[Nachtelijks] Duizendmaal sterven in één nacht.

Duizendmaal sterven in één nacht.

Na de stoplichten het viaduct, het stadion reeds gepasseerd. Argeloos druk ik op het knopje en de machine geeft mij groen licht. Net zoals hij iedereen groen licht geeft. Ik trap de pedalen in om wat snelheid te genereren, de laatste beetjes kracht naar het station. Ik moet wel. Onder het viaduct zie ik abnormaal veel mensen, maar ik vermoedde nog niets. Naïeve dwaas. Op mijn gemakje rijd ik door en klap daarna tegen de grond, doorzeefd met kogels.
Was het een keuze die ik moest maken, waar mijn uitkomst niet spoort met die van de rest van de wereld? Het is nu te laat om na te denken, de grond trilt door de voetstappen van mensen, die komen kijken bij mijn ontzielde lichaam. Mijn geestesoog zweeft inmiddels erboven, ieder met kogels in zijn pistool dringt naar mijn lichaam toe om de wonden te voorzien van een extra dosis lood. Mensen zonder munitie druipen bedroefd af, in de verte zie ik enkele negers nieuwe wapens verkopen. Aan hun pistolen hangen sleutelhangers, kleine Eiffeltorentjes met scherpe punten. Het geratel van machinegeweren weerkaatst tegen de wanden van het viaduct, maar wordt overstemd door schreeuwende mensen. In een flits is mijn geest bij de hemel, waar mij vriendelijk wordt verzocht terug te keren naar mijn lichaam. Ergens achter de registratie-engel hoor ik Cupido giechelen en ineens weet ik waarom ik terugga.
Het is even zwart. Met moeite open in mijn ogen, maar gelukkig zie ik niets. Ik voel me leeg. Instinctief voel ik dat de mensenmassa wijkt, zou ik nou dood zijn? De energie stroomt terug in mij, vast omdat ik positief denk, en maakt mijn ogen weer in staat de tank over me heen te zien rijden. Mijn longen zijn doorzeefd door de puntjes van die torentjes, die ineens als een spijkerbed onder me liggen. Alles heeft nut. Mijn beste vrienden, ik herken ze zo, brengen me een bezoek. Mijn beste vriend trekt zijn pistool en schiet secuur, mis. ‘Blijf maar lijden.’
Weer wordt het zwart.
Het is nacht, mijn lichaam voelt alsof er niets gebeurd is. Ik sta weer bij die stoplichten, mijn fiets ligt aan de overkant. In een warme roes van nonchalance word ik meegevoerd naar de overkant, mijn fiets is total loss. Dan maar te voet verder, besluit ik. Het viaduct is snel gepasseerd, maar de bloedspatten tegen de muur zouden me altijd bijblijven. Her en der een sleutelhanger. Ik kom terecht op de parkeerplaatsen, waar ik twee grote buizen, met een diameter van ongeveer mijn lengte, zie rollen. Traag bewegen ze zich naar één van de aanwezige kevers toe. Een zachte tik van metaal op metaal geeft aan dat de kust veilig is. Meerdere personen kruipen uit de buis en doen een poging de auto te stelen. Het slot werkt niet mee. Ineens, al weet ik niet of dat het goede woord is, daar ik absoluut niet verrast was, voel ik koud staal tegen mijn rug. De loop van een semi-automatisch geweer wordt tegen mijn rug aangedrukt. Langzaam begeef ik me naar de auto en kras met mijn fietssleutels mijn naam in de motorkap. De deuren gaan open. De autodieven veranderen in bedienden, chique gekleed. De kever is veranderd in een sportieve cabriolet. De deur wordt voor mij opengehouden en ik stap in. Mijn fietssleutels passen perfect in het slot en de motor start. Na een laatste blik op het station achter me wil ik wegrijden, maar het geluid van het doorladen van een geweer zegt me genoeg. In de verte loeien de sirenes van politieauto’s, ik besluit stilletjes te wachten. In een fractie van een seconden staat het hele plein vol met tanks. De loop van de dichtstbijzijnde tank wordt gedraaid en inwendig vloek ik. De eerste granaat schiet de buis vol bedienden naar hun laatste ontmoeting met de zwaartekracht. Inwendig juich ik, maar de tweede granaat bewijst dat de eerste een misser was. De stad onder me, de handen van de zwaartekracht grijpen naar me. Alles speelt zich vertraagd af, om me de tijd te geven alle mogelijke doemscenario’s voor me af te spelen. Zwevende word ik verstikt, gevierendeeld, doorzeeft met kogels en toegedekt door een hete deken van as. Mijn laatste kracht wordt niet gebruikt om laatste woorden te spreken of mijn oneindige liefde voor deze wereld te uiten, maar om verbaasd te kijken naar een enorme bom, die vlak naast me zijn weg naar beneden vindt. ‘A bomb to end all suffering!’ Daaronder de zeearend en de sterren met strepen. Gelukkig hebben de Verenigde Staten van Amerika me nooit in de steek gelaten. Mijn vertraging zit erop, de laatste tientallen meters zijn vrije val. De vertraging van de bom eindigt pas als ik de grond raak. Versuft zie ik het projectiel mijn maag in verdwijnen. Alles eindigt met de vrijkomende drukgolf. Mijn cellen liggen verspreid over de wereld, afzonderlijk sterven ze ieder binnen enkele seconden. Het is nu definitief afgelopen. In mijn hoofd niets anders dan zwart.

