..verhaal..

[Poos-and-bootS]

Hier een verhaal van mij, ik ben hier nieuw, graag commentaar

"En dan is het nu tijd voor Saskia!!", hoor ik de man op het podium zeggen. Mensen klappen. Zou dat voor mij zijn? Opeens durf ik niet meer. 300 mensen. Een heel zaal vol. Daar kan ik niet voor optreden. De andere kandidaten kijken mij vragend aan. Sommigen vol medelijden, anderen vol verachting. Ik weet niet welke ik het meeste haat. Ik weet het niet meer. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Ik weet niet hoelang ik hier sta, vlak achter het gordijn. Ik hoef maar een paar passen naar voren te doen. Een paar passen en dan is het definitief. Ik had mijn eigen graf gegraven. Ik hoor gemompel uit de zaal. De mensen vragen zich af waar ik blijf. Ik hoor voetstappen. Zouden de mensen weggaan. Oppeens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Ruud. Hij omhelst me en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel me veilig in zijn armen. "Je kan het Saskia. Je kan het", fluistert hij in mijn oor. Ik voel me vreemd. Blij, en tegelijk veradelijk. Hoe kan ik hem nou teleurstellen? Die gedachte geeft me nieuwe moed. Ik kus hem terug en doe een paar passen naar voren. Voor mij staat een microfoon. Een zaal vol mensen. Ik kijk naar achteren. Daar staat Ruud. Hij geeft een bemoedigend knikje. Dan besef ik, met Ruud, kan ik de hele wereld aan. Hij is mij altijd trouw geweest. Nog nooit heeft hij een belofte verbroken. Dit was mijn belofte aan hem. En die belofte zal ik niet breken. Ik kijk nog eenmaal de zaal in voor ik mijn ogen sluit en begin te zingen. De eerste paar seconden onzeker, alsof ik het publiek vraag om toestemming. Ik open mijn ogen. En dan zie ik ze. Mijn ouders op de eerste rij. Ze knikken. Ze beantwoorden mijn vraag. En dan zing ik, zoals ik nog nooit gezongen heb. Mijn stem is overal in de zaal te horen. Krachtig, maar toch zacht en zuiver. De rest gaat vanzelf. En eigenlijk kan ik er alleen maar van genieten. Als ik klaar ben met mijn lied klinkt een daverend applaus. Ik kijk naar Ruud maar hij staat niet meer achter me. Hij zit voor me, in de zaal. Hij klapt het hardst van allemaal. Ik buig en dan vliegen de roosjes me om de oren. Ik voel me intents gelukkig. Ik had gewoon voor een volle zaal opgetreden. Ik had niet gedacht dat me dat zou lukken. Nog een laatste buiging en een kushandje naar Ruud, voor ik het podium afloop. Achter het gordijn zie ik de andere kandidaten. Degene die meer eerst vol verachting aankeken, gunnen me nu geen blik waardig. Is het jaloezie? Degenen die me vol medelijden aan hadden gekeken, kijken nu blij. Eéntje steekt haar duim op. Ze komt op me af. Eigenlijk wil ik doorlopen. Naar Ruud, maar iets weerhoud me ervan. Ik draai me op. Ze lijkt een tikje zenuwachtig, maar toch vol zelfvertrouwen. "Hoi, ik eh... ik wilde je dit geven", zegt het meisje en ze drukt me een klein vierkant pakje in mijn handen. Het is ingepakt met gouden inpakpapier. Ik weet niet wat ik ermee moet. "Bedankt", zeg ik, maar ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Dan zie ik Ruud. Ik ren op hem af en omhels hem met het pakje nog in mijn hand. "Je was geweldig!", zegt hij enthousiast. Ik bedank hem. "Ik eu, ik kleed me even om. Ik zie je over een kwartier bij de uitgang oke?". "Ik wil ook wel met je mee naar binnen hoor!", zegt Ruud met een ontdeugende blik. "Nee dank je, ik red me wel!". Hij kijkt me verdrietig, en ietwat beledigd aan, maar draait zich dan langzaam om en loopt richting uitgang. Snel doe ik de deur van mijn kleedkamer dicht. Ik draai me om en dan zie ik het meisje dat me het pakje gaf. Ik schrik me dood. Ik voel het bloed met topsnelheid door mijn aderen stromen. Ik voel een intense afkeer tegenover het meisje, maar aan de andere kant ben ik ook nieuwschierig. Ik draai me om en wil de deur open doen. "Nee wacht!", roept het meisje verschrikt. "Ga niet weg!". Ik twijfel, maar mijn nieuwschierigheid wint het van de afkeer en dus besluit ik nog even te blijven. Een grote glimlach vormt zich op het gezicht van het meisje.

