Alvast mijn excuses voor het lange verhaal.
A. was een goede vriendin van me. Ik kon altijd goed met haar opschieten en we gingen vaak leuke dingen doen samen. Dat alles veranderde behoorlijk toen ze 2 jaar geleden iets met haar eerste vriend R. kreeg. Bijna al haar tijd ging aan hem op. Niet leuk voor mij, maar ik begreep het wel.
Het ging uit met R. en ze ging weer gezellig wat dingen met mij doen en kort daarna kreeg ze iets met J. Ik mocht J. wel en ik kreeg niet zo lang daarna iets met zijn beste vriend D. We deden met z'n viertjes af en toe wat dingen en het was dan heel gezellig. Ze begreep niet zo goed dat het afentoe niet de bedoeling was dat haar vriend meeging. Ze wilde hem overal bijhebben. Ze zei zelfs dat hij persé meewilde, wat niet waar was. Weer ging vrijwel al haar tijd naar haar vriendje. Het leek net of ze me niet meer nodig had. Het contact verwaterde wat. Als ik het gevoel heb dat ik overbodig ben, ga ik geen uitgebreid contact zoeken. Zo ben ik niet. In de zomervakantie ging het uit met J. Ik troostte haar en we gingen weer dingen samen doen. Harstikke leuk.
Na wat om jongens heengehangen te hebben, kreeg ze haar huidige vriend T. (hopelijk volgen jullie het nu nog
). Leuke jongen enzo, niets mis mee. Maar we gingen naar de film, wil ze daarna meteen naar haar vriend toe. In de stad zei ze wel wat tegen een andere vriendin waar ik mee in de stad was, maar niet tegen mij. Ze praatte ook op msn nauwelijks meer tegen me, wat ze altijd wel deed. Ik kreeg elke keer het idee dat ze niet met me wilde praten, daar ook geen tijd voor wilde maken. Laatst kwam ik haar met het uitgaan weer tegen. Ze zei 'hoi' en liep weg en ik heb haar daarna ook niet meer gezien. Ik voel me aan de kant geschoven, ik ben niet meer nodig.
Nu kreeg ik vorige week een mail van haar dat ze het gevoel had dat ik haar tijdens het uitgaan negeerde. Ze nodigde me ook uit voor haar verjaardag afgelopen week. Ik smste haar dat ik juist het gevoel had dat zij mij juist negeerde en dat ik het gevoel had dat ik aan de kant werd geschoven, met een aantal situaties daarbij. Ik vroeg haar of ze misschien ergens tijd had om er over te praten. Dat had ze niet. Ze wilde niet. Ze schreef dat het haar beter leek om elkaar minder te zien en dat we blijkbaar uit elkaar waren gegroeid.
Toen was voor mijn gevoel de maat vol; als het voor haar niet meer hoefde, dan voor mij ook niet meer. Ik ben ook niet naar haar verjaardag gegaan. Vriendschap verbroken dus.
Stiekem doet toch heel veel pijn. Ik weet dat ze de persoon is die constant om een jongen heen moet hangen, zo is ze. Maar ik had niet gedacht dat het zo ver zou komen. Dat ze toch moeite zou willen doen voor een van haar oudste vriendschappen. Ik heb echt mijn best gedaan, maar ik ga me niet opdringen als ik het gevoel heb als ze mij niet wil spreken.
En ergens voel me schuldig. Had ik dingen anders moeten doen?
Dit moest ik even kwijt. Als je het gelezen hebt, bedankt
.
Iemand anders nog verhalen over verbroken/verloren vriendschappen?