Duizend doden van één persoon, in één nacht. Tevreden snort de computer op de achtergrond als ik met trillende handen, en grote slaapogen, mijn dromen verwerk. Mijn hart in mijn keel, straks kots ik hem nog uit. Een carrousel van misselijkheid raspt mijn maag naar het einde der tijden, mijn spieren trillen. Of nee, beter, de rest van de wereld trilt, het complot tegen mij geldt ook als ik wakker ben. Mijn mediaspeler genereert een willekeurig liedje.
I don’t wanna die, I don’t wanna kill, We are all human. It’s time to prove it.
Ik wrijf in mijn ogen en vind dat het lied een fantastische baspartij heeft. Als ik wakker ben zal ik de snaren der ironie weer aanslaan.

Grim – wilde iemand nog weten waarom ik geen vertrouwen heb in de mensheid?

[duivelaartje]

Poe Grimmie, heftig op de vroege morgen. Je zal dit maar gedroomd hebben. Mooi opschreven, (als het echt je droom was), vind ik het knap dat je het zo op hebt kunnen schrijven.
Alleen mis ik wel 1 dingetje... Ik krijg niet echt gevoelens bij je verhaal, het bleef wat oppervlakkig, net alsof ik het van een afstandje had bekeken...

Duivelaartje

duivelaartje schreef op 25-10-2004 @ 07:47 :
Poe Grimmie, heftig op de vroege morgen. Je zal dit maar gedroomd hebben. Mooi opschreven, (als het echt je droom was), vind ik het knap dat je het zo op hebt kunnen schrijven.
Alleen mis ik wel 1 dingetje... Ik krijg niet echt gevoelens bij je verhaal, het bleef wat oppervlakkig, net alsof ik het van een afstandje had bekeken...

Duivelaartje

Ik heb dit gedroomd en ik was er gevoelloos bij, dus zo moet het zijn.

Grim - dank

Bizar.

Inderdaad dat je je droom zo hebt kunnen opschrijven. Vaak gaat er een heleboel van dat inconsequente, rare droomgevoel verloren zodra het door je hoofd en handen op papier komt, maar nu valt dat heel goed mee.

Als het niet zo dramatisch was, vooral in de laatste alinea, zou ik vragen of je niet teveel computerspellen speelde. Maar gezien je eindigt met 'de bom' van Amerika, vraag ik me af of je niet teveel journaals kijkt.

Ik vond het fijn lezen.

LUH-3417

LUH-3417 schreef op 25-10-2004 @ 10:57 :
Bizar.

Inderdaad dat je je droom zo hebt kunnen opschrijven. Vaak gaat er een heleboel van dat inconsequente, rare droomgevoel verloren zodra het door je hoofd en handen op papier komt, maar nu valt dat heel goed mee.

LUH-3417

Misschien scheelt het dat ik meteen toen ik wakkerschrok, kon gaan typen. Ik heb de pc namelijk 2 meter van mijn hoofdkussen af staan

Mja, ik denk dat ik teveel Enter the Matrix speel, teveel American Idiot luister en goed gevoel voor drama heb. Ofzo.

Ik ga voortaan met de bus naar Eindhoven CS

Grim

[SiemdeCyper]

Gruwelijk.

Het las lekker weg, maar ik moest af en toe wel stukken overlezen.

Tja, ik heb er weinig aan toe te voegen alleen er staat op een gegeven moment: In een flits is mijn geest bij de hemel.

Is in de hemel niet beter?

nah, ik ga verder met zingen : Rape meee!

Simoen schreef op 25-10-2004 @ 13:17 :

Tja, ik heb er weinig aan toe te voegen alleen er staat op een gegeven moment: In een flits is mijn geest bij de hemel.

Is in de hemel niet beter?

Neen, daar ik bij de hemel was, en niet in. Hemelpoort

Grim

[Zut Alors!]

Ik mis toch inderdaad dat droom-gevoel. Nu zie ik alleen een onsamenhangend (vaaaaaaag) verhaal. Dat jij zo droomt verklaart echter wel een hoop

Zotje schreef op 30-10-2004 @ 19:59 :
Dat jij zo droomt verklaart echter wel een hoop

[Anki]

Appart...

[Changshan]

Leuk, goed geschreven.

Chan

Zo
Goed verhaal.

Go Grimmie

thomaster87 schreef op 01-11-2004 @ 20:36 :
Zo
Goed verhaal.

Go Grimmie

*buiging*

Grim

[Soapsie]

Heeeeeeeel.........apart, dat is het juiste woord. Je hebt het prachtig geschreven, dat is zo goed als een feit. Maar toch kon ik er niet echt een verhaallijn in zien. Logisch, het is een droom.
Kortom: Super

Kus Soof -x-