[-Melody-]

Ik wil weten wat er in het pakje zit!!!!
Ik ben nieuwsgierig naar het vervolg

Vaag, niet denderend, veel spel- en stijlfoutjes, niet echt lekker om te lezen en vrijwel onderwerploos

Grim

[duivelaartje]

Uh... Ik zie geen verhaallijn, niks. Lees dit nou zelf eens over. Snap je zelf wat je hebt geschreven? Er staan zoveel zinnen in die het verhaal uit zijn verband rukken. Zinnen die niet in het verhaal passen, zinnen die te overdreven zijn, zinnen met spelfouten.

Het boeit mij niet, misschien andere wel. Of ik het vervolg ga lezen (als die er uberhaupt komt) weet ik niet of ik het ga lezen. Ik merk geen spanning...

[Millroy]

Dit lijkt ongeloofelijk op een film die ik pas gezien heb.
Little voice ofzo.
Normaal is het boek beter, maar tot nu toe is de film een heel stuk beter.
Lucifertje, waarom sorry? Meningen zijn er om er te wezen, niet om je ervoor te verontschuldigen.

[duivelaartje]

@Millroy: Okok, "sorry" is al weg.

[Millroy]

Goed. Wees gemeen en go for it Tiger

[duivelaartje]

Tiger?
Duivel

Liever niet spammen, concentreer je liever op commentaar geven er zitten genoeg foutjes in die eruit mogen worden gehaald etcetera. Daarmee doe je Bloemenpoes en de TS een groot plezier.

*ik heb het vage vermoeden dat Bloemenpoes bij de TS zit, in het huis *

[Millroy]

U weet vast iets dat wij niet weten...
Nice thinking Sherlock.
Ty.

[Een Tweeling]

Hmm, ik ben benieuwd wie dat meisje is en wat er in het pakje zit (heb al wel een vermoeden, trouwens.)
Probeer allinea's te gebruiken, en zet de gesproken zinnen onder elkaar, dat leest zóveel prettiger!

[SiemdeCyper]

Ik wil wel graag een vervolg lezen, al moet ik wel zeggen dat het niet origineel is.

Dat kushandje dat ze geeft is zwaar overdreven en dat doe je ook niet als je zo bibberig bent. Ik wil meer beschrijvingen ook lezen, van hoe ze de boel ervaart enzo. Dat kan veel getailleerder waardoor je je meer in kan leven.

Verder ik heb het gevoel al eerder gelezen te hebben, waarschijnlijk doordat je schrijfstijl niet zo origineel is.

Probeer zo anti cliché mogelijk te blijven!

Simoen schreef op 09-07-2004 @ 20:37 :
Probeer zo anti cliché mogelijk te blijven!

Tot dát cliché wordt

[Poos-and-bootS]

okeeey,,, bedankt voor de tips. ik denk dat ik er wel wat mee kan voor een volgend verhaal. Maarum... ik denk dat ik maar beter met deze kan stoppen ofniej?? naja...

owja en ik heb het ideej wel zelf bedacht hoor. Mah misschien heb ik het onbewust ergens van opgepikt ofzow....

nou prettige dag nog

ajus

groetjes sharon

[Een Tweeling]

Nee zeg, gewoon doorgaan! Je gaat door ons commentaar toch zeker niet stoppen met JOU verhaal?

Poos-and-bootS schreef op 09-07-2004 @ 22:07 :
okeeey,,, bedankt voor de tips. ik denk dat ik er wel wat mee kan voor een volgend verhaal. Maarum... ik denk dat ik maar beter met deze kan stoppen ofniej?? naja...

