Het gaat niet goed :(

[*Speechless*]

Hey allemaal,
Het gaat niet goed met me. Ik ben gestopt met school, heb eetbuien, voel de neiging om opnieuw te beginnen met krassen, voel me down etc. Kortom, het gaat niet goed!
De dagen lijken eindeloos lang te duren. Ik voel me onrustig, zenuwachtig en angstig. Ik wil mijn leven op orde krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen of hoe ik het aan moet pakken.
Nu denk ik erover om vrijwilligerswerk te zoeken, maar ik durf nog amper de deur uit dus vraag me af of dit dan wel zo'n goed idee is. Ow help, ik voel me giga dik en lelijk! Het wordt me allemaal een beetje te veel. Ik wil ontspannen, maar weet niet hoe. Niks lijkt te helpen. Mijn angsten worden ook steeds erger. Nu voel ik me zelfs niet meer op mijn gemak in mijn eigen kamer. Continu probeer ik al die spanningen weg te eten, wat natuurlijk niet helpt. Lekker slim! Na al het eten heb ik dan zo'n enorme spijt dat ik mezelf wel wat aan kan doen. Maar omdat ik al die agressie die ik voel niet kwijt kan ga ik ontzettend zenuwachtig lopen doen. Zucht, ik heb het echt ff zwaar op dit moment...

Oke, adem in adem uit. Ik ga mijn kamer opruimen, muziekje aanzetten, nog een keer douchen (misschien lucht het op) en niet meer eten. Morgen weer een dag. Ik heb voor een heel weeshuis gegeten > ik zit hier dan ook met buikkrampen
Net vroeg mijn vader of ik nog 'ns een keer mee kom eten met het avondeten. Ik zei nee. Hij merkte wel dat ik me vol zat te proppen en heel onrustig heen en weer liep op de trap om steeds naar de keuken en weer naar mijn kamer te gaan om het voedsel vervolgens zo snel mogelijk naar binnen te werken. Ik denk er serieus over na om bij de volgende eetbui alles uit te braken. Ik weet dat het niet goed is, maar ik voel me met de dag dikker worden. Ik eet of te weinig of te veel. Het brengt zoveel spanningen met zich mee. Elke dag opnieuw stel ik mezelf voor om me aan een gezond eetpatroon te houden, maar het slaat steeds om in een eetbui. Dan maar niks eten, alleen is dat ook geen oplossing
Pff...ik vind het helemaal niet leuk. Waarom kan ik niet op een normale manier leven?

Depri Flowergirl

Misschien een domme opmerking, maar probeer er met iemand over te praten.

[*Speechless*]

Ik weet niet met wie ik moet gaan praten

Vrienden wil ik niet met mijn problemen belasten. Familieleden roddelen alles door. Mijn ouders schieten meteen in de stress en komen met zinnen als: je bent in de war, je hebt hulp nodig. Ze nemen niet eens de tijd om naar me te luisteren omdat ze me direct doorsturen naar hulpverleners. Ik wil iemand die alleen maar naar me luisterd en me liefde en geborgenheid geeft. Iemand op wie ik kan terugvallen als ik het even niet meer zie zitten. Ik heb zo erg het gevoel alsof er niemand van me houd. Dit is waarschijnlijk niet waar, maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat al die mensen die zeggen van me te houden me ondertussen gewoon laten wegrotten en nog staan te kijken ook!

Met hulpverleners heb ik een haat-liefde-verhouding. De ene keer zou ik het liefst schreeuwen om hulp en ze smeken om me te helpen, de andere keer wil ik mezelf zo goed mogelijk verstoppen in de hoop dat ik niet opval en ze me niet zullen zien als psychiatrisch patient. Ik ben namelijk als de dood om vast te komen zitten in het hele circuit van de psychiatrie. Dit heb ik namelijk al eens meegemaakt en toen kwam er een hele scala aan psychiater, rechters etc aan te pas om me gedwongen opgenomen te houden. Traumatische ervaring!
Bovendien hoorde ik op de radio dat er 800 jongeren in jeugdgevangenissen zitten te wachten op psychiatrisch behandeling. Ik verdien geen hulp...

