[verhaal] Drie is teveel

[Vogelvrij]

Drie is teveel

Proloog

“Hemel Wouter, moet je hier eens komen kijken!” Ik knielde naast de doos neer en keek nog eens goed. “Het zijn oude tijdschriften, ik wist niet dat ik die had bewaard.”
“Dan kun je ze mooi meteen wegdoen,” vond Wouter. “Je hebt geen reden om ze te bewaren, je kunt maar heel weinig meenemen, dat weet je toch?”
Ik wist het. Vroeger zei ik altijd dat ik me emotioneel niet verbonden voelde aan spullen, dat ik eigenlijk nooit wat bewaarde en dat ik zonder moeite van alles afstand kon doen, maar nu merkte ik dat het tegendeel waar was. Met mijn verstand wist ik dat materiële zaken geen verschil maakten, maar met mijn gevoel wilde ik alles zo lang mogelijk bij me houden. Eerst had ik gedacht dat dat tot mijn dood was, maar Wouter had me ervan overtuigd dat dat niet zo zou zijn. Ik was steeds slechter ter been en zo langzamerhand begon de dementie toe te slaan. Dat was natuurlijk te verwachten, ik was al bijna negentig, maar het joeg me toch angst aan. Wouter hielp me zo goed als hij kon, maar hij had niet kunnen voorkomen dat ik het huis bijna had laten afbranden omdat ik was vergeten het gas uit te zetten. Mijn vriendin Senna was zich doodgeschrokken toen ze mijn keuken binnen was gekomen en het verpieterde eten had opgemerkt. Dat was een maand geleden. Overmorgen zou ik naar een verzorgingshuis gaan, maar eerst moest de zolder worden opgeruimd. “Oude Libelles,” mompelde ik terwijl ik een van de tijdschriften doorbladerde. “Moet je horen: 65 procent van de kinderen heeft wel eens een denkbeeldig vriendje gehad. Wel veel, zeg!”
Wouter knikte. “Heel erg veel. Zullen we nu weer verder gaan met opruimen?” Hoopvol keek hij me aan, maar ik merkte het al niet meer. Ik was alweer verzonken in tijdschriften van vroeger.

I

In mijn vroegste herinnering ben ik nog geen drie jaar oud. Ik zit in de zandbak en graaide met mijn handen door het vochtige zand. Aan taartjes maken deed ik niet, ik vond de zandbak enkel leuk omdat de korreltjes zo prettig aanvoelden aan mijn handen. Ik bleef de zandbak tot aan mijn vierde jaar geweldig vinden, maar toen raakte ik per ongeluk een pissebed aan. Dat koude beest maakte me zo aan het schrikken dat ik daarna nooit meer een voet in de zandbak zette. Maar op die zomerdag dacht ik nog niet aan smerige beesten en voelde ik me volkomen op mijn gemak. In de tuin bevond zich ook mijn moeder, die bezig was met het onkruid uittrekken. Mijn vader was weg, in het huis of ergens anders, dat wist ik niet. Op een gegeven moment kwam hij naar de tuin en mijn moeder vroeg hem wat hij had gedaan. Het antwoord kon ik niet verstaan, maar het beviel mijn moeder duidelijk niet, want ze zette haar handen in haar zij en stak met afgemeten een stem een hele toespraak af. Het meeste begreep ik er niet van, maar ik dacht dat het erover ging dat mijn vader in een ander huis wilde gaan wonen. Ik dacht dat hij ons huis misschien niet mooi genoeg vond en vroeg me af in wat voor huis hij dan wilde wonen. Inmiddels was ik gestopt met het spelen in de zandbak, ik kroop eruit en liep naar mijn moeder toe. Zij duwde me echter weg, gaf me zelfs een draai om mijn oren en snauwde tegen me dat ik naar binnen moest gaan. De woedende blik die mijn vader op mijn moeder wierp, maakte diepe indruk op me. Huilend liep ik het huis in, mijn vader rende me achterna. Hij knuffelde me en fluisterde dat hij van me hield. Toch ging hij anderhalve maand later in een ander huis wonen, zonder mijn moeder en mij mee te nemen.