Waarom stoppen met dit verhaal? Stoppen is in veel gevallen dood en doodzonde (m.u.v. stoppen met roken, stoppen met drinken, stoppen met snuiven etc.)
Ik zou zeggen, kijk naar je verhaal en ga foutjes zoeken. Maar, daar hoef je nou niet meer naar te luisteren want nou ga ik ze allemaal eruit vissen

"En dan is het nu tijd voor Saskia!!", hoor ik de man op het podium zeggen.
Liever geen komma achter gesproken tekst, maar in dit geval heb je niet veel keus, schat ik. (Word heeft er geen probleem mee bij mij, maargoed.) Verder, de zin met ''en'' beginnen is vaak geen goed idee, maar dit is gesproken tekst, dus niet ''jouw'' fout
Mensen klappen. Zou dat voor mij zijn? Opeens durf ik niet meer. 300 mensen.
Liever getallen voluit schrijven en lange zinnen afwisselen met korte zinnen en vice versa. Dus liever geen reeks korte zinnetjes, dat breekt je verhaal af. Misschien zou je iets samen kunnen voegen?
Een heel zaal vol. Daar kan ik niet voor optreden. De andere kandidaten kijken mij vragend aan. Sommigen vol medelijden, anderen vol verachting. Ik weet niet welke ik het meeste haat.
Kandidaten zijn voor het grootste deel van de tijd mensen, dus het is geen welke maar wie verder ga je ook nog door met korte zinnetjes. Dat houdt de vaart erin, maar je hebt kans dat het ontspoord
Ik weet het niet meer. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Ik weet niet hoelang ik hier sta, vlak achter het gordijn. Ik hoef maar een paar passen naar voren te doen. Een paar passen en dan is het definitief. Ik had mijn eigen graf gegraven. Ik hoor gemompel uit de zaal. De mensen vragen zich af waar ik blijf. Ik hoor voetstappen. Zouden de mensen weggaan.
Als je een vraag stelt is het vaak wel zo tactisch om er een vraagteken neer te planten. Verder nog steeds korte zinnetjes
Oppeens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Ruud. Hij omhelst me en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel me veilig in zijn armen. "Je kan het Saskia. Je kan het", fluistert hij in mijn oor. Ik voel me vreemd. Blij, en tegelijk veradelijk.
Opeens, met maar één P, en veradelijk? welk woord bedoel je? Verachtelijk? Verder , er komen langere zinnen kijken
Hoe kan ik hem nou teleurstellen? Die gedachte geeft me nieuwe moed. Ik kus hem terug en doe een paar passen naar voren. Voor mij staat een microfoon. Een zaal vol mensen. Ik kijk naar achteren.
Je herhaalt ''een zaal vol mensen''. Dat is vaak geen goed plan, behalve hier, aangezien Saskia er nogal tegenop ziet om te gaan zingen voor een zaal vol mensen. Daar staat Ruud. Hij geeft een bemoedigend knikje. Dan besef ik, met Ruud, kan ik de hele wereld aan.
Dat eerste zinnetje is weer herhaling, in dit geval niet zo mooi. Verder, in de laatste zin mag de tweede komma weg
Hij is mij altijd trouw geweest. Nog nooit heeft hij een belofte verbroken. Dit was mijn belofte aan hem.
Ze moet de belofte aan hem nog uitvoeren, dus kan je beter de tegenwoordige tijd gebruiken
En die belofte zal ik niet breken.
De zin met ''en'' beginnen was niet nodig en staat niet zo mooi.
Ik kijk nog eenmaal de zaal in voor ik mijn ogen sluit en begin te zingen. De eerste paar seconden onzeker, alsof ik het publiek vraag om toestemming. Ik open mijn ogen. En dan zie ik ze.
Laatste twee zinnen kan je samenvoege, gewoon de punt weghalen en van de hoofdletter E een kleine letter e maken Je eerste zin komt trouwens nogal gehaast over, maar dat is pas echt mierenneuken
