snijden

[helenaatjuh]

vroege sneed ik best wel veel, het was me gelukt om ermee te stoppen.Nu voel ik weer die drang opkomen om mezelf te snijden.
Het is niet een bepaald gevoel dat het opwekt!het is niet zo dat als ik depri ben me meteen ga snijden,ik weet niet hoe het komt.

okay...m'n vraag:ik zoek mensen die hetzelfde hebben(drang tot snijden) om mee te mailen.
en m'n andere vraag:hoe stop ik die drang....ik wil niet weer met littekens rondlopen..de oude zijn net genezen

[Gothic]

je zal de drang niet echt kunnen stoppen, het gewoon een kwestie van zoeken naar andere opties, sporten, praten over dingen, je moet het probleem opzoeken en oplossen, dan zal uiteindelijk het snijden ook stoppen... je moet andere uitinsvormen zoeken en het patroon doorbreken, maar dat had je al gedaan door te stoppen...

Zie het als een uitdaging, het is moeilijker om niet te snijden, dus als je dat blijft volhouden zal je hier veel sterker uitkomen en dat is positief ...

Sterkte

heej hoi,
ja ik ken ut. er bestaat nix om die drang echt weg te nemen, wel om te voorkomen dat je die drang kunt krijgen, bijvoorbeel muziek op je kop waar je aan kunt denken of een spelletje oid doen.of proberen zonder dat je iets bij de hand hebt op andere gedachten te komen... maar das vaak moeilijk.
heel veel succes ermee,
knuf
mir

[helenaatjuh]

ja ik weet het,muziek helpt wel eens ja.maar ik krijg vaak 's nachts van dat soort buien en dan kan ik moeilijk de muziek aan doen...
ik zou misschien wel een psycholoog willen opzoeken ofzo maar dan komen m'n ouders erachter en dat wil ik niet...
misschien kick ik wel gewoon op het bloed, vannacht was het ook weer raak.en vannochtend weer vette spijt.

[Andora]

ik heb gesneden... doe ut niej meer... owke, heel zelden, maar dan is het 1 sneetje... de drang om te snijden is er wel weer.
Ik ga gewoon relaxen, muziek luisteren. tekenen.
Wachten tot de drang minder is.

echte tips heb ik dus niej, sorry

Blackdolfin

[mathfreak]

helenaatjuh schreef:
ik zou misschien wel een psycholoog willen opzoeken ofzo maar dan komen m'n ouders erachter en dat wil ik niet...
misschien kick ik wel gewoon op het bloed, vannacht was het ook weer raak.en vannochtend weer vette spijt.

Ik denk dat het inderdaad een goed idee is om een psycholoog te raadplegen. Waarom wil je niet dat je ouders er achter komen? Is dat uit schaamte dat je je snijdt of is er een andere reden?
Het feit dat je vanochtend spijt had dat je je de afgelopen nacht hebt gesneden geeft aan dat je zelf ook het liefste van het snijden af wilt, een reden te meer om hulp te zoeken, eventueel met behulp van je huisarts. Snijden lost immers geen problemen op, maar veroorzaakt alleen nieuwe problemen.
Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

[helenaatjuh]

ja ik wil er ook maar al te graag vanaf.
M'n ouders begrijpen dat neit,zouden me meteen naar een psychiatrische inrichting sturen...denken meteen dat ik helemaal gek ben geworden.
Is het mogelijk om "stiekem" een psycholoog te hebben?
of moeten je ouders dat weten,als je minderjarig bent?

[CodeName Egg]

dat gevoel had ik ook.. dat mn ouders me werkelijk voor gek zouden verklaren..
Ik ben op school met een docent gaan praten die ik vertrouwde en hij heeft me in contact gebracht met Bureau Jeugdzorg. Volgens mij is een intake daar met ouders erbij, maar het zou je kunnen helpen. Geloof me, het enige dat ouders echt willen is dat jij gelukkig bent (dat hoop ik in ieder geval) en daarom kun je ze het best gewoon vertellen dat je besloten hebt om hulp in te schakelen, denk ik. Ze kunnen het je niet verbieden of iets dergelijks. Bovendien wordt psychologische hulp via de verzekering vergoed, dus ze worden er gewoon bij betrokken.

[Faery]

Iets vermoeiends gaan doen, werkt vaak wel.
Zeker niet stil gaan zitten en 't krampachtig onderdrukken.

[Little miss NAUGHTY]

Ik snijd ook, en eerst wou ik ook niet dat mijn ouders erachter kwamen. Maar toen ik mijn polsen probeerde door te snijden, heb ik het hele verhaal wel moeten vertellen. Als je een boer of zus hebt die je vertoruwt kun je misschien daarmee naar je ouders toe gaan.
Je kunt geen hulp krijgen als je minderjarig bent en je ouders er niets vanaf weten. Ik heb dat ook geprobeerd. Die stap is heel erg moeilijk, en je wordt daarna wel gek van de bemoeizucht, en je hebt het gevoel de hele dag in de gaten gehouden te worden. Maar het is de enige oplossing. Heel veel sterkte.

