[Verhaal] Dasian

[Merovin]

Dit is nog maar een heel kort begin en 'Dasian' is ook geen blijvende titel. Het is meer dat ik er toch iets neer moest zetten.

Ik weet zelf dat het nu lijkt alsof dit verhaal helemaal nergens heen gaat, maar dat komt nog wel goed. Het gaat zelfs nog een totaal onverwachte kant op, 't wordt geen Carry Slee

Over de inhoud hoef ik ook niet zonodig commentaar, maar ik zou 't wel fijn vinden wat opbouwende kritiek binnen te halen wat betreft stijl en opbouw enzo.

Wees niet bang, ik zal niet bijten


De zonnige maandagochtend in de eerste helft van april was voor veel mensen helemaal niet slecht begonnen. ’s Morgens vroeg was het al aangenaam warm geweest en nergens aan de helderblauwe lucht was ook maar een wolkje te ontdekken. Toch was er iemand voor wie het begin van de dag alleen maar slecht genoemd kon worden.

Toen Dasian die morgen wakker werd door een zonnestraal die door het raam in het schuine zolderdak op zijn gezicht viel, was hij er nog van overtuigd dat het een mooie dag zou worden. Tot hij zich besefte dat het veel te licht was voor half zes ’s morgens, de tijd dat hij op hoorde te staan om eerst zijn krantenwijk door te fietsen en daarna naar school te gaan. De tijd waarop zijn wekker ingesteld stond. De wekker die hij niet af had horen gaan.

Dasian schoot overeind en terwijl hij op de rand van zijn bed ging zitten controleerde hij eerst hoe laat het was –half elf- en daarna bekeek hij de instellingen van zijn wekker, die inderdaad zoals altijd op half zes stonden. Zonder verder nog te proberen te bedenken waarom hij niet wakker was geworden van de toch vrij luide wekker stapte Dasian zijn bed uit en schoof het raam open. Terwijl hij naar buiten hing en de zon op zijn gezicht voelde, besloot hij dat hij zich later wel zorgen zou maken over zijn krantenwijk en vroeg hij zich af of het nog zin had om nog naar school te gaan. Hij zou pas op z’n vroegst op tijd voor het vierde uur aanwezig kunnen zijn en zijn maandag duurde maar tot na het vijfde uur.

Ruim tien minuten later draaide Dasian zich tenslotte toch maar weer om en met de nodige tegenzin opende hij zijn kamerdeur en liep de gang op. Op weg naar de badkamer passeerde hij de kamer van zijn beide zussen en die van zijn broer. Beide kamers waren leeg en Dasian twijfelde er niet aan dat ook zijn moeder al op weg was naar haar werk.

In de badkamer opende hij het raampje om de doordringende deodorantlucht die er hing te verdrijven, maar hij was bang dat het niet veel succes zou hebben. Vanaf het moment dat de tweeling Sharon en Samantha naar de brugklas was gegaan, leek het wel alsof ze dagelijks douchten met te zoete, chemische damesdeodorant. Na een aantal weken had Dasian zijn pogingen om hen ermee te laten ophouden maar gestaakt en sindsdien leefde hij in de veronderstelling dat hij, tot hij uit huis zou gaan, iedere dag zijn adem in moest houden voor hij bij het badkamerraam was.

Terwijl hij de kraan van de douche opendraaide, zuchtte Dasian diep. Zijn deodorant-geobsedeerde zussen waren waarschijnlijk wel zijn minste probleem. Al zolang als hij zich kon herinneren woonden ze in een achterbuurt in toch nog te duur huis zonder dubbele beglazing of goed werkende centrale verwarming, waardoor het in de winter haast onmogelijk koud was. Nou viel daar nog mee te leven, maar daarbij kwam nog dat het huis gewoon te klein was. Ze woonden er met hun vijven en vooral met de vierjarige Jesse was dat niet altijd even makkelijk.

In de afgelopen jaren had Dasian zeker één ding geleerd; kleine kinderen nemen ruimte in. Veel ruimte. Vanaf het moment dat Jesse geboren was, had het huis vol gelegen met babyspeelgoed en werd ook alles wat binnen handbereik lag door hem als speelgoed gebruikt. Dasian kon niet ontkennen dat het af en toe best leuk was om een grote broer te zijn, maar als Jesse voor de zoveelste keer iets van zijn spullen had gesloopt of hem ’s nachts wakker hield door onophoudelijk te huilen werd het toch een heel stuk minder leuk.

Beneden keek Dasian als eerste of er nog koffie stond, wat niet het geval was. Zijn moeder had waarschijnlijk gedacht dat hij al weg was voor zijn krantenwijk en had daarom ook niets laten staan. Omdat hij geen zin had om nieuwe koffie te zetten, pakte Dasian een bijna leeg pak melk uit de koelkast en dronk dat in één keer leeg. Hij gooide het pak in de richting van de prullenbak en miste.

Met de vage gedachte dat hij dat later die dag nog wel op zou ruimen liep hij de keuken uit en zocht zijn schoenen, die hij vrijwel altijd kwijt was. Na bijna vijf minuten zoeken had hij één van zijn legerlaarzen gevonden op de kamer van Jesse en de andere in de gang, waar ze hoorden te staan. Zonder zijn veters vast te maken liep Dasian de gang uit en liet de deur achter zich in het slot vallen. Hij pakte zijn portemonnee en keek of hij nog een buskaart had. Zijn portemonnee was echter op wat pasjes en twintig cent na leeg en met een niet ingehouden vloek viste Dasian zijn fietssleutel uit zijn broekzak, haalde zijn fiets van het slot en vertrok in de richting van zijn school.

[Astuanax]

Is dit de inleiding of al meteen een van de hoofdstukken vh. verhaal?

Ik vind het zeker niet slecht, doe zo voort