Mijn ouders op de eerste rij. Ze knikken. Ze beantwoorden mijn vraag. En dan zing ik, zoals ik nog nooit gezongen heb.
Je begint alwééhéér met en, niet doen joh!
Mijn stem is overal in de zaal te horen. Krachtig, maar toch zacht en zuiver. De rest gaat vanzelf. En eigenlijk kan ik er alleen maar van genieten.
Schrap de en
Als ik klaar ben met mijn lied klinkt een daverend applaus.
Deze zin breekt het magische geheel nogal af, best wel jammer. Je creert een hele sfeer met haar zang en dan breek je het weer af met ''als ik klaarben met mijn lied''. Dat klinkt gewoon zo plat
Ik kijk naar Ruud maar hij staat niet meer achter me. Hij zit voor me, in de zaal. Hij klapt het hardst van allemaal. Ik buig en dan vliegen de roosjes me om de oren. Ik voel me intents gelukkig.
Intens, zonder de tweede T. Daarbij, gooit men pas rozen als ze buigt?
Ik had gewoon voor een volle zaal opgetreden. Ik had niet gedacht dat me dat zou lukken.
Het ''gewoon'' staat niet mooi en je begint twee keer met ''ik''. Daar krijg ik zo'n egocentrische nasmaak van
Nog een laatste buiging en een kushandje naar Ruud, voor ik het podium afloop.
Voordat ipv voor, lijkt me. De komma is dan ook niet meer nodig.
Achter het gordijn zie ik de andere kandidaten. Degene die meer eerst vol verachting aankeken, gunnen me nu geen blik waardig. Is het jaloezie? Degenen die me vol medelijden aan hadden gekeken, kijken nu blij. Eéntje steekt haar duim op.
Me ipv meer verder lopen je zinnen hier niet echt lekker Ze komt op me af. Eigenlijk wil ik doorlopen. Naar Ruud, maar iets weerhoud me ervan. Ik draai me op. Ze lijkt een tikje zenuwachtig, maar toch vol zelfvertrouwen. "Hoi, ik eh... ik wilde je dit geven", zegt het meisje en ze drukt me een klein vierkant pakje in mijn handen. Het is ingepakt met gouden inpakpapier. Ik weet niet wat ik ermee moet. "Bedankt", zeg ik, maar ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Dan zie ik Ruud. Ik ren op hem af en omhels hem met het pakje nog in mijn hand.
Weer erg veel korte zinnen, best wel zonde
"Je was geweldig!", zegt hij enthousiast. Ik bedank hem. "Ik eu, ik kleed me even om. Ik zie je over een kwartier bij de uitgang oke?". "Ik wil ook wel met je mee naar binnen hoor!", zegt Ruud met een ontdeugende blik. "Nee dank je, ik red me wel!". Hij kijkt me verdrietig, en ietwat beledigd aan, maar draait zich dan langzaam om en loopt richting uitgang.
Gesproken tekst liefst onder elkaar zetten, korte zinnetjes vermijden. OP het laatst doe je het dan wel weer goed De komma voor de ''en'' mag weg. Misschien ''de'' tussen richting en uitgang''
Snel doe ik de deur van mijn kleedkamer dicht. Ik draai me om en dan zie ik het meisje dat me het pakje gaf. Ik schrik me dood.
Laatste zin is nogal loos en overbodig, daarnaast is die nogal kort.
Ik voel het bloed met topsnelheid door mijn aderen stromen. Ik voel een intense afkeer tegenover het meisje, maar aan de andere kant ben ik ook nieuwschierig. Ik draai me om en wil de deur open doen. "Nee wacht!", roept het meisje verschrikt. "Ga niet weg!".
Waarom nou ineens intense afkeer, mis ik iets? Verder, het is nieuwsgierig, met twee keer een G Ik twijfel, maar mijn nieuwschierigheid wint het van de afkeer en dus besluit ik nog even te blijven.
Zonde van die lange zin, lijkt wel hoe je het meeste informatie zonder leestekens in één enkele zin kunt proppen. Probeer deze op te splitsen. Een grote glimlach vormt zich op het gezicht van het meisje.

