[Verhaal] Weltschmerz

Vanwege mijn aanhoudende writer's block maar weer een ouder verhaal.

- - -

Bert was niet vrolijk. Hij had last van een ongeneeslijke ziekte, te weten het bestaan. Zelf pleegde hij het te omschrijven met een mooie, Duitse term. Weltschmerz was die term. Hij was zo verschrikkelijk ongelukkig dat het bestaan an sich een groot veroorzaker van enorm leed was. Het klonk als een vicieuze cirkel en die dingen deprimeerden Bert.

Zuchtend zat hij aan de ontbijttafel. Zijn moeder, die geen weet had van de situatie waarin Bert de afgelopen drieënveertig jaar verkeerde, bood hem een croissant aan. Met waterige hondenogen keek hij haar aan. Na al die jaren eenzaam lijden hoopte hij niet eens meer op begrip van de vrouw die hem gebaard had. Een steek van melancholie raakte hem toen hij het croissant aanpakte.
“Moeder, ik ben niet gelukkig.” zei hij.
“Jongen, niemand is gelukkig voor een goed ontbijt. Eet nu maar je croissant op.”
“Moeder, ik heb geen trek in mijn croissant.”
“Jongen, niemand heeft ergens trek in voordat hij een goed ontbijt op heeft. Eet nu maar je croissant, dan heb je daarna vast trek in je croissant.”
Bert kreeg nog diepere wallen onder zijn ogen bij het bemerken van deze cirkelredenering en nam een hap van zijn croissant. Het vreselijke was dat ze het nog meende ook.
“Moeder, waarom heb ik geen vrienden?”
“Jongen, niemand heeft vrienden zonder een goed ontbijt te eten.”
Zijn moeder had nogal een obsessie met goed ontbijten. Zelf was zij dagelijks drie uur bezig met ontbijten. Speklappen, bloemkolen, aardappelen, ijs met yoghurt en cornflakes waren nog maar het begin. Daarna zou het echte werk beginnen met de zure haring met slagroom, de augurken, de complete stokbroden met Danisch Bleu en de ananassen.
Bert zelf hield het liever bij een croissant.
Toen hij het deegbroodje ophad, draaide zijn moeder bij. Hij vroeg nogmaals in de leegte waarom hij geen vrienden had en moeder keek op van haar stokbrood met haring. Ze zag verderop de Danish Bleu tussen de uitjes en slagroom liggen. Ergens was iets vreselijk fout gegaan.
“Jongen, je hebt geen vrienden omdat je altijd zo zit te miepen dat je geen vrienden hebt.”
“Moeder, zou het niet gewoon komen omdat ik oerlelijk en strontvervelend ben?”
“Dat kan er ook mee te maken hebben.”
“Moeder, ik ga naar buiten.”
“Doe je de deur dicht?”

Buiten was het niet veel beter. De zon scheen en maakte de mensen blij. Daar werd Bert altijd zo verschrikkelijk neerslachtig van. Hij slofte met kromme rug door de straten en al snel botste hij tegen iemand op. Hij liet zich op de grond vallen omdat het uitsteken van armen hem deprimeerde.
Het lichaam waar hij tegenaan gebotst was, bleek een uitmuntend exemplaar te zijn van het andere geslacht. Een stralend gezicht met een gave huid onder ravenzwart haar. Diepe ogen die brandden van een innerlijk vuur keken hem openlijk aan. Bert was echter blind voor dit zinnelijke schouwspel. Hij was met zijn gezicht recht in de volgroeide boezem van de vrouw gevallen, hetwelk hem terstond alle zicht ontnam. Hij pakte haar bij haar slanke heupen beet om overeind te komen. Met een diepe alt sprak ze.
“Oh, het spijt me vreselijk, meneer. Heeft u nergens pijn?”
“Ja, maar dat heb ik altijd. Dat gaat nooit over. Ik wordt daar altijd zo extreem melancholisch van, van die pijn.”
“Arme ziel, laat me u meenemen naar mijn huis. Mijn ouders zijn driehonderdzestien weken op vakantie en zij hebben een waterbed. Daarop kan ik u neerleggen. Ik heb ook nog een verpleegstersuniform dat ik droeg toen ik twaalf was. Misschien is het wat strak, scheurt het uit en bollen mijn rondingen op, wanneer ik over u heen buk om u te wassen, maar het moet toch lukken. Mag ik u alstublieft verzorgen?”
Bert zuchtte. Hij werd zo gedeprimeerd van verzorging.
“Meneer, ik heb de Kama Sutra dertien maal uitgelezen, ben volslagen nymfomaan wordt zo hitsig als een opgewarmde magnetronmaaltijd van neerslachtige types. Alstublieft, laat mij u voeren naar mijn tempel van het zinnelijk genot!”
Bert keerde zich weer om en liep weg. Hij hield niet van zinnelijk genot. Het maakte hem niet vrolijk.
Het engelengeduld van de vleesgeworden natte droom hield ook een keer op en zij besloot de boel de boel te laten. “Zoek het dan zelf maar uit.” riep ze hem nog na.