Maar wat wil ik dan wel?

Flowergirl

[*Speechless*]

Ik heb me net aangemeld als vrijwilliger bij een informatie- advieslijn voor mensen met psychiatrische problemen. Ze zochten mensen die zelf ook met de psychiatrie in aanraking zijn geweest. Hopelijk mag ik daar aan de slag gaan, want ik heb dringend afleiding nodig.
Ik voel me giga dik en ellendig. Mijn buik doet vreselijke pijn door het vele eten dat ik naar binnen heb gewerkt. Ik ga nu douchen om alle spanningen als het ware van me af te spoelen. I hate life! Sorry, moest ik ff kwijt.

Liefs Flowergirl

p.s laat er nu eindelijk eens iets positiefs gebeuren!!!
Duim je voor me?

[Bellenblaas]

Denk je dat je in staat bent om anderen te helpen, terwijl jíj eigenlijk degene bent die hulp nodig heeft?
Ik bedoel: zou je niet eerst even soort van egoïstisch kunnen zijn en eerst je eigen problemen op gaan lossen, voor je nog meer hooi op je vork gaat nemen door anderen te willen helpen.
Natuurlijk is het goed om afleiding te zoeken, maar dit kan ook in een andere vorm: ga sporten of iets leuks met vrienden doen, dit leidt op een positieve manier af. Dus ga vooral leuke en gezellige dingen doen zodat het ook je eigen humeur en gevoel bevordert!

[Rensketje]

Ik verdien geen hulp...

Dat is dus echt onzin! Natuurlijk verdien je wel hulp, iedereen verdient hulp. echt waar, is er geen goede lerares/leraar bij je op school die je kan helpen? Die begrijpen je vaak heel goed, en willen je vast wel helepn.

Maar wat wil ik dan wel?

Dat antwoord heb je al gegeven, en ik denk dat dat idd is wat je wil:

Ik wil iemand die alleen maar naar me luisterd en me liefde en geborgenheid geeft.

En dat je dat wil, vind ik heel logisch! Dat wilde ik ook toen het met mij niet zo goed ging. Een lerares heeft mij toen heel goed geholpen. Wel jammer dat je geen vriendin in vertrouwen wilt nemen, heb je niet een hele goede vriendin, van wie je zeker weet dat ze nix doorvertelt? Want dat lucht zo op, het klopt idd denk ik dat als je het aan iemand vertelt, dat het je oplucht. Je kunt ook eerst aan die vriendin zeggen dat het niet zo goed met je gaat, en of je het haar mag vertellen. Dan hoef je minder bang te zijn dat je haar met problemen belast.

Een dagboek bijhouden helpt ook, het klinkt misschien stom maar richt het aan een persoon die je heel erg vertrouwt. Je gevoelens schrijf je zo van je af!

heel veel sterkte,
groetjes renske

[*Speechless*]

Ik had net een grote lap tekst getypt toen er plots iets fout ging en ik mijn tekst niet meer terug kon vinden.

Hier een nieuwe poging:

Het is idd een beter idee als ik eerst aan mezelf ga werken voordat ik anderen wil gaan helpen, maar het punt is dat ik al zo lang bezig ben en het zat ben! Ik wil iets kunnen betekenen voor anderen, misschien dat ik het leven dan toch nog de moeite waard ga vinden.

Ik doe werkelijk waar mijn best om leuke dingen te ondernemen, maar ik kan er gewoon niet van genieten. Zelfs niet van het mooie weer. Ook met vrienden afspreken zorgt er niet meer voor dat ik me beter voel, terwijl dit vroeger wel het geval was. Ik voel me down en zit vast in mijn problemen, toch probeer ik door te zetten ook al vind ik het leven maar niks op dit moment.

