Hoe gaan jullie om met het verlies van een dierbare?

[Dminor]

Vanochtend om 7.15 uur is mijn oma overleden.

Het is de eerste keer dat ik iemand die me dierbaar was verlies. Ik zag haar maar een keer of drie per jaar, maar het blijft een raar idee, dat ik haar nu nooit meer zal zien.

Iedereen hier lijkt het wel best te vinden. Mijn zusje van 8 vindt het allemaal wel interessant en vraagt maar door over van alles en nog wat. Mijn broertjes vinden het ook wel best zo, ze zagen haar toch maar sporadisch.

Ook mijn vader (het ging om zijn moeder) leek er nuchter onder te blijven. Hij vond het niet leuk, maar leek wel op de een of andere manier voorbereid te zijn. En dat terwijl het toch aardig onverwacht aankwam; we wisten alleen dat ze gisteren ziek was. Griep ofzo, dachten we.

Mijn ouders zijn nou daar op bezoek om de begrafenis (op oudjaarsdag) te regelen, dus mijn andere opa en oma kwamen hier om op te passen. We hebben gewoon spelletjes zitten spelen. Van huilen is geen sprake geweest, alleen van een collectief 'ja, jammer'-gevoel.

Zelf heb ik ook geen idee of ik nou heel bedroefd moet zijn of hoe ik me eigenlijk überhaupt voel.
Ik blijf er ook best vrolijk onder volgens mij.

Is het niet vreemd dat iedereen er hier zo luchtig mee omgaat? Hoe gaan jullie normaliter om met het verlies van een dierbare? En hebben jullie misschien nog specialen manieren van rouwen?

[Negrotiator]

Mijn deelneming.


Wel, het lijkt me heel goed er "luchtig" mee om te gaan. Wat zouden we er immers aan hebben er heel emotioneel over te doen? Iedereen hield natuurlijk van je oma, maar het is heel goed om ook los te laten en erop te vertrouwen dat ze nu op een prettige plaats is.

[Arox]

Ik heb zelf ook laatst een dierbare verloren en alles is me eigenlijk zo voorbijgeschoten zonder dat ik er echt stil bij heb gestaan of heb gedacht van jammer. Nou was het op zich wel beter voor onze dierbare (hij was al lang ziek en was niks meer dan een kasplantje) dus we hebben ons voor kunnen bereiden. Maar ik zelf heb ook het idee van jammer, maar zo is het leven.

En dan vooral nu de eerste keer kerst zonder diegene, het was heel vreemd. het viel wel op dat ie er niet bij was, maar echt missen deden we hem niet. Iedereen ging er heel normaal mee om enzo


Anyway gecondoleerd

[zeep007]

Gecondoleerd,

het hangt natuurlijk wel af van hoe goed je je band/ relatie was met degene. En of jezelf natuurlijk een emotioneel persoon bent. Met de familieleden die bij mij zijn overleden ben ik behoorlijk overstuur geweest. Met al mn opa's en oma's had ik een goede band en heb hun ziektbedden ook intens meegmaakt, daar werd ik nogal emo van. Ook bij andere overleden dierbare eigenlijk.
Daarbij komt mijn beeld van de dood enzo ook niet echt bevorderlijk is.

het is per mens verschillend, en dat luchtige is ook niet raar hoor.

[jet]

mijn oma is 2 jaar geleden overleden... en we hadden eigenlijk niet zo'n band met haar.. we zagen haar 1 keer in de 2 maanden ofzo.. toen zij was overleden was het hier precies hetzelfde. maar het was wel anders want zij had kanker en we zagen het aankomen. maar bijvoorbeeld op de begravenis zou het nog wel is gaan kunnen veranderen. daar zat mijn vader ook opeens te huilen, en mn zus met tranen in haar ogen... misschien beseffen ze het nogn niet allemaal zo goed..ik kan je neit echt helpen ofzo.. nou veel sterkte ermee

[snoopy]

Allereerst gecondoleerd (wat een klote-woord )Ik heb helaas al vrij veel dierbaren verloren (alle opa's, oma's en m'n vader), maar ik herinner me het gevoel wat jij hebt wel. Het is een vreemd idee dat er mensen zomaar uit je leven kunnen verdwijnen. Toen mijn opa overleed ben ik heel lang verdrietig geweest, en vroeg ik heel vaak aan m'n moeder waarom opa nou weg was. Jij bent een stuk ouder dan ik toen was, dus je begrijpt het allemaal wat beter, maar de verbijstering nadat er iemand van wie je houdt is overleden blijft, natuurlijk.

Je vraag was hoe ik daarmee omga. Allereerst vind ik het altijd prettig om vooral veel over de overledene te praten (dit had ik vooral heel sterk na het overlijden van m'n vader. Als iemand bijv. iets te drinken bestelde wat hij ook altijd dronk, dan zei ik al: "he! dat dronk mijn vader ook altijd"), maar voor veel mensen is dit (vooral in het begin) te moeilijk. Wat er dan overblijft is om er zelf veel mee bezig te zijn. Ga gerust s in je eentje op je kamer zitten. Foto's kijken, muziek luisteren etc. Probeer het iig niet weg te stoppen. Ik weet dat dat het makkelijkst lijkt, omdat je zo je verdriet ontloopt, maar inmiddels weet ik dat het écht beter is om je verdriet te verwerken als het nog "vers" is.

