Op sterven; het leed dat zekerheid heet

[Tristia]

Ook ik heb ermee te kampen, het gruwelijke probleem der zekerheid. Waarom houd ik vast aan pijn die ik allang niet meer zou moeten voelen? Waarom klamp ik me vast aan liefde die niet voor mij is weggelegd?
Ik heb me er suf over gepiekerd en enkele malen me zeer gefrustreerd gevoeld, maar het antwoord lag zo voor de hand. Wat ik anderen zo lang verweet, het vasthouden aan zekerheid, ik ben er zelf net zo schuldig aan. Ik kan maar niet accepteren dat ik verder moet, omdat ik zo bang ben voor wat nog gaat komen. Hoe kan ik jou loslaten? Hoe kan ik het feit dat jij mij niet wilt loslaten? Want die zekerheid heb ik; jij en ik gaat niet gebeuren, jij doet me regelmatig pijn en ik kan er zelfs het prettige van in zien. Ik weet tenminste dat ik iedere keer teleurgesteld zal worden. Dus klamp ik me daar maar aanvast, want de volgende zou me misschien wel willen en dat is eng, dat vind ik doodeng. Dan moet ik weer in het diepe springen en proberen niet te verzuipen, terwijl ik bij jou allang verzopen ben en ook niet meer wil ademen.

En al die pijn die jij me hebt aangedaan, de keren dat je me met je vreselijke woorden de grond in hebt getrapt, ik blijf me er maar gepijnigd door voelen. Waarom zou ik gelukkig zijn? Dan sta ik open voor nieuwe kansen, nieuwe gevoelens, ik vind het maar eng, want ik weet niet wat er komt.

Er was een tijd dat ik me er zo op kon verheugen. De toekomst, dat oneindige doel dat ik voor ogen had om het gewoon maar op me af te laten komen en het leven te leven. Niets meer dan dat, gewoon leven. Het was zo simpel, het was zo mooi, maar ik kan het niet meer.
Als ik maar gewoon wist dat het allemaal goed komt, dat er een dag komt waarop ik me minder chaotisch voel, een dag dat alles duidelijk is, ik zou er een moord voor doen.

Ik twijfel niet eens, echt niet. Ik weet namelijk zeker dat ik niet durf, ik durf die reuzenstap naar een nieuwe toekomst niet te zetten, want stel dat ik op me bek ga.
Dus schuivel ik met me muizenvoetjes maar een beetje vooruit en kijk naar de grond, op zoek naar kuilen die op kunnen duiken en als ik ze dan vind dan spring ik maar niet, want god weet hoe hard ik neerstort als er in die kuil toch maar geen water zit. En dan zou ik weer omhoog moeten klimmen.
En dat heb ik in me jonge leventje al te vaak moeten doen.

Nu wil ik gewoon rust, nu wil ik gewoon zeker weten dat morgen mooier is dan gister was en vandaag een herinnering die op sterven ligt.

[Blitzkrieg Bop]

Het doet nogal deprimerend aan. Maar ik vind het niet erg levendig en goed lopen geschreven, jammer. Ik heb net even op je livejournal wat andere stukjes gelezen en ik moet szeggen dat ik er een aantal van veel mooier vind dan deze.

[Tristia]

Blitzkrieg Bop schreef op 20-11-2004 @ 22:15 :
Het doet nogal deprimerend aan. Maar ik vind het niet erg levendig en goed lopen geschreven, jammer. Ik heb net even op je livejournal wat andere stukjes gelezen en ik moet szeggen dat ik er een aantal van veel mooier vind dan deze.

Twas ook meer als uitlaatklep bedoeld en één van de weinige dingen die ik in het nederlands heb geschreven. Moet het met je eens zijn hoor ik heb wel beter geschreven. Zal een keer wat anders posten. Wat vond jij o.a. beter dan op me journal?