Anders?

[~~dolce~~]

hoi mensen,

Dit wordt misschien een heel raar en vaag verhaal maar goed, ik wilde het toch maar ff kwijt.

Ik zou vanavond met een vriendin uitgaan in Brothers, maar nu heb ik dus echt geen zin, en ga dus ook niet.
Ik voelde me onwijs rot deze week, en wilde niet onder de mensen zeg maar. Ik heb echt geen behoefte aan al die leuke mensen enzo. Ik heb er onwijs tegenop gezien, en ik werd echt gek van die twijfel, dus besloot ik" oke, dan ga ik niet" ik voelde me echt opgelucht. Maar vroeg me gelijk af, ben ik nu anders ofzo dat ik niet uit wil?
Ik vind het leuk om dingen met vriendinnen te doen, kletsen etc.. ik houd van sporten, in een kroegje wat drinken en hangen vind ik wel leuk, of films kijken enz..
Toch voel ik me echt anders dan wat hoort zeg maar. Ik ga gewoon minder uit, en voel me bijna verplicht om wel te gaan.. Nu voel ik me wel opgelucht maar aan de andere kant nog wel rot. Ik wil gewoon eerst me weer lekker voelen, en daarna wil ik vast wel weer mee..

hmmz, dit is echt een lomp verhaal, ik hoop dat iemand snapt wat ik nou eigenlijk bedoel.
Is hier iemand die tips heeft, of dit herkent ofzo..

xxx mir

Nee, natuurlijk is dat niet raar iedereen heeft volgens mij wel van die periodes dat ze even gewoon geen zin hebben in dingen. dus dan mag jij dat ook hebben, toch? doe gewoon nu alleen even wat je zelf wil, en dan komt de zin in gezelligheid vanzelf wel weer.

[phensicske]

Soms moet je jezelf wel een beetje verplichten om uit te gaan, want uiteindelijk kan je je dan toch geamuseerd hebben.
Als je telkens toegeeft aan het 'geen-zin-gevoel' verlies je uiteindelijk sociale contacten en dan voel je je ook niet veel beter.

Maar natuurlijk je bent ook niet verplicht uit te gaan en als je voor jezelf kan bepalen dat je beter thuisblijft, moet je dit dan ook doen. Gewoon proberen het onderscheid te maken tussen niet weg willen en thuis willen blijven.

Niet weg willen --) het niet zien zitten om naar buiten te gaan, geen zin in al die mensen...

Thuis willen blijven --) zin hebben om een gezellig avondje thuis.

Het klinkt waarschijnlijk nogal dubbelzinnig, maar in feite is het niet echt zo.

Hopelijk begrijp je een beetje wat ik bedoel.

[Quiana]

Idd; natuurlijk is dit niet raar.

De één houdt van uitgaan, de ander van sporten, enz, zo kan
je eindeloos doorgaan... Ieder mens is anders, en de kans dat
de voorkeuren, behoeftes, interesses enz verschillen is dan ook
erg groot, lijkt me.

Er zijn wel meer mensen die niet van uitgaan houden. Ik,
bijvoorbeeld.

[Quiana]

phensicske schreef op 16-10-2004 @ 16:32 :
Soms moet je jezelf wel een beetje verplichten om uit te gaan, want uiteindelijk kan je je dan toch geamuseerd hebben.

Je kan je toch ook prima op andere manieren amuseren?

Op het moment dat je structueel allerlei sociale situaties
(uitgaan, maar ook school/werk enz) mijdt omdat je niet
onder de mensen wilt komen, ja, dan moet je jezelf idd een
beetje verplichten om iets te doen ed...

Maar op het moment dat het gewoon 'jouw ding' niet is,
waarom jezelf dan kwellen (nouja ) en toch gaan?

Zolang je je maar op andere manieren kan amuseren...

[Ruudje]

Hey Mir,

Ik vind het zeker geen lomp verhaal. Knap dat je het hebt geschreven
Als ik zo je verhaal lees, denk ik dat jij kampt met een grote onzekerheid over jezelf.


Om geen verkeerde uitleg hierbij te geven, heb ik het maar even opgezocht...

Onzekerheid is een bekend psychisch fenomeen. Iedereen heeft er wel eens last van. Onzekerheid kan worden veroorzaakt door lichamelijke, sociale, financiële en emotionele factoren en angst. In elk geval gaat iemand die zich onzeker voelt, twijfelen aan haar of zijn gehele zelfbeeld (competentie of eigenwaarde). Chronische onzekerheid, die zich kan uiten als depressiviteit, verlegenheid, gebrek aan zelfvertrouwen of het onvermogen tot het opbouwen van stabiele relaties, heeft niet zozeer te maken met externe gebeurtenissen, maar voornamelijk met onrealistische verwachtingen en een negatief zelfbeeld. Het kan resulteren in een minderwaardigheidscomplex. Men heeft dan het gevoel altijd tekort te schieten en minder te kunnen dan anderen. De persoon lijdt onder dit besef en onder schaamte- en schuldgevoelens over het eigen falen. De oorzaak van neurotische minderwaardigheidsgevoelens ligt niet zozeer in wat anderen van iemand verwachten, maar meer in de hoge verwachtingen die iemand aan zichzelf stelt. Deze hoge eisen kunnen een gevolg zijn van de hoge verwachtingen die door opvoeders tijdens de jeugd zijn gesteld, of van onvoldoende verwerkte kinderlijke grootheidsfantasieën. Als het minderwaardigheidscomplex dusdanig problematisch en verstorend werkt op het dagelijkse leven, kan (psycho)therapie worden aangeraden.