Heel veel sterkte.

[Boeing 747-400]

Allereerst gecondoleerd. Mijn oma is overleden toen ik 14 was. Ik had nooit echt een supergoede band met mijn oma, maar we gingen er toch wel regelmatig langs. Omdat mijn oma aan kanker is overleden, zagen we het allang aankomen.

Mijn vader was er echt heel verdrietig om (het was zijn moeder), maar op de één of andere manier heb ik zelf er nooit om kunnen huilen. Of nu ja, niet nooit, toen niet. Toen realiseerde ik me eigenlijk niet wat ze voor me betekende. Pas achteraf ben ik dingen gaan bedenken die ik miste, en die ik met haar had kunnen doen.

Ik denk niet dat het raar is dat je jezelf er luchtig onder voelt. Misschien komt later pas de emotie, misschien ook niet. Je kan jezelf beter luchtig voelen. Maar als je de behoefte hebt om erover te praten, moet je het zeker doen.

En verder, ja, sterkte verder!

[Fietspomp_bv]

gecondoleerd
ik heb vorig jaar vlak voor de zomer vakantie een opa verloren. ik heb er niet een keer om gehuild of over gepraat ofzo... ik kon ut gewoon niet. maar op de begrafenis zelf kwam alles er uit. in het begin vond ik het best raar om bij mijn oma langs te gaan, ut is dan ineens heel anders. maar nou gaat het wel weer. ik mis hem wel

Greetingz en sterkte ermee

[Balance]

gecondoleerd
Ik herken je verhaal heel erg. Mijn oma is anderhalf jaar terug overleden en iedereen reageerde er precies hetzelfde over: heel luchtig, het is beter voor haar, we wisten dat het ooit moest gebeuren, klaar.
Ik voelde dat totaal niet zo. Oke, het was wel beter voor haar, maar dat betekent niet dat je d'r meteen vrede mee hebt en dat je niet verdrietig bent! Ik heb toen gedaan alsof het me niks deed, maar 's nachts huilde ik veel. Achteraf stom, want je mag verdriet gewoon uiten, maar zelfs tijdens de begrafenis heb ik al m'n tranen weg zitten stoppen en net als de rest van de familie (ook ooms en tantes) gedaan alsof d'r niks aan de hand was. Na afloop hadden we zelfs een soort feestje, waarbij we volop grappen maakten over m'n overleden oma
Ik zou als ik jou was toch laten merken dat je het erg vind, want het is niet goed om dit in je eentje te doen. Ik denk dat het veel makkelijker voor mij was geweest als ik destijds mijn mond had geopend en m'n tranen had laten gaan.

Overigens hoeft het niet aan jouw families manier van rouwen te liggen. Bij andere mensen die wij verloren was er wel groot verdriet; elk verlies wordt totaal anders verwerkt.

[Dminor]

Veelzeggend genoeg sloeg de stemming meteen om toen mijn ouders weer thuis kwamen. De sjoelbak (jawel, de sjoelbak) werd opgeruimd en mijn vader nam een deel van ons in een kring en vertelde wat er was gebeurd.

Hij heeft er moeite mee, anders dan ik dacht te hebben opgemerkt, maar dat is ook logisch. Mijn moeder is de hele dag bij hem geweest en dat zal hem al wel een beetje getroost moeten hebben. Maar ik vind het heel erg voor hem. Als ik mijn moeder zou verliezen zou ik radeloos zijn, zeker als het zo plotsklaps gebeurt.

Mijn moeder daarentegen vindt het, net zoals de rest nog steeds, wel erg, maar blijkbaar ook geen reden om niet te kunnen lachen om veel dingen.

Maar inderdaad, op de begrafenis zullen wel heel wat tranen vergoten worden en zal de sfeer zeker niet vrolijk zijn. Mijn oma heeft nogal veel nageslacht geproduceerd, die allemaal dol op haar waren, dus ik bereid me vast voor op een stortvloed..

Het was een vreemde dag, maar in ieder geval bedankt voor jullie reacties.

[DEChengst]

Dminor schreef op 27-12-2003 @ 14:36:
Hoe gaan jullie normaliter om met het verlies van een dierbare?

Slecht. Mijn moeder is overleden toen ik 13 was. Nog steeds mis ik haar soms zo erg dat ik moet huilen

[funkypunk]

mijn mamma is ook overleden toen ik 13 was....
uhm, er is geen standaard manier van hoe je er mee omgaat. het gaat er namelijk wel degelijk om wat die persoon voor je betekende en de context. vanaf een afstand kan ik nu nameijk zeggen dat het je oma is en dat die dus vast al wat ouder is en het dus 'minder' erg is. maar voor jou zal dit heel anders liggen.... dat is terecht, maar een ieder heeft zn eigen gevoelens na iemands overlijden.

ik denk wel altijd dat het overlijden het ergste is voor de nabestaanden en minder erg voor degene die dood is gegaan.
veel sterkte met je verdriet!