[Advies gevraagd] Hoe breng je zoiets?

[Karel Schrijver]

Hoi (bij voorbaat dank voor de moeite dit even te lezen),

Ik zit met een vrij lastig dilemma en ik zou graag wat advies inwinnen van mensen die er eventueel ervaring mee hebben of weten hoe je zoiets het best kunt aanpakken.

Een goede vriend heeft nogal wat problemen met z'n studie en met zichzelf. Hij haalde vorig jaar niets, nu doet ie het over en gaat het nog steeds niet goed. Hij zegt zelfs tegen ons dat hij colleges volgt terwijl ie dat niet doet en het is vrij aannemelijk dat hij dat ook z'n ouders voorhoudt. Hij lijkt ook altijd vrolijk, terwijl we aan 'm zien dat ie weinig plezier heeft in de dingen die 'm bezig houden. We (m'n vrienden en ik) krijgen nogal moeilijk contact met 'm de laatste tijd en hij reageerde laatst heel emotioneel op bepaalde dingen. Bovendien zijn er nog meer opvallende dingen gebeurd maar dat zijn details. Wij hebben het vermoeden dat hij depressief is, of dat er in ieder geval iets vrij ernstigs met hem aan de hand is.

We willen inmiddels wel stappen ondernemen, want het gaat echt de verkeerde kant op in onze ogen. Dan zijn er twee opties: met hem praten of met z'n ouders, maar we willen het eerst aan hem zelf voorleggen. Ik bedoel de problemen die ons zijn opgevallen voorleggen en vragen wat er aan de hand is zodat wij 'm daarbij kunnen helpen. Het zal niet makkelijk worden dat aan hem te vertellen, niet voor ons en al helemaal niet voor hem. Als we met z'n vijven vertellen wat wij zien zou hij zich aangevallen kunnen voelen, maar aan de andere kant ziet hij wel in dat er vijf mensen zijn waar hij iets kwijt kan en dat die om hem geven. Een één-op-één gesprek is misschien makkelijker voor hem, maar zéker niet voor degene die dat gesprek met hem gaat voeren. Twee op een zou ook nog kunnen eventueel.

Dus: hoe kunnen we hem het 't beste brengen?

Bedankt nogmaals voor de moeite dit te lezen, ik hoop dat iemand kan helpen.

[Meow]

Hmmmm.... lastig...
Ik zou ervoor gaan om het met zn drieen te doen.
Je moet het wel heel voorzichtig aanpakken op het goede moment. Hem even apart nemen natuurlijk en gewoon rustig blijven, hoe heftig hij ook reageert. Als het echt te erg wordt het misschien even laten rusten. Ik zou ook geen verwijten maken, maar het brengen als:

Wij maken ons zorgen over je omdat.....
We kunnen het mis hebben, maar we hebben het idee dat....

En als hij alles ontkent, moet je het misschien maar zo laten. Elke vriendenkring gaat anders met elkaar om, dus ik weet het niet.... Nouja hier heb je ook niet veel aan natuurlijk
Veel succes in ieder geval!

[aLackofColor]

Je zou hem als eerst kunnen vertellen dat je veel om hem geeft en hem graag wilt helpen. Leg dan voorzichtig voor waar jij je zorgen om maakt. Als hij alles ontkent, ga dan niet pushen tot een antwoord. Maar geef hem ruimte,zodat hij misschien voor zichzelf ook dingen kan relativeren. Als jij en je vrienden er voor hem zijn, zodat hij weet dat als er echt iets is dat hij dat bij jullie kwijt kan is dat voldoende. Ik denk eigenlijk niet dat je meer kunt doen. Veel succes. Ohja nog een ding, laat je niet teveel meesleuren in zijn problemen. Blijf met beide benen op de grond. .