Is die glimlach van blijdschap of is de glimlach vals en gemeen?

Zows, dat is alles wat ik eruit kan halen. Ik wil best wel een vervolg lezen, dus kom maar op

Grim

[Poos-and-bootS]

hahha bedankt grim dat zie ik dus allemaal niet! daar lees ik gewoon overheen maja... euhm haha! dus ik kan wel een vervolg schrijven? naja wie weet

xx sharon

Just try

Grim

[Poos-and-bootS]

Okey voor het vervolg komt heb ik hier mijn verhaal nog een keer, maar dan de foutjes verbetert (bedankt Grim ) Dusss kom maar op met het commentaar

"En dan is het nu tijd voor Saskia!!", hoor ik de man op het podium zeggen. Mensen klappen. Zou dat voor mij zijn? Opeens durf ik niet meer. driehonderd mensen, dat is een heel zaal vol. Daar kan ik niet voor optreden. De andere kandidaten kijken mij vragend aan. Sommigen vol medelijden, anderen vol verachting. Ik weet niet wie ik het meeste haat. Ik weet het niet meer. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Ik weet niet hoelang ik hier sta, vlak achter het gordijn. Ik hoef maar een paar passen naar voren te doen. Een paar passen en dan is het definitief. Het voelt alsof ik mijn eigen graf had gegraven. Ik hoor gemompel uit de zaal. De mensen vragen zich af waar ik blijf. Ik hoor voetstappe en vraag me af of de mensen weggaan. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Ruud. Hij omhelst me en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel me veilig in zijn armen. "Je kan het Saskia. Je kan het", fluistert hij in mijn oor. Ik voel me vreemd. Blij, maar ook een soort verader. Hoe kan ik hem nou teleurstellen? Die gedachte geeft me nieuwe moed. Ik kus hem terug en doe een paar passen naar voren. Voor mij staat een microfoon. Een zaal vol mensen. Ik kijk naar achteren. Ruud geeft een bemoedigend knikje. Dan besef ik, met hem kan ik de hele wereld aan. Hij is mij altijd trouw geweest. Nog nooit heeft hij een belofte verbroken. Dit is mijn belofte aan hem. Die belofte zal ik niet breken. Ik kijk nog eenmaal de zaal in voor ik mijn ogen sluit en begin te zingen. De eerste paar seconden onzeker, alsof ik het publiek vraag om toestemming. Langzaam open ik mijn ogen en dan zie ik ze. Mijn ouders op de eerste rij. Ze knikken. Ze beantwoorden mijn vraag. Ik begin met zingen, zoals ik nog nooit gezongen heb. Mijn stem is overal in de zaal te horen. Krachtig, maar toch zacht en zuiver. De rest gaat vanzelf. Eigenlijk kan ik er alleen maar van genieten. Tot op het moment dat ik mijn laatste woord heb gezongen, is het doodstil in de zaal, maar dan klinkt er een daverend applaus. Ik kijk naar Ruud maar hij staat niet meer achter me. Hij zit voor me, in de zaal. Hij klapt het hardst van allemaal. De roosjes vliegen me om de oren en ik maak een diepe buiging. Ik voel me intens gelukkig. Ik had voor een volle zaal opgetreden. Dat dat me zou lukken, had ik niet gedacht. Nog een laatste buiging en een kushandje naar Ruud voordat ik het podium afloop. Achter het gordijn zie ik de andere kandidaten. Degene die me eerst vol verachting aankeken, gunnen me nu geen blik waardig. Is het jaloezie? Degenen die me vol medelijden aan hadden gekeken, kijken nu blij. Eéntje steekt haar duim op. Ze komt op me af. Eigenlijk wil ik doorlopen naar Ruud, maar iets weerhoud me ervan. Ik draai me om. Ze lijkt een tikje zenuwachtig, maar toch vol zelfvertrouwen. "Hoi, ik eh... ik wilde je dit geven", zegt het meisje en ze drukt me een klein vierkant pakje in mijn handen. Het is ingepakt met gouden inpakpapier. Ik weet niet wat ik ermee moet. "Bedankt", zeg ik, maar ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Dan zie ik Ruud. Ik ren op hem af en omhels hem met het pakje nog in mijn hand.
"Je was geweldig!", zegt hij enthousiast. Ik bedank hem.
"Ik eu, ik kleed me even om. Ik zie je over een kwartier bij de uitgang oke?".
"Ik wil ook wel met je mee naar binnen hoor!", zegt Ruud met een ontdeugende blik.
"Nee dank je, ik red me wel!". Hij kijkt me verdrietig, ietwat beledigd aan, maar draait zich dan langzaam om en loopt richting de uitgang. Snel doe ik de deur van mijn kleedkamer dicht. Ik draai me om en dan zie ik het meisje dat me het pakje gaf. Ik voel het bloed met topsnelheid door mijn aderen stromen. Ik wil dat ze weg gaat maar aan de andere kant ben ik ook nieuwsgierig. Ik draai me om en wil de deur open doen. "Nee wacht!", roept het meisje verschrikt. "Ga niet weg!". Ik twijfel, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de afkeer en dus besluit ik nog even te blijven. Een grote glimlach vormt zich op het gezicht van het meisje.

