Een lelijk meisje. Ging uit wandelen. Het enige wat mooi aan haar was, was haar kont. Zij droeg daarom een sluier om haar gezicht te bedekken, maar een strak leren rokje spande zich om haar billen, die menig man de adem kon ontnemen.
Zo liep zij dus op die specifieke dag, uiteraard subtiel met haar achterwerk wiebelend, over den Wallen gelegen te Amsterdam. Wellicht bent u er wel eens langs gereden, te herkennen aan de reuze-penis, die tevens representatief staat voor de rest van de des betreffende wijk.
Het lederen rokje deed ook dit keer haar werk uitstekend: ze lokte een horde mannen, betoverd door het idee het achterwerk een keer te mogen betasten, achter zich aan en liet ze kennis maken met de faciliteiten die de ook wel ‘pretpark voor volwassen mannen’ genoemde Wallen rijk is. Als een ware gids, ja, ze had de kneepjes van het vak in de loop der jaren al behoorlijk onder de knie, overigens ook onder haar rokje, gekregen, liet zij de verlepte dames zien die zich achter de ramen bevonden en zich te koop aanboden aan iedereen met gebrek aan beter. De dames hadden gedurende hun leven te goed gedaan aan drugs, voorbehoedsmiddelen en meer van dit soort zaken. Hun schaarse bezoekjes aan de kerk stonden mede door de bovenstaande maatregelen, gelijk aan de keren dat zij de kliniek voor abortussen hadden moeten raadplegen.
De mannen hadden onder de aanblik van dit troosteloze zooitje hun tong weer in hun mond gestopt en namen hun ‘mannelijke’ (lees: geile pubers die slechts een gedeelte van hun lichaam erkennen) pose aan: wenkbrauw omhoog, subtiel nietszeggend lachje, borst vooruit en handen nonchalant in de zakken gestoken of tegen een deurpost, als zich daar al geen vrouw of drugskoerier in bevond, aangeleund. Alsof ze nog aantrekkelijk zouden zijn. Ze voelden zich ware apollo’s. Een van hen had, onderwijl de anderen zich steeds dichter naar haar zitvlak begaven, praktischer nagedacht. Hij nam een pen en een oud bonnetje ter handen, om te verloten wie als eerst een tikje mocht uitdelen. Ruzies voorkomend.
Toen zij allen een voor een voorzichtig haar kont hadden geaaid, geslagen of misschien wel stout een kneepje hadden gegeven, was de dag al weer voorbij en moesten zij naar vrouw lief en de kinderen die zouden vragen hoe hun werk was geweest. Met twinkelende ogen zouden zij een passage over het bouwen van koppelingen, het metselen van muurtjes, het ontwerpen van een uniek meubelstuk of iets anders wat met hun beroep te doen had op zo’n manier verwoorden dat noch kind noch vrouw zou begrijpen, dat de aanraking van de vroegere huid van wat ooit een paard of slang geweest was, hetgeen is waardoor het kind weer in hem naar boven kwam.
---
Ok, ik heb dit in een opwelling geschreven toen het niet eens de bedoeling was dat ik uberhaupt zou gaan schrijven. Nah, ik wil toch maar weten wat jullie er van vinden. Ik beschouw het op dit moment als hetzelfde niveau als het bekende wc papier verhaal, het gaat nergens over en is flauw.
Ik weet ook niet of dit iets is voor een vervolg, ach boeien, lees maar en spui uw gal leeg over mijn topicje.
|