Het Idee

[ShineOfTears]

Dit heb ik een tijdje geleden in een verslag gemaakt voor filosofie, over het idee van leven, en wat voor nut dat heeft in de wereldmaatschappij, hoe denken jullie hierover?

Het Idee, “Je leven is er om het idee te ontvangen, te overdenken en aan te passen, en weer door te geven.”
Voor je geboorte is al deels voor je (door natuurlijke selectie) deels bepaald hoe je zult zijn. Daarnaast geloof ik dat alle andere aspecten van het leven (liefde, pijn, woede en vriendschap) door genen en hormonen is bepaald. Direct vanaf je geboorte krijg je een idee van je omgeving wat de wereld inhoud. Er wordt tegen je gepraat en je leert wat alles in de wereld betekend en hoe je omgeving denkt.
Als je eenmaal kunt praten en filosoferen, weet je al een heleboel dingen en dat is dan ook vereist om te kunnen filosoferen. In feite is er wel sprake van een dualisme omdat je bij het leven twee dingen krijgt, namelijk het fysische leven (waaronder ook liefde, angst, woede, pijn en verdriet) en het idee (humor, politieke keuze, milieubewustzijn, etc. dat komt van je omgeving, van je ouders). Met dit idee kun je de gaan filosoferen, waarom dit en waarom dat totdat je je eigen idee hebt gevormd en daarmee de wereld in kunt.
Als je fysisch dood bent kun je dus het leven waard zijn geweest omdat jouw idee nog steeds leeft in de wereld. Ik denk dat je het leven na de dood ook niet veel verder moet zoeken (in een ziel of iets dergelijks), omdat dit wetenschappelijk en ook logisch niet te bewijzen is. Hierin kan ik voldoening vinden om te leven en als doel te hebben om iets te bereiken. Enerzijds kun je zeggen dat ik het monisme geloof omdat ik probeer alles materialistisch probeer te verklaren maar je zou het leven ook kunnen op vatten als een dualistisch iets waarbij ook het ‘idee’ (waarvoor we leven) erbij betrokken is. Ik denk dat ik het meeste van de in de les behandelde filosofen op Aristoteles lijk, alleen dan wat moderner.

[Blitzkrieg Bop]

Ik denk dat datgene wat jij het 'fysische leven' noemt ook voor een heel groot deel bepaald wordt door de factoren in je omgeving. Persoonlijk denk ik dat het aantal eigenschappen wat al vanaf je geboorte in je zit minimaal is.
Verder is het me niet helemaal duidelijk wat je nou met het Idee bedoelt? Is dat jou persoonlijk gevormde karakter wat op zichzelf uniek en onvervangbaar is?

[ShineOfTears]

Met het idee bedoel ik alles wat de mens uitgedacht heeft. Alle wiskunde, filosofie, ideeën over politiek, alles.

B.v.

Pim Fortuyn werd geboren, nam het idee van de politiek op, bestudeerde het en paste dat idee aan en verspreide dat onder de bevolking. Nu hij dood is zou je kunnen zeggen dat hij nog steeds zijn idee een plek de maatschappij heeft gekregen en als het ware zo van nut is geweest in de maatschappij.

[ware man]

DE Idee

Ik ben niet erg te spreken over je tekst. Ten eerste is het vergeven van taalvauten. Ten tweede laat de structuur zeer te wensen over (stelling? conclusie? opbouw? et.cet.).
Tot slot kan ik inhoudelijk nergens uit opmaken wat je nu precies probeert te vertellen, op welke vraag je antwoord probeert te geven.

Herschrijf het nog een keer, misschien dat ik dan wel inhoudelijk kan reageren. Succes.

Overigens vermoed ik dat je Plato's dualisme niet volledig begrepen hebt. Misschien kunnen wij je daarbij helpen?

[Gimme more beer]

ware man schreef op 16-10-2004 @ 08:45 :
DE Idee

Te bedenken dat deze kerel me voor moest zijn.

Maar da's waar, man

[Snuitermans]

alluman schreef op 16-10-2004 @ 10:08 :

Overigens vermoed ik dat je Plato's dualisme niet volledig begrepen hebt. Misschien kunnen wij je daarbij helpen?

Idem.

[ShineOfTears]

Wat ik probeer te zeggen is dat je als individu ondergeschikt bent aan de maatschappij,

zonder anderen ben je in principe niets en om je leven tot nut te maken moet je dat wat buiten je staat enigszins zien te veranderen.

't blijft abstract , ik hoop dat het nu duidelijker is

[willypirate]

ShineOfTears schreef op 22-10-2004 @ 21:46 :
Wat ik probeer te zeggen is dat je als individu ondergeschikt bent aan de maatschappij,

zonder anderen ben je in principe niets en om je leven tot nut te maken moet je dat wat buiten je staat enigszins zien te veranderen.

't blijft abstract , ik hoop dat het nu duidelijker is

Zonder jezelf ben je niets. Om je leven tot nut te maken moet je je innerlijke accepeteren en respecteren. Doe je dat niet , dan ervaar je alles als nutteloos , inclusief je eigen leven. Het feit dat een individu ondergeschikt is aan de maatschappij is alleen maar goed. Maar zoals je weet , begint de maatschappij bij jezelf

[ShineOfTears]

Zonder anderen ben je niets. Maar mijn vraag is dus eigenlijk of je nog kunt 'zijn' nadat je dood bent door iets aan de maatschappij te hebben toegevoegd of verandert.

