wees, maar mijn ouders leven nog... ?

[Delifrena]

Ik ben boos, boos op mijn ouders.
Ik snap alles dat werk zo belangrijk is dat geld nodig is om uberhaupt al te kunnen studeren. Dat je niet zomaar een afspraak af kunt zeggen die je een half jaar geleden gemaakt hebt. Enzv. enzv. Honderdduizend excuses geven ze altijd maar op...
Ik voel me gewoon in de steek gelaten. Mijn vader kan mijn geen zier schelen, maar mijn moeder die altijd roept dat haar kinderen zo belangrijk voor dr zijn heeft nu nooit meer tijd voor me. Als ik er wat van zeg, dan ben ik degene die het fout heeft enzovoort.
Ik ben aan het verhuizen, voor de eerste keer in mijn leven. Logisch dat ik een aantal dingen niet weet of niet kan, een laminate vloer inleggen bijvoorbeeld. Ze willen me best helpen zeggen ze dan... maar wanneer. Ik heb deze week mijn kamer gekregen en ik wist al vanaf augustus dat ik in mijn kamer kon, dat wisten mijn ouders ook... Het kan hun niet schelen of ik nu of over een jaar in die kamer zit. Maar ik wil gewoon graag weg om rust te vinden. Ondertussen doe ik alles alleen en als ik iets aan hun vraag is het gewoonweg teveel gevraagd. Wat het dan ook is. Beloftes die niet nagekomen worden, ik word er niet goed van. Lekker hoor als je werk zo belangrijk is dat je geen tijd meer hebt voor je eigen kinderen. Als ze nou zouden aangeven wanneer ze wel tijd hebben, maar dat doen ze ook niet. Ik sta er echt alleen voor... kan er gewoon niet met ze over praten want dan worden ze echt woedend en roepen dat het aan mij ligt. Zit je daar dan alle meiden die ik ken zijn wel door hun ouders geholpen en ik doe alles alleen. En wat ze dan doen om het goed te maken geld... ja daar kun je liefde mee kopen.

[Nona]

*dikke knuffel*
Ik had dit kunnen schrijven. Ik zit in precies dezelfde situatie: ook verhuizen, ook ouders die geen tijd hebben maar wel werk en te veel te doen. Alleen geen kamer (maar wel op zoek).

Je ouders zijn waarschijnlijk ook moe en druk. Verhuizen is geen pretje en na je werk nog een huis moeten verbouwen is zwaar, ook voor hen. Dat jij je dagelijks leven dan ook nog hebt en niet alles alleen kunt is iets dat zij dan soms even niet zien.
Bijt even door, uiteindelijk zit je er en dan wordt alles een stuk rustiger. Zoek tot die tijd niet te veel ruzie, want dat helpt je niets. Als je je ouders om hulp wilt vragen en ze hebben geen tijd, vraag dan wanneer ze wel tijd hebben. Maak dan een afspraak en vraag of dat een belofte is. Dan kun je hen er later aan houden. Natuurlijk heb je dan de kans dat er toch iets anders tussen komt en ze hun afspraak niet nakomen, maar op dat moment zijn zij degenen die excuses moeten maken en jou zo snel mogelijk een andere keer helpen.
Als je hulp nodig hebt is het trouwens ook best gezellig om vrienden en vriendinnen te vragen.

Als je ergens mee zit en je wilt daarover met je ouders praten, praat dan vooral over JOUW gevoelens, niet over HUN acties. Dan gaan ze zich snel aangevallen voelen, springen in de verdediging en dan heb je ruzie. Als ze echt begrip voor je kunnen hebben, zonder zich aangevallen te voelen, heb je veel meer kans dat ze je helpen.

Even doorbijten meis. Het is niet eerlijk, maar met mensen met stress (en die hebben jouw ouders vast) valt niet goed te praten.

