje stiekem. Stiekeme rijm is altijd leuk!

[Halogeen]

dus toch geplaatst leukleuk, maarja ik kan ook niet anders zeggen

[xineof]

Dank voor de reactie's!

Dreampoet: neen, het is niet op muziek geschreven, hoewel ik dat vaak doe. Of het is trouwens toch wel op muziek geschreven, maar niet bewust aansluitend aan die muziek. Ik wordt trouwens wel altijd psychedelisch van muziek (althans, soms dan als de muziek zich daar toe leent).

'Town I Loved So Well' van The Dubliners.

xineof schreef op 07-09-2004 @ 13:13 :
Er ligt een koek naast me waar ik afwezig ‘ja’ op zei,
en toch blijft hij onberoerd een deel van het decor.
De radio schreeuwt naar een publiek van
enkele muren die niet praten, en is eenzaam in zijn geluid.

Een tinnen instrument verbladdert door zijn onbestemd gefluit,
de noten blijven zwijgend liggen en dan
klinkt een doffe tik, de ellende is verwisseld voor een ongeremd verhoor
van het eigen ongeluk; de radio ruist harder en vrees raast voorbij.

Zonder klagen aanvaard ik de leemte en wend me zachtjes af,
de radio en de muren blijven achter en alleen.
Ik doe niets meer met die vragen en graaf stug een volgend graf

want wat moet ik met een ruimte waarin hout en spijkers naar ik meen
heer en meester zijn van de stilte die ik kweek door mijn verdriet,
verlegen kruip ik terug en sta nu met het geschiedde quitte.

Best een aardig gedicht.
Ik vind de eerste twee strofen beter dan de laatste twee. Vooral de laatste strofe torent qua onduidelijkheid boven de rest uit. Ik krijg het idee dat het aan de gebrekkige zinsconstructie ligt. Vooral die bijstelling 'naar ik meen' gooit de boel in de war.

[Rieno]

tjonge, je vraagt me wel gelijk wat

aangezien ik nooit gedichten lees, is dit wel een beetje lastig te lezen voor me hoor

het geeft wel heel goed een sfeer weer...een gevoel enzo

sorry, ik zou er echt meer over willen zeggen...maar dit is voor iemand als ik zware kost

[punk mae]

mooi gedicht, al is het niet mijn smaak. lekker vaag
ik bots ook een beetje op lange zinnen, maar dat is smaak.

Er ligt een koek naast me waar ik afwezig ‘ja’ op zei,
en toch blijft hij onberoerd een deel van het decor.

dit vind ik een erg mooi stukje, heel simpel maar vol stijl

[Dreampoet]

xineof schreef op 07-09-2004 @ 13:13 :
Er ligt een koek naast me waar ik afwezig ‘ja’ op zei,
en toch blijft hij onberoerd een deel van het decor.
De radio schreeuwt naar een publiek van
enkele muren die niet praten, en is eenzaam in zijn geluid.

Een tinnen instrument verbladdert door zijn onbestemd gefluit,
de noten blijven zwijgend liggen en dan
klinkt een doffe tik, de ellende is verwisseld voor een ongeremd verhoor
van het eigen ongeluk; de radio ruist harder en vrees raast voorbij.

Zonder klagen aanvaard ik de leemte en wend me zachtjes af,
de radio en de muren blijven achter en alleen.
Ik doe niets meer met die vragen en graaf stug een volgend graf

want wat moet ik met een ruimte waarin hout en spijkers naar ik meen
heer en meester zijn van de stilte die ik kweek door mijn verdriet,
verlegen kruip ik terug en sta nu met het geschiedde quitte.

Geen gemakkelijke kluif, ook nu ik in een opperbeste dichtmood ben Een poging, you are the radio? Of jij vereenzelvigt je met de radio? De radio die volgens mij niet letterlijk in een lege kamer met lege muren staat, maar het is een beeld dat je geschapen hebt om een bepaald gevoel, of een bepaalde sfeer van gevoelens over te brengen, een ruimte die je schiep om je stilte in onder te brengen, zonder dat het opvalt wegens de spelende radio die je voor de buitenwereld nog bent of tenminste wil zijn, want de woorden en noten slaan hard tegen de muren en vallen verdoofd neer...
De radio speelt noten die afslaan tegen de kale muren, die hard neervallen, maar jij zelf bent stil, terwijl je praat en leeft, tot plotseling de radio de frequentie verliest, de radio vervalt met een tik in ruis, steeds hardere ruis... Vrees bestaat... vrees voor de confrontatie met je eigen stilte, je kan niet meer rekenen op de radio die je naar de buitenwereld toe volhield... maar je klaagt niet, en aanvaardt zelfs het stilzwijgen ervan... En dan komt een zin die een heel andere betekenis met zich meebrengt... 'Ik doe niets meer met die vragen en graaf stug verder een volgend graf'. Je bevestigt hier het vermoeden dat je inderdaad een beeld aan het scheppen was, een eigen wereld van verdriet waarin je je kan terugtrekken... nu die cruciale radio er niet meer is, zal je een volgend graf graven waarin je jezelf kan neerleggen, en jezelf kan laten vergeten...
De koek begrijp ik niet goed... de ruimte van hout en spijkers denk ik te kunnen vatten, wat trouwens ook geldt voor de rest, ik kan slecht vermoeden dat ik het enigszins vast heb De ruimte die je schiep, is zelfs niet zo veel waard, het is in elkaar geslagen van hout en spijkers, en niet stevig... Je zou dan ook vroeg of laat wel eens moeten een nieuw graf graven...
Heel droevig gedicht, als ik het toch juist lees, en helemaal niet zo psychedelisch op het tweede zicht Het is een hele boterham, met veel woorden, en ik hoop oprecht dat als ik het juist zag, dit niet autobiografisch is... Ritme en zo, daar heb ik niet veel verstand van, maar dat dit een diepgaand gedicht is, dat staat vast
Heel mooi, heel veel mooie beelden, net zoals ik het wil, en niet echt te doorgronden, een echte uitdaging, I like it

Groetjes, Dreampoet

[lovetear]

Ik snap het niet, maar vind de sfeer goed en je eerste strofe geweldig.