Een nieuwe dag! En zie daar de zon schijnt, en ik zie zelfs een regenboog als ik uit het raam kijk!
Lang, lang geleden, was ik een erg klein jongetje. Dat kleine jongetje was heel erg ziek, hij ging bijna dood aan die ziekte.
Maar omdat mijn ouders hebben doorgezet, heb ik het gehaald. De dokter in het dorp zei dat me niets mankeert, een "griepje". In het ziekenhuis, waar mijn ouders zonder dat de dokter dat nodig vond, heen waren gegaan, werd geconstateerd dat ik paratyfus had. De artsen daar zeiden dat als ze ook maar een uur langer hadden gewacht, dat ik was overleden.
Op de basisschool was ik niets bijzonders, had moeite met rekenen. Altijd werd ik tot de "minder slimme" kinderen uit de klas gerekend. Dit werd me ook duidelijk gemaakt. Dat vond ik niet leuk, en het gaf me een onzeker gevoel.
Ik werd daarom ook met alle andere "gemiddelde" leerlingen naar de burgklas MAVO/HAVO gescheept, terwijl de afgelopen jaren een stijgende lijn aangaven en ikzelf ook graag naar HAVO/WVO wou. Maar het werd me ontzegd.
Op MAVO/HAVO deed ik ontzettend mijn best en mocht ik het tweede jaar naar HAVO/WVO. Daar aangekomen bleek ik een enorme achterstand te hebben, die ik toen niet kon bijwerken... dat en wat persoonlijke omstandigheden zorgde voor erg slechte cijfers.
Ook ik heb in de tijd momenten gehad dat ik het allemaal niet zag zitten, waar ik tegenwoordig ook nog wel last van heb. Soortgelijke gebeurtenissen die ik hier ook kan lezen.
Aangekomen op de MAVO bleek het vrij goed te gaan qua studieresultaten.
Op dat moment ben ik bij mezelf te rade gegaan, je hebt twee keuzes:
- Je kunt vallen en sterker opstaan dan ooit te voren
- of je kunt de mensen die je vroeger nooit een kans gaven gelijk geven
Nadat ik de MAVO (volgens mijn ouders en vrienden) moeiteloos had gedaan heb ik MBO niveau 4 gedaan in drie jaar. Nog steeds bleven de mensen van vroeger verbaast staan over het feit dat ik dat kon. Sommige van de oude leraren die me geen kans gunden op de basisschool kijken me nu niet eens aan, zij weten dat ik weet hoe zij toen over mij dachten.
Ik ben nu begonnen aan een HBO studie, tot nu toe schijnt dat nog erg goed te gaan. Ik had een hekel aan presentaties, wou nooit de "leider" zijn, ik geloofde niet in mijzelf. Bijna had ik ze gelijk gegeven...
Nu heb ik afgelopen week voor meer dan 80 man moeiteloos een presentatie gedaan, ik kom zeker van mezelf over, ik ben "projectleider", ik wordt door klasgenoten en leraren aangeprezen voor mijn inzicht en handelen.
Er zijn natuurlijk nog steeds bepaalde factoren in mijn leven waar ik niet blij mee ben, maar ik vind dat ik die net als mijn "schoolcarrière" gericht kan veranderen.
Van niemand naar iemand, van jong naar ouder. Ik vind dat ik mezelf op een positieve manier heb ontplooit, ik geloof dat iedereen dat kan met de juiste instelling.
En dat, beste mensen, wou ik vertellen, ik hoop dat jullie er iets aan hebben of anders het misschien wel een vermakelijk verhaaltje vonden.