(delete dit als het nergens op slaat, ik wilde het gewoon even kwijt)
Ik ben echt helemaal aan het doordraaien. Mijn depressie.. or whatever you'd like to call it.. is nog nooit zo erg geweest.
Eerst dacht ik altijd, ik had de depressie gekregen omdat het bij de pubertijd hoorde, maar ook een beetje door mijn achtergrond.
Maar nu ben ik 17, ik zou er niet zoveel last meer van moeten hebben. Ik doe 5 havo, ik zou echt mijn best moeten doen op school. Maar het gaat gewoon niet meer.
Ik heb ook geen puf meer mijn vriendschappen vol te houden, en ik kan nu ook echt niet meer aardig doen.
Ik merk ook dat het beter is geen moeite meer te doen voor vriendschappen. Het zijn allemaal ilusies.
2 dagen geleden had ik een paar diepe snijwonden gekregen, ik kon op mijn slagaders kijken. Maar nu voel ik me minstens 2 keer zo slecht als doen.
Dit is echt typisch zo'n klaagberichtje
Going through life means facing hardships, and finding something steady to hold on to. But going through life with nothing to hold on to and have life itself as a hardship is nothing else than trying to cross the big black emptyness.
My heart is a piece of this emptyness, seeking something similar. There are ways to taste it, and there are ways to reach it.