[Karel Schrijver]

Bedankt! De opzet was sowieso erop gericht geen verwijten te maken inderdaad. Toch zullen we hem voorzichtig moeten confronteren met feiten als hij vraagt waarom we dat denken (nouja zeker weten is het eigenlijk). Dat we hem apart nemen is ook zeker, we hebben er speciaal een afspraak voor staan en er een avond voor uitgetrokken om het rustig voor te leggen. Als hij ontkent maken we in ieder geval duidelijk dat hij bij ons terecht kan als er wat is.

Het probleem is echter nog met hoeveel personen dat het beste is...

Als ik nou naar mijn eigen ervaringen kijk op dit gebied... (Dit is de verkorte versie het is allemaal veel uitgebreider, maar dat is niet zo boeiend voor het verhaal)
Zo'n jaar of 2 à 3 geleden ging het slecht met mij. Zowel op school als thuis liep het niet echt lekker. Een paar '' vriendinnen '' van mij zijn toen naar de afdelingsleider geweest met de mededeling dat het niet goed en dat ik mezelf iets zou aandoen, mezelf van kant zou maken en mijn begrafenis al geregeld had. Mijn afdelingsleider is zich kapot geschrokken en ik moest bij hem komen en eindeloos met hem praten over waarom enzovoort. Het punt was dat het wel slecht met mij ging, maar dat ik nooit mezelf iets zou aandoen. Die ''vriendinnen'' hebben het voor mij dus goed verprutst, mijn vertrouwen geschonden omdat ze ook dingen tegen de afdelingsleider hebben gezegd die ze niet hadden mogen zeggen en omdat ze die achterlijke verzinsels in de wereld hebben geholpen. Ik wil hiermee alleen maar zeggen dat je goed uit moet kijken met wie je erbij haalt, tegen wie je dingen zegt en hoe ver je daar in gaat. Dat jij je vriend wilt helpen vind ik een perfect plan als het slecht met hem gaat, maar praat eerst met hem, doe niets achter zijn rug om en ik zou niet met té veel mensen gaan praten, omdat het anders voor hem heel beklemmend kan zijn.
Succes!

[Karel Schrijver]

Ook bedankt, daar kan ik ook wel wat mee

Ja er wordt alleen binnen de groep over gesproken natuurlijk (de groep is vrij hecht en gesloten). Toch zijn we bang hem kwijt te raken, maar we moeten een keuze maken. Enerzijds kunnen we heel veel afstand creeeren door hem er over aan te spreken, anderzijds is de afstand nu al heel groot en willen we hem niet aan z'n lot overlaten. Hoe moeilijk dat voor hem ook kan zijn...

[Zut Alors!]

Je moet het zeker niet alleen doen, maar aan de andere kant ook niet gelijk met de hele groep. In het eerste geval heb je geen overwicht, en in het tweede geval is het meteen een aanval van de gehele groep. Ik zou zeggen 2 of 3, maar in ieder geval niet meer dan de helft. Je moet hem natuurlijk wel zeggen dat de rest zich ook zorgen maakt, maar bouw het allemaal langzaam op.

Als ik het zo zie denk ik dat je er zelf ook al uit bent maar meer wat bevestiging nodig hebt. Ik vind het in ieder geval een zeer waardig initiatief.

[Karel Schrijver]

Nou of ik eruit ben weet ik niet... Als het er twee of drie zouden zijn voelen 3 of 2 anderen zich misschien een beetje machteloos en onwetend en zo groot is de groep niet. Aan de andere kant kunnen natuurlijk ook twee mensen het aandragen terwijl de anderen het alleen aanvullen indien nodig. Het is ook niet te voorspellen hoe hij gaat reageren of hoe lang het gesprek zal duren... hij praat nooit over z'n gevoel en ik vraag me af hoe het gaat als wij 'm daarnaar vragen...

In een groep praat je nooit makkelijk over je gevoelens, een 1 op 1 situatie is beter. Verder moet je alleen met hem praten, en niet met bijvoorbeeld zijn ouders of weet ik wat wie. Dat zijn gewoon zaken die jou niets aangaan, maar alleen je vriend.

