(beginnend verhaal) Na 10 uur kwam mijn laatste.

[CSN]

Diep in gedachten verzonken schrok ik opeens op. Schaterend gelach deed mijn oren letterlijk trillen. Ik keek om me heen. Een meter of dertig verderop stond rondom een aantal rode scooters een groepje jongeren. Hun geblondeerde haren staken fel af tegen de muur achter hen, ook al was deze met graffiti bespoten. Iemand had blijkbaar iets leuks meegemaakt.
Vanuit de schaduw bekeek ik ze, om scherp beeld te krijgen moest ik mijn ogen samenknijpen. Ik had mijn bril thuis laten liggen. Je hebt geen bril nodig om te kunnen verdrinken.
Zo bleef ik even staan, hield mijn hoofd een beetje schuin en zag hoe één van de meisjes een sigaret opstak. Ik kende haar. Groep vijf was het, denk ik, dat we bij elkaar in de klas zaten.
Geïrriteerd door het feit dat ze steeds een andere jongen om de nek vloog wilde ik haar toeschreeuwen: “Emma! Was jij het niet die bang was voor scheldwoorden, die huilend de klas uitliep toen iemand een boekbespreking hield over een verhaal met een monster erin?”
Ik deed het niet. Olivier had me nadrukkelijk verteld met niemand behalve hem meer contact te hebben. Ik besloot een kleine omweg te nemen. Terwijl de naam ‘Olivier’ nog door mijn hoofd na-echode begon ik wat harder te lopen. Het viel mij op dat hoewel de zon al bijna onder was, de schaduwen van de bomen er nog net zo uitzagen als voorheen, precies hetzelfde als de ochtend die voorafging aan al dit, deze wandeling, dit scenario.


Als ik over straat loop tel ik geen stenen. Zo’n persoon ben ik niet. Liever tel ik andere dingen. De acht knopen van mijn jas, de zes littekens op mijn handen: dingen waarvan je voordat je begint met tellen al het aantal weet. Ik houd van zekerheid.
Terwijl ik al knopentellend verder liep passeerde ik de etalage van een klokkenmaker. Gecharmeerd door de stijlvolle, ouderwetse koekoeksklokken aan de muur bleef ik even staan kijken. Opeens gingen de deurtjes open, en tien keer zag ik de snavels van de vogeltjes op en neer gaan. Verdomme, het was dus al tien uur. Ik zou te laat komen en dan zou Olivier nog bozer zijn dan hij de dag daarvoor was geweest.
Angstig keek ik om me heen. Er moest toch een snellere manier zijn bij de rivier te komen dan lopend. Ik had de keuze uit drie fietsen, ze stonden netjes naast elkaar in een steegje. Je moet begrijpen dat ik geen crimineel persoon ben, maar dit was anders. Dit was een zaak van leven en dood.

---

Dit is het begin. Ik schrijf eigenlijk bijna nooit verhalen en alhoewel ik wel veel lees, heb ik er niet zo veel verstand van. Graag zou ik dus meningen en kritiek horen (Is de eerste zin inhoudelijk wel mogelijk?). Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dit een echt lang verhaal wil laten worden, of dat ik er alleen een 2e stuk van soortgelijke lengte aan toe ga voegen. Ik ben in ieder geval al wel bezig met een vervolg. Mochten jullie het nou zo slecht vinden dat jullie dat vervolg echt compleet overbodig vinden, laat het me dan weten .. bespaart mij de moeite van het schrijven (o wat een foute instelling) .

[Soapsie]

Ik vind het eigenlijk een beetje een onsamenhangende tekst. Ik kan er geen touw aanvast knopen. Misschien omdat dit nog maar het beginnetje is, hoewel je schrijfstijl mij ook niet zo aanspreekt. Wie weet komt het omdat je een beetje van-de-hak-op-de-tak verteld. Te veel verschillende dingen achter elkaar. Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel... -x- Soapsie

Wat betreft die eerste zin, volgens mij is het wel mogelijk. Al staat het wel een beetje vreemd.

[CSN]

Dat onsamenhangende, ik snap wat je bedoelt, je hebt gelijk. Ik geloof dat mijn schrijfstijl vrij chaotisch is. Maar het idee was eigenlijk dat van die veel dingen die in het begin verteld worden er een aantal verderop/aan het eind terugkomen.