Wat betrefd het praten met een docent. Ik vrees dat dit moeilijk zal gaan aangezien ik gestopt ben met school. Maar zelfs toen ik nog op school zat kon dit niet, omdat de school me maar met veel moeite aannam en bang was dat ik te veel mijn problemen bij school zou neerleggen. De school maakte mij duidelijk dat ze niet als therapievorm diende en ik mij dus moest afvragen of ik in staat was om naar school te gaan. Ik dacht in eerste instatie van wel, maar dit bleek toch niet het geval te zijn. Kortom, mijn leven is een grote puinhoop en is behoorlijk veranderd doordat ik te maken kreeg met psychische problemen.

Net stond ik onder de douche, En van ellende stortte ik letterlijk in elkaar. Waar gaat dit heen? Poeh, ik wil echt ff rust in mijn hoofd. Alles is een grote chaos...
Hopelijk gaat het vanavond iets beter met me, want ik raak echt uitgeput.

Liefs Flowergirl

Toch met je vrienden praten want daar zijn ze ook voor. Misshien is het lastig de eerste keer om dat te moeten toegeven, maar ze zullen denk ik ook wel merken dat het slechter met je gaat.

Praten lucht op en je vrienden zullen je gevoelens wel begrijpen en die zullen het zeker niet door vertellen.

Good luck.

Met iemand praten is wel het beste. Ook schrijven kan erg helpen. Ik dacht ook altijd dat vriendinnen mij lastig vonden en ben daarom met twee leraressen gaan praten. Daarna is er toch 1 vriendin die mij heel erg steunt terwijl ik haar liever hiermee niet opzadel. Maar ze wilt het zelf. Van de ene kant is je afleiding wel goed, maar je moet eerst voor jezelf zorgen.
Als je daar al die vreselijke verhalen van iedereen hoort ga je je dat misschien ook weer aantrekken. Pas goed op daarmee, ik meen het. Ik heb ook beetje ervaring daarmee. Als je gewoon doelloos wilt schrijven maar toch woilt dat iemand het leest, maar je weet niet wie. Stuur het dan in een Pm naar mij
Veel sterkte en liefs.........

[Nona]

*knuf*

Relax, eerst even kijken wat je gaat doen, dan pas doen.
Je wilt vrijwilligerswerk gaan doen, dat lijkt me eigenlijk nog niet eens zo'n slecht idee. Het lijkt me in ieder geval goed een bepaalde vorm van ritme in je lven te krijgen. Dat ritme kun je creëren door vrijwilligerswerk te gaan doen of andere vaste activiteiten aan te nemen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je meteen iets gaat doen waarvan je in de stress schiet, maar als je op vaste tijden opstaat en naar bed gaat, een vast eetpatroon hebt en een zekere regelmaat creëert zal het misschien al beter gaan met je.

Daarnaast kun je een vertrouwenspersoon zoeken om mee te praten. Dan denk ik niet meteen aan zware psychiatrische hulp want dat wil je duidelijk niet, maar gewoon iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt. Iemand die je een beetje tips kan geven en ondersteunen. Ga eens op zoek naar een vertrouwenspersoon, het kan geen kwaad denk ik.
Misschien dat je niet met je ouders wilt praten, maar nu zien ze ook wel dat er iets niet goed gaat. Ze zijn vast niet dom. Je hoeft ze niet meteen alles te vertellen, maar je kunt ze bijvoorbeeld vertellen dat je de laatste tijd erg onregelmatig eet en dat je dat niet zo prettig vindt. Vraag hen om je te helpen gezond en regelmatig te eten. Je hoeft zeker geen honger te lijden, maar je moet de drang tot eetbuien leren weerstaan. Daar kun je wel wat hulp bij gebruiken.

Sporten is ook een heel goed idee. Je verbrandt er energie mee en je wordt er gezond van. Een gezond lichaam helpt al snel. Bovendien is het iets waar je je agressie in kwijt kunt. Ga eens elke avond een tijdje hardlopen, het hoeft nog niet eens lang te zijn. Gewoon, zo maar een half uurtje afwisselend wandelen en rennen.

