TS begint:
O soete schuyl-plaets! O, voor korten tijdt, nau Huysjen,
Dat mijn bedruckte ziel, besloten in u kluysjen
Hebt vry ghemaeckt, en soo in open lucht ghestelt
U lieve last, die nau ghepackt door sterck ghewelt
Van’t strenghe krijchs-volck is allenskens uytghedaghen:
En eynd’lijck als een pandt, ’t gheen sy doch niet en saghen,
Bevolen op een Schip, de Waels af-loopend’ ty:
O Kist, wat danck, wat lof verdient ghy wel van my!
Ghy hebt mijn slaverny verjaeght, en overstreden,
Die ’k seven maenden meer als twee Jaer heb gheleden.
Dat ik des Hemels licht aenschou met vry ghelaet,
Dat my geen Slot meer plaeght, mijn ooren niet meer slaet
Der grendelen gekners, en ’t wreedt gegrauw der Wachten:
Maer mach gherust en vry het bly ghegroet verwachten
Van vrienden, die ghedoopt zijn in gheleertheyts nat:
(Als Puteaen, voor wien Du Thou gheen meerder hadt,
En ’t herssen-rijcke Hooft Tileni) welckers reden
Den onverdroten tijdt my soetjes doen besteden:
Dit al, en soo ’k noch meer ghelucx Verdencken wist
Doch wild’ ick nae verdienst u lof ten vollen roeren,
Ick hoefde soo veel schrifts, als ghy oyt plaeght te voeren.
|