Meer volgt, tenzij mijn internet er helemaal mee gaat kappen, want echt goed doet hij het momenteel niet, maar dat komt vast wel goed

[I C U]

Ik vind je stijl geweldig! Het leest makkelijk, vlot en het boeit! Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat, het belooft wel wat, denk ik...

Volgens mij gebruik jij de naam Wouter wel vaker...

[Zut Alors!]

Ik heb eerder een beetje het tegengestelde. Ik vind het lang niet zo 'gemakkelijk, vlot en het boeit' ook niet echt. Waarom? Omdat het niet leeft. Ik 'voel' het niet als ik het lees, en dat is met name te danken aan kleine dingetjes die het geheel niet kloppend maken. Ik zie nauwelijks verschil tussen spreektaal en schrijftaal (dwz. je citaten zijn te moeilijk/ te onmenselijk). Ook heb ik in het begin zeker niet het gevoel dat er sprake is van een vrouw van negentig (!) die ook nog eens dement is. Het tweede deel is het ook totaal niet kinderlijk, wat die gedachte toch zeker zou moeten zijn. Probeer zelf eens een herinnering op te halen uit je vroege jeugd, dat gaat niet een-twee-drie.

Maarja, dit is nogmaar het begin, dus ga vooral verder.

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 27-03-2005 @ 15:31 :
Ik heb eerder een beetje het tegengestelde. Ik vind het lang niet zo 'gemakkelijk, vlot en het boeit' ook niet echt. Waarom? Omdat het niet leeft. Ik 'voel' het niet als ik het lees, en dat is met name te danken aan kleine dingetjes die het geheel niet kloppend maken. Ik zie nauwelijks verschil tussen spreektaal en schrijftaal (dwz. je citaten zijn te moeilijk/ te onmenselijk). Ook heb ik in het begin zeker niet het gevoel dat er sprake is van een vrouw van negentig (!) die ook nog eens dement is. Het tweede deel is het ook totaal niet kinderlijk, wat die gedachte toch zeker zou moeten zijn. Probeer zelf eens een herinnering op te halen uit je vroege jeugd, dat gaat niet een-twee-drie.

Maarja, dit is nogmaar het begin, dus ga vooral verder.

Mja, ik ben het eigenlijk wel met je eens... Dat van die herinnering ophalen gaat niet, ik heb namelijk geen herinneringen en het valt me dus ook moeilijk te verplaatsen in een kind. Misschien moet ik het verhaal anders laten beginnen of zo... Ik weet het nog niet echt Ik weet sowieso niet echt wat ik met dit verhaal wil

Ik zal eens kijken of ik kan beginnen met de citaten wat te veranderen

[Zut Alors!]

Het gaat niet alleen om wat ze zeggen, maar vooral hoe ze het zeggen. Voorbeeldje:

Wouter knikte. “Heel erg veel. Zullen we nu weer verder gaan met opruimen?” Hoopvol keek hij me aan, maar ik merkte het al niet meer. Ik was alweer verzonken in tijdschriften van vroeger.

Ik kan me voorstellen dat Wouters opmerking op dit moment toch een zekere sarcastische lading moet hebben. Maar dan moet ik toch een moment stoppen met lezen, en daar zelf over nadenken, omdat de tekst daar geen enkele notie van geeft.
Schnappi?

[Vogelvrij]

Zut Alors! schreef op 27-03-2005 @ 15:42 :
Het gaat niet alleen om wat ze zeggen, maar vooral hoe ze het zeggen. Voorbeeldje:
Ik kan me voorstellen dat Wouters opmerking op dit moment toch een zekere sarcastische lading moet hebben. Maar dan moet ik toch een moment stoppen met lezen, en daar zelf over nadenken, omdat de tekst daar geen enkele notie van geeft.
Schnappi?

