Door de situatie die in de openingspost beschreven word, moet ik vooral denken aan alle keren dat ik zelf niet goed was in gezichten.
Zoals toen ik ca. 15 was, en naar huis aan het fietsen, en een groep iets jongere jongens fietste met me mee en stelde me allemaal vragen, en ik dacht zeker te weten dat één van die jongens mijn buurjongen was, dus toen ze vroegen waar ik woonde riep ik geirriteerd "vraag maar aan Mike, die woont nota bene naast me!" en ging een zijstraat in om van ze af te zijn. Waarna ik één van de jongens achter me aan de rest hoorde vragen "Wie de fuck is Mike?"
Of die keer dat ik bij mijn schoonmoeder was, en ik een vrouw zag die ik niet herkende, en me voor ging stellen, en het bleek gewoon de beste vriendin van mijn schoonbroers te zijn, die ik echt al minstens tien keer ontmoet had, maar ze had haar haren geverfd.
Of twee weken geleden, toen ik avonddienst had op de huisartsenpost, en ik een patientje uit de wachtkamer haalde en tegen de moeder zei "heb ik u niet al eens ontmoet?" waarop ze antwoordde "ja, ik was vanochtend nog bij je".
|