ShineOfTears schreef op 24-10-2004 @ 21:46 :
(1) Zonder anderen ben je niets.

(2) Maar mijn vraag is dus eigenlijk of je nog kunt 'zijn' nadat je dood bent door iets aan de maatschappij te hebben toegevoegd of verandert.

ad (1) Is dat zo?
ad (2) Dat ligt aan je definitie van 'zijn'. Als jij 'zijn' defininieert als 'iets aan de maatschappij toegevoegd of veranderd hebbend', dan is dat zo. Persoonlijk denk ik dat 'zijn' nog wel wat meer behelst dan dat.

[perfectme]

Al 2 waren me voor

DE idee

[ShineOfTears]

(1) Zonder anderen ben je niets.

(2) Maar mijn vraag is dus eigenlijk of je nog kunt 'zijn' nadat je dood bent door iets aan de maatschappij te hebben toegevoegd of verandert.

alluman schreef op 24-10-2004 @ 22:58 :
ad (1) Is dat zo?
ad (2) Dat ligt aan je definitie van 'zijn'. Als jij 'zijn' defininieert als 'iets aan de maatschappij toegevoegd of veranderd hebbend', dan is dat zo. Persoonlijk denk ik dat 'zijn' nog wel wat meer behelst dan dat.

@ (1)
In je ééntje zou je nooit tot ontwikkeling kunnen komen of erg gemotiveerd kunnen zijn. Als je alleen op deze wereld bent zul je lijkt mij hooguit een beetje jagen, bessen plukken en op bomen rukken of iets in die richting.

Als je niemand kent en niemand kent jou, ben je (er) dan?

Als iedereen weet wie je bent, foto's, alles, en iedereen is zal je de eerste paar honderd jaar niet vergeten, maar desondanks dat rot je 3 meter onder de grond weg, ben je dan niet meer?

@(2)
Ik bekijk hier het zijn vanuit anderen, (wie maakt niet uit, je familie, de maatschappij, kenissen).

ShineOfTears schreef op 27-10-2004 @ 23:13 :
(1) Zonder anderen ben je niets.
@ (1)
In je ééntje zou je nooit tot ontwikkeling kunnen komen of erg gemotiveerd kunnen zijn. Als je alleen op deze wereld bent zul je lijkt mij hooguit een beetje jagen, bessen plukken en op bomen rukken of iets in die richting.

Mensen gebruiken zeker andere mensen om zichzelf te ontwikkelen - dat staat buiten kijf. De noodzakelijkheid van anderen laat ik hier maar even buiten beschouwing (zie: wolfkinderen).

Maar zelfs als je niemand hebt, dan ben je nog steeds. Wellicht ben je niet iets dat jij waardig acht, maar je bent zeker wel.

ShineOfTears schreef op 27-10-2004 @ 23:13 :
Als je niemand kent en niemand kent jou, ben je (er) dan?

Ja. Als we dit niet voor waar aannemen (dus op axiomatisch niveau) dan verdrinken we onvermijdelijk in tomeloos relativisme, waarin niets meer bespreekbaar of beoordeeld kan worden, vanwege de relativiteit der dingen.
Zie het zo: als ik niet uitga van een zeker bestaan van dingen buiten mij om, dan vervalt alle waarheid en daarmee moraliteit, omdat niets ik niets kan toetsen. Alles zou dan kunnen, alles zou dan mogen en daarmee is een discussie over of je bent en wat goed zinloos zijn (want hoe weet je wie gelijk heeft, als er al anderen buiten jezelf bestaan?)

ShineOfTears schreef op 27-10-2004 @ 23:13 :
Als iedereen weet wie je bent, foto's, alles, en iedereen is zal je de eerste paar honderd jaar niet vergeten, maar desondanks dat rot je 3 meter onder de grond weg, ben je dan niet meer?

Nee. Je bent geweest. Wellicht dat anderen herinneringen aan je hebben, maar dat voegt niets toe aan je werkelijke zijn - je bent nog steeds in een staan van geweest zijn. Maar zegt dat iets over je afhankelijkheid van anderen tijdens je zijn? Nee.

ShineOfTears schreef op 27-10-2004 @ 23:13 :
(2) Maar mijn vraag is dus eigenlijk of je nog kunt 'zijn' nadat je dood bent door iets aan de maatschappij te hebben toegevoegd of verandert.
@(2)
Ik bekijk hier het zijn vanuit anderen, (wie maakt niet uit, je familie, de maatschappij, kenissen).

Dit is een andere vraag dan die van zoëven. Ben je nog na je dood? Nee. Je staat van 'dood zijn' impliceert dat je niet meer 'bent'. Je kunt het ook beter verwoorden met 'zijn' en 'niet zijn'. Als je leeft dat verkeer je in een staat van 'zijn'. Als je bent gestorven, dan verkeer je in een staat van 'niet zijn' - je bestaat niet; in feite verkeer je niet eens in een staat, want je bestaat niet (meer).

Dat anderen jou herinneren, dat een idee van jouw in anderen zijnden is overgenomen, zegt niets over jouw 'zijn' - het zegt alleen iets over jouw idee.