[leucomelas]

ik zou het een op een doen. ik vind dit ook altijd het fijnste wanneer ik ergens mee zit en er iemand met me probeert te praten. bij meerdere mensen voel ik me al snel zo zielig.. afhanekelijk ofsow.. ja vreemd gevoel, niet uit te leggen.

[Karel Schrijver]

Dankje. Maarja dan moet diegene het wel kúnnen.... met meer is wel wat makkelijker.

Niet met z'n ouders gaan praten, dat vind ik niet kunnen. En niet met teveel mensen tegelijk. Eigenlijk vind ik 5 mensen best veel.

[shanker]

misschien kun je (namens de groep, of een deel ervan) eerst een brief schrijven ofzo, zodat hij zelf op zn gemak kan bekijken wat er is, en hoe hij moet reageren. ik kan me voorstellen dat het face to face misschien nogal confronterend is (ook al is het niet zo bedoeld natuurlijk). en dat je misschien na die brief nog een keer gaat praten. het is voor hem denk ik fijner als hij zich in ieder geval een beetje kan voorbereiden op het gesprek ofzo, je hebt kans dat als alles zomaar uit het niets komt dat hij dan dichklapt en helemaal niets meer zegt.
ok beetje een vaag verhaal, maar in ieder geval succes!

[Zut Alors!]

Als jullie er niet uit zijn wie jullie erbij willen betrekken, lijkt het me beter als jullie eerst gewoon een keertje met z'n allen samen daarover gaan beslissen. Gewoon op een gezellig avondje als die goede vriend er toevallig niet is. Je kan het echt niet alleen, omdat je dan in gelijke positie staat (1 op 1) en geen overwicht hebt. Met zijn tweeen sta je zekerder en kan je vertrouwend op hem overkomen.
Met z'n allen is aan de andere kant ook niet goed, omdat dat veel te samenzweerderig over zal komen en het dan juist onmogelijk zal worden zijn vertrouwen te winnen.
Een brief lijkt me op zijn beurt ook niet verstandig, omdat je daarmee toch afstandelijk met het probleem omgaat, terwijl je er confronterend mee moet omgaan. Een brief is gewoon te eenzijdig. Hij heeft namelijk ook een bepaald beeld over de gehele gang van zaken en daar moeten jullie ook naar kunnen luisteren.

Veel succes in ieder geval, hoe je het ook aanpakt.

[MightyMarcel]

ik zou (en ja, ik heb hier wel at ervaring mee) het niet op prijs stellen als een groep mensen mij op mn problemen zou wijzen. (wijsen ? weizen ? weisen ?). ik heb ooit gelukkig een hele goede vriend gehad (nog steeds btw) die mij, op een onbewaakt ogenblik, gewoon vroeg wat er aan de hand was, naar me luisterde (vooral luisteren !) en die ik kon vertrouwen. probeer niet om hem te 'confronteren', een spiegel heeft hij al. probeer er gewoon voor hem te zijn, ook als hij de indruk wekt dat hij dat niet wil. geloof me, een depressief iemand heeft vrienden nodig.

[Karel Schrijver]

Dat is inderdaad ook een optie, maar de communicatie is erg stroef. Als er dan over een week eindelijk een afspraak staat is dat misschien voorlopig de enige kans óm het te zeggen. Overigens gaat het niet om 'er op wijzen', maar eerder om te vragen wát er met hem is, omdat het niet goed lijkt te gaan. Als ik er even over denk hoe ik dat zelf zou vinden... wel fijn als mensen vragen hoe het nu écht met je is, maar inderdaad niet een hele groep maar 2 mensen of beter eigenlijk één, maar dan gaat het gesprek al snel ergens anders over en sta je niet bepaald sterk. Zotje, we zijn er wel al over uit wie de ene of wie de twee personen zouden zijn in ieder geval.