Verliefdheid? Liefde? Obsessie? ... en de jaloezie als gevolg

[Merovin]

Topictitel klinkt erg vaag, dat weet ik. Maar ik ga toch een poging doen om 't uit te leggen

Begin dit jaar (ik zit in de zesde) kwam er een nieuwe docent op school. Eigenlijk is hij geen docent, maar hij geeft kleine groepen (in totaal twintig man) een soort examentraining voor een bepaald examen.

Ik mag hem ontzettend graag; ik kan op zich goed met 'm praten en het is gewoon iemand met wie ik dolgraag vrienden zou zijn. Toch weet ik dat dat er niet in zit; al doet hij aardig terug -tegen iedereen, trouwens-, na mijn eindexamen zal ik 'm nooit meer zien.

Dat is al een groot punt; ik vind hem niet aantrekkelijk en zou ook eigenlijk niet zeggen dat ik verliefd ben, maar toch lig ik compleet overhoop omdat ik weet dat ik het contact (hem) over een paar maanden kwijt ben.

Natuurlijk is dat op zich al vervelend, maar daar komt nog eens bij dat ik het niet kan hebben als hij een ander net zoveel aandacht geeft als hij mij geeft. Soms heb ik (en anderen) best het gevoel dat hij mij bijzonder graag mag, maar dan doet hij weer net zo lief en aardig tegen iemand anders en twijfel ik toch weer.

Eigenlijk hoop ik nu gewoon heel erg dat er iemand is die de situatie herkent en er meer van weet te maken dan ikzelf; wat doe ik eraan? Die jaloezie, maar ook het probleem van de ontzettende stress die ontstaat door het idee dat ik 'm straks kwijt ben...

[Cookie]

stiekem hoop je dat hij je wel ziet zitten....dat hij toch toenadering zoekt...als hij dan anderen net zo veel aandacht geeft dan voelt dat als een afwijzing (heb het zelf ook wel eens) ik denk dat als je eenmaal van school afbent je er snel overheen zal zijn. (of ik begrijp je verkeerd en je bent superverliefd op die vent) wel ff zn rechterringvinger checke

[Merovin]

Oh, laat ik het even helemaal vertellen Hij is getrouwd en heeft kinderen. Dat vind ik zelf ook helemaal niet erg, want ik heb helemaal niet het gevoel dat ik iets met 'm zou willen ofzo, eigenlijk.

Alleen dat vreemde gevoel van hem absoluut niet uit mijn leven willen hebben. Misschien houdt dat inderdaad op als ik van school ben, maar ik kan me niet indenken dat ik het nog bijna een half jaar volhou met dat gevoel

edit: Als we soms staan te praten als we allebei geen les hebben knipoogt hij ook wel eens. Daar zoek ik op zich niets achter, maar het is toch een gebaar dat aangeeft dat hij me waarschijnlijk wel mag. Maar toch vraag ik me dan af of hij dat niet gewoon bij iedereen doet.

Of neem vandaag; ik ben écht goed moe. En 't gaat niet zo lekker in de les en ik was ontzettend gespannen (net een goeie ruzie gehad). Toen ik niet meteen 't antwoord op een vraag kon (wilde) bedenken zei hij ook meteen dat ik moest ontspannen (vrije uitleg de lessen zijn in het engels) en dan ook op een lieve manier, niet sarcastisch of gebiedend ofzo.

Na de les ziet hij me in de (lege) gang lopen en komt meteen achter me aan. Dat ik thuis maar gewoon moet ontspannen en lekker slapen en komend weekend goed uitrusten.

Eerst zat ik altijd links van 'm in de les (kring) en gingen we met de klok mee als we iets moesten doen (gevolg: ik begon altijd). De dag dat ik aan z'n rechterkant ging zitten, gingen we tegen de klok in, zodat ik nog steeds altijd begin. Ook zat hij eerst altijd naar links en nu naar rechts.

Hij wordt altijd 'kwaad' als iemand zich niet bij 't onderwerp houdt of een ander onderbreekt, maar toen ik een keer een buitengewoon stille dag had en de hele les nog niets gezegd had onderbrak hij iemand die iets wilde zeggen omdat hij mij ook even wilde horen. Doet hij bij de rest nooit.

Toen zei ik iets tegen een vriendin, minuut of vijf later, en spontaan laat hij me iets vertellen over een onderwerp dat er absoluut niets mee te maken had, gewoon zodat ik ook nog aan 't praten was.

Nogmaals; ik zoek er niets achter (zou volgens mij niet eens weten wat ik ermee zou moeten), maar toch geeft het me wel het idee dat ik misschien inderdaad wat specialer voor 'm ben dan de rest van de leerlingen. Maar toch, hij doet ontzettend aardig tegen iedereen...

En eigenlijk snap ik mezelf gewoon niet meer. Want wat heb ik eraan als 't zo is? Niets. Over een half jaar ben ik 'm toch kwijt

[Cookie]

sja lastig, ik denk idd dat hij je wel heel graag mag maar ik zou er idd niks achter zoeken (ook al bedoeld hij er iets mee is het verstandig net te doen alsof je het niet merkt)
hoor je je vriendinne er ook wel eens over dat hij zo aardig doet, dat zij het gevoel hebben dat hij hetzelfde bij hen doet of dat ze het gevoel hebben dat hij jou juist voortrekt.

[Merovin]

De vriendinnen aan wie ik het gevraagd heb, hebben hetzelfde probleem als ik: soms is het bijna logisch dat hij tegenover mij toch anders doet, maar dan ineens twijfelen we weer Daar heb ik dus ook niet heel veel aan. Maar ik praat er sowieso niet teveel over met vriendinnen, omdat ik weet dat zij er meteen vanuit gaan dat ik hem leuk vindt; wat volgens mij niet het geval is.

Ik vind het immers absoluut niet erg dat hij getrouwd is en kinderen heeft en hoef ook zelf geen relatie met 'm. De enigen op wie ik wel jaloers ben, zijn de leerlingen tegen wie hij zo ontzettend aardig doet. Wat volgens mij ook komt doordat ik weet dat 't over een paar maanden over is; als ik zou weten dat het dat niet zou zijn, zou ik niet zo stressen en 't ook wel kunnen hebben als hij een ander aandacht geeft

... Wat klink ik in dit topic ontzettend als een jaloers kreng

[Cookie]

je klinkt alsof je in de ontkenningsfase zit


nee ff serieus...klinkt idd vaag.....het is vaag