Thuisgekomen begon moeder juist aan haar vijfde ontbijt.
“En jongen? Nog vrienden gemaakt?”
“Nee, moeder. Niemand houdt van me, dat weet u toch?”
Er werd gezucht aan alle kanten.

Weltschmerz is geen gemakkelijke ziekte, moet u weten.

- - -

LUH-3417

[maantje tuurt]

[Eztah op nick van zusje]

Meesterlijk, die moeder die maar blijft zeuren over dat ontbijt

Verder ook heel fijn om te lezen, je schrijfstijl loopt goed, is humoristisch en beeld wat je wil zeggen goed uit.
De toon is van 'literair niveau' (ik weet ook niet hoe je het anders moet zeggen) en ik houd daar wel van.

Titel is

[Vlooienband]

Mijn lijst pak ik er weer bij.
De tijden kloppen. Je wisselt niet van verleden naar tegenwoordige tijd, hear hear!

Weltschmerz.. Eigenaardige, vervelende ziekte. Bert is depressief en het gaat het allemaal niet goed af. Je zet de personages goed neer, ik kan ze me al helemaal voorstellen.
Wat ik me afvraag, is waarom Bert depressief is. Hij heeft geen hoge dunk van zichzelf, hij minacht zichzelf. Hoe is dit gekomen? Is het bij zijn pubertijd fout gegaan?

Goed, de volgorde. Het verhaal is chronologisch geschreven. Je taalgebruik bevalt me echt. Met het af en toe gebruiken van "moeilijke" woorden en juist het niet gebruiken van de modewoordjes is het het verhaal prettig te lezen.
Je stijl vind ik geweldig, ik heb het al vaak gezegd.

Goed, de spelling.

Met waterige hondenogen keek hij haar aan. Na al die jaren eenzaam lijden hoopte hij niet eens meer op begrip van de vrouw die hem gebaard had.

Persoonlijk iets: het lijkt me mooier als je "(...) eens meer op het begrip (...)" schrijft. 't klinkt me beter in mijn oren.

Dat was het. Goed verhaal.

Hm. 'Begrip' of 'het begrip'. Ik twijfel. Voor Bert maakt het eigenlijk niet zoveel uit wat voor begrip hij maar krijgt, als hij überhaupt (het lijkt Duitse termen te regenen vanavond) maar begrip krijgt. Maar misschien is 'het' voor de lezer weer makkelijker. Ik kijk het nog even aan.

De karakters zijn goed voor te stellen, omdat ze makkelijk zijn. Ze belichamen maar één eigenschap en zijn daarom een karikatuur van zichzelf. Wanneer je vraagt naar de reden van Bert's melancholieke levenshouding, heb ik werkelijk geen idee. Ik ken hem ook niet.

Ik kan wel verklaren dat Weltschmerz zoveel wil zeggen als 'wereldsmart', zoals onze goede vriend Piet Paaltjens of François HaverSchmidt het ooit vertaalde. Het belichaamt de ultieme depressie die voorkomt uit het ondragelijke lijden van het 'in leven zijn' an sich (inderdaad, dat was er weer één). Erfgoed uit de negentiende eeuw, met name de Goethe-generaties.

LUH-3417 - Bedankt voor de reacties.

Tof, ik moest echt lachen om die moeder, heel droog.

Ik heb nou een aantal verhalen van je gelezen, en ik vind ze echt heel erg goed!

Ik vind de manier waarop je schrijft, en ook je taalgebruik, erg koel. Net zoals Eztah al zei, dat literaire niveau.
Je schrijft ook op een boeiende manier, met een hoop stukjes waar ik echt om moet lachen.

Ja, ik begin fan te worden van je verhaaltjes

[rozijntje]

ja ik moet ook zeggen, ik ben ook altijd verheugd als ik weer een verhaal van je tegenkom.

ook dit is weer heel leuk geschreven. vooral het begin was ijzersterk, met de onbegrijpende moeder. prachtterm ook, "weltschmerz". dat duits heeft toch een ongelooflijke kwaliteit om de dingen belangrijk te doen klinken.

[Aurelia AutumnRain]

Deze had ik al een keer gelezen, maar deze is ook erg leuk!