Relatie met ouders heel slecht

[Fluff-Ball]

Ik heb de laatste tijd nogal problemen met mijn ouders. Het is namelijk zo dat mijn moeder sinds kort bij mijn vader op het bedrijf werkt, en daarom heeft ze het erg druk om thuis ook nog dingen te doen. Ik werkte bij een kledingwinkel naast school en betaalde daar eigenlijk mijn kleren, uitgaan etc. van. Omdat mijn moeder het zo druk had, en ik ook een vriend kreeg die ik alleen in het weekend kon zien heeft mijn vader mijn baan opgezegd, omdat hij wilde dat ik dan meer in het huis ging doen en dan zou ik wel gewoon kleedgeld/zakgeld krijgen. Het komt er nu dus op neer dat ik geen werk meer heb, thuis heel veel doe (mijn eigen was deed ik sowieso al maar nu ook gewoon dingen schoonmaken/stofzuigen, vaak het eten en ook badkamer schoonmaken enzo) en dat ik geen kleedgeld krijg omdat ik 'er anders kleren van ga kopen en die heb ik toch al genoeg'. Ik ben daar heel erg boos om geweest, maar dat heeft niet echt geholpen. Als ik wat nodig heb krijg ik het wel van mijn ouders, en ook als ik bijv. naar de film ga krijg ik geld mee, dus ik kom niets te kort, maar ik heb nu echt het gevoel dat ik ontzettend afhankelijk ben en niet zelf kan beslissen wat ik ermee doe etc. Dat is op zich niet echt een probleem, maar nu gaan we verhuizen, en ik heb helemaal niks te zeggen over de inrichting van mijn eigen kamer. En omdat ik daar dus nu boos over ben, besloot ik om me maar helemaal niet te bemoeien met de verhuizing/inrichting. Nu krijg ik te horen dat ik egoistisch ben, ik alleen maar mijn hand ophou en niks 'teruggeef' en lui etc.

Ik heb geen idee hoe ik hier mee moet omgaan, omdat ik nogal snel de neiging heb om boos te worden. Dit komt denk ik vooral omdat ik (wat voor redelijk argument ik ook geef) toch geen gelijk krijg. Dus er rustig over praten is niet echt een optie.

Iemand advies hoe je hiermee om moet gaan?

[Sade]

Pfff lastig... ik zou toch geen betere oplossing kunnen bedenken dan het hier toch met je ouders over te hebben, ze moeten gewoon naar je luisteren vind ik. Het is namelijk niet goed voor je om op jouw leeftijd nog zo afhankelijk van je ouders te moeten zijn.

[Faery]

'Hallo, ja, ik bel even namens mijn dochter, ze neemt ontslag.'

[ilse]

woh.. moeilijk...

heb je tegen je ouders gezegd dat jeje afhankelijk voelt zo? kan je ze dit stukje niet laten lezen? of het ze zelf in deze woorden zeggen?

of heb je dat al helemaal gedaan... ?

[U*NiQ]

Ik zou er toch eens met je ouder over gaan praten en anders toch weer op zoek gaan naar een baantje..
Mij lijkt het sowieso niks om wat geld betreft afhankelijk te zijn van je ouders.. Op een bepaalde leeftijd moet je dat toch proberen zelf te regelen (d.m.v bijbaantjes).

[Bottler]

mijn ouders zijn precies zo. Je kan helemaal niet met ze praten. Ze denken altijd gelijk te hebben, en als ze het duidelijk niet hebben noemen ze me ook dingen zoals egoistisch etc. Als ik beslissingen neem zoals een andere baan nemen etc zeggen ze ook altijd dat ik er spijt van ga krijgen en dat ik het niet moet doen terwijl het altijd beter word voor mij. Gewoon een goeie baan zoeken (part-time of full time) en op jezelf gaan wonen zoals ik ook heb gedaan.

[*** Sido ***]

zoek gewoon een nieuw baantje

[*sheer*]

als praten niet lukt of te moeilijk is kan je nog wel je gevoelens opschrijven, misschien helpt dat?!?!

[hi]

Ik vraag me af of je enig kind bent?
Zijn je ouders ook zo richting anderen?
Vinden andere mensen in je ouders omgeving dit ook raar?

Ik vraag deze vragen om een beter beeld te krijgen op de situatie. Wanneer je beslist om hier over te praten met je ouders zou je misschien iemand bij het gesprek kunnen laten zitten als gespreksleider. Of een onpartijdig iemand of iemand die met allebei goed op kan schieten. Het is eigenlijk nodig dat er een onpartijdige mening komt op de situatie. Je omschrijft je ouders als mensen die zelf weten wat goed voor je is en geen inbreng van jouw willen wat voor argumenten je dan ook maar geeft. Verder (willen ze) bepalen ze (bijna) alles in je leven.

uurtarief afspreken zeg dat je wil sparen voor een auto ofzo...