[PiNoW]

ik heb zelf ook gesneden, maar doe het nu al een tijdje niet meer.
de drang is er nog steeds, vooral als ik me alleen voel word de drang steeds groter, vooral de laatste tijd.
meestal ga ik tekenen of muziek luisteren of schrijven of naar buiten, een stuk lopen en alles op een rijtje zetten.
soms lukt het niet om niet te snijden, dan heb ik er later weer spijt van.
mijn ouders weten dat ik het gedaan heb maar niet dat ik het soms nog doe.

je kan me mailen als je wil, zou k leuk vinden irisje_979@hotmail.com

[iebke*]

ja ... ik heb me ongeveer een jaar ofzo aan een stuk fel gesneden, heb nu veel littekens ... ben nu ongeveer een maand gestopt, ma soms (voor het moment vaak) kryg ik crisisaanvallen en begin ik te huilen enzo, echt niet normaal... dan wil ik my echt snyden ... !! Het is echt zo moeilyk... Myn vriend had al myn messen enzo dat ik had afgenomen, en ik begon gewoon met een scheermesje !! Ik wil echt een oplossing vinden zoda ik het niemeer zou wille, ma het is zo moeilyk

[mathfreak]

iebke* schreef:
ja ... ik heb me ongeveer een jaar ofzo aan een stuk fel gesneden, heb nu veel littekens ... ben nu ongeveer een maand gestopt, ma soms (voor het moment vaak) kryg ik crisisaanvallen en begin ik te huilen enzo, echt niet normaal... dan wil ik my echt snyden ... !! Het is echt zo moeilyk... Myn vriend had al myn messen enzo dat ik had afgenomen, en ik begon gewoon met een scheermesje !! Ik wil echt een oplossing vinden zoda ik het niemeer zou wille, ma het is zo moeilyk

Ik denk dat het een goed idee is dat je hier met je huisarts over praat en samen met hem of haar probeert om van je drang om te snijden af te komen. Het kan zijn dat je, doordat je niet meer snijdt, als het ware ontwenningsverschijnselen hebt, waardoor je die aanvallen hebt die je beschrijft. Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken via mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

[helenaatjuh]

he iebke zo is het de laatste tijd ook met mij,ik heb alles weggegooid,maar ik heb nu examens,ik verpest alles,ouders vet kwaad enzo......heb toen maar de keukenmes gepakt...
het heeft geen zin om alles weg te doen...daar wordt ik alleen maar meer gefrustreerd van.om te weten dat het weg is.elke keer als ik nu de drang heb,ga ik wandelen,maar dat helpt ook niet,als ik terug kom heb ik alleen nog maar meer zin om die mes te pakken

[~*DeathlyDiva*~]

heel erg bekend..
ik heb heel veel moeite gehad er vanaf te komen maar het is me gelukt.
ik hen nu af en toe ook dat als het even niet goed gaat, of ookal als het wel goed gaat dat ik heel erg de neiging heb het te doen..

wat mij tegen houd is mijn belofte..
ik heb heel goed met een vriendin hier over gesproken en zij heeft me er van af proberen te helpen.
op een gegeven moment heb ik de belofte gemaakt het niet te doen en als ik het wel bijna wou doen moest ik meteen bellen..
en dat heeft heel erg geholpen. laatst had ik het nog en ik belde haar op en zij heeft het uit me hoofd weten te praten.
en ik ben iemand die er een hekel aan heeft om beloftes te verbreken dus ik doe heel erg me best haar niet teleur te stellen.

als ik de neiging heb te snijden zorg ik er zo snel mogelijk voor dat ik onder de mensen kom want als ik alleen ga zitten weet ik dat ik veel meer kans heb dat er strax een mes in mijn armen zit..
ik ga naar beneden, televisie kijken of ik bel wat vrienden op om wat te doen, of ik g gewoon even bij ze langs...
dat helpt mij heel erg..

ik hoop dat je hier wat aan hebt en als je wil mag je me altijd mailen:

me_da_diva@hotmail.com

sterkte

[Droyd]

Tja doe ik ook wel af en toe, en eigenlijk schaam ik er me helemaal niet voor. Zolang ik er geen littekens aan overhield vond ik het wel ok. Ik was genoodzaakt om het mijn ouders te vertellen daar er een paar druppels bloed op mijn matras waren ingetrokken waarop mijn moeder het gemerkt had. Het feit dat ik mijn ouders kwetste toen ik het zei, ergerde me niet zo. Ik vond het personelijk een stuk hypocrieter om het gewoon voor hun te verbergen. Ik heb wel een keer met mijn vuisten tegen de muur geramd uit hulpeloosheid...En ik vrees dat ik hiermee wel met een littekentje aan mijn kneukels zit. Het is nog altijd beter om verschillende snijwonden in een keer te zetten dan gewoon 1 verschrikkelijke diepe uit razernij. Dat had ik eens gezien bij een vriend van me, en ik vond het nie bepaald aangenaam om mezelf er deels in te herkennen. Voor mij helpt snijden gewoon, ik zie niet in waarom ik ermee zou stoppen. Maar sinds ik anti-depressiva neem is het wel sterk verminderd...Ik zal wel iets te labiel zijn. Maar als je er absoluut slecht bij voelt, en ondervind dat je geen controle meer over jezelf hebt wanneer je snijdt, zou ik het toch wel wijs vinden om hulp te zoeken.