Ouders

Ik heb het gevoel (en dat heb ik eigenlijk al lang) dat mijn ouders niet van mij houden. We maken niet constant ruzie ofzo, maar ik heb niet echt het gevoel dat ze mijn ouders zijn. Ouders horen toch belang aan je te hechten, aan je mening en dat soort dingen?

Daydream-ster schreef op 10-11-2004 @ 09:11 :
Maar ik heb niet het gevoel dat het mijn ouders zijn. Het kunnen net zo goed de buren zijn ofzo, waar ik permanent woon. Heb ook niet het gevoel dat ik veel liefde en zorgzaamheid ontvang (en geef dan vanzelfsprekend ook niet)

Dit idee heb ik dus ook.
Het is niet zo dat ik overdreven bemoederd wil worden (tenslotte ben ik bijna volwassen) maar aandacht voor wat ik doe en wat genegenheid mis ik wel. Het lijkt alsof ze eerst graag kinderen wilden, die zijn er dan gekomen en nu zitten ze ermee, alsof ze van gedacht veranderd zijn en inzien dat het toch niet zo meevalt.
En ik weet dat het eigenlijk een luxeprobleem is.

[_Moby_]

Het is geen luxe probleem en ik kan alleen maar zeggen dat ik me ook helemaal kan vinden in de quote van Daydream-ster

Zelfs heb ik er geen last van. Dus kan me moeilijk voorstellen hoe jullie je voelen, maar is het mogelijk om het bespreekbaar te maken thuis?

In ieder geval hoop ik dat je gevoel niet terecht is.

sybje schreef op 27-11-2004 @ 13:37 :
Zelfs heb ik er geen last van. Dus kan me moeilijk voorstellen hoe jullie je voelen, maar is het mogelijk om het bespreekbaar te maken thuis?

In ieder geval hoop ik dat je gevoel niet terecht is.

Ja, het zou kunnen dat het niet zo is natuurlijk maar ik voel het wel zo aan.
We praten thuis niet echt veel, behalve over de dagelijkse dingetjes...

Pfft... ZUcht... Laat me raden je bent zeker rond de 16. Mss kan je eens met mijn zusje gaan praten...

Hier wordt namelijk wel veel in huis gepraat, maar mijn zusje heeft daar een hekel aan en heeft geen zin... Mijn zusje wil nooit wat kwijt over haar dingen/ bezigheden.

Dus het is nooit goed

MevrouwM schreef op 27-11-2004 @ 15:00 :
Pfft... ZUcht... Laat me raden je bent zeker rond de 16. Mss kan je eens met mijn zusje gaan praten...

Hier wordt namelijk wel veel in huis gepraat, maar mijn zusje heeft daar een hekel aan en heeft geen zin... Mijn zusje wil nooit wat kwijt over haar dingen/ bezigheden.

Dus het is nooit goed

Ik ben inderdaad niet veel ouder dan 16 maar ik vind niet dat het daardoor veroorzaakt wordt. Ik heb namelijk helemaal geen hekel aan of geen zin in praten en ik heb het wel degelijk over mijn bezigheden maar er wordt gewoon niet op gereageerd (kan zijn dat ze het niet interessant vinden ofzo, maar toch.) dus mijn situatie is toch (een beetje) anders.

[MissyE]

Ik kan natuurlijk niet beoordelen hoe jullie situatie precies is thuis...
Maar ik kan me niet voorstellen dat ouders niet van hun eigen kinderen houden.. het is natuurlijk wel eens zo dat ze 'druk' zijn met hun eigen leven, en dan 't kind een beetje vergeten (slechte zaak, maar goed).. Maar niet van je kind houden.. hmm......

Heb je nog broers en/of zussen?

n_oo_d_l_etje schreef op 27-11-2004 @ 11:15 :
Het is niet zo dat ik overdreven bemoederd wil worden (tenslotte ben ik bijna volwassen) maar aandacht voor wat ik doe en wat genegenheid mis ik wel. Het lijkt alsof ze eerst graag kinderen wilden, die zijn er dan gekomen en nu zitten ze ermee, alsof ze van gedacht veranderd zijn en inzien dat het toch niet zo meevalt.