--
xx sharon

oja... hoe bedoel je dat precies met het onder elkaar zetten als er wat gesproken wordt? heb ik dat zo goed gedaan?

Poos-and-bootS schreef op 10-07-2004 @ 10:44 :
*verbeterd verhaal*

oja... hoe bedoel je dat precies met het onder elkaar zetten als er wat gesproken wordt? heb ik dat zo goed gedaan?

Jup, doe je goed

Grim

[duivelaartje]

Poos-and-bootS schreef op 10-07-2004 @ 10:44 :
"En dan is het nu tijd voor Saskia!!", hoor ik de man op het podium zeggen. Mensen klappen. Zou dat voor mij zijn? Opeens durf ik niet meer. Driehonderd mensen, dat is een hele zaal vol. Daar kan ik niet voor optreden. De andere kandidaten kijken mij vragend aan. Sommigen vol medelijden, anderen vol verachting. Ik weet niet wie ik het meeste haat. Ik weet het niet meer. Wat doe ik hier? Ik moet hier weg. Ik weet niet hoelang ik hier sta, vlak achter het gordijn. Ik hoef maar een paar passen naar voren te doen. Een paar passen en dan is het definitief. Het voelt alsof ik mijn eigen graf had gegraven. Ik hoor gemompel uit de zaal. De mensen vragen zich af waar ik blijf. Ik hoor voetstappen en vraag me af of de mensen weggaan. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Het is Ruud. Hij omhelst me en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel me veilig in zijn armen.
"Je kan het Saskia. Je kan het," fluistert hij in mijn oor. Ik voel me vreemd. Blij, maar ook een soort verrader. Hoe kan ik hem nou teleurstellen? Die gedachte geeft me nieuwe moed. Ik kus hem terug en doe een paar passen naar voren. Voor mij staat een microfoon. Een zaal vol mensen. Ik kijk naar achteren. Ruud geeft een bemoedigend knikje. Dan besef ik, met hem kan ik de hele wereld aan. Hij is mij altijd trouw geweest. Nog nooit heeft hij een belofte verbroken. Dit is mijn belofte aan hem. Die belofte zal ik niet breken. Ik kijk nog eenmaal de zaal in voor ik mijn ogen sluit en begin te zingen. De eerste paar seconden onzeker, alsof ik het publiek vraag om toestemming. Langzaam open ik mijn ogen en dan zie ik ze. Mijn ouders op de eerste rij. Ze knikken. Ze beantwoorden mijn vraag. Ik begin met zingen, zoals ik nog nooit gezongen heb. Mijn stem is overal in de zaal te horen. Krachtig, maar toch zacht en zuiver. De rest gaat vanzelf. Eigenlijk kan ik er alleen maar van genieten. Tot op het moment dat ik mijn laatste woord heb gezongen, is het doodstil in de zaal, maar dan klinkt er een daverend applaus. Ik kijk naar Ruud maar hij staat niet meer achter me. Hij zit voor me, in de zaal. Hij klapt het hardst van allemaal. De roosjes vliegen me om de oren en ik maak een diepe buiging. Ik voel me intens gelukkig. Ik had voor een volle zaal opgetreden. Dat dat me zou lukken, had ik niet gedacht. Nog een laatste buiging en een kushandje naar Ruud voordat ik het podium afloop. Achter het gordijn zie ik de andere kandidaten. Degene die me eerst vol verachting aankeken, gunnen me nu geen blik waardig. Is het jaloezie? Degenen die me vol medelijden aan hadden gekeken, kijken nu blij. Eéntje steekt haar duim op. Ze komt op me af. Eigenlijk wil ik doorlopen naar Ruud, maar iets weerhoud me ervan. Ik draai me om. Ze lijkt een tikje zenuwachtig, maar toch vol zelfvertrouwen. "Hoi, ik eh... ik wilde je dit geven", zegt het meisje en ze drukt me een klein vierkant pakje in mijn handen. Het is ingepakt met gouden inpakpapier. Ik weet niet wat ik ermee moet.
"Bedankt," zeg ik, maar ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Dan zie ik Ruud. Ik ren op hem af en omhels hem met het pakje nog in mijn hand.
"Je was geweldig!", zegt hij enthousiast. Ik bedank hem.
"Ik uh, ik kleed me even om. Ik zie je over een kwartier bij de uitgang oke?".
"Ik wil ook wel met je mee naar binnen hoor!", zegt Ruud met een ondeugende blik.
"Nee dank je, ik red me wel!". Hij kijkt me verdrietig, ietswat beledigd aan, maar draait zich dan langzaam om en loopt richting de uitgang. Snel doe ik de deur van mijn kleedkamer dicht. Ik draai me om en dan zie ik het meisje dat me het pakje gaf. Ik voel het bloed met topsnelheid door mijn aderen stromen. Ik wil dat ze weg gaat maar aan de andere kant ben ik ook nieuwsgierig. Ik draai me om en wil de deur open doen.
"Nee wacht!" roept het meisje verschrikt. "Ga niet weg!" Ik twijfel, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de afkeer en dus besluit ik nog even te blijven. Een grote glimlach vormt zich op het gezicht van het meisje.