Nee, eigenlijk snap ik het niet precies Of ik weet toch in ieder geval niet hoe ik dat zou kunnen verbeteren.

In het tweede stuk heb ik haar nu maar vijf gemaakt, denk dat dat wat handiger is

[Vogelvrij]

Mja, ben er toch maar mee verder gegaan, ik weet wel ongeveer wat ik wil dus misschien wordt het nog wel wat



Na de scheiding zag ik mijn vader alleen nog in de weekeindes. Hij probeerde me uit te leggen waarom hij niet meer bij mijn moeder wilde wonen, iets wat mijn moeder tot waanzin dreef. “Hij probeert je tegen me op te stoken!” riep ze. “Hij wil dat je niet meer van me houdt!” Ik begreep niet waarom ze dat soort dingen zei, omdat ik er al mijn hele leven van bewust was dat ik meer van haar hield dan zij van mij. Natuurlijk wist ik het toen nog niet, maar een paar jaar later zou mijn vader me toevertrouwen dat mijn moeder eigenlijk nooit kinderen had gewild. Ze had het voor mijn vader gedaan, maar ik had hun huwelijk niet kunnen redden. Integendeel, ik was olie op het vuur geweest. Mijn moeder beschuldigde mijn vader ervan mij tegen haar op te stoken, mijn vader was ervan overtuigd dat mijn moeder mij enkel bij zich wilde hebben om hem op stang te jagen. Al na een paar maanden had ik door dat mijn moeder geen gelijk had en mijn vader wel. Daardoor bedacht ik dat ik veel liever bij mijn vader zou wonen, maar mijn moeder ontplofte toen ik haar dat vertelde. Ze zei dat ik een verrader was en sloeg me in het gezicht. Daarna omhelsde ze me, gaf ze me een koekje en zei ze me dat het haar speet, maar dat ze me gewoon niet kwijt wilde. Ik besloot dat mijn moeder mij nu eenmaal nodig had, ook al hield ze niet echt van me, en dat ik voorlopig niet meer over het onderwerp zou beginnen.

In die periode voelde ik me vaak erg eenzaam. Ik ging al wel naar school, maar daar had ik het niet echt naar mijn zin. De lerares mocht me niet sinds ik had gezegd dat ik haar op mijn moeder vond lijken. Het was een goed bedoelde opmerking geweest die op de haardracht en bril van mijn moeder sloeg, maar hij was nogal slecht getimed. Mijn moeder kwam namelijk net het lokaal binnenstormen om mij op te halen, een half uur te laat. Ze verontschuldigde zich niet, vroeg enkel kortaf waarom ik niet met een vriendinnetje was meegegaan. Maar ik was een erg verlegen kind en durfde me nooit goed aan anderen op te dringen. Dat wist mijn moeder ook wel, maar ze was geïrriteerd en dacht niet na voordat ze sprak. Ze schuwde pijnlijke onderwerpen sowieso nooit, was altijd uitgesproken eerlijk en kon mij tot op het bot vernederen.
Toen ik erop ging letten, werd het mij al snel duidelijk dat alle anderen wel vriendjes en vriendinnetjes hadden. Ze spraken af na school en beleefden de meest spectaculaire dingen. Ik zat meestal thuis te tekenen, te puzzelen of te spelen met mijn lego. Tijdens de schoolpauzes ging ik wel met anderen om, maar ik voelde dat ik niet echt werd geaccepteerd. Langzaam sloeg de jaloersheid toe en ging ik steeds meer naar een vriendje of vriendinnetje verlangen.

[Roosje]

Ik vind de eerste alinea behoorlijk warrig, ik vat 'm maar net.

En verder... ik vind het een beetje een statisch verhaal, er gebeurt niet zoveel.

[Zut Alors!]

Tjeetje

en dat allemaal door het lezen van één libelle...