Soms vind ik mezelf, alleen
starend naar de wind
die waaiend, woedend
lucht vervoert,
maar
mij niet raken kan.
Ik kan gefascineerd, alleen
de regendruppen proeven
die razend over daken
bloeden,
maar die ik
niet voelen kan.
En af en toe vraag ik mij af
of ieder mens momenten heeft
waarin hij een seizoen beleeft
en voelt, en meemaakt, proeft
zoals ik dat soms doen kan.
Het weer ziet mij, soms,
over ‘t hoofd, omdat ik
dan niet adem.
Ik hoef geen zuurstof,
alleen wat tijd
en verder heb ik niemand, niets;
ik voel de aarde en vertaal hem.
Ik vraag me af of ik de derde strofe moet schrappen. Wat vinden jullie?
__________________
It's the agony of you chewing gum.
|