De dikgedrukte "dingen" heb ik verbeterd. Nog wel wat foutjes af en toe, maar het is al wat beter. Wel gebruikt je soms heel veel zinnen achter elkaar die met "ik" beginnen. Een beetje storrend, maar dat heb ik niet verbeterd.
Snap je nu wat er bedoeld wordt met "zinnen onder elkaar"?

[Poos-and-bootS]

ja dank je !!

[Roxjuh]

btje saai verhaal.. zie nog niej egt in of hier iets in gebeuren moet, mjah ik heb het verhaal dan ook niej geschreve

[Nienna*]

Nee, dit boeit mij totaal niet. Er gebeurt te weinig in, ik vind je stijl niet fijn lezen (daar kun je dus niets aan doen, andere mensen kunnen jouw stijl juist wel heel fijn vinden) en die fouten in het eerste stuk waren ronduit.. nou, heb er geen woorden voor.
Het verbeterde stuk was al heel wat beter, maar ik blijf erbij dat inhoud... euh, niets waard is?
Silla

[Roxjuh]

Go Silla, Go Silla

[Millroy]

Stilte jij, cheerleading is verboden.
Tenzij jij zo'n pakje hebt en pompoms of whatever en dansjes doet met andere hete cheerleaders. Waar ik het zie.
Dan mag het, nu is het gewoon verspilling van cheerleaden.
Ik hebt gespreekt.
Silla, je kan vast iets beters verzinnen dan
maar ik blijf erbij dat inhoud... euh, niets waard is?
=>waardeloos ofzo?
Uiteraard blijven wij vriendelijk tegen kat en laarzen. Mijn kat heeft gevochten en is nu abcesrijk. Is de wereld geen heerlijke plaats?
Dit geheel terzijde. Laat ons dit klasseren als randinfo.
Classement verticale.
Was ik maar wereldheerser, de wereld zou een betere plaats zijn.

[Nienna*]

Ja. Maar dan werd het te grof, dat vond ik een beetje zielig en onredelijk.

[Roxjuh]

Millroy, 2 dingen
1=Poos-and-bootS is vertaald: Gelaarse Kat
dat moet je tog wel weten.!
Tog egt wel een discussie waard
2=Volges mij zijn wij de enige school met een cheerleaders team.. njah, in overleg nog, ma dat maakt ff niej uit
Ik heb dus toestemming daarvoor

Roxjuh schreef op 16-07-2004 @ 20:13 :

1=Poos-and-bootS is vertaald: Gelaarse Kat
dat moet je tog wel weten.!

Letterlijk vertaald: kat en laarzen

Grim

[Millroy]

Roxjuh schreef op 16-07-2004 @ 20:13 :
Millroy, 2 dingen
1=Poos-and-bootS is vertaald: Gelaarse Kat
dat moet je tog wel weten.!
Tog egt wel een discussie waard
2=Volges mij zijn wij de enige school met een cheerleaders team.. njah, in overleg nog, ma dat maakt ff niej uit
Ik heb dus toestemming daarvoor

U heeft jammerlijk gefaald.
Puss, niet poos IN boots is de gelaarsde kat. Poos In boots bestaat ook niet. Die rolleyes mogen wel een bloosgezichtje worden.
Mijn school heeft ook een cheerleadersteam.
Maar als zij iets doen, zie ik het.
Dus verspilt men geen cheerleaden waar ik het niet zie.
0/2 Dat is geen goede standaard juffer

[Signy]

Saai. En teveel korte zinnetjes, dat maakt het irritant voor de lezer.