[evanescence]

pfff... ik vind je ouders best onredelijk moet ik zeggen...

dat je wat meer in het huishouden kan doen omdat je moeder ook is gaan werken, ok...das op zich wel logisch...iedereen moet een aandeel hebben in het huishouden, dus ook de kinderen...maar dat JOUW vader JOUW baan gaat opzeggen, vind ik werkelijk echt belachelijk...!!!!! je kan toch ook naast je werk, huishoudelijk werk doen..dat is dan je eigen keuze, dat je dan drukker krijgt..of je beslist zelf wat minder te gaan werken etc...hij mag niet het recht nemen om in principe jouw geld van je af te nemen, hij moet blij zijn dat z'n dochter werk voor haar kleding etc...ze zit ten minste niet op haar luie reet!

ten tweede vind ik het ook werkelijk belachelijk dat jij niet mag beslissen hoe jij je nieuwe kamer gaat inrichten! je bent toch geen kleuter meer? kom op zeg! ik zou echt wel tegeningaan als ik jou was...

ik snap wat je bedoelt: je voelt je macheloos..omdat je het gevoel hebt dat je tegen een muur aan staat te lullen! wat je ook zegt, hoe goed je ook onderbouwd...ze luisteren toch niet en blijven je zo behandelen zoals ze doen....onredelijk dus...

ik ken dat gevoel...het is echt frustrerend....bij mij is de situatie anders..maar komt uiteindelijk op het zelfde neer...ik hou veel van me ouders en ik krijg ook veel van ze, dat is het niet...maar ze mogen mijn vriend op een of andere manier niet en hij komt dus vanaf de kerst niet meer bij me thuis...WAT ik ook zeg, WAT ik ook doe...ik lul tegen een muur..ze willen hun beeld van hem niet veranderen....ik sta machteloos...ik denk dat jij je ook zo voelt.. niet?

[Boeing 747-400]

Dus jouw vader heeft jouw baantje opgezegd? Dat vind ik wel raar zeg. De meeste ouders stimuleren toch juist dat je zo rond je 16de een baantje hebt. Dan kun je ook wat meer dingen zelf betalen.

Als ze niet met je willen praten, kun je toch ook gewoon niets meer doen in huis? Het lijkt me niet een heel goede oplossing, want je zal zo vast eerst een flinke ruzie krijgen, maar het is ook niet echt redelijk als je ouders je leven zo willen beheersen. Vraag eens aan je vader hoe oud hij was toen hij zijn eerste bijbaantje had, misschien gaat er dan weer een lichtje bij hem branden.

Bovendien, je bent nog jong, je woont niet op jezelf, dan hoef je toch zeker ook niet alleen een heel huishouden te runnen...?

[Divine Shadow]

Als een goed gesprek niets uithaalt, maar je wel een boodschap wilt overbrengen, schrijf dan een brief!

In een brief hoeft de ander niet direct te reageren, maar lees je het rustig. Dan luister (lees) je echt wat de ander zegt! Als je dan een goed verhaal neerzet, waarin je jouw gevoelens beschrijft, kun je misschien beter tot ze doordringen.

Probeer ze niet dingen te verwijten, maar zeg bijvoorbeeld wat voor gevoelens hun beslissingen bij jou teweeg hebben gebracht.

En als laatste: zorg dat je wat meer onafhankelijk wordt. Ik heb mijzelf ook van mn ouders gedistantieerd, gewoon omdat ze me toch niet begrepen en ik er geen zin meer in had. Ik hoef hun sympathie niet, ik heb hen niet nodig. Dat is al heel wat fijner als je met ze om moet/wilt gaan als je niets van ze nodig hebt. Maarja ik ben ook ouder, maargoed dat is dus het voordeel van zelfstandig zijn.

[Mo6]

ten eerste, accepteer niet dat je al die klusjes moet doen, maar neem weer een nieuw baantje en hou op met al die klusjes. zeg dat ze zelf ook wel wat dingen kunnen doen. begin als ze boos worden over hun verantwoordelijkheid als ouders voor het huishouden en dat jij niet al hun nare klusjes op kan knappen. je bent niet hun werknemer, maar hun kind!

verder zou ik als ik jou was gewoon volgend jaar op kamers gaan, dan ben je 18 en mag je lekker zelf weten wat je doet