Ik herken het wel een beetje. Ik kom niet al teveel buiten, computer veel. En mijn moeder had een ex-vriend, en toen was ik een keertje ziek, kwam ie meteen preken: Tsja, je moet ook eens wat meer naar buiten he. En ga toch weer eens vlees eten.
Dus toen hij vanaf de dag erna twee keer zolang als ik plat lag heb ik hem natuurlijk keihard - zij het stiekem - uitgelachen.
Maar weet je, het is naar, maar je kunt je leven niet leven naar de standaard van de mensen om je heen. Dan word je een soort Marijke Helwege de Tweede. Gewoon negeren, zou ik zeggen.