[Verhaal] Ontlichaamd

De titel moet nog veranderen, maar omdat Word dit woord niet herkende, heb ik hem toch gekozen. Ik verblijf nog even in mijn bombastische periode met dit verhaal.

- - -

“U hoort mijn stem. Naakter dan dit kan ik niet zijn. Ik kan voor u staan mijn zieleroerselen aan u blootleggen. Ik kan u zeggen naar wie mijn vermeende liefde uitgaat en mijn blouse uittrekken. Met een been dat mijn broek uitschudt kan ik u zeggen tegen wie ik stelselmatig lieg en tegen wie slechts soms. Gebukt en met mijn trillende handen om mijn laatste sok kan ik u zeggen wat ik hoop dat morgen me brengen zal. Maar zelfs wanneer ik daar dan koud en naakt voor u sta, en spreek, ben ik niet zo naakt als nu.
U ziet dan mijn lichaam waaruit mijn stem komt, maar nu? Nu is er slechts mijn stem, en verder niets. Ik heb geen benen om op te staan en geen armen om mee te gebaren, geen romp en geen hoofd. ‘Ik heb geen mond maar ik moet schreeuwen’, schiet door het afwezige hoofd. Een dode is een ontzield lichaam, ik ben slechts een ontlichaamde stem.”

“De eerste telefoongesprekken van de mens waren angstig. Stemmen zonder oorsprong klonken in het oor. Velen meenden in de statische ruis honderden stemmen te horen, andere ontlichaamde stemmen. Bange doden die probeerden hun stem te laten klinken, hun lichaam te hervinden. Maar stemmen zonder vlees blijven dood.”

“Ik kan u zeggen dat ik mijn neus aanraak, maar het zou een ziekmakende leugen zijn. Ik kan u zeggen dat ik met kippenvel deze woorden uitspreek, maar wat is waarheid? Het is slechts een klank ‘hand’ die naar de klank ‘neus’ reikt. Twee verschijningen voor u geestesoog. Een beeld kan zich vormen, maar wat heeft dat van doen met mij? Ik kan het beeld vanuit de verte, vanachter de grens van het dodenrijk proberen te vormen. Erin prikken met een dunne stok of er met een zweepachtig touw tegen slaan. Proberen iets te vormen in de koude klei van uw gedachten. Maar hoe ik ook mijn best doe en hoe bedreven ik ook ben in het berijden van woorden, het blijft slechts een dom, mismaakt beeldje dat kapot zal springen in de oven, het blijft slechts een rit op een wild paard zonder teugels.”

“Zodra ik spreek verklaar ik mijzelf dood. Iedere keer dat het woord ‘ik’ over mijn droge lippen kruipt, lig ik in een kist. Een wassen beeld met happen eruit; ingevallen wangen. Handen gekruist op de borst, een bange blik achter de gesloten oogleden. Eindelijk is de mond het zwijgen opgelegd en mensen staan er omheen. Pas wanneer ik dood ben kan men zeggen: ‘Hij ligt er vredig bij’, en met het uitspreken van deze woorden komt de Thoth als doodgraver om de hoek met op zijn rug de kisten voor hen.”

“Maar het is natuurlijk nonsens om te stellen dat er een ‘ik’ is en dat deze kan spreken. U leest slechts woorden en mogelijk hoort u in uw hoofd een stem die spreekt. Verloor ik eerst mijn lichaam door mijn stem het ledige in te zenden, nu verlies ik ook nog mijn stem, door het geschreven woord te aanvaarden als mijn enige meester. Oh, wat een ijdele hoogmoed om te denken dat ik taal zou kunnen gebruiken om mijn lichaamloze tentakels rond te laten kronkelen door het zwerk. Nee, mijn stem was ontlichaamd en mijn geschreven woorden zijn ontzield. Slechts een zwakke echo klinkt door in uw hoofd, maar het is niet mijn echo en niet mijn hoofd.”

“Mij rest niets. Want met deze woorden, die een tijdloze eeuwigheid bereiken, met deze woorden die nooit meer kunnen sterven zodra ze standvastig vervluchtigen in de ether, of slechts met lichte druk het papier raken, met deze woorden scheur ik mijn lichaam open en stroomt mijn onbeschermde ziel weg door de putten van het woord.”