Kop op meis, je kunt er wel uit komen. En als het niet lukt: twijfel dan niet en zoek gewoon hulp. Als je het echt nodig hebt moet je dat gewoon doen!

Kus, Nona

[*Speechless*]

Hier zit ik dan, opgesloten in mijn kamer zonder daglicht terwijl de zon buiten volop schijnt. Ik voel me zo ontzettend angstig. Heb door de zenuwen ook vreselijk veel voedsel naar binnen gewerkt, met als gevolg dat ik me nu ook nog eens misselijk voel. Ik heb zo de neiging om mezelf te pijnigen, gewoon om ff het gevoel te hebben dat ik leef. Alles is een grote chaos! Mijn moeder en zus zitten nu op het balkon van de zon te genieten, terwijl ik me isoleer en mijn angst probeer weg te eten. Wat voel ik me slecht zeg! Wanneer stopt deze pijn?

Ergens weet ik dat ik hulp nodig heb. Toch houdt iets me tegen. Is het angst? Heb ik de hoop opgegeven? Durf ik anderen niet te vertrouwen? Ben ik bang om vast te komen te zitten in de psychiatrie? ....

Zucht, al die gedachten. Ik weet het gewoon ff niet meer. Ik voel me beroerd, lichamelijk en geestelijk. Was alles maar anders

Ik ben zo moe van alles...
Ik blijf doorzetten, maar ben zo kapot...
Wat een ellende zeg!

Flowergirl

[Rensketje]

Ik leef echt heel erg met je mee! misschien helpt dat niks, maar het idee dat er mensen zijn die met je meeleven en je willen helpen is denk ik al goed.

Sporten is idd een heel goed idee!

Ik heb zo de neiging om mezelf te pijnigen, gewoon om ff het gevoel te hebben dat ik leef.

Jee, dat gevoel heb ik ook vaak gehad, en ik heb het ook wel gedaan. maar begin er alsjeblieft niet mee, want het helpt je absoluut helemaal niks.

Ergens weet ik dat ik hulp nodig heb. Toch houdt iets me tegen. Is het angst? Heb ik de hoop opgegeven? Durf ik anderen niet te vertrouwen? Ben ik bang om vast te komen te zitten in de psychiatrie? ....

Je ziet zelf ook in dat je hulp nodig hebt. Ik denk zeker niet dat je de hoop hebt opgegeven. Aan alles wat je hier hebt getypt, en ook het feit dat je hier je eigen subforum bent begonnen getuigt van het feit dat je geen opgever bent. Je wilt volgens mij heel graag dat alles anders wordt, dat kan ook niet anders denk ik. Ik denk dat je anderen wel durft te vertrouwen hoor, ons 'vertrouw'je eigenlijk ook een beetje. Het is denk ik iets van de angst, door alles wat je mee hebt gemaakt. misschien ben je bang dat het nooit zal veranderen!
maar dan hier het goede nieuws: het kan veranderen, en ik weet zeker dat het zal veranderen. Je bent idd kapot, maar ik weet eigenlijk dat er een hele grote kracht schuilt in het positief denken. Ik weet het het klinkt afgezaagd, maar het is wel zo.

(Mocht je een heel goed boek willen lezen: AHHA 11 speelse stappen naar een M.I.L.D.e(re) levenshouding. het is het boek van mijn vader, en verschillende mensen met hele nare problemen, beschrijven wat ze hebben meegemaakt en hoe ze eruit eindelijk bovenop zijn gekomen.)

Ik hoop dat je, zoals ik al eerder heb gezegd, je gedachten van je af kunt schrijven. En probeer eens om jezelf van een positieve kant te bekijken, gewoon tegen jezelf te zeggen dat je echt wat waard bent in deze wereld! Het klinkt misschien raar, maar ik denk als je het vaak genoeg zegt, en er ook in wilt geloven, dat je kunt veranderen en alles positiever kunt bekijken.

misschien kun je proberen om toch te genieten van het heerlijke weer, let eens op de kleine dingen, sta er open voor, en zeg maar tegen jezelf dat het mooi is. ik denk dat dat wel helpt...Maar het zal je niet in één keer beter maken. een stukje lekker fietsen in het bos kan ook fijn zijn!

