Tegen jou.

[Jenneke.*]

Alsof we tijgers waren die vechtten om een stukje vlees, rolden over de vloer. Ik schreeuwde, stompte, sloeg en schopte alsof ze een kussen was waarop ik mijn woede af wilde reageren.
Ik hoorde haar wel huilen maar het deed me niets. Ik was niet uit mijn cocon van woede te krijgen, ik sloot me af van alles en iedereen.
In het begin verweerde ze zich nog wel maar nu gaf ze alleen nog af en toe een zwak zetje tegen mijn schouder, hopend op effect. Niet dus.
Langzaam raakte ik vermoeid en ik hield op met schoppen en slaan, maar was nog lang niet mijn woede kwijt.
Ik zat nu boven op haar en keek haar dreigend aan. Met een hand hield ik haar handen boven haar hoofd geklemd en mijn andere hand vouwde zich om haar keel. Het meisje zette grote ogen van angst op en ze begon opnieuw te schreeuwen. Terwijl ik naar haar keek, spartelend onder mijn gewicht voelde ik niets anders dan pure walging. Ik spuugde een keer in haar gezicht en liet de greep van mijn rechterhand die om haar keel lag versterken.
'Waarom?!' schreeuwde ik en de druppeltjes speeksel vielen op haar wangen en voorhoofd.
'Waarom pak je alles van me af, waarom moet je alles wat me dierbaar is afnemen?!' Opnieuw voelde ik de woede als een gigantische golf over me heen spoelen en opnieuw versterkte ik de greep van mijn rechterhand. Het meisje had een van haar handen los weten te rukken en trok nu aan de hand om haar keel, maar ik was te sterk voor haar. Ze begon te hoesten en liep helemaal rood aan.
'Nou?! Zeg het dan!' Ik liet mijn hand een beetje verslappen zodat ze enigszins kom praten.
'Ik weet.. ik snap het niet.. wat.. wat heb ik misdaan?' Stotterde ze.
Dat gaf de doorslag. Ze wist niet eens wat ze had misdaan. De greep van mijn hand leek nu van ijzer te zijn en wat ze ook probeerde, ze was machteloos.
Ik wilde niet dat ze zag dat ook ik nu huilde, uit woede, uit.. ja, uit wat eigenlijk?
Ik balde mijn vuist en gaf drie rake stoten in het gezicht. Bij de laatste stoot voelde ik het lichaam onder me verslapen.
Het meisje lag bewusteloos op de grond. Een klein straaltje bloed liep vanuit haar neus langs haar mondhoek naar beneden, in haar hals omdaar het gescheurde shirt te doordrenken met een dieprode kleur.

Vervolg?

[duivelaartje]

Mwah, ik vind het niet zo goed... Ik heb laatst eens zo'n waargebeurd-rtl 4-filmpje gezien en een scene ging precies zo als jouw stukje. Toen ik het net las, dacht ik: "He bah, niet weer!" Een beetje cliche vond ik het dus. (Kan aan mijn smaak liggen...)

Ik stoorde me een beetje aan wat herhalingen, ook vind ik je stukje niet echt boeiend geschreven. Ik kreeg er geen gevoel bij, ik las het, maar ik voelde me niet in het verhaal betrokken.
Nog iets... het komt misschien omdat ik die film heb gezien die hierop leek, ik wist al na de eerste paar regels hoe je stukje zou aflopen.

- Ze gaan vechten.
- Het 'slachtoffer' heeft geen kracht meer en kan niet terug meer vechten.
- De ander gaat door met slaan.
- Uiteindelijk wordt er een hand om de keel van het slachtoffer gezet.
- Het slachtoffer stribbelt tegen.
- Het slachtoffer wordt bewusteloos of gaat dood.
Klaar...

Ik vind het dus niet geweldig. Een vervolg zou van mij niet hoeven, het boeit me gewoon niet. Maar misschien willen anderen wel een vervolg.

Duivelaartje

[Nijn*]

Aantal herhalingen, die de spanning die het stukje zou moeten hebben doen verslappen. Het lijkt ontzettend op een boek dat ik ooit heb gelezen: 'Dagboek van een straatmeisje' ofzo. Daar heb je ook zo'n scène in en daar lijkt deze ontzettend op. Ik wil wel een vervolg, zolang er maar niet zoveel herhalingen in staan en het niet te langdradig wordt. Want ook dat gevoel krijg ik snel bij dit stukje tekst.

Nijn*

[netram]

*J'nke* schreef op 08-12-2004 @ 17:31 :
verslapen.

hehe

Ten eerste;

Alsof we tijgers waren die vochten om een stukje vlees, rolden we over de vloer.

Ten tweede;
Als je een stukje al begint met een vechtscene, hoe denk je de spanning dan op te gaan bouwen?

Ten derde;
Mwah, nee, té chliché, té nagedaan, té niet van jezelf.