bron


Samen met jou en vast nog heleboel andere mensen herken ik hier ook vrij veel van, dus zo raar is het niet
Het afgelopen jaar heb ik redelijk veel psychische dingen verwerkt, waardoor ik ook de kans had om aan die onzekerheid te werken. Deze is naar mijn idee een stuk minder geworden

Ik denk dat de oorzaak van deze onzekerheid de moeilijke periode is geweest voordat je uit huis ging. Op het moment gaat het nog niet zoals je het graag zou willen, maar je woont grotendeels iig op jezelf en je bent nu hard aan jezelf aan het werken.

Ik wil nu niet gelijk gaan zeggen dat die onzekerheid weg zal zijn als die oorzaak weggenomen wordt. Dat is iets wat gegroeid is in je puberteit. Maar het zal makkelijker gaan als er iets aan die oorzaak gedaan zal worden.

Je kunt natuurlijk niet alles tegelijkertijd, maar je bent goed op weg
Doe het rustig aan, stapje voor stapje

Ik denk dat jij best wel wat tijd voor jezelf kan gebruiken... even rustig zonder al die mensen om je heen... dat is helemaal niet erg

Liefs,
Ruud (f)

Wat is anders? De één houdt wel van uit gaan, de ander een beetje, de ander niet. Mensen verschillen nou eenmaal. Wat Quiana al zei dus.

[Shitonya]

is niet raar.

[Zut Alors!]

Uitgaan doe je voor je plezier. Je moet er dus zeker geen verplichting van maken. Als je een keer geen zin hebt is dat toch helemaal geen punt? Voor je vrienden is het ook niet gezellig als jij je stierlijk verveelt. En als jij goed met ze kan praten moet je makkelijk kunnen zeggen; ik heb voorlopig ff geen zin om uit te gaan.

En meestal krijg je na een tijdje niet uitgaan toch vanzelf zin om het thuisfront te ontvluchtten en dan is het uitgaan meteen 2x zo leuk.

Oja, en ik ga zelf ook niet eens zo heel vaak meer uit, gewoon omdat het net ff een verplichting te veel voor me wordt. Dan zeg ik ook gewoon: Ik heb vanavond even geen zin. en daarmee moeten ze het dan maar doen, want ik ga toch niet!

[Nijn*]

Ach, wat is gewoon?

Iedereen heeft andere intresses, de ene wil het liefst iedere avond in een overvolle discotheek staan, de ander het liefst iedere avond met een dvd op de bank zitten. Voel jezelf niet verplicht om uit te gaan omdat anderen van jou leeftijd dit ook doen, uitgaan is iets wat voor de lol doet.

Ik herken het overigens wel hoor wat je vertelt; ik heb het ook heel vaak. Dat ik me gewoon zo rot voel op de avond dat ik een heel leuk feestje heb, dat ik gewoon niet ga.

Soms kun je wel eens jezelf verplichten om toch te gaan, misschien ben je achteraf dan toch wel blij dat je gegaan bent, tenminste dat heb ik heel vaak. Als je maar genoeg andere leuke dingen blijft doen, kan je zo ook genieten!

Kus, Nijn*

[Funky_Soprano_7]

Quiana schreef op 16-10-2004 @ 16:36 :
Je kan je toch ook prima op andere manieren amuseren?

Op het moment dat je structueel allerlei sociale situaties
(uitgaan, maar ook school/werk enz) mijdt omdat je niet
onder de mensen wilt komen, ja, dan moet je jezelf idd een
beetje verplichten om iets te doen ed...

Maar op het moment dat het gewoon 'jouw ding' niet is,
waarom jezelf dan kwellen (nouja ) en toch gaan?

Zolang je je maar op andere manieren kan amuseren...

Ik denk dat Phensicske bedoelt dat, als je jezelf toch een beetje verplicht ergens mee te gaan, je toch blij bent dat je mee bent gegaan, en dat het gelukkig geen teleurstelling is geweest. Zo van: 'Hee, deze keer was het zo leuk, nouw, volgende keer ga ik weer hoor!' En als deze instelling van deze persoon zich herhaalt, is dat alleen maar positief!

En ontopic: Ik ben het met alle forummers hier eens: je mag heus wel een keertje afzeggen, maar als je t te vaak doet breng je je vriendschappen in gevaar. En om je meteen dan anders te voelen dan de rest... Doel je dan op je karakter, uiterlijk of geestelijk/mentaal of zo iets? Dat is niet echt duidelijk voor mij hoor...