[Soapsie]

Het is inderdaad wel een leuk maar toch ook vaak voorkomend idee. Je kunt deze informatie ook geleidelijk verdelen over het begin. -x- Soapsie

[heldine]

Ik vind het.. heel fijn. Ja =) Het is juist de schrijfstijl die mij aanspreekt, alleen dat stukje van

Emma! Was jij het niet die bang was voor scheldwoorden, die huilend de klas uitliep toen iemand een boekbespreking hield over een verhaal met een monster erin?

zou ik nog wat aanpassen. Het is wat te letterlijk voor de rest van het verhaal.

[Zut Alors!]

Je verhaal is imho net iets te kort voor duidelijkheid. Dan is er dus maar 1 oplossing: meer!

[Redhair]

Ik vind het wel een goed stukje. Het is vaag en onsamenhangend, wat me juist wel nieuwsgierig maakt. Alleen een ding waar ik me aan erger, je getallen. Getallen onder de tien voluit schrijven, maar dertig kan ook makkelijk. Ik zou graag wel meer willen zien.

[Choking Duck]

Ik heb niks meer toe te voegen..

meer!!!!

[Roosje]

Volgens mij kan de eerste zin niet. Ik snap wel wat je bedoelt, maar je schrikt op UIT je gedachten. Je kan niet opschrikken terwijl je no in gedachten verzonken bent. Ik weet niet hoe ik het op zou schrijven...
Maar ik wil MEER lezen!

[CSN]

Redhair schreef op 14-11-2004 @ 15:37 :
Ik vind het wel een goed stukje. Het is vaag en onsamenhangend, wat me juist wel nieuwsgierig maakt. Alleen een ding waar ik me aan erger, je getallen. Getallen onder de tien voluit schrijven, maar dertig kan ook makkelijk. Ik zou graag wel meer willen zien.

Bedankt, ik heb de getallen aangepast, staat inderdaad wel beter .

[rare kwast]

ben nou wle nieuwsgierig geworden hoor

[Astuanax]

goed , meer!

[CSN]

Volgend stukje:

Na wat gewrik kwam het slot los. In plaats van één van de twee damesfietsen te kiezen, had ik de herenfiets gekozen. Het was Oliviers lievelingsmerk, dat had hij ooit gezegd. Ik besefte dat ik haast moest gaan maken nu. Terwijl ik knoop nummer vier opnieuw dichtdeed sprong ik op het zadel en fietste een hoek om. Ik trapte harder en harder en toen opeens op de rem.
Daar stond hij, hij keek me aan vanuit een etalageruit. Hoewel het licht slecht was zag ik toch hoe zijn ogen me doordringend aanstaarden. “Olivier!” riep ik, en ik wilde afstappen, maar vergat dat ik niet op mijn eigen vertrouwde meisjesfiets zat. Nadat mijn been achter de stang was blijven haken, kletterde ik met fiets en al tegen de grond. Het maakte me niets uit. Ik duwde het ijzeren frame van me af en rende naar de etalage. Olivier stond er niet meer. Ik draaide me verward om. Alles werd opeens zwart voor mijn ogen. Ik herinner me half en half dat ik languit op de stoep ben gaan liggen. “Je weet nog wel wat we afgesproken hebben hè? Je houdt toch zoveel van me? Laat het me zien, je moet het bewijzen, anders is het niet echt.” Het was Oliviers stem. Zijn woorden galmden door de straat, of zo leek het. Het werd weer helder voor mijn ogen. “Natuurlijk is het echt.” fluisterde ik hem toe. “Het maakt me niet uit dat ze zeggen dat ik alles verzin, ik weet dat wat wij hebben bestaat.” Ik wilde zijn armen die hij hardhandig om mijn nek en rechterschouder had geslagen wegduwen maar het was alsof er geen armen waren: mijn vingers kwamen gewoon op mijn eigen jas terecht. Ik keek op en hij was verdwenen, maar ik hoorde hem nog wel. Hij zei me door te gaan, op te schieten.
Ik pakte de fiets van de grond en besefte dat door de val het voorlicht was stukgegaan. Het kon me niet interesseren, maar Olivier vond het wel van belang. ‘Pak een scherf,’ beveelde hij me ‘je zult het nodig hebben’.

[Redhair]

Hmmm, vaag. Fijn.