Grappig dat je me ge-quote hebt, en het klopt helemaal. Ik wil absoluut niet bemoederd worden, maar mijn ouders slaan door. Thuis praten we bijna niet over wat me bezig houdt, over hoe het was op mijn werk, met vrienden etc. maar ze gaan wel bepalen hoe laat ik thuis moet zijn als ik van huis ga, met vrienden, of als ik ga stappen. Ik ben 19, kom op! Ik loop niet in 7 sloten tegelijk, en dat zouden ze moeten weten. Maar dat schijnt niet door te dringen. Ik wil dolgraag weg hier. Misschien zal ik ze missen, maar dan eerder de aanwezigheid van mensen, als de karakters die ze met zich meedragen.

Ik mis gewoon het moederfiguur, waarvan altijd beweert wordt dat dat zo geweldig moet zijn. Misschien idealiseer ik het allemaal wel, maar erg happy voel ik me er allemaal niet bij.

Ze zullen vast wel van me houden, maar ik merk er bar weinig van. Mja, wat is dan ook precies 'houden van'?

MissyE schreef op 28-11-2004 @ 11:17 :
Ik kan natuurlijk niet beoordelen hoe jullie situatie precies is thuis...
Maar ik kan me niet voorstellen dat ouders niet van hun eigen kinderen houden.. het is natuurlijk wel eens zo dat ze 'druk' zijn met hun eigen leven, en dan 't kind een beetje vergeten (slechte zaak, maar goed).. Maar niet van je kind houden.. hmm......

Heb je nog broers en/of zussen?

Zo'n druk leven hebben ze helemaal niet, dus daar kan het niet aan liggen.
Misschien kan je het je niet voorstellen omdat jouw ouders helemaal anders zijn? Ver-van-je-bed-show toestand...
Of misschien houden ze wel van mij en mijn broer maar kunnen ze het niet laten zien

Daydream-ster schreef op 28-11-2004 @ 11:35 :
Grappig dat je me ge-quote hebt, en het klopt helemaal. Ik wil absoluut niet bemoederd worden, maar mijn ouders slaan door. Thuis praten we bijna niet over wat me bezig houdt, over hoe het was op mijn werk, met vrienden etc. maar ze gaan wel bepalen hoe laat ik thuis moet zijn als ik van huis ga, met vrienden, of als ik ga stappen. Ik ben 19, kom op! Ik loop niet in 7 sloten tegelijk, en dat zouden ze moeten weten. Maar dat schijnt niet door te dringen. Ik wil dolgraag weg hier. Misschien zal ik ze missen, maar dan eerder de aanwezigheid van mensen, als de karakters die ze met zich meedragen.

Ik mis gewoon het moederfiguur, waarvan altijd beweert wordt dat dat zo geweldig moet zijn. Misschien idealiseer ik het allemaal wel, maar erg happy voel ik me er allemaal niet bij.
Ze zullen vast wel van me houden, maar ik merk er bar weinig van. Mja, wat is dan ook precies 'houden van'?

Die laatste alinea (heb ze even samengevoegd ) herken ik ook wel. Zoals ik dus in het vorige bericht zei, misschien houden ze wel van mij maar tonen ze het niet.

Bij mij bepalen ze ook hoe laat ik thuis moet zijn en daar overdrijven ze vaak in Ik wil ook graag weg na dit jaar, maar ben bang dat het niet gaan lukken (praktisch dan)
Ik ga ze wel missen maar niet om wie ze zijn, gewoon geen gezelschap meer hebben.

Sterkte nog met je situatie

[b00h]

misschien hebben ze zelf ook wel zo'n jeugd gehad, en weten ze niet beter hoe ze ermee om moeten gaan?