Als je echt niet met iemand van school wilt praten. (wat ook niet echt kan denk ik aangezien de manier (de onaangename manier) waarop school je behandeld heeft), zou ik het denk ik wel proberen bij een vriendin...

Kop op meid! ik hoop dat je er uitkomt, nee ik weet het wel zeker! Je mag me altijd pm-en of mailen hoor!

sterkte
renske

[*Speechless*]

Goed, vandaag was het dus (alweer) een zware dag, maar ik heb nog goede hoop. Ik ga namelijk mijn kamer een metarmorfose geven. Ik wil een soort van nieuwe start maken.

Opnieuw heb ik last van eetbuien gehad en ik heb al 2x gedoucht in de hoop me wat beter te voelen (NOT).
Vanaf nu ga ik stoppen met het willen afvallen. Al mijn lijstjes en regeltjes gooi ik overboord. Alles moet anders!

(ik was vandaag zo ontzettend jaloers op mijn moeder die in mijn ogen dun is! Erg toch? Jaloers op je eigen moeder )

Oke, mensen. Ik ga mijn best doen om een positieve ontwikkeling tot stand te brengen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik pas weer een berichtje plaats als ik wat beter nieuws heb, want ik draai nu alleen maar in cirkeltjes rond!

Ik ga het typen heel erg missen, maar voorlopig is het beter als ik mijn energie niet besteed aan het computeren, maar aan het veranderen van mijn levensstijl....het moet maar...zucht....zwaar, zwaar en nog eens zwaar....

Liefs Flowergirl

p.s. ik ga het dit keer nog proberen zonder hulp en als het echt niet lukt dan zal ik eens serieus erover na gaan denken of ik niet beter hulp kan gaan zoeken. Beloofd!

Sterkte meis,
Je kunt misschien ook opschrijven wat je nu graag verandert wilt hebben of hoe het gegaan is. Als jou typen zo goed helpt moet je dat dus juist niet gaan laten. Houd een soort van dagboek bij evt. op de computer en schrijf op wat er fout ging maar vooral wat er wel goed ging op! Af en toe kun je het dan hier plaatsen en als dat teveel is maar je wilt toch dat iemand dat leest stuur me maar een Pm! Sterkte ermee!!!

[herz]

volgens mij verveel je je echt de pleuris. Ik krijg alleen eetbuien als ik me verveel.

[Rensketje]

[B

]Ik wil een soort van nieuwe start maken. [/B]

Goed vanje! Ik heb bewondering voor je, hoe je in je stukjes toch naar voren laat komen, dat je wilt veranderen. Dat je weet dat als je zo doorgat dat je je dan niet goed voelt. Je zet door!

Je hoeft niet af te vallen! Mijn beste vriendin (die in Duitsland woont), wil ook steeds maar afvallen. Maar ze is het ook aan het af leren, ze heeft een heel sterk geloof, en put daar echt kracht uit! Je kunt echt veranderen. Waardeer je zelf ook echt, je bent mooi zo als je bent (heb ik mezelf ook geleerd). Jij bent jij, en daar hoort je uiterlijk ook bij Ik denk dat het idd wel raar is om jaloers te zijn op je eigen moeder, maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer logisch, omdat je bezig bent met het willen afvallen! Voel je ajb neit schuldig omdat je 'jaloers'was, dan voel je je nog maar naarder! maar volgens mij ben je wel sterk!

Ik zou ook, zoals al gezegd, wel blijven typen hoor! Je weet dat er hier mensen naar je luisteren, en jij knapt er van op! Waarom zou je dat dan niet mogen, als je het eruit schrijft helpt dat denk ik!

xxx en sterkte rens