Mijn vader heeft schizofrenie. Beetje een klassiek geval.
Mensen die hem niet kennen roepen altijd gelijk "Wat een lieve en schattige man! Je zou 'm kunnen knuffelen!" Als je al 18 jaar in een huis met 'm woont weet je dat zijn gevoelsleven zo plat is dat er geen normale respons meer te krijgen is. (Wat tot de nodige uitlokkingen van mijn kant heeft geleid.

)
Hij is opgenomen geweest, gelukkig. Eindelijk rust.
Hij heeft in de behandeling bij een psycholoog nieuwe medicijnen gekregen. Die gebruikt hij nou al zo'n 7 jaar. Sindsdien is het leven een stuk rustiger geworden.
Eigenlijk wil ik er niet meer over kwijt, het is allemaal oud zeer wat ik telkens weer oprakel en daar word ik niet gelukkiger van.