[saartjeh]

is er wel iets wat je aan zoiets kán doen?
ik bedoel, stel je hebt gelijk, dat gevoel is er gewoon bij hun niet (meer) wat wil je daar dan mee? je kunt moeilijk zeggen: 'love me' en om nou gelijk uit huis te gaan of hulp te gaan zoeken is ook zo overdreven
dus ja, wat wil je dr mee, das misschien betere vraag

saartjeh schreef op 02-12-2004 @ 14:26 :
is er wel iets wat je aan zoiets kán doen?
ik bedoel, stel je hebt gelijk, dat gevoel is er gewoon bij hun niet (meer) wat wil je daar dan mee? je kunt moeilijk zeggen: 'love me' en om nou gelijk uit huis te gaan of hulp te gaan zoeken is ook zo overdreven
dus ja, wat wil je dr mee, das misschien betere vraag

Ja, daar heb je gelijk in. Ik wil ze niet dwingen om van me te houden. Maar ik vroeg me af of er nog mensen zijn die hetzelfde gevoel hebben/ ervaringen etc.
Ik ga volgend jaar studeren dus als ik dan op kot zou gaan zou dat al een deel van het probleem oplossen, omdat ik geen hele dagen bij hen thuis zit.

[Devil-me]

Hhhmmm precies hetzelfde gevoel is wel verrot gevoel en 1 van mn beste vriende heb dat ook ze kan niks goed doen en de kleine kindjes zijn altijd ut liefste! ZO NEP

Mijn ouders hebben dat ook wel, maar volgens mij zegt dat meer over wie zij zijn dat wat ze willen. Het zijn gewoon makkelijke mensen die zich niet druk maken om anderen, niet echt in ieder geval. Als ik iets wil vertellen, wacht ik niet tot ze er naar vragen, want dat doen ze toch niet. Ik zat er een stuk minder mee toen ik bij hen wegging, ik spreek mijn moeder nu nog zo eens in de twee weken, en dat is heel leuk. 24/7 bij hen wonen lijkt me niets meer.

Ik denk dat je er nu achterkomt dat je ouders ook maar normale mensen zijn.

[Susanne]

Nou ik herken dat ook wel, mijn vader werkt erg veel en zijn vriendin ook, samen hebben ze een jonge tweeling, ze beoefenen alletwee een sport, dus ja daar gaat wel veel tijd inzitten.. maar dat houdt niet in dat ze niet van mij houden, omdat ze niet zoveel tijd voor me hebben Met mijn vader praat ik ook alleen maar als er tijd voor is, tsja pech, ik ben het wel gewend

Ik heb het ook thuis.. eigenlijk is het best raar ja. Je verwacht toch dat je als ouders wel je kinderen wilt leren kennen.. dat je wilt weten wat hen bezighoudt. Maar dan niet alleen wat ze die dag op school gedaan hebben, maar ook hun gevoelens enzo.
Bij ons thuis ontbreekt de band. Ik vind dat heel erg jammer, maar ik weet dat ik het zelf in ieder geval geprobeerd heb.

M'n ouders bedenken altijd zelf wat ik vind en denk, ipv dat ze het gewoon aan mij vragen en genoegen nemen met m'n antwoord. Ze kennen mij gewoon niet en nemen niet de moeite om me te leren kennen.

Verder herken ik me in wat daydream-ster zegt.

Alicia Silverstone schreef op 07-12-2004 @ 13:49 :
M'n ouders bedenken altijd zelf wat ik vind en denk, ipv dat ze het gewoon aan mij vragen en genoegen nemen met m'n antwoord. Ze kennen mij gewoon niet en nemen niet de moeite om me te leren kennen.

Verder herken ik me in wat daydream-ster zegt.

Zo zijn mijn ouders ook. Echt vreselijk! Ik heb al niet eens meer zin om moeite te doen, want het levert toch niets op.

En verder is het eigenlijk best 'triest' dat zoveel mensen in ongeveer dezelfde situatie zitten. Vraag me af of ik ooit ook zo'n ouder wordt. Durf op deze manier niet meer aan kinderen te denken!

[mar87]

Hm, ik herken 't wel 'n beetje. Maar dat is dan alleen wat school betreft. Ze zitten wel 'ns te zeuren dat ik zo weinig vertel, maar ALS ik dan iets vertel (doe ook wel weer best vaak 'n poging) dan wordt er gewoon stomweg nauwelijks op gereageerd. Ze vinden 't gewoon totaal niet interessant wat ik doe. Nouja dan toch niet..............

voor de rest valt 't wel mee/ gaat 't wel goed