[Delifrena]

Dankje wel...
Maar weet je wat het is. Dit is al de zoveel duizendste keer dat er zoiets gebeurt. Mijn ouders hebben een bedrijf aan huis, dat betekent dat ze 24 uur per dag werken. Althans zo voelt het. Zelfs zaterdag en zondag zijn ze er niet
Als ik ze vertel hoe ik me voel springen ze als nog in de verdediging of zeggen dat het aan mij ligt.
Ik weet dat ik over een paar weken definitief weg ben thuis, maar mijn zusje die zit hier nog een hele poos... en wat als zij op kamers gaat zij is lang niet zo zelfstandig als ik...
Gelukkig heb ik een hele lieve tante (de zus van mijn moeder) die ik af en toe bel om mijn hart te luchten. Zij praat wel eens met mijn moeder, maar eigenlijk wordt mijn moeder alleen maar boos dat ik met mijn problemen naar mijn tante ga en niet naar haar. Want ja ze wil nog altijd gezien worden als een goede moeder en kritiek past daar niet bij. Ze is ontzettend koppig en zal mij moeilijk gelijk geven.
Gister riep ze dat ik haar feestje verpest heb omdat ik zwaar zat te prutsen met laminaat wat ik moest leggen in mijn kamer. Zij mogen dan wel denken dat er tijd zat is, maar over een paar weken beginnen mijn toetsen e.d. en dan wil ik graag daar zitten. In ieder geval vond ik het vreemd dat ze zo nodig naar een feestje moest van een vereniging waar ze allang weg bij wilde. Dan heb ik helemaal zoiets van jow! Je wilt daar eigenlijk niet zijn, waarom zeg je dan niet dat je dochter gaar verhuizen, dat is toch een goede reden? Of wil ze nog minder graag bij mij zijn. Ik vind het allemaal erg krom.
Gelukkig heb ik een mega lief vriendje die me helpt en samen komen we er wel uit, maar voor mijn zusje vind ik het super lullig...

[Nijn*]

*voelt herkenning*

Ik heb hetzelfde gevoel als Kruimel heeft; ik had dit ook zo kunnen schrijven. Mijn moeder is altijd aan het werk, soms merkt ze niet eens dat ik thuis ben. En mijn vader is altijd weg voor zijn werk, en als hij thuis komt is hij aan het corrigeren. De gezelligheid bij ons thuis is ver te zoeken, al zijn ze thuis, ze zijn er niet écht zeg maar..

Maar als je nu nog eventjes volhoudt, komt het straks allemaal goed. Denk er eens aan als je eindelijk op je kamertje zit! Dan heb je rust en kun je lekker aan je toetsen leren. Als jij hulp nodig hebt van je ouders en ze zijn er niet voor je, vraag dan of ze later op de dag even tijd voor je hebben, en herrinner ze eraan dat die afspraak gemaakt is!
Je kunt ook eens proberen een afspraak te maken met ze dat jullie bijvoorbeeld aan het eind van de dag even met zijn allen gaan praten, als gezin. Dan kun jij ook je hart luchten, en vertellen dat je het vervelend vind zoals het nu gaat, niet alleen voor jezelf, ook voor je zusje. Maak ze er bewust van dat jij dit niet leuk vind.

Heel veel succes ermee! *knuffelt*
Nijn*

Nijn* schreef op 26-09-2004 @ 16:44 :
Maar als je nu nog eventjes volhoudt, komt het straks allemaal goed.

Daardoor komt zo iets niet allemaal goed...

Misschien kun je echte afspraken met ze maken voor een dag en een tijd en het desnoods op papier zetten? En als zij je niet willen helpen, dan misschien je tante en/of een ander familielid wel of idd bv. vrienden. Dat maakt het van je ouders niet minder rot, maar dan hoef je iig niet alles alleen te doen.

[Nijn*]

Leonoor schreef op 26-09-2004 @ 17:19 :
Daardoor komt zo iets niet allemaal goed...

Ja, ik weet het die zin klopt niet helemaal..Maar ik had geen zin meer om mijn post te wijzigen, dus hecht niet teveel waarde aan die zin..

[Delifrena]

ik dacht misschien kunnen we een clubje oprichten van genegeerde kinderen ofzo.

Mijn moeder is een tijdje werkloos geweest, maar nu is ze gelukkig weer aan het werk en heeft ze nooit tijd.

[Delifrena]

mijn moeder haar werk is haar lust en haar leven en de kids? achja die heb je nou eenmaal... Belangrijk dat je daar zelf voor gekozen hebt...
Als ik ook maar iets op mijn ouders lijk later neem ik bij voorbaat geen kinderen dat wil ik ze gewoonweg niet aandoen.
Owja de telefoon is hier belangrijker dan de kinderen... voelt fijn hoor thuis
Nou ja nog een week dan ben ik lekker van ze af!!!