[juliettebinoche]

Gekkie, túúrlijk niet! Je bent nog een stuk uitgaander en socialer dan ik, hoor. Ik blijf liever in mijn bed liggen dan dat ik uitga of andere dingen ga doen. En dan al die mensen zeuren over het feit dat ik geen sociaal leven mis. Nee!
Dus je bent sowieso niet vréémd of anders (in de negatieve manier). En ookal hield je van niets dat iedereen wel leuk zou vinden, het gaat erom hoe jij je voelt. Niet jezelf dwingen tot dingen die 'horen' en je daarna gewoon niet-fijn voelen.

Funky_Soprano_7 schreef op 16-10-2004 @ 23:51 :
En ontopic: Ik ben het met alle forummers hier eens: je mag heus wel een keertje afzeggen, maar als je t te vaak doet breng je je vriendschappen in gevaar.

Daar ben ik het dan weer totaal niet mee eens... Waarom zou je iets moeten doen omdat je het zelf niet leuk vindt en/of er geen zin in hebt...? Sowieso blijven echte vriendschappen ook wel bestaan als zo iets veranderd, zeker als het is omdat iemand het moeilijk heeft, lijkt me.

Ik herken wat je zegt, maar ik kom het niet vaak tegen bij mezelf. Ik ga namelijk haast nooit uit.

Uitgaan vind ik verschrikkelijk, een overvolle discotheek waar muziek wordt gedraaid en waar je voor mijn gevoel verplicht moet dansen. Dat is gewoon niets voor mij. 2x per jaar een schoolfeest vind ik nog prima te doen maar het moet voor mij ook niet veel vaker worden.

Veel van mijn vrienden gaan naar Totum op zaterdag, dat is een alternatief jongerencentrum wat dan muziek draait die leuk gevonden wordt. Ik word regelmatig mee gevraagd maar ik ga niet mee want ik hou er niet zo van.

Het is dus zeker niet raar!

Ik begrijp niet helemaal dat mensen zeggen dat je het niet te vaak moet doen omdat je anders je sociale contacten kwijt raakt. Dat is in mijn ogen een beetje onzin, want de TS zegt zelf dat ze het wel leuk vindt om filmpje te kijken en bijvoorbeeld gezellig naar de kroeg te gaan. Iedereen heeft zijn eigen vorm van uitgaan en ontspannen en ik denk dat iedereen de vorm moet zoeken die bij hem/haar past.

[Gothic]

Ik heb precies hetzelfde. Ik heb het geaccepteerd en ga daarom ook niet uit . En het bevalt me prima.

Afgelopen vakantie vond ik uitgaan daarentegen wel leuk. Dat waren andere mensen, oudere mensen, in een andere plaats, geen verwachtingen, puur gezelligheid en dan voel je je goed en op je gemak en dan is het wel leuk .

[JJ13]

ik heb sindskort precies hetzelfde. ik vind het nog wel leuk om uit te gaan, maar ik ga bijna niet meer, gewoon omdat ik geen zin heb om onder de mensen te zijn enzo. ik weet niet hoe het komt, maar als ik heb gezegd dat ik toch niet meega, dan voel ik me een soort van opgelucht en zit dan maar wat op mn kamer, niks te doen, wat muziek te luisteren en wat na te denken.

[phensicske]

Quiana schreef op 16-10-2004 @ 16:36 :
Je kan je toch ook prima op andere manieren amuseren?

Op het moment dat je structueel allerlei sociale situaties
(uitgaan, maar ook school/werk enz) mijdt omdat je niet
onder de mensen wilt komen, ja, dan moet je jezelf idd een
beetje verplichten om iets te doen ed...

Maar op het moment dat het gewoon 'jouw ding' niet is,
waarom jezelf dan kwellen (nouja ) en toch gaan?

Zolang je je maar op andere manieren kan amuseren...

Eigenlijk bedoelde ik dat wat jij nu aan mij verbetert...

Maar het wat warrig overgekomen zijn.

Het is gewoon dat ik het herken, het geen zin hebben en zo. Maar uiteindelijk vroeg niemand het meer, omdat ze toch wisten dat ik het aanbod ging afslaan. Ik deed het niet omdat ik zo gezellig een avondje wou thuisblijven, ik deed het omdat ik te onzeker was en me niet meer goed in mijn vel voelde. Uiteindelijk heb ik mezelf er totaal niet mee geholpen. Ik zat alleen thuis en voelde me slecht en mijn angst om buiten te komen werd er alleen groter op.

Ik denk nu gewoon: 'ah ja, valt het niet mee, dan keer ik terug naar huis.' Dan heb ik er geen spijt van dat ik niet geweest ben. Ik geef het een kans (meerdere zelfs) en lijkt het me niets, dan heb ik toch nog mijn rustig avondje thuis.