Mijn paps

[aboe]

Hallo iedereen,

Zoals sommige misschien al wel weten heeft mijn pappa in juli
een herseninfarct gehad. Gelukkig was het niet heel ernstig. Van de buitenkant is hij helemaal hersteld; hij gaat zelfs iedere ochtend hardlopen.(Hij gaat nog niet werken en mag nog geen autorijden) Toen ik hem 2 maanden geleden zag, schrok ik erg want hij was erg veel afgevallen.
Mijn vader is voor mij altijd heel belangrijk geweest. Ik hou ontzettend van hem. We waren altijd maatjes samen. Zelf heb ik het niet altijd even makkelijk gehad. (o.a veel last gehad van depressies) Mijn pap kon daar niet altijd even goed mee omgaan, maar over het algemeen steunde hij me zoveel het kon. Het is lang goed met me gegaan. Tot de laatste maanden, het ging weer erg bergafwaarts. Hij reageerde daar helaas niet zo goed op. "je bent nu al 5 jaar aan het klungelen nu moet het onderhand wel eens afgelopen zijn, we gaan niet van voor af aan beginnen".
Dat deed me heel erg veel pijn. Hij was juist altijd degene bij wie ik terrecht kon. Als ik hem nu spreek, (wat ongeveer 1 keer in de 2 weken is, ik woon op mezelf) wil hij gewoon niet horen hoe het met mij gaat. Hij verteld veel overzichzelf, dat ie nu ook een psychologe heeft, over het revalideren enz enz. En dat vind ik prima, hij heeft altijd mijn dingen aan moeten horen, nu wil ik er voor hem zijn.
Maar ik vind het zo lastig dat hij mij nu niet steunt. Misschien is dat ook teveel gevraagd juist nu, maar dan intresse tonen is toch niet teveel? Ik begin maandag met de deeltijdbehandeling. Hij weet vaag dat ik dit ga doen, maar als ik erover begin kapt ie het meteen af. Hij wil er niets over horen.

En ik weet dus niet of dit misschien te maken kan hebben met het herseninfarct. Hij geeft zelf heel duidelijk aan dat ie aanzich zelf wil denken en dat nu zijn tijd gekomen is.
Wat moet ik hier nou mee? Ik kan niet zonder hem (zeker nu niet in deze periode waarin ik het heel moeilijk ga krijgen), maar nu lijkt het alsof ik hem voor een groot deel kwijt ben......

Sorry voor het warrige verhaal misschien...

Liefs
Aboe

'k zou toch proberen er met hem over te praten...of hem een brief te schrijven oid...een ander kan dit lastig (niet) voor je oplossen...

Misschien kun je btw aan je huisarts vragen of zo iets een gevolg kan zijn van een hartinfarct. (Hoewel het als het medisch niet zo hoeft te zijn natuurlijk altijd nog psychisch kan zijn...dat hij zelf op een andere manier verder wil gaan oid...)

Sterkte iig.

[Flip!]

hey, erg kut voor je

ik zou even gaan rondzoeken op google oid ofdat iemand met een herseninfarct zich anders kan gaan gedragen. of je vraagt het aan de dokter die je vader heeft behandeld.

verder wat je vader zelf betreft, laat het hem weten. met een brief, kaartje..noem maar op.

succes

mUrder schreef op 11-11-2004 @ 17:05 :
ik zou even gaan rondzoeken op google oid ofdat iemand met een herseninfarct zich anders kan gaan gedragen

Dat kan heel goed. (Voor zo ver ik weet dan iig.) Dat is volgens mij wat je heel vaak hoort, dat mensen na een herseninfarct heel anders worden, soms zo erg dat je de vroegere persoon er niet meer in herkent.

[Flip!]

Leonoor schreef op 11-11-2004 @ 17:09 :
Dat kan heel goed. (Voor zo ver ik weet dan iig.) Dat is volgens mij wat je heel vaak hoort, dat mensen na een herseninfarct heel anders worden, soms zo erg dat je de vroegere persoon er niet meer in herkent.

mja.

ik weet niet of je vader toen geopereerd is? wat voor infarct had hij? een bloedige of een niet bloedige? bij een bloedige is er een vaatje geknapt, en stroomt er dus bloed naar de hersens. n niet-bloedig is als er een vaatje afgesloten is en het achtergelegen gebied afsterft, net als bij een hartinfarct. maar in allebei de gebieden krijgt t gebied erachter geen bloed meer.
maar dat hij een ander mens is geworden, ligt niet aan de operatie (als ie die heeft gehad). dat ligt waarschijnlijk aan de druk op de hersens van al het bloed ofzo.

[coopergirl]

Wellicht wilde je vader je een soort van spreekwoordelijke trap onder je aarsch geven in de goede richting? Ikzelf word ook 5 jaar behandeld voor depressie e.e.a. Mijn moeder + stiefvader hebben min of meer het advies gekregen zich 'hard op te stellen' zodat je in de 'realiteit' blijft...

Mensen die (veel) heftige situaties hebben meegemaakt, gaan soms op een heel andere manier naar medemensen kijken. Vinden dat personen die in principe niets mee hebben gemaakt over de kleinste issues al een drama maken.. Je vader heeft ook een behoorlijk ingrijpende gebeurtenis meegemaakt... Misschien vindt hij het op dit moment wat moeilijker empathie op te brengen..(?)

..Dit zijn echter maar speculaties van mij.

Sterkte met het hele gebeuren meis