- - -

LUH-3417

Tijdstip komt overeen met de stijl
Heel tof verhaal


Grim

[Vogelvrij]

Ik kan niet zeggen dat het echt heel gemakkelijk lees, doordat er alleen gesproken wordt (wat natuurlijk logisch is in het verhaal, daar niet van), maar ik vind hem wel echt gaaf, lekker apart

[Halah]

Vind ik erg goed. Ik hou van deze stijl.

[Lenn]

Heey LUH-3417!

Ik moet zeggen dat je een interessant onderwerp aansnijdt met je stukje! Een stem als iets op zich, in plaats van een deel van het menselijke wezen. Het verhaal kwam op me over, op een manier die bij mij de vraag opwekt: hoe ben je op dit idee gekomen?

Schrijf zo vooral meer! : )
Lenn!

[Zut Alors!]

Ik vind deze niet zo goed. Je eerste van je 'periode' vind ik vooralsnog het best. Het uitgangspunt is wel leuk, maar het verhaal vind ik niet. Ik dacht eerst al: 'is het een telefoongesprek?' maar als telefoongesprek is het niks, want als ik zo iemand aan de telefoon zou krijgen zou ik halverwege al hebben opgehangen (te zweverig voor mijn doen). Maar als brief (aan de lezer gericht, aan mij dus) vind ik het ook niets. De gedachte is leuk, maar er zit voor mij weinig boodschap in, en bovendien zou ik zo'n brief ook nimmer met de post ontvangen, toch?

[I C U]

Ik vind het een goed verhaal. Mooie stijl en een onderwerp waar je ff over moet nadenken (ik wel, in elk geval )
't Vergt wel concentratie om het te lezen, maar dat is niet storend.

NICE!

Bedankt voor de reacties.

Zotje, je legt de vinger precies op de pijnlijke plek.
Het verhaal ging in eerste instantie over een stem die sprak, maar aangezien ik niet bezig was met opnameapperatuur, moest ik het toch schrijven. Waardoor het allemaal nog wat lastiger werd. Ik probeer het goed te maken met de aanhalingstekens, maar dat maakt het misschien nog verwarrender.

Het is in ieder geval naar aanleiding van een citaat uit Struass' Widmung, geloof ik:

"I am ashamed to admit it. I am ashamed of my handwriting. It exposes my naked mind. In that handwriting I am more naked than when I get undressed. No leg, no breath, no dress, no sound. Neither a voice nor an image. Everything is emptied out. Instead the full man is shriveled, shrunk and stunted into his scribbling. His lines are all that is left of him and his propagation. The unevenness between the upstroke and the blank paper, minimal and hardly to be felt by the fingertips of a blind man, forms the last proportion that comprises the fellow once again in his totality."

Ik las het terug in een artikel van Kurt Schwitters dat over nieuwe media ging en waarin ook een fragment over de telefoon in voorkwam. Ik combineerde dat met het deels poststructuralistische idee dat de mens gevangen is in een overkoepelend web van de taal en zich slechts in termen daarvan kan uitdrukken, bij gebrek aan beter.

LUH-3417

[Lenn]

Okee.. dat is meteen een antwoord op mijn vraag hierboven! Als ik dat citaat zo lees heb je er eigenlijk niet veel zelf aan toegevoegd, of toch? Blijft in diezelfde gedachtengang..

Lenn!

Strauss (ik schreef zijn naam hierboven verkeerd ) heeft het alleen over iemand die naakt is, omdat zijn handschrift feitelijk niets van die iemand laat zien. Ik zet dat over naar stem en omdat ik met een getypte tekst moeilijk over handschrift kan beginnen, gooide ik het meer op het idee van een taalsysteem waartoe de spreker/schrijver gereduceerd wordt, niet een specifiek handschrift.
Mijn handschrift is immers altijd nog anders dan het van jou en drukt een zekere identiteit uit. Dat modernistische idee liet ik vallen en ik plaatste een postmoderne gedachte ervoor in de plaats, die van het taalsysteem dat ons overal omringt en wat onze enige manier van communicatie en betekenistoekenning is, maar wat we geenzins beheersen.

LUH-3417 - En natuurlijk is zo'n verhaal niet origineel. Het zou nogal paradoxaal zijn dat te stellen.

[Redhair]

Pfoe, ik heb even over gedaan hem te lezen, maar ik vind hem best goed. Het enige rotte eraan, ik moest me